Έλληνες νομικοί εξηγούν στο Sputnik τις αστοχίες και τα μελανά σημεία του συμφώνου του ΟΗΕ για τη μετανάστευση και τον τρόπο με τον οποίο ενδέχεται να επηρεάσει τη χώρα μας.
Αντιδράσεις προκαλεί το σύμφωνο για την Ασφαλή, Τακτική και Ομαλή Μετανάστευση που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ, με ειδικούς να θέτουν θέμα ακόμα και για περιορισμούς άσκησης της εθνικής πολιτικής της Ελλάδας στα σύνορά της.
Στην αρχή, όλα τα κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών είχαν εγκρίνει το σύμφωνο, με μόνες τις ΗΠΑ να το απορρίπτουν. Ωστόσο, στη συνέχεια αρκετές χώρες εξέφρασαν την αντίθεσή τους, αρνούμενες να συμμετάσχουν στη συμφωνία.
Διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως η Αυστρία, η Τσεχία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Λιθουανία, αλλά και εκτός της Γηραίας Ηπείρου, όπως η Αυστραλία και το Ισραήλ, εξέφρασαν την πρόθεσή τους να μην υπογράψουν το σύμφωνο.
Αιτία στάθηκε η ανησυχία κάθε κράτους ότι το σύμφωνο θα έθετε αρκετούς περιορισμούς στην εθνική μεταναστευτική πολιτική της χώρας τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το σύμφωνο του ΟΗΕ, έχει διχάσει και κυβερνήσεις, με πρόσφατο παράδειγμα αυτό της κυβερνητικής κρίσης στο Βέλγιο, που οδήγησε τον Βέλγο πρωθυπουργό να υποβάλλει την παραίτησή του.
Πριν από αυτό, η βελγική κυβέρνηση διχάστηκε ενώ εξωθήθηκε σε παραίτηση η Νέα Φλαμανδική Συμμαχία, το μεγαλύτερο κόμμα εκ των τεσσάρων του κυβερνητικού συνασπισμού.
«Το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση σε πρώτο χρόνο δεν προσφέρει τίποτα στην ελάφρυνση του δυσανάλογου βάρους που έχουμε επωμιστεί. Δεν προσφέρεται για εύκολες αναγνώσεις. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, δεν το έχουν διαβάσει. Ακόμα και αν το διάβασαν, δεν το κατάλαβαν», δήλωσε στο Sputnik o δικηγόρος Πολύκαρπος Αδαμίδης, αναπληρωτής Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζει «εύλογο» τον προβληματισμό «που έχει εκφραστεί από τον Αυστριακό Καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς αν και κατά πόσον δημιουργεί δικαίωμα στη μετανάστευση αυτό το σύμφωνο».
Παράλληλα, εκφράζει προβληματισμό για το «κατά πόσον οι πρωτοβουλίες που εκπονούνται λαμβάνουν υπόψιν ορισμένες ανάγκες των χωρών υποδοχής. Μεταξύ αυτών και η χώρα μας, που μέχρι σήμερα έχει επωμιστεί δυσανάλογο βάρος», επισημαίνει.
«Καμία αναφορά δεν γίνεται σε διαδικασίες και μέσα στήριξης. Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με τις κοινοτικές ρυθμίσεις για το άσυλο δημιουργούν συνθήκες περαιτέρω απομόνωσής μας και περιορίζει το περιθώριο ελιγμών μας ως χώρας και ως κοινωνίας». Όπως όμως αναφέρει, «δεν κινούνται τα πράγματα με βάση την Ελλάδα, δεν είναι η χώρα μας η στόχευση. Η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι του παζλ».
Την ίδια ώρα, επισημαίνει ότι δεν αποκλείεται να ξαναζήσουμε μια νέα προσφυγική και μεταναστευτική κρίση την ώρα που η Ευρώπη προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από την προηγούμενη κρίση.
«Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι ένα φαινόμενο του 2015 δεν μπορεί να επαναληφθεί. Κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει ο Ερντογάν το επόμενο χρονικό διάστημα που έχει 3,5 εκατομμύρια Σύρους στο έδαφός του ή ποιες θα είναι οι ροές από τις χώρες της Ινδίας, του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές. Όλοι αυτοί περνούν μέσα από Τουρκία κατά βάση», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Στο Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση ξενίζει το γεγονός ότι γίνεται αναφορά σε κανονική και όχι νόμιμη μετανάστευση (regular, not legal). Δημιουργούνται λογικά συνειρμοί για αντικειμενικοποίηση του φαινομένου και όχι για αξιολόγηση και αντιμετώπισή του με όρους και κανόνες», πρόσθεσε.
Για ένα «κατάπτυστο κείμενο» κάνει λόγο ο Γιάννης Ζωγράφος, Δικηγόρος Ποινικού Δικαίου, καθώς όπως αναφέρει η «Ελλάδα αποτελεί κόμβο της παγκόσμιας μετανάστευσης και επομένως αυτό απλά θεσμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση και πιθανόν να την ενισχύσει».
«Πρόκειται για κατάπτυστο κείμενο, γιατί η Ελλάδα προσχωρώντας, όπως και μερικές άλλες χώρες, στα δεδομένα του συμφώνου αυτού είναι σαν να αποδέχεται το γεγονός ότι η ελεύθερη μετανάστευση αποτελεί πλέον για τις συμβαλλόμενες χώρες ανθρώπινο δικαίωμα».
Όπως τονίζει, «η χώρα μας πλέον δεν θα έχει λόγο στη συνοριακή πολιτική της».
«Η Ελλάδα από τη στιγμή της εφαρμογής του Συμφώνου δεν θα μπορεί να αντιτάξει οποιαδήποτε μορφής εθνική πολιτική στα σύνορά της. Δεν θα μπορεί να απαγορεύσει την είσοδο στους παράνομους μετανάστες. Κάτι τέτοιο θα θεωρείται αντισυμβατική ενέργεια εφόσον έχει υπογράψει» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Για την νόμιμη μετανάστευση δεν τίθεται κάποιο θέμα αφού διέπεται από συγκεκριμένους όρους στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου. Η Ελλάδα όμως δεν θα έχει το δικαίωμα να καταστείλει την παράνομη μετανάστευση με κανέναν τρόπο», αναφέρει.
Παράλληλα, περιγράφει το Σύμφωνο για τη μετανάστευση ως ένα όπλο κατάλυσης των συνόρων.
«Το "Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Ασφαλή, Τακτική και Ομαλή Μετανάστευση", (Global Migration Compact) όπως καταλαβαίνει κανείς εύκολα, θα αποτελέσει για πρώτη φορά το νομικό εργαλείο στα χέρια των απανταχού δουλεμπόρων, για την θεσμική παραβίαση κάθε έννοιας συνόρων των κρατών που θα συνυπογράψουν την σύμβαση», τονίζει χαρακτηριστικά.
«Πρέπει», συνεχίζει, «να μας προβληματίσει η προέλευση των χωρών που υπέγραψε το σύμφωνο.»
«Το γεγονός ότι αυτό το σύμφωνο δεν έχει υπογραφεί από σοβαρές χώρες αλλά από συγκεκριμένες ασιατικές και αφρικανικές χώρες αυτό κάτι δείχνει. Αυτές είναι οι χώρες αποστολής μεταναστών ενώ οι άλλες είναι οι χώρες υποδοχής», υπογραμμίζει.
Όπως εκτιμά, η Γερμανία έχει συγκεκριμένους λόγους για να επιθυμεί τη συμφωνία μαζί με κράτη-δορυφόρους.
«Από τις δυτικές το υπογράφουν μόνο όσες χώρες είναι δορυφόροι του γερμανικού κράτους, όπως η Ελλάδα. Η Γερμανία όμως το κάνει για συγκεκριμένους λόγους καθώς αυξάνει το ΑΕΠ της με τη χρήση εργατικών χεριών από την παράνομη μετανάστευση και πάντα αυτό έκανε» σημειώνει μεταξύ άλλων.
Την ίδια στιγμή, επισημαίνει ότι μια χώρα δεν έχει τον τρόπο να αφομοιώσει περισσότερους μετανάστες.
«Οι χώρες όμως οι οποίες είναι χώρες υποδοχής σαν την Ελλάδα που δεν έχουν ουσιαστικά τρόπο να αφομοιώσουν τον κόσμο, καθώς δεν έχουν βαριά βιομηχανία να θέσουν αυτόν τον κόσμο στη λογική της νόμιμης εργασίας θα υποφέρουν. Οι λόγοι είναι ξεκάθαρα πολιτικοί», τονίζει χαρακτηριστικά.
«Για όσους όμως έχουν "παραμυθιαστεί" για την ισχύ των "διεθνών συνθηκών", αρκεί να θυμίσουμε την εντελώς πρόσφατη απόσυρση των ΗΠΑ επί των ημερών του Τραμπ από την UNESCO, καθώς και την ανάκληση της υπογραφής του Ομπάμα επίσης από τον Τραμπ στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα», προσθέτει.
Η συμφωνία, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο έπειτα από έναν χρόνο διαπραγματεύσεων, έλαβε επίσημα το «πράσινο φως» στο Μαρακές, στο πλαίσιο της διήμερης διάσκεψης του ΟΗΕ που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή και του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα.
