«Οι μισθοφόροι έφταναν με υπερηφάνεια και έφευγαν με την ουρά στα σκέλια»…
Ο Wali, πρώην στρατιώτης του Βασιλικού Συντάγματος του Καναδά, επέστρεψε στο Κεμπέκ αφού πέρασε δύο μήνες στην Ουκρανία. Η συνέντευξη του στην ιστοσελίδα La Presse και η έρευνα που την συνοδεύει είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική για την πραγματική κατάσταση στην Ουκρανία.
Δύο μήνες αφότου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του προέδρου Volodymyr Zelensky, ο ελεύθερος σκοπευτής Wali επέστρεψε στο Κεμπέκ – αλώβητος, αν και παραλίγο να πεθάνει εκεί “αρκετές φορές”. Αλλά οι περισσότεροι ξένοι μαχητές που έχουν επισκεφτεί την Ουκρανία σαν κι αυτόν έχουν φύγει πικρά απογοητευμένοι, βυθισμένοι στην ομίχλη του πολέμου χωρίς να έχουν πάει ούτε μια φορά στην πρώτη γραμμή…
Η συνεντευξη και η έρευνα είναι του Tristan Péloquin από την La Presse
«Είμαι τυχερός που είμαι ακόμα ζωντανός, έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο», είπε ο πρώην στρατιώτης του Βασιλικού Συντάγματος, σε συνέντευξή του στο La Presse, που δόθηκε στο σπίτι του στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ.
Η τελευταία του αποστολή που έγινε στην περιοχή του Ντονμπάς, σε μια ουκρανική μονάδα προς υποστήριξη Ουκρανών στρατιωτών, επιτάχυνε την απόφαση για την επιστροφή του.
Τα ξημερώματα, όταν μόλις είχε πάρει θέση κοντά σε μια τάφρο εκτεθειμένη στα πυρά των ρωσικών τανκς, δύο από τους στρατεύσιμους Ουκρανούς άφησαν τις κουβέρτες τους για να καπνίσουν ένα τσιγάρο. «Τους είπα να μην εκτίθενται έτσι, αλλά δεν με άκουσαν», διηγείται ο Wali. Στη συνέχεια, δίπλα τους έσκασε μια «οβίδα ακριβείας» από ρωσικό τανκ.
Ο μισθοφόρος φωτογραφίζεται στο Ντόνμπας αλλά ομολογεί οΟ μισθοφόρος φωτογραφίζεται στο Ντόνμπας αλλά ομολογεί ότι ουσιαστικά δεν πολέμησε…
Η σκηνή που περιέγραψε ο Καναδός μισθοφόρος, σου κόβει το αίμα. «Έσκασε δίπλα μας. Είδα τα σκάγια να διαπερνούν τα σώματα σαν λέιζερ. Το σώμα μου πάγωσε. Δεν άκουγα τίποτα, αμέσως με έπιασε πονοκέφαλος. Ήταν πραγματικά βίαιο. »
Κατάλαβε αμέσως ότι δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να κάνει για τους δύο Ουκρανούς «αδερφούς» του που είχαν χτυπηθεί. «Μύριζε θάνατο, είναι δύσκολο να το περιγράψω. είναι μια μακάβρια μυρωδιά απανθρακωμένης σάρκας, θείου και χημικών. Είναι τόσο απάνθρωπη, αυτή η μυρωδιά. »
Ο Wali έφτασε στην Ουκρανία στις αρχές Μαρτίου.
Η σύζυγός του, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της, λέει ότι της τηλεφώνησε στη μέση της νύχτας περίπου μία ώρα αργότερα από το συμβάν. «Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι υπήρξαν δύο θάνατοι. «Νομίζω ότι έχω κάνει αρκετά, ε; Έχω κάνει αρκετά;» Φαίνεται ότι ήθελε να του πω να επιστρέψει, λέει. Ήταν απόκοσμα ήρεμος. »
Στο τέλος, ήταν η οικογενειακή του ζωή που κέρδισε την επιθυμία του να βοηθήσει τους Ουκρανούς, λέει ο Wali. «Η καρδιά μου ήθελε να επιστρέφω στο μέτωπο. Έχω ακόμα μέσα μου τη φλόγα. Μου αρέσει το θέατρο των επιχειρήσεων. Αλλά πίεσα την τύχη μου. Δεν έχω τραυματισμούς. Λέω μέσα μου: μέχρι πού μπορώ να ρισκάρω; Δεν θέλω να χάσω ό,τι έχω εδώ», λέει ο νεαρός πατέρας, ο οποίος έχασε τα πρώτα γενέθλια του γιου του ενώ ήταν στο μέτωπο.
Αφού πέρασε δύο μήνες στην Ουκρανία, ο Wali κάνει μια «μάλλον απογοητευτική» αξιολόγηση για την ανάπτυξη δυτικών εθελοντών – μισθοφόρων, η οποία ξεκίνησε στις αρχές Μαρτίου, μετά από κλήση του προέδρου Volodymyr Zelensky. Ο αριθμός των εθελοντών που εμφανίστηκαν – περισσότεροι από 20.000, σύμφωνα με διαφορετικές εκτιμήσεις – ήταν τόσο μεγάλος που η ουκρανική κυβέρνηση χρειάστηκε να ιδρύσει επειγόντως τη Διεθνή Λεγεώνα για την Εδαφική Άμυνα της Ουκρανίας στις 6 Μαρτίου.
Αλλά για τους περισσότερους από τους εθελοντές που εμφανίστηκαν στα σύνορα, η ένταξη σε μια στρατιωτική μονάδα ήταν μια απίστευτη ταλαιπωρία.
Ο Ζελένσκι έκανε έκκληση σε όλους, αλλά στο πεδίο οι αξιωματικοί ήταν εντελώς αβοήθητοι. Δεν ήξεραν τι να κάνουν μαζί μας.
Αυτός και αρκετοί άλλοι πρώην Καναδοί στρατιώτες προτίμησαν αρχικά να ενταχθούν στην Ταξιαρχία Νόρμαν, μια ιδιωτική εθελοντική μονάδα που εδρεύει για αρκετούς μήνες στην Ουκρανία, με επικεφαλής έναν πρώην στρατιώτη του Κεμπέκ, του οποίου το όνομα είναι Hrulf.
Γρήγορα ξέσπασε διχόνοια μεταξύ των στρατευμάτων και μεγάλος αριθμός μαχητών εγκατέλειψε την συγκεκριμένη Ταξιαρχία.
Τρία άτομα που ζήτησαν να τηρηθεί η ανωνυμία τους, περιέγραψαν στη La Presse υποσχέσεις για όπλα και προστατευτικό εξοπλισμό που δόθηκαν από τον αρχηγό της Ταξιαρχίας Norman, οι οποίες δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Μερικοί από τους εθελοντές βρέθηκαν περίπου 40 χιλιόμετρα από το ρωσικό μέτωπο χωρίς κανένα προστατευτικό εξοπλισμό. «Αν υπήρχε μια ρωσική επίθεση, όλοι θα ήταν σε κίνδυνο. Ήταν μια ανεύθυνη στάση από την πλευρά της Ταξιαρχίας», λέει ένας από τους πρώην στρατιώτες της, ο οποίος ζήτησε να μην αποκαλυφθεί το όνομά του για λόγους ασφαλείας.
Απάτη και ανυπομονησία
Ο διοικητής της Ταξιαρχίας Norman, ο οποίος μας ζήτησε επίσης να μην αποκαλύψουμε το πραγματικό του όνομα για λόγους ασφαλείας, επιβεβαιώνει ότι περίπου εξήντα μαχητές εγκατέλειψαν την ταξιαρχία από την αρχή της σύγκρουσης. Αρκετοί από αυτούς ήθελαν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο που θα τους έδινε καθεστώς στρατιώτη σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης, καθώς και εγγυήσεις ότι θα τους περιθάλψει το ουκρανικό κράτος σε περίπτωση τραυματισμού. Ο Hrulf υποστηρίζει ότι ορισμένοι επιχείρησαν ακόμη και να του αφαιρέσουν ένα φορτίο όπλων 500.000 δολαρίων που προμήθευσαν οι Αμερικανοί, προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους μονάδα μάχης.
«Υπάρχουν τύποι που βιάζονταν να πάνε στο μέτωπο χωρίς καν να έχουν κάνει τον παραμικρό έλεγχο ασφαλείας. Οι Ουκρανοί μας δοκίμασαν και μόλις τώρα αρχίζουμε να παίρνουμε περισσότερες αποστολές. Υπάρχει ένα στοιχείο εμπιστοσύνης που πρέπει να οικοδομηθεί, και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό», λέει ο Hrulf.
Μια “τρομερή απογοήτευση”
«Πολλοί εθελοντές μαχητές περιμένουν ότι θα τα βρουν όλα έτοιμα και θα πέσουν άμεσα στη μάχη, αλλά ο πόλεμος είναι το αντίθετο, είναι μια τρομερή απογοήτευση», συνοψίζει ο Wali από την πλευρά του.
Μαζί με έναν άλλο πεζικάριο του Κεμπέκ με το παρατσούκλι Shadow, ο ελεύθερος σκοπευτής του Κεμπέκ εντάχθηκε τελικά σε μια ουκρανική μονάδα που πολεμούσε στην περιοχή του Κιέβου.
Σύμφωνα με τον Wali, η ένταξη σε μια ουκρανική στρατιωτική μονάδα ήταν μια απίστευτη ταλαιπωρία για την πλειοψηφία των δυτικών εθελοντών.
Αλλά και πάλι, το να βρεις ένα όπλο για να πολεμήσεις ήταν μια καφκική άσκηση. «Έπρεπε να ξέρεις κάποιον που ήξερε κάποιον που σου είπε ότι σε αυτό το παλιό κουρείο θα σου έδιναν ένα AK-47. Έπρεπε να φτιάξεις μόνος σου ένα κιτ στρατιωτικού εξοπλισμού όπως το δικό του, μαζεύοντας εξαρτήματα και πυρομαχικά δεξιά και αριστερά, σε πολλές περιπτώσεις με όπλα σε κακή κατάσταση».
Ακόμη και για τα γεύματα, τα παρέχουν συχνά οι πολίτες. Το ίδιο και τη βενζίνη σε ένα όχημα. Πρέπει συνεχώς να οργανώνεσαι, να γνωρίζεις κάποιον που ξέρει κάποιον.
Μετά από μερικές εβδομάδες στο ουκρανικό έδαφος, μερικοί από τους πιο έμπειρους δυτικούς στρατιώτες κατέληξαν να στρατολογούνται από τη Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών της Ουκρανίας και θα συμμετείχαν τώρα σε ειδικές επιχειρήσεις πίσω από τις εχθρικές γραμμές, σύμφωνα με έναν από αυτούς.
Άλλοι, λιγότερο έμπειροι, «πηδούν από το ένα Airbnb στο άλλο» ενώ περιμένουν να στρατολογηθούν από μια μονάδα που θα τους οδηγήσει στο μέτωπο, λέει ο Wali.
Η πλειοψηφία, ωστόσο, έχει αποφασίσει να πάει σπίτι, λένε αρκετοί άνθρωποι που πήρα συνέντευξη για αυτό το άρθρο. «Πολλοί φτάνουν στην Ουκρανία με το στήθος τους φουσκωμένο, αλλά φεύγουν με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια», λέει ο Wali.
Στο τέλος, ο ίδιος είπε ότι έριξε μόνο δύο σφαίρες σε παράθυρα «για να τρομάξει τον εχθρό» και δεν μπήκε ποτέ στην εμβέλεια των Ρώσων. «Είναι ένας πόλεμος μηχανών», όπου οι «εξαιρετικά γενναίοι» Ουκρανοί στρατιώτες υφίστανται πολύ βαριές απώλειες από τους βομβαρδισμούς, αλλά «χάνουν πολλές ευκαιρίες» να αποδυναμώσουν τον εχθρό επειδή δεν διαθέτουν τεχνικές στρατιωτικές γνώσεις. «Αν οι Ουκρανοί είχαν τις διαδικασίες που είχαμε στο Αφγανιστάν για να επικοινωνήσουν με το πυροβολικό, θα μπορούσαμε να είχαμε προκαλέσει σφαγή».
.jpg)
