Το «καταραμένο» υπουργείο…Υπάρχει μια «κατάρα» στη σύγχρονη Ελληνική Πολιτική…
Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές «κατάρες», αλλά μια «βγάζει μάτι»: Η θέση του υπουργού Οικονομικών. Όσοι πήραν το χαρτοφυλάκιο αυτό είχαν «άσχημο τέλος». Εδώ και τρείς δεκαετίες περίπου…
* Ο Απόστολος Λάζαρης παύθηκε νωρίς-νωρίς (από υπουργός Συντονισμού) στην πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ κι ύστερα δεν ξαναεμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο (μάλλον πλήρωσε το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας).
* Ο Γεράσιμος Αρσένης - ο πρώτος που αποκλήθηκε «Τσάρος» της Ελληνικής Οικονομίας - απομακρύνθηκε το 1985, ύστερα απεχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, ύστερα επέστρεψε, διεκδίκησε την Προεδρία του Κόμματος το 1996, έφτασε κοντά αλλά δεν τα κατάφερε («Γιώργο χάσαμε»). Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε άδοξα εκτός Πολιτικής.
* Ο Δημήτρης Τσοβόλας έμεινε (μάλλον αδίκως) στην Ιστορία με το αξέχαστο εκείνο «Τσοβόλα δώστα όλα…». Ύστερα σύρθηκε στο Ειδικό Δικαστήρια (επίσης αδίκως) για να γλιτώσουν άλλοι. Ύστερα απομακρύνθηκε από το ΠΑΣΟΚ, έκανε δικό του κόμμα και τέλος βρέθηκε εκτός Πολιτικής. Κι αυτός…
* Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ιδιαίτερα επιτυχημένος κατά γενική ομολογία, βρέθηκε πολύ νωρίς «εκτός νυμφώνος». Παρά το γεγονός ότι κάποια στιγμή απέσπασε τα εύσημα του Κώστα Μητσοτάκη (ή κατά ορισμένος προληπτικούς ακριβώς γιʼ αυτό…).
* Ο Γιάννος Παπαντωνίου, «μεγαλούργησε» μεν, αλλά τελικά βρέθηκε κι αυτός εκτός Πολιτικής.
* Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, «μεσουράνησε» στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, αλλά στη συνέχεια έχασε τη βουλευτική του έδρα κι έμεινε εκτός Πολιτικής.
* Και ο Γιώργος Αλογοσκούφης δεν είχε καλύτερη τύχη…
Ο μόνος που κατάφερε να σταδιοδρομήσει μετά το υπουργείο Οικονομίας είναι ο Κώστας Σημίτης. Αυτός αργότερα έφτασε μέχρι Πρωθυπουργός. Και μακροημέρευσε μάλιστα. Αλλά τελικά είδε την δημοτικότητά του να καταρρέει, παρέδωσε στο Γιώργο Παπανδρέου, ύστερα έπεσε στη δυσμένεια του νέου αρχηγού και τελικά βρέθηκε εκτός Πολιτικής. Και αυτός… Πόσο «συμπτωματικά» μπορεί να είναι όλα αυτά;
Και που οφείλεται αυτή η «κακοδαιμονία» των υπουργών Οικονομικών;
* Πρώτον στις υπερβολικές εξουσίες που συγκεντρώνει η θέση τους. Κι όποιος ασκήσει υπερβολική εξουσία συγκεντρώνει τη «μήνη» πολλών. Είτε φερθεί αλαζονικά είτε όχι, πολλοί ενοχλούνται με τις εξουσίες του, επιχαίρουν με την πτώση του και δεν τον αφήνουν εύκολα να σηκώσει ξανά κεφάλι…
* Δεύτερον, ιδιαίτερα το σύστημα του κρατισμού που άκμασε στην Ελλάδα ιδιαίτερα μετά το 1981, επέβαλε στον εκάστοτε «Τσάρο» της Ελληνικής Οικονομίας να αναδιανέμει την επιχειρηματική ισχύ ανάμεσα σε παλαιά και νέα «τζάκια»…
Αργότερα, όταν επιβλήθηκαν τα «εξωθεσμικά κέντρα» της διαπλοκής στην Πολιτική εξουσία, ο υπουργός Οικονομίας αναδιένειμε συμβόλαια και κονδύλια ανάμεσα σε μεγάλα συμφέροντα (αφού δεν μπορούσαν πια να το κάνουν οι αγορές, που είναι απόλυτα στρεβλές).
Έτσι όσοι κατά καιρούς ωφελήθηκαν από τον εκάστοτε υπουργό Οικονομίας το ξέχασαν γρήγορα…
Ενώ όσοι κατά καιρούς ζημιώθηκαν, δεν το ξέχασαν ποτέ!
Γιʼ αυτό και οι υπουργοί Οικονομίας δεν πήγαν μακριά…
* Τρίτον, μετά την ένταξη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, με ιδιαίτερα υψηλή (και ασύμφορη) ισοτιμία δραχμής-ευρώ, υπήρξε κατακόρυφη πτώση ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Για να εξουδετερώσει τις αρνητικές επιπτώσεις της «ακριβής δραχμής» με την οποία προσχώρησε στο ευρώ – κι αφού δεν ήταν εφικτή πλέον υποτίμηση - η Ελλάδα έπρεπε να κάνει πολύ δραστικές τομές προσαρμογής.
Καμία κυβέρνηση δεν ανέλαβε το κόστος και το ρίσκο τέτοιων μεταρρυθμίσεων. Με αποτέλεσμα οι εκάστοτε υπουργοί είτε να κρύβουν τα στοιχεία με μεθόδους δημιουργικής λογιστικής, είτε να εισηγούνται αλλαγές που δεν πραγματοποιούνταν ποτέ…
Όπως έδειξε η Ιστορία οι «Τσάροι» έχουν κακό τέλος. Ή μάλλον όποιος αποσπάσει μεγάλη εξουσία, προκαλεί και μεγάλες αντιπαλότητες. Ακόμα κι αν το πέρασμά του είναι «ευεργετικό». Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι…
Παρακαλούνται, λοιπόν, όσοι καταλαμβάνουν το θώκο αυτό, να είναι πολύ προσεκτικοί. Και να αποφεύγουν την αλαζονεία.
Ναι, ασφαλώς, αυτό ισχύει και για τον κ. Παπακωνσταντίνου.
Ο οποίος οφείλει να είναι πιο προσεκτικός. Και σε αυτά που λέει. Και στους αριθμούς που επικαλείται. Και στο ύφος του…
Σπάνια ένας νέος άνθρωπος εξελίχθηκε τόσο σύντομα από ένα συμπαθητικό και ευφυές «φρέσκο πρόσωπο» σε ένα αλαζονικό και υπερφίαλο πολιτικό «παλαιάς κοπής».
-- Έκανε πολλά σφάλματα, γιατί αρχικά δεν ήξερε. Κι αυτό συγχωρείται…
-- Έκανε και κάμποσες γκάφες (όπως η περιβόητη δήλωση περί «Τιτανικού»), πράγμα που δεν συγχωρεί ούτε η άγνοια ούτε η απειρία.
Δεν χρειάζεται να έχεις …βραβείο Νόμπελ Οικονομίας για να ξέρεις ότι δεν περιγράφεις με τα πιο μελανά χρώματα την Οικονομία της οποίας προΐστασαι, πριν βγεις να δανειστείς! Αυτό είναι ασυγχώρητο…
Τέλος είπε και κάποιες ανακρίβειες κι έκανε και αρκετή «δημιουργική λογιστική» – στην αρχή τουλάχιστον της υπουργικής σταδιοδρομίας του. Κι αυτό είναι το πιο ασυγχώρητο…
Βέβαια γιʼ αυτό δεν ευθύνεται μόνον ο ίδιος.
Ίσως ούτε κυρίως ο ίδιος.
Να μη ξεχνά, όμως, ότι και οι προηγούμενοι, «καταραμένοι» προκάτοχοί του πλήρωσαν για σφάλματα που δεν έφταιγαν μόνον οι ίδιοι…
