Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥΜετά την οικονομική καταστροφή η γεωπολιτική απομόνωση; Ελλάδα και Κύπρος γνώρισαν το πρώτο -ειδικά η Κύπρος πολύ απότομα- και είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι κινδυνεύουν από το δεύτερο. Το χειρότερο; Οι ηγεσίες τους δείχνουν είτε να μην το έχουν καταλάβει -απίθανο;- είτε αδύναμες να αντιδράσουν.
Ο χάρτης της περιοχής σ΄ ότι έχει να κάνει με το γεωπολιτικό-ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή μας μοιάζει να έχει μια “μαύρη τρύπα” μέσα στην οποία ενδέχεται να “χαθούν” Ελλάδα-Κύπρος.
Όσα μέχρι πριν από 10 ημέρες έμοιαζαν δεδομένα άλλαξαν σε λίγες ώρες. Το Ισραήλ επιστρέφει στον “άξονα” με την Τουρκία,κατόπιν αμερικανικής παρότρυνσης. Και όσο κι θέλει να διατηρήσει ενεργό τον ελληνοϊσραηλινό “άξονα” στον οποίο πολλοί στην Ελλάδα “πόνταραν” τα πάντα, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει πολλές επιλογές με την Τουρκία να πιέζει διαρκώς. Γιατί αυτό που πραγματικά “καίει” την Τουρκία είναι να μπει δυνατά στο ενεργειακό παιχνίδι της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Από το οποίο μέχρι πρόσφατα έμοιαζε αποκλεισμένη.
Οι συζητήσεις για δημιουργία αγωγού ή αγωγών που θα ξεκινούν από τα κοιτάσματα της Κύπρου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου και θα διασχίζουν της Τουρκία ,αντί τον βυθό της Μεσογείου με κατεύθυνση την Ελλάδα, έχουν πάρει ήδη διάσταση και αποτελούν άλλο ένα κομμάτι του διπλωματικού,γεωπολιτικού και ενεργειακού παιχνιδιού που παίζεται στην περιοχή.
Στρατιωτικά η Τουρκία δείχνει πιο χρήσιμη αν υποθέσουμε ότι η Αμερικανική επιμονή να τα “φτιάξει” σε Ισραήλ και Τουρκία έχει να κάνει με την αναμενόμενη διαρκώς κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία, ή με ένα ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα στο Ιράν.
Όσο για τους Ρώσους; Πήραν όσα ήθελαν. 30% του κοιτάσματος Ταμάρ, επαναπατρισμό κεφαλαίων τους από την Κύπρο και προφανώς και τα ονόματα όσων πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν είχαν τοποθετήσει τις καταθέσεις τους στο νησί. Προφανώς έχουν εξασφαλίσει και την διάδοχη λύση στην Συρία το διάδοχο καθεστώς της οποίας όταν και αν προκύψει θα έχει την έγκρισή της.
Η Ελλάδα και η Κύπρος με ποιον συμβαδίζουν σ΄ αυτό το παιχνίδι;
Και οι δύο δείχνουν σαστισμένες με τις ηγεσίες τους να μην είναι έτοιμες να αντιδράσουν. Η ελληνική κυβέρνηση είχε εγκαίρως ενημερωθεί για την αλλαγή πλεύσης του Ισραήλ. Και υπάρχουν έγγραφες εημερώσεις και προειδοποιήσεις από την στρατιωτική ηγεσία γι΄ αυτό. Έκανε κάτι ή παρέμεινε παθητική όπως ήταν τα τελευταία τρία χρόνια που ο ελληνο-ισραηλινός άξονας είχε “διαφημιστεί” περίπου ως η απόλυτη ασπίδα των συμφερόντων μας στην περιοχή. Με τη λογική βέβαια ότι θα “κρυβόμασταν” πίσω απ΄ αυτή την ασπίδα αν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα και επικίνδυνα.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα πρέπει να αναμένουμε οποιαδήποτε βοήθεια από τους Ευρωπαίους οι οποίοι προφανώς θέλουν να επωφεληθούν από την αδυναμία μας.
Συνεπώς οι κυβερνώντες πρέπει να αφυπνιστούν και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν με μοιρολατρία την κατάσταση.
Κάθε πρόβλημα και κάθε κρίση δημιουργεί και ευκαιρίες που πρέπει πρώτα να τις βλέπεις και μετά να τις αξιοποιείς. Η απόφαση της Τουρκίας για επανασύνδεση με το Ισραήλ δεν θα είναι μια διαδικασία εύκολη για την Άγκυρα, η οποία ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Από την μία θέλει το Ισραήλ για να “εισβάλει” στην νοτιονατολική Μεσόγειο και τα κοιτάσματα ενέργειας αλλά από την άλλη “λερώνει” πάλι την εικόνα της στον μουσουλμανικό κόσμο στον οποίο επιχείρησε ανεπιτυχώς να αναλάβει ρόλο ηγέτη. Η Αίγυπτος ποτέ δεν είδε με καλό μάτι αυτή τη προσπάθεια. Και η εξέλιξη με το Ισραήλ είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει νέα εμπόδια στην τουρκική προσπάθεια. Γι΄ αυτό και ο Ερντογάν πιέζει να πάρει και την άρση του αποκλεισμού της Γάζας, εμφανιζόμενος περίπου ...ως απελευθερωτής.
Η Τουρκία τα τρία χρόνια της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης με το Ισραήλ, πλησίασε και μίλησε μ΄ όλες σχεδον τις χώρες απ΄ όπου πέρασε η λεγόμενη αραβική άνοιξη. Κάτι που δεν έκανε η Ελλάδα, χάνοντας διαρκώς συνομιλητές και συνοδοιπόρους, όπως για παράδειγμα την Αίγυπτο αλλά και την Λιβύη. Και τις είχε χάσει πριν την αραβική άνοιξη. Όχι επειδή έκανε απλά λάθη,αλλά επειδή δεν έκανε απολύτως τίποτα!
Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι με απόλυτη ψυχραιμία ,χωρίς κραυγές και ακρότητες του στυλ “μας πούλησαν ,μας πρόδοσαν” και άλλα σχετικά που συχνά μας οδηγούν σε νέα λάθη, πρέπει να κινηθούμε και να “παίξουμε” ενεργητικά στην περιοχή. Όχι να περιμένουμε να μας προσεγγίσουν, γιατί εδώ που φθάσαμε , μάλλον κανείς δεν πρόκειται να το κάνει. Εμείς πρέπει να διασχίσουμε την Μεσόγειο ή όποια άλλη θάλασσα χρειαστεί για να προσεγγίσουμε χώρες ,να μιλήσουμε με τις ηγεσίες τους ,να “χτίσουμε” από την αρχή συμμαχίες και συνεργασίες και να αναζητήσουμε τρόπους να λύσουμε προβλήματα και παρεξηγήσεις που μας έχουν καταδικάσει σε μία θανάσιμη μοναξιά.
Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία αλλά κίνητρο. Ανησυχία μεγάλη υπάρχει στην κυβέρνηση για τις εξελίξεις. Καιρός είναι να όμως να τελειώσουμε με τις διαπιστώσεις και να περάσουμε σε πράξεις. Εκτός αν μεταξύ άλλων έχουμε θέσει και την εξωτερική μας πολιτική υπό την αυστηρή επιτήρηση-καθοδήγηση των δανειστών μας.
onalert
Όσα μέχρι πριν από 10 ημέρες έμοιαζαν δεδομένα άλλαξαν σε λίγες ώρες. Το Ισραήλ επιστρέφει στον “άξονα” με την Τουρκία,κατόπιν αμερικανικής παρότρυνσης. Και όσο κι θέλει να διατηρήσει ενεργό τον ελληνοϊσραηλινό “άξονα” στον οποίο πολλοί στην Ελλάδα “πόνταραν” τα πάντα, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει πολλές επιλογές με την Τουρκία να πιέζει διαρκώς. Γιατί αυτό που πραγματικά “καίει” την Τουρκία είναι να μπει δυνατά στο ενεργειακό παιχνίδι της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Από το οποίο μέχρι πρόσφατα έμοιαζε αποκλεισμένη.
Οι συζητήσεις για δημιουργία αγωγού ή αγωγών που θα ξεκινούν από τα κοιτάσματα της Κύπρου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου και θα διασχίζουν της Τουρκία ,αντί τον βυθό της Μεσογείου με κατεύθυνση την Ελλάδα, έχουν πάρει ήδη διάσταση και αποτελούν άλλο ένα κομμάτι του διπλωματικού,γεωπολιτικού και ενεργειακού παιχνιδιού που παίζεται στην περιοχή.
Στρατιωτικά η Τουρκία δείχνει πιο χρήσιμη αν υποθέσουμε ότι η Αμερικανική επιμονή να τα “φτιάξει” σε Ισραήλ και Τουρκία έχει να κάνει με την αναμενόμενη διαρκώς κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία, ή με ένα ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα στο Ιράν.
Όσο για τους Ρώσους; Πήραν όσα ήθελαν. 30% του κοιτάσματος Ταμάρ, επαναπατρισμό κεφαλαίων τους από την Κύπρο και προφανώς και τα ονόματα όσων πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν είχαν τοποθετήσει τις καταθέσεις τους στο νησί. Προφανώς έχουν εξασφαλίσει και την διάδοχη λύση στην Συρία το διάδοχο καθεστώς της οποίας όταν και αν προκύψει θα έχει την έγκρισή της.
Η Ελλάδα και η Κύπρος με ποιον συμβαδίζουν σ΄ αυτό το παιχνίδι;
Και οι δύο δείχνουν σαστισμένες με τις ηγεσίες τους να μην είναι έτοιμες να αντιδράσουν. Η ελληνική κυβέρνηση είχε εγκαίρως ενημερωθεί για την αλλαγή πλεύσης του Ισραήλ. Και υπάρχουν έγγραφες εημερώσεις και προειδοποιήσεις από την στρατιωτική ηγεσία γι΄ αυτό. Έκανε κάτι ή παρέμεινε παθητική όπως ήταν τα τελευταία τρία χρόνια που ο ελληνο-ισραηλινός άξονας είχε “διαφημιστεί” περίπου ως η απόλυτη ασπίδα των συμφερόντων μας στην περιοχή. Με τη λογική βέβαια ότι θα “κρυβόμασταν” πίσω απ΄ αυτή την ασπίδα αν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα και επικίνδυνα.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα πρέπει να αναμένουμε οποιαδήποτε βοήθεια από τους Ευρωπαίους οι οποίοι προφανώς θέλουν να επωφεληθούν από την αδυναμία μας.
Συνεπώς οι κυβερνώντες πρέπει να αφυπνιστούν και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν με μοιρολατρία την κατάσταση.
Κάθε πρόβλημα και κάθε κρίση δημιουργεί και ευκαιρίες που πρέπει πρώτα να τις βλέπεις και μετά να τις αξιοποιείς. Η απόφαση της Τουρκίας για επανασύνδεση με το Ισραήλ δεν θα είναι μια διαδικασία εύκολη για την Άγκυρα, η οποία ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Από την μία θέλει το Ισραήλ για να “εισβάλει” στην νοτιονατολική Μεσόγειο και τα κοιτάσματα ενέργειας αλλά από την άλλη “λερώνει” πάλι την εικόνα της στον μουσουλμανικό κόσμο στον οποίο επιχείρησε ανεπιτυχώς να αναλάβει ρόλο ηγέτη. Η Αίγυπτος ποτέ δεν είδε με καλό μάτι αυτή τη προσπάθεια. Και η εξέλιξη με το Ισραήλ είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει νέα εμπόδια στην τουρκική προσπάθεια. Γι΄ αυτό και ο Ερντογάν πιέζει να πάρει και την άρση του αποκλεισμού της Γάζας, εμφανιζόμενος περίπου ...ως απελευθερωτής.
Η Τουρκία τα τρία χρόνια της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης με το Ισραήλ, πλησίασε και μίλησε μ΄ όλες σχεδον τις χώρες απ΄ όπου πέρασε η λεγόμενη αραβική άνοιξη. Κάτι που δεν έκανε η Ελλάδα, χάνοντας διαρκώς συνομιλητές και συνοδοιπόρους, όπως για παράδειγμα την Αίγυπτο αλλά και την Λιβύη. Και τις είχε χάσει πριν την αραβική άνοιξη. Όχι επειδή έκανε απλά λάθη,αλλά επειδή δεν έκανε απολύτως τίποτα!
Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι με απόλυτη ψυχραιμία ,χωρίς κραυγές και ακρότητες του στυλ “μας πούλησαν ,μας πρόδοσαν” και άλλα σχετικά που συχνά μας οδηγούν σε νέα λάθη, πρέπει να κινηθούμε και να “παίξουμε” ενεργητικά στην περιοχή. Όχι να περιμένουμε να μας προσεγγίσουν, γιατί εδώ που φθάσαμε , μάλλον κανείς δεν πρόκειται να το κάνει. Εμείς πρέπει να διασχίσουμε την Μεσόγειο ή όποια άλλη θάλασσα χρειαστεί για να προσεγγίσουμε χώρες ,να μιλήσουμε με τις ηγεσίες τους ,να “χτίσουμε” από την αρχή συμμαχίες και συνεργασίες και να αναζητήσουμε τρόπους να λύσουμε προβλήματα και παρεξηγήσεις που μας έχουν καταδικάσει σε μία θανάσιμη μοναξιά.
Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία αλλά κίνητρο. Ανησυχία μεγάλη υπάρχει στην κυβέρνηση για τις εξελίξεις. Καιρός είναι να όμως να τελειώσουμε με τις διαπιστώσεις και να περάσουμε σε πράξεις. Εκτός αν μεταξύ άλλων έχουμε θέσει και την εξωτερική μας πολιτική υπό την αυστηρή επιτήρηση-καθοδήγηση των δανειστών μας.
onalert
