6 Απριλίου 1941: η εισβολή της Βέρμαχτ στην Ελλάδα κι ένα ντοκουμέντο της κτηνωδίας της
Γράφει ο Αριστομένης Συγγελάκης*
«Οι ναζί, αντίθετα, δεν έδειξαν ποτέ κάτι περισσότερο από το δειλό, άνανδρο, ωχρό προσωπείο ενός δολοφόνου που αποποιείται την πράξη του.
Ενώ βασάνιζαν και σκότωναν συστηματικά άμαχους ανθρώπους, διαβεβαίωναν καθημερινά σ’ ευγενικό και μαλακό τόνο ότι τάχα δεν άγγιζαν ούτε τρίχα και ότι ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει επανάσταση τόσο ανθρώπινη κι αναίμακτη.»
Σεμπάστιαν Χάφνερ, Γερμανός νομικός και δημοσιογράφος, 1939 (αναφερόμενος στην τρομοκρατία του Γ’ Ράιχ εναντίον του γερμανικού λαού
την περίοδο 1933-1939).
Σεμπάστιαν Χάφνερ, Γερμανός νομικός και δημοσιογράφος, 1939 (αναφερόμενος στην τρομοκρατία του Γ’ Ράιχ εναντίον του γερμανικού λαού
την περίοδο 1933-1939).
Στις 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 π.μ., το Γ’ Ράιχ εισβάλλει στην Ελλάδα και, ταυτόχρονα, στη Γιουγκοσλαβία. Παρά την γενναία και απρόσμενη για τους Γερμανούς αντίσταση των Ελλήνων, ιδίως στα ισχυρά οχυρά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου, ηρωισμός που κέρδισε το θαυμασμό του Χίτλερ, του Τσώρτσιλ και όλης της ανθρωπότητας, η γρήγορη κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, σοβαρά λάθη στον αμυντικό σχεδιασμό και η υπεροπλία των γερμανικών στρατευμάτων δεν επέτρεψε διαφορετική έκβαση του πολέμου. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο κύριος όγκος των ελληνικών δυνάμεων ήταν ακόμη στο Αλβανικό μέτωπο. Στις 9 Απριλίου, αφού οι Γερμανοί εισήλθαν δια της ελληνογιουγκοσλαβικής μεθορίου σε ελληνικό έδαφος, καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη, ενώ πολλά οχυρά ακόμη κρατούν! Στις 27 Απριλίου κι ενώ μία εβδομάδα νωρίτερα ο Στρατηγός Τσολάκογλου συνθηκολογεί με τους Γερμανούς, η Βέρμαχτ εισέρχεται στην Αθήνα και ο αγκυλωτός σταυρός μολύνει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Μία ύβρις για την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που δεν θα μείνει αναπάντητη, καθώς, ένα μήνα μετά, το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου 1941, ο Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν τη μισητή σβάστικα από την Ακρόπολη – μια μοναδικού ηρωισμού πράξη που θα αποτελέσει το σάλπισμα για την εποποιία της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής Αντίστασης.
Από την πρώτη κιόλας μέρα της εισβολής της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, η χώρα μας δοκιμάστηκε σκληρά: η μεθοδική αρπαγή του πλούτου, η τρομοκρατία της πείνας, η φρίκη των Ολοκαυτωμάτων, ήταν μερικές μόνο από τις αποκρουστικές πρακτικές που εφαρμόστηκαν εναντίον του λαού μας. Με τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ, «το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Το πληρώσαμε με ταπεινώσεις και σιωπές, με πίκρες, με φυλακές, με πρωινά εκτελέσεων, με εγκαταλείψεις, με χωρισμούς, με καθημερινές περιπλανήσεις, με σκελετωμένα παιδιά, και πάνω απ’ όλα με εξαναγκαστικές τιμωρίες». Υπολογίζεται ότι λόγω της πείνας, των εκτελέσεων, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας ο πληθυσμός της χώρας μας μειώθηκε κατά 1.106.000 ανθρώπους (περίπου 13,5% μείωση του πληθυσμού), χαρίζοντας στην Ελλάδα το θλιβερό προνόμιο, όπως επισημαίνει ο Μανώλης Γλέζος, να είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου ο πληθυσμός της αμέσως μετά την Κατοχή ήταν μικρότερος αυτού που είχε στην έναρξή της!
Κι όμως, ο λαός μας δεν υποτάχθηκε, δεν προσκύνησε τους βάρβαρους κατακτητές˙ πύκνωσε τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων και πάλεψε με σπάνιο θάρρος και αυτοθυσία για την λευτεριά του. Όχι τυχαία η Ελλάδα είναι η χώρα των παγκόσμιων άθλων: όπως επισημαίνει ο Καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, η Μάχη της Κρήτης ήταν η πρώτη φορά λαϊκού ξεσηκωμού, πάνδημου συναγερμού ενάντια στο κράτος – εισβολέα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο˙ η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που δεν έστειλε εθελοντές στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο˙ η πολιτική επιστράτευση ματαιώθηκε και σώθηκαν τα νιάτα της πατρίδας μας από τη σκλαβιά και τον αφανισμό, την ώρα που εκατομμύρια Ευρωπαίοι είχαν ήδη οδηγηθεί στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Χίτλερ˙ στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε η πρώτη απεργία δημοσίων υπαλλήλων στη διάρκεια της Κατοχής, με πλήρη επιτυχία στους στόχους της μάλιστα! Και, επίσης, η Ελεύθερη Ελλάδα, σε έκταση μεγαλύτερη του 1/3 της χώρας (αντίστοιχη του κράτους της Ελβετίας), με τις καινοτόμους δομές και θεσμούς λαϊκής εξουσίας και αυτοδιοίκησης, αποτελεί μοναδικό επίτευγμα.
Στο εξαιρετικά ακριβές και πλούσιο νοήματος απόσπασμα από το βιβλίο του δημοκράτη και πολέμιου του Χίτλερ Σεμπάστιαν Χάφνερ που παρατίθεται στην αρχή αυτού του άρθρου, συνοψίζεται η ουσία της πρακτικής του ναζιστικού καθεστώτος. Πράγματι, οι Γερμανοί πολίτες, που δεν συνέπρατταν ή, έστω, δεν ανέχονταν, το ναζιστικό καθεστώς υπέφεραν τα πάνδεινα: διώξεις, φυλακίσεις, εκτοπισμούς, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάθε είδους ταπείνωση. Κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και συντηρητικοί ή και εθνικιστές, που διαφώνησαν με τον Χίτλερ, διώχθηκαν αμείλικτα, όπως και οι Ρομά, οι Εβραίοι, τα άτομα με αναπηρίες κ.α. Κι όμως, η ναζιστική προπαγάνδα διαβεβαίωνε περί του αντιθέτου. Πέραν της σκληρής κριτικής που ασκεί στο Γ’ Ράιχ αλλά και στον γερμανικό λαό, που δεν ξεσηκώθηκε εναντίον του δυνάστη του, ο Χάφνερ, τοποθετείται προφητικά για το τι επρόκειτο να συμβεί εναντίον των λαών της Ευρώπης την περίοδο 1939-1945.
Είναι γεγονός ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής, τα χαλκεία του Γ’ Ράιχ δούλευαν εντατικά. Σύμφωνα με το τηλεγράφημα της στρατιωτικής δύναμης της Βέρμαχτ, που επιχειρούσε στα χωριά της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, που απεστάλη στις 4 τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, μετά την πρώτη μέρα του εφιαλτικού τριημέρου, «280 Έλληνες πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν».
ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Έτσι περιέγραφαν με κυνικό και προκλητικά ψευδή τρόπο τη μαζική εκτέλεση αμάχων που έγινε με την γνωστή ναζιστική οργάνωση και σαδιστική μεθοδικότητα και διήρκεσε ώρες σε κάθε χωριό. Αποκαλυπτικό για το χαρακτήρα και τους στόχους αυτών των χαλκευμένων ανακοινώσεων του Γ’ Ράιχ είναι το γεγονός ότι η φράση «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν» έγινε για πρώτη φορά γνωστή στην ανακοίνωση της γερμανικής αστυνομίας για τη δολοφονία από τα Freikorps της Ρόζας Λούξενμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ στις 15.1.1919, ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες του Βερολίνου, δυο μέρες αργότερα. Το αυγό του φιδιού χρειάστηκε μερικές δεκαετίες να επωαστεί μέχρι να εκδηλώσει τις πραγματικές του διαθέσεις στη Βιάννο, την Ελλάδα και την κατεχόμενη Ευρώπη.
Το μαρτυρικό Κομμένο της Άρτας, που οι Γερμανοί αιματοκύλισαν την επομένη του Δεκαπενταύγουστου του 1943, είναι επίσης χαρακτηριστικό για την ευρεία παραποίηση των στοιχείων στις αναφορές της Βέρμαχτ, πριν και μετά το Ολοκαύτωμα. Το αισχρό ψεύδος του χασάπη Ζάλμινγκερ, διοικητή του 98ου Συντάγματος της 1ης Ορεινής Μεραρχίας Καταδρομών της Βέρμαχτ (πιο γνωστής ως «το αιματοβαμμένο Εντελβάις») ότι, τάχα, τον πυροβόλησαν αντάρτες ενώ περνούσε από το χωριό και γλύτωσε από θαύμα, ήταν μέρος της συστηματικής προσπάθειας «δικαιολόγησης» ενός προμελετημένου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Ακολούθησαν άλλες ψευδέστατες αναφορές: π.χ. ότι ο αιμοσταγής λοχαγός Βίλι Ρέζερ (γνωστός και ως «Νέρων») και οι στρατιώτες του συνάντησαν, δήθεν, αντίσταση από αντάρτες κατά την αιματηρή εισβολή τους στο χωριό, ενώ η αλήθεια είναι ότι κανείς αντάρτης δεν υπήρχε στο χωριό και οι αθώοι πολίτες εκτελέστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί ενώ κοιμούνταν! Οι αφιονισμένοι ναζί δολοφόνησαν επίσης εν ψυχρώ τη νύφη, τον γαμπρό, και όσους συγγενείς και φίλους διασκέδαζαν ακόμη στο γάμο της Αλεξάνδρας Μάλλιου! Οι χαλκευμένες αυτές αναφορές κάνουν ακόμη μεγαλύτερη την απαξία της κτηνωδίας και ανατρέπουν τα μυθεύματα για τη σοβαρότητα και εντιμότητα των γερμανών στρατιωτικών.
Ανάλογα τηλεγραφήματα και επίσημες καταγραφές, ενταγμένες στη συστηματική προσπάθεια του Γ’ Ράιχ να «νομιμοποιήσει» τα αποτρόπαια εγκλήματα της Βέρμαχτ, δηλαδή του τακτικού γερμανικού στρατού, αλλά και των SS, υπήρξαν στα περισσότερα Ολοκαυτώματα της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κτηνωδία του Γ’ Ράιχ, η πρωτόγνωρη αυτή και συχνά αναίτια βαρβαρότητα, εντάθηκε όσο διαφαινόταν πιο καθαρά ότι θα χαθεί ο πόλεμος. Γιατί όμως; Τι ήταν αυτό που αντί, μπροστά στην ήττα και την τιμωρία, να τους κάνει πιο προσεκτικούς και εγκρατείς, αντίθετα απελευθέρωσε τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα οργανώνοντάς τα με τη μεθοδική αρτιότητα του χιτλερισμού στην καταστροφή και τον όλεθρο; Ίσως η απάντηση σ’ αυτό το γιατί δίνεται από το θεατρικό έργο του Πήτερ Βάις «Η ανάκριση»: αποκτηνώθηκαν περαιτέρω καθώς συνειδητοποιούσαν ότι οι ιδέες τους ηττήθηκαν!
Όμως, με μεγάλη μας λύπη διαπιστώνουμε ότι η διακίνηση ψευδών και αβάσιμων στοιχείων συνεχίζεται και μετά το πέρας της Κατοχής! Και τι δεν έχει κατά καιρούς επικαλεστεί η γερμανική προπαγάνδα, προκειμένου να αποσείσει τις βαρύτατες ευθύνες της Γερμανίας για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε το Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα: είναι ενδεικτική η επίσημη απάντηση του γερμανικού δημοκρατικού κράτους στον θρυλικό Αργύρη Σφουντούρη, σύμφωνα με την οποία το Ολοκαύτωμα του Διστόμου ήταν «αναπότρεπτες απώλειες στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων» και συνεπώς οι οικογένειες των θυμάτων δεν δικαιούνται αποζημιώσεων!
Σύμφωνα με έναν άλλο δημοφιλή μύθο μεταξύ των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της Γερμανίας υπεύθυνη για τις σφαγές στα Καλάβρυτα, τα Κερδύλλια, τη Βιάννο και παντού, ήταν η Αντίσταση! Δυστυχέστατα, στο κλίμα του Εθνικού Διχασμού, πολιτικοί και κυβερνήσεις που επικαλούνταν αλλά δεν νοιάζονταν για το «εθνικό συμφέρον», τυφλωμένοι από το αντικομμουνιστικό τους μένος, συνέπρατταν με τους Γερμανούς στην προσπάθεια ενοχοποίησης των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξε το Γ’ Ράιχ. Η απάντηση όμως του αξέχαστου αγωνιστή Περικλή Ροδάκη (η οποία δημοσιεύθηκε στην Αυγή το 1959) στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης, αποδόμησε πλήρως την γερμανική προπαγάνδα.
Κανείς δεν μπορεί να έχει πλέον αμφιβολία για το ότι το Γ’ Ράιχ αιματοκύλισε, λεηλάτησε και κατέστρεψε την Ελλάδα. Για να υπάρξει, όμως, κάθαρση στην τραγωδία της Κατοχής απαιτείται αφ’ ενός η δίκαιη τιμωρία των θυτών και αφετέρου η εύλογη ικανοποίηση των θυμάτων. Όμως αντί η δημοκρατική Γερμανία να συμβάλλει στην προσπάθεια σύλληψης και τιμωρίας των υπευθύνων για τα Ολοκαυτώματα έκανε τα πάντα για να σώσει από τη Δικαιοσύνη ακόμα και τους πιο στυγνούς εγκληματίες πολέμου! Η περίπτωση Μαξ Μέρτεν, του σφαγέα των 54.000 και πλέον Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης είναι χαρακτηριστική: η Ο.Δ.Γ το 1959-1960 άσκησε φοβερές πιέσεις στην κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή προκειμένου να πετύχει την έκδοση του καταδικασμένου σε 25ετή φυλάκιση Μέρτεν στη Γερμανία, ο οποίος στη συνέχεια απηλλάγη με βούλευμα της γερμανικής Δικαιοσύνης και αφέθηκε ελεύθερος! Αλλά και σε ό,τι αφορά στην ικανοποίηση των θυμάτων, η μετακατοχική Γερμανία ακολούθησε μία προκλητικά αδιάλλακτη στάση, επικαλούμενη χίλιες δυο προφάσεις: στην αρχή στάθηκε στη διαίρεση σε ΟΔΓ και ΛΔΓ και στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953, στη συνέχεια οχυρώθηκε πίσω από την απόλυτη εφαρμογή της ετεροδικίας, σήμερα επιπροσθέτως δηλώνει ότι, δήθεν, η Ελλάδα «έχει αποζημιωθεί», «έχει παραιτηθεί» ή ότι, τάχα «το θέμα έχει κλείσει»! Όλα αυτά, με μόνο σκοπό να μην υποχρεωθεί να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Η πλήρης ανάληψη της ευθύνης για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε το Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και η απόδοση Δικαιοσύνης είναι απαράβατη προϋπόθεση για να κλείσει οριστικά η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής και να προχωρήσουμε μαζί, οι δυο χώρες και οι δυο λαοί, σε ένα κοινό, ειρηνικό και δημιουργικό μέλλον, θεμελιωμένο στις αρχές της ειλικρίνειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Η πρόσφατη θαρραλέα και αποκαλυπτική εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ZDF, αποτελεί μία ισχυρή ένδειξη ότι το ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μπορεί να ενώσει τους Έλληνες και τους Γερμανούς! Όπως βροντοφωνάζουν οι Γερμανοί αντιφασίστες της Ομάδας «ΑΚ Distomo» από το Αμβούργο, αλλά κι όπως κατέληξε ο Καθηγητής Στέλιος Περράκης στη μνημειώδη ομιλία του κατά την παρέμβαση της Ελλάδας στη δίκη Γερμανίας εναντίον Ιταλίας για το Δίστομο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (12-16.9.2013), μόνο με Δικαιοσύνη και Αποζημίωση θα επέλθει η κάθαρση στην ανείπωτη τραγωδία της Κατοχής!
*Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.
aristomenis.syngelakis@gmail.com
onalert
