Ως κέντρα κατευθυνόμενης παραεξουσίας και ως παραλογικά «άλλοθι» της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας λειτουργούν στο πλαίσιο του νέου ευρωπαϊκού παραλογισμού οι λεγόμενες «ανεξάρτητες» Αρχές. Ο ρόλος του ελέγχου των εξουσιών που τους αποδίδεται μέσω της ψευδεπίγραφης στήριξης πολιτών τις καθιστά πανίσχυρα κέντρα μίας παράλογης εξουσίας. Οι αποφάσεις τους υποκρύπτουν σκοπιμότητες που εξυπηρετούν τον «ευρωπαϊκό» παράλογο τρόπο διοίκησης και αποσκοπούν στην ισοπέδωση πανανθρώπινων αξιών, κυρίως χριστιανικών. Οι εκφραστές αυτών των περιβόητων αρχών εξουσίας διυλίζουν συνειδητά τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον προκειμένου να επιβάλλουν στο όνομα δήθεν διεθνών συνθηκών και ευρωπαϊκών νόμων νέους κανόνες στη ζωή των πολιτών. Δια του τρόπου αυτού προκαλούν, διχάζουν και εξυπηρετούν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα άσπονδους «φίλους» και παρασκηνιακά κέντρα εξουσίας.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί η εισήγηση μίας τέτοιας Αρχής για την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες των Ελλήνων πριν από λίγα χρόνια. Εισήγηση που ήρθε ως απόρροια των παρασκηνιακών και όχι μόνο συμφωνιών που είχε συνάψει τον Απρίλιο του 1996 στη Νέα Υόρκη το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εβραίων και ο τότε μοιραίος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Η πρόταση της Αρχής προς τον τότε εξωκοινοβουλευτικό υπουργό Δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλο(!) λειτούργησε ως «άλλοθι» στην κυβέρνηση Σημίτη, ώστε να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της έναντι του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εβραίων και ίσως να λάβει και τα ανταλλάγματα της τηρήσεως αυτής της συμφωνίας. Η Αρχή φυσικά επικαλέστηκε δήθεν ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, οι οποίες εκ των υστέρων αποδείχθηκαν φρούδες και ανοησίες. Τι και αν διχάστηκε τότε ο ελληνικός ορθόδοξος στην συντριπτική πλειονότητά του λαός; Όλα βλέπετε διορθώνονται με το πέρασμα του χρόνου και τις ανάλογες οικονομικές επιχορηγήσεις η άλλου είδους ανταλλαγές προς τους ιδιοτελώς αντιδρώντες ψευτο -ηγέτες υψηλόβαθμους ρασοφόρους και πολιτικούς... Ο χρόνος και η στροφή του κόσμου προς τα ευτελή και εφήμερα είναι η καλύτερη γομολάστιχα που σβήνει από τις μνήμες ακόμη και μεγάλα εγκλήματα αποστασίας των ανθρώπων έναντι του τριαδικού Θεού. Τώρα λοιπόν μια άλλη Αρχή του παραλόγου έρχεται στο όνομα της νέας εωσφορικής «δικαιοσύνης» της Ευρώπης να υλοποιήσει μία μύχια εδώ και σειρά ετών επιδίωξη της Τεκτονικής Στοάς. Μία επιδίωξη που αποβλέπει στην σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία στην μετατροπή του σε μάθημα θρησκειολογίας ενώ έχει ως στόχο την μελλοντική ολοσχερή κατάργησή του.
Το «έργο» που διαπιστώσαμε όλοι το περασμένο καλοκαίρι με την έκδοση των επαίσχυντων εγκυκλίων του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και τις παρεμβάσεις της Αρχής του Συνηγόρου του Πολίτη δεν είναι καινούργιο. Πρόκειται στην ουσία για το ίδιο σενάριο στο οποίο πάντοτε πρωταγωνιστεί η εκάστοτε κυβέρνηση ανεξαρτήτου χρώματος και ιδεολογίας ενώ η αντιπολίτευση παίζει το ρόλο του κομπάρσου (!) με το να αποδέχεται σιωπηλώς ως τετελεσμένα τα γεγονότα και να επιβραβεύει με «πονηρές» επισκέψεις δήθεν ενημέρωσης στελεχών της τις αποφάσεις της Αρχής... Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Οφείλουμε να υποστηρίζουμε την αλήθεια χωρίς να λογαριάζουμε τις όποιες συνέπειες. Και η αλήθεια είναι πως ο όλος διάλογος περί του αν το μάθημα των θρησκευτικών έχει ομολογιακό η όχι χαρακτήρα και τα άλλα συναφή που αναγνώσαμε στις εγκυκλίους του υπουργείου και στις ανακοινώσεις της Αρχής του «Συνηγόρου του Πολίτη» αποτελούν στάχτη στα μάτια των ανύποπτων πιστών. Το «παιχνίδι» παίζεται σε άλλο επίπεδο και οι βασικοί παίκτες κρύβονται στα υπόγεια του τεκτονισμού εγχώρια και ξένα. Ο ομολογιακός χαρακτήρας του χάθηκε από τότε που το συγκεκριμένο μάθημα κλήθηκαν να διδάξουν στα παιδιά μας με απόφαση του υπουργείου στην δεκαετία του ογδόντα μεταξύ άλλων και άθεοι και αιρετικοί και βουδιστές... οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα πτυχίο από τις συνειδητά υποβαθμισμένες και παραθεωρημένες Θεολογικές μας Σχολές...
Και για του λόγου το αληθές εάν κάποιος θέλει να εξετάσει την όλη δραστηριότητα των υπουργών Παιδείας των τελευταίων τριών δεκαετιών θα διαπιστώσει περίτρανα ότι όχι μία αλλά δεκάδες αποφάσεις και εγκύκλιοι έχουν εκδοθεί εξυπηρετώντας τον στόχο τούτο. Το θράσος μάλιστα των οργάνων του Εωσφόρου Μασώνων ήταν τέτοιο που έφθασε στο σημείο με επιστολή τους να ζητούν να απαλειφθεί το κεφάλαιο που αναφερόταν σ’ αυτούς τους αχρείους από το βιβλίο των θρησκευτικών της Α’ Λυκείου, πριν από λίγα χρόνια. Ο τότε υπουργός Παιδείας και νυν αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου ως απόλυτο πειθήνιο όργανο έτρεξε στην κυριολεξία να υλοποιήσει το αίτημα της λεγομένης Τεκτονικής Στοάς εκδίδοντας υπουργική απόφαση απόσυρσης του βιβλίου και αντικατάστασής του με νέο!!! Η τότε υπουργική απόφαση προκάλεσε την άμεση αντίδραση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και της Ιεράς Συνόδου.
Η αντίδραση έγινε όμως, προς ώτα μη ακουόντων! Μεθοδικά λοιπόν οι δήθεν «Ανεξάρτητες Αρχές» είτε μέσω μίας εικονικής αντιπαράθεσης με τα κέντρα εξουσίας υπουργεία κ.α είτε σε απευθείας συνεννόηση με την εκάστοτε πολιτική εξουσία κινούν τα νήματα προκειμένου να επιβάλλουν την τεκτονική εωσφορική φιλοσοφία της εξοικείωσης στην ελληνική ορθόδοξη κοινωνία και να απαλείψουν η να υποβαθμίσουν η και να εκδιώξουν τον χριστιανισμό. Εκμεταλλεύονται την άγνοια και θεμελιώνουν τις θέσεις τους σε πρακτικές που ιστορικά διαπιστώνουμε σε πολιτικές των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού. Πολιτικές που διάβρωναν και υποβίβαζαν τον άνθρωπο στο όνομα του άκρατου υλισμού. Πολιτικές που αντιμετώπισαν εχθρικά τον χριστιανισμό και την πίστη προς τον Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο γιατί αυτή η πίστη εξευμένιζε τις ανθρώπινες ψυχές καλλιεργούσε το κάλλος και έδιδε τέλος στην αποστασία του ανθρώπου από τον τριαδικό Δημιουργό Θεό. Οι νυν πολιτικές εξουσίες- τα κόμματα ανεξαρτήτως χρώματος προσανατολισμού και ιδεολογίας προβάλλονται, ασυνείδητα η και ενσυνείδητα δηλώνοντας ευθαρσώς με τις αποφάσεις τους πως διάκεινται εχθρικά στον χριστιανισμό (βλ. νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, των εκτρώσεων, διαφήμιση της πορνείας, αποποινικοποίηση της μοιχείας...) Ίσως να διαισθάνονται πως η Ορθόδοξη πίστη αποτελεί κίνδυνο απόρριψης της παράλογης φθηνής εξουσίας τους. Μίας εξουσίας που αναδεικνύει ως κεντρικό μοχλό λειτουργίας όπως καθημερινά διαπιστώνεται, το σκάνδαλο, τη σήψη και τη διαφθορά που γεννά η ιδιοτέλεια και ο ορατός προσανατολισμός στο εύκολο χρήμα και στην δαιμονική εμμονή ευτελούς δημόσιας αναγνώρισης.
