Η παρατήρηση του κ. Βενιζέλου για τους Εβραίους που διέκρινε στην λίστα των φοροφυγάδων δεν με εξέπληξε, όμως με προβλημάτισε. Ούτε με εξέπληξαν οι παρατηρήσεις στενού συνεργάτη του (σε απαντητική επιστολή προς τον κ. Κοέν), όπως για παράδειγμα ότι ο κ. Βενιζέλος έχει Εβραίους φίλους, άρα δεν μπορεί να είναι αντισημίτης. Πολλοί χρησιμοποιούν αυτό το ανόητο επιχείρημα και όσον αφορά εάν ο κ. Βενιζέλος είναι ή όχι αντισημίτης αυτό το αφήνω στην κρίση εκείνων που έχουν κάποιες ευαισθησίες.
Όλα αυτά δεν με εξέπληξαν, διότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στους Έλληνες Εβραίους και τους Έλληνες Χριστιανούς γινόταν ήδη από την ένταξη των Νέων Χωρών και της Θεσσαλονίκης. Μετά την πυρκαγιά του Αυγούστου 1917, που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των εβραϊκών συνοικιών της πόλης, το ελληνικό κράτος δεν επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τους εγκατέστησε στα προάστια της πόλης.
Αυτό βέβαια κάποιοι συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, συνονόματου του κ. Βενιζέλου, το δικαιολόγησαν με διάφορους τρόπους, δεν παύει όμως να αποτελεί γεγονός. Όπως και μια ολόκληρη σειρά αντιεβραϊκών νόμων που ελήφθησαν αργότερα για την ομογενοποίηση της πόλης και τη συρρίκνωση του εβραϊκού πληθυσμού. Όπως και η εγκατάσταση στην πόλη μεγάλου αριθμού προσφύγων για την συνειδητή ανατροπή των δημογραφικών δεδομένων. Όπως και η υποστήριξη αμέσως μετά «πατριωτικών» οργανώσεων που κατέληξαν το 1931 στο πογκρόμ και τον πυρπολισμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 10.000 Εβραίοι να εγκαταλείψουν την πόλη.
Ακόμη κι ο ολοκληρωτικός σχεδόν αφανισμός των εβραϊκών κοινοτήτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, δεν ήταν φαίνεται αρκετός. Αρκεί να ανοίξουμε τις μεταπολεμικές εβραϊκές εφημερίδες και να διαβάσουμε: «Νομίζαμε πως μετά από όσα μας συνέβησαν στον πόλεμο το ελληνικό κράτος θα μας συμπεριφερόταν καλύτερα από ότι μας συμπεριφερόταν πριν από τον πόλεμο...», την αποχή των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τις εκλογές του Απριλίου 1946 διότι το κράτος τους υποχρέωνε να ψηφίζουν σε ξεχωριστές κάλπες. Εγώ ο ίδιος θυμάμαι ότι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μέχρι περίπου το 1960, ψήφιζαν όλοι ή οι περισσότεροι σε ξεχωριστά εκλογικά τμήματα. Ακόμα και η είδηση που δημοσιεύεται σε εβραϊκή μεταπολεμική εφημερίδα (1/3/47, όπου αναφέρεται η συμβουλή του εκπροσώπου της κυβέρνησης προς τους Εβραίους: «Να μη περιμένετε πολλά πράγματα. Να μη δημιουργείτε ισραηλιτικό ζήτημα. Να αλλάξετε τα ονόματά σας».
Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν τελειώνουν με μια επιστολή σε εφημερίδα.
Αυτό που με προβλημάτισε αυτή τη φορά είναι ότι ο κ.Βενιζέλος επέλεξε να κάνει αυτή τη «διάκριση» σήμερα, σε μια ιστορική στιγμή που η ακροδεξιά και ο νεοναζισμός σηκώνουν πάλι κεφάλι. Ενθαρρύνοντας έτσι τη δράση τους...
