Χρησιμοποίησε προφανώς τη Ρώμη ως ένα σύμβολο του Δυτικού Πολιτισμού, των απίστων.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να δηλώσει άγνοια. Υποεκτίμησε το θέμα και τώρα τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Όπως μας έχει συνηθίσει δηλαδή.
Ήταν ήδη γνωστή εξαρχής η απάντηση την ερώτηση γιατί δεν παρεμβαίνουν στρατιωτικά οι απειλούμενες χώρες. Γνώριζαν όλοι ότι ο Θρησκευτικός φανατισμός θα έπειθε εύκολα πωρωμένους νεαρούς να εξαπολύσουν έναν πόλεμο λειτουργώντας ως βομβιστές-καμικάζι, για αντίποινα. Ήταν κάτι που όλοι απεύχονταν αλλά δεν προσπάθησαν να βρουν λύσεις. Είχαν όμως αρκετό χρόνο για να σχεδιάσουν και να οργανώσουν. Γνώριζαν πολλά αλλά επέλεξαν την αδράνεια.
Όπως επέλεξαν την αδράνεια όταν κλιμακώθηκε η ένταση στη Συρία. Οι προσφυγικές ροές είχαν ήδη ξεκινήσει από τους πρώτους μήνες του πολέμου την Άνοιξη του 2011. Τον Νοέμβριο του 2015 οι ευρωπαίοι ηγέτες συγκαλούν ακόμη Συνόδους Κορυφής με πενιχρά αποτελέσματα. Παζαρεύουν πόσους πρόσφυγες θα υποδεχτεί ο καθένας. Η Ευρώπη αρνείται να δει την μεγάλη εικόνα. Ο θάνατος θερίζει έξω από την πόρτα της για χρόνια αλλά τον προσπερνά. Παρατηρεί αμήχανα τις συνέπειες των άστοχων επιλογών της στην εξωτερική πολιτική.
Κανείς δεν τολμά να προχωρήσει σε αποφασιστικές λύσεις. Και δεν υπονοώ απαραίτητα στρατιωτικές. Η Ευρώπη κυριαρχείται από δυσπιστία και οι ισορροπίες είναι λεπτές. Δεν θέλει κανείς να τις διαταράξει. Εδώ και χρόνια εξελίσσεται ένα διπλωματικό θρίλερ για την ηγεμονία της Ένωσης. Ως εκ’ τούτου οι λύσεις δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικές. Είναι συνήθως πυροσβεστικές, συμβιβαστικές, μεσοβέζικες.
Η αναποτελεσματικότητα των πολιτικών έχει φέρει την Ευρώπη σε ένα πολύ περίεργο δρόμο. Οι πολίτες βιώνουν τις συνέπειές τους και δυσπιστούν απέναντι στην Ε.Ε. Ακόμη και πολίτες που δεν ασπάζονταν εθνικιστικά ιδεώδη, άρχισαν να αποτελούν πιθανό ακροατήριο για τους αντιευρωπαϊστές. Ιδίως αυτοί που ζούσαν σε ισχυρότερες χώρες αρχικά αλλά ακολούθησαν σύντομα και οι “φτωχότεροι νότιοι” που υπόκεινται τις συνέπειες της αδράνειας εντονότερα. Σε οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό επίπεδο. Οι αυστηρές και μεροληπτικές πολιτικές λιτότητας έχουν κάνει τους ευρωπαίους πολίτες πιο ευάλωτους στην αντιευρωπαϊκή ρητορική.
Καθώς το χαλί δεν φτάνει πλέον για να καλύψει τα προβλήματα, η ευρωπαϊκή ηγεσία υπό την καθοδήγηση της ευρωπαϊκής ελίτ, θα κληθεί λογικά σύντομα να λάβει πολύ σοβαρές αποφάσεις. Είτε θα πρέπει να προχωρήσει σε μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση είτε θα οδηγηθεί μοιραία σε κλειστά σύνορα και ουσιαστική κατάργηση της ένωσης. Ήδη εδώ και μήνες διάφορες χώρες έχουν αγνοήσει τη συνθήκη Σένγκεν, αποκαθιστώντας τους ελέγχους στα σύνορά τους, υποστηρίζοντας ότι συντρέχει σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια πολιτική ή τη δημόσια ασφάλεια από τις προσφυγικές ροές.
Οι πολέμιοι όμως της ολοκλήρωσης είναι πολύ περισσότεροι τώρα απ’ ότι παλαιότερα. Κάθε φορά που οι πολιτικοί ηγέτες της ένωσης κωλυσιεργούν ρίχνουν νερό στο μύλο του εθνικισμού. Πολλοί ευρωπαίοι βρίσκουν καταφύγιο στην ακροδεξιά καθώς ο ρατσισμός ξεφεύγει από τη θεωρία και γίνεται μια καθημερινή έννοια που πρέπει να αντιμετωπίσουν. ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Πλέον δεν είναι σίγουρο προς ποια κατεύθυνση γέρνει η πλάστιγγα.
Δεν είναι επίσης σίγουρο ότι υπάρχει λύση. Αξίζει να προσπαθήσουμε πάντως. Υπάρχουν ακόμη φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Δυνάμεις που επιθυμούν την πρόοδο και θα στηρίξουν μια προσπάθεια να διατηρήσει η Ευρώπη τον χαρακτήρα της. Άνθρωποι σαν όλους αυτούς που ένιωσαν την ανάγκη να είναι αλληλέγγυοι στον γαλλικό λαό, στους Γάλλους συμπολίτες μας. Είτε βγήκαν στις πλατείες είτε όχι.
Η Ευρώπη οφείλει να υπερασπιστεί όσα με κόπο έχτισε. Όσα έκαναν τις ζωές των ευρωπαίων πιο ειρηνικές, καλύτερες. Αν επικρατήσει ο απομονωτισμός θα μπούμε σε σκοτεινές εποχές. Εποχές τις οποίες η γηραιά ήπειρος έχει ξεχάσει και φυσικά θα πρόκειται για μια κατά κράτος νίκη της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού.
