«Έφτασα εδώ για να προσκυνήσω τα ιερά αυτής της γης, η οποία τυγχάνει κοιτίδα του ορθοδόξου χριστιανισμού στα Βαλκάνια, μιας γης, όπου διέλαμψαν οι μεγάλοι άγιοι και χύθηκε το αίμα των υπερασπιστών της ορθοδόξου πίστεως. Οι αμέτρητοι Ιεροί Ναοί και τα Μοναστήρια, που ανεγέρθηκαν σε αυτή τη γη, θα αποτελούν μια μαρτυρία για τους ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν και εργάσθηκαν εδώ».«Είναι εκείνη η γη, όπου οι χριστιανοί έπαθαν πολλά δεινά, ενώ τα ιερά λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν και θα είναι πάντα στο πλευρό της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε όλες τις συμφορές και στερήσεις, που της έτυχαν», συνέχισε ο κ. Ιλαρίωνας.
Σε όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας του ως μέλους της Aγιοταφικής αδελφότητας o π. Φιλούμενος έζησε αθόρυβα και ταπεινά. H ασκητική ζωή και η ακρίβεια της τήρησης των μοναχικών ιδεωδών ήταν τα κυριότερα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν. Έχοντας μυηθεί στην πνευματική παράδοση της Εκκλησίας μας από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, όπου μόναζε στο Σταυροβούνι, φρόντιζε πάντοτε να μη δημιουργεί εντυπώσεις γύρω από το όνομά του. Κύριο και βασικό μέλημά του ήταν να ζει απερίσπαστα, αθόρυβα και ταπεινά την εν Χριστώ ζωή και να προοδεύει πνευματικά. Αυτοί που δεν τον γνώριζαν καλά, έμεναν ανυποψίαστοι από το ορθόδοξό του ήθος και την πνευματική του ζωή. Πολλές φορές μάλιστα έκανε και το σαλό για να κρύβεται από τον κόσμο. Αναφέρεται ανάμεσα στα άλλα πως για οκτώ χρόνια που ασκήτευε μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Λύδδης Υμέναιο δεν κάθισαν ποτέ σε τραπέζι για να φάνε, αλλά έτρωγαν όρθιοι και μέσα σε κατσαρόλα για άσκηση και απλότητα.
Η «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία» προκαλεί για άλλη μια φορά τον Ορθόδοξο κόσμο με την προσβλητική μετατροπή του Μοναστηριού του Αγίου Ναούμ στην λίμνη Οχρίδα σε Ξενοδοχείο και χώρο παραθρησκευτικών δραστηριοτήτων.
Σε σύλληψη και παράνομη κράτηση ελληνίδας διπλωματικής υπαλλήλου η οποία εργάζεται στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στα Ιεροσόλυμα προχώρησαν αργά το απόγευμα οι αρχές ασφαλείας του Ισραήλ. Αφέθηκε τελικά ελεύθερη με εντολή του ισραηλινού ΥΠΕΞ, ενώ προηγήθηκε διαμαρτυρία του έλληνα πρόξενου στις ισραηλινές αρχές.
Θα θέλαμε να ρωτήσουμε το ίδιο για τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου, μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε πέρα από τα λεγόμενα τον αποστολικών κανόνων και των επτά οικουμενικών συνόδων.?
Η Θράκη σιγοβράζει από τους τούρκους όχι μόνο λόγο εδαφικών διεκδικήσεων αλλά κάτι χειρότερο που λέγεται θρησκευτικός φανατισμός.Είναι ένα βλάσφημο απόσπασμα του κορανίου το οποίο για αγνώστους λόγους αποκρύπτεται από την εκκλησία της Ελλάδος. Αναφέρεται στον κύριο ημών Ιησού χριστό ο οποίος εκπορεύεται από τον Αλλάχ !!! Πως είναι δυνατόν να αφήνεται κάτι τέτοιο να αιωρείται χωρίς τις αντιδράσεις της πολιτείας και της θρησκευτικής ηγεσίας. Αντί αυτού χρόνια με τα χρόνια συσσωρεύεται εντός της Ελλάδας μίσος εναντίον της ορθοδοξίας μας παράλληλα με το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα, που πλήττει απ’αρκη σε άκρη όλη την εθνική μας συνείδηση.
«Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικούς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω».
Το 1923 ο πληθυσμός της Ίμβρου ήταν 10.000 κάτοικοι, οι οποίοι κατά 100% ήταν ορθόδοξοι 'Ελληνες, ενώ η Τένεδος , αριθμούσε 2.500 κατοικους, οι οποιοι κατα τα δύο τρίτα ήταν ορθόδοξοι 'Ελληνες.
Τα δήθεν σενάρια για σύλληψη εγκληματιών πολέμου από την ισραηλινή πλευρά είναι ένα παρηγορητικό γεγονός για ανακούφιση της κοινής γνώμης. Λόγια, λόγια χωρίς συλλήψεις τιμωρίες και αποζημιώσεις προς τους κατακρεουργημένους παλαιστινίους. Σε αντίθετη περίπτωση οι δήθεν νόμοι του πολέμου εφαρμόστηκαν σε ηγέτες αδίκως οι οποίοι υπερασπίστηκαν και αμύνθηκαν για τα ιδανικά της πατρίδας τους, Κάραζιτς, Μιλόσεβιτς και άλλοι. Προφανώς στόχος τους δεν είναι η επιβολή της νόμιμης τάξης, αλλά η εξαφάνιση οποιουδήποτε ηγέτη που αγωνιά για το μέλλον της πατρίδας του, απέναντι στον οδοστρωτήρα της νέας τάξης πραγμάτων.
Η άλωση της Τραπεζούντας από τους Τούρκους σήμανε βέβαια για τον Ελληνισμό του Πόντου το τέλος της πολιτικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας του, αλλά όχι και της εθνικής του συνείδησης. Η τελευταία δε χάθηκε, δεν έσβησε, γι αυτό και ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν εξαφανίστηκε, όπως συνέβη με δεκάδες φυλές και εθνότητες της Μικρασίας που τούρκεψαν, που εξισλαμίσθηκαν και έλειψαν για πάντα από το πρόσωπο της ιστορίας. Οι Έλληνες του Πόντου συντηρώντας τη λαϊκή και λόγια παράδοσή τους, μόλο που είχαν χάσει την εθνική τους ανεξαρτησία, συνέχισαν να διατηρούν, κάτω από την οθωμανική κατάκτηση τη συνείδηση της ελληνικότητάς τους.
Μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδόσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα αλβανικά σύνορα και να περιμένουν εκεί τη βοήθεια των συμμάχων.
Το άνοιγμα και οι στενές σχέσεις του Πατριάρχη Αθηναγόρα με το Βατικανό ήταν κάτι το αναμενόμενο και προγραμματισμένο, καθώς «από Μητροπολίτης Κερκύρας είχε καλλιεργήσει στενές σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία που ως αρχιεπίσκοπος Αμερικής τις αξιοποίησε περισσότερο. Όταν μάλιστα ως Οικουμενικός Πατριάρχης διήρχετο με το προσωπικόν αεροπλάνον του Τρούμαν από το ιταλικό έδαφος, παρακάλεσε τον πιλότο να πετάξη πάνω από την Αγία Έδρα, ανταποκρινόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπον στην επιθυμία πολλών φίλων του της Αμερικής να συνδεθή στενότερα με τον Καθολικισμό».(Καθηγητού Δ. Τσάκωνα, Αθηναγόρας ο Οικουμενικός των Νέων Ιδεών, Αθήναι 1976, σελ. 93).
Σημαντική επίσης υπήρξε η συμβολή της εκκλησίας, τόσο κατά τη Μάχη της Κρήτης, όσο και κατά την αντίσταση. Κληρικοί ανεξάρτητα από το βαθμό ιεροσύνης τους γίνονται ένα πράγμα με το λαό, που αγωνίζεται και αντιστέκεται επίμονα. Τα μοναστήρια παίζουν το ρόλο κέντρων καταφυγής και γίνονται εθνικές εστίες για τους συμμάχους και τις αντιστασιακές ομάδες της Κρήτης.
