«Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα».
Η παραβολή των Δέκα Παρθένων, που ανέμεναν τον Νυμφίο με λαμπάδες αναμμένες έξω από το Νυμφώνα (κατά τα εβραϊκά έθιμα), δεσπόζει τη Μεγ. Τρίτη. Εκ των δέκα παρθένων, οι πέντε είχαν προνοήσει να έχουν περισσότερο λαδάκι για τις λυχνίες τους. Με σβησμένες λυχνίες δεν μπορούσαν να εισέλθουν στο Νυμφώνα. Οι ώρες περνούσαν και ο Νυμφίος δεν ερχόταν. Οι παρθένες νύσταξαν. Ξαφνικά, μεσάνυκτα πια, άκουσαν φωνή αφυπνιστική. - Έρχεται ο Νυμφίος. Οι παρθένες ξυπνούν.
Οι λυχνίες σβηστές. Πέντε από αυτές έχουν λάδι και ανάβουν εκ νέου τις λυχνίες τους. Οι άλλες πέντε, «οι μωρές», παρακαλούν τις φρόνιμες για λίγο λάδι. Αυτές τις συμβουλεύουν να προμηθευτούν από κοντινά καταστήματα. Αυτές τρέχουν να αγοράσουν λάδι, αλλά επιστρέφοντας διαπιστώνουν ότι η πόρτα του Νυμφώνα ήταν ερμητικά κλειστή και αυτές, για την ολιγωρία τους, μένουν «έξω του Νυμφώνος Χριστού».
Τα καλά έργα και η μετάνοια της τελευταίας στιγμής, προ του τέλους της ζωής, είναι επικίνδυνο ρίσκο. Θα πρέπει οι λυχνίες της ζωής μας να είναι πάντα φωτεινές. Το πάθημα των μωρών παρθένων να μας γίνει μάθημα.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΑΚΗΣ
