Το παρόν αποτελεί το πρελούδιο μιας σειράς άρθρων με σκοπό την συζήτηση πάνω στην βελτίωση της μαχητικής ικανότητας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ειδικά στα θέματα της Εφεδρείας και της Εκπαίδευσης. Tραυματίας στρατιώτης δέχεται τις πρώτες βοήθειες από συμπολεμιστή του κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στο νότιο Λίβανο. ©Yoav Galai
Πρόκειται για την αφήγηση των γεγονότων του Δεύτερου Πολέμου του Λιβάνου το 2006 μεταξύ του Ισραηλινού Στρατού, του πιο γνωστού και έμπειρου στρατού εφέδρων παγκοσμίως, και της Χεζμπολάχ, μιας πολιτοφυλακής σιιτών του Λιβάνου. Σκοπός είναι να διδαχθούμε τόσο απο την τιτάνια προσπάθεια της δεύτερης να επιβιώσει, όσο και απο τα λάθη που γονάτισαν τον πρώτο. Oι φωτογραφίες του παρόντος προέρχονται από Yoav Galai, το μοναδικό δημοσιογράφο που δέχθηκε να ενσωματωθεί με τα Ισραηλινά στρατεύματα στις επιχειρήσεις του Λιβάνου. Καμία ισραηλινή εφημερίδα δεν τις δημοσίευσε.
Επιστροφή στην Κόλαση του Λιβάνου
Έξι χρόνια είχαν περάσει από την ταχεία έξοδο του Ισραήλ από τον Λίβανο - η οποία έγινε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και μάλιστα με live τηλεοπτική κάλυψη. Συνεχείς απώλειες, αρνήσεις εκτέλεσης καθηκόντων ολόκληρων μονάδων με λιποταξίες, δολοφονίες VIP όπως αυτή του ταξιάρχου Ερεζ Γκερστάιν ανώτατου διοικητή κατοχής και υπέρμαχου της ισραηλινής παραμονής, η ψυχολογική κούραση των στρατιωτών και της κοινωνίας ήταν το κύριο θέμα στις Ισραηλινές Εθνικές Εκλογές του 1999. Ο πιο παρασημοφορημένος άντρας του Ισραήλ, και πρώην διοικητής της Σαγιερέτ Ματκάλ, Εχούντ Μπαράκ, πήρε την πρωθυπουργία με σύνθημα την αποχώρηση από το Λίβανο μέσα στο έτος. Το πρόβλημα ήταν ο SLA (South Lebanon Army), o συμμαχικός στρατός των Χριστιανών του Λιβάνου και υπεύθυνος για την μεθοριακή ζώνη. Αν και προσκλήθηκαν να μετοικήσουν μαζικά στο Ισραήλ αυτό δεν έφτασε στα αυτιά των κατώτερων κλιμακίων. Φοβούμενοι προδοσία και μαζικά αντίποινα από την Χεζμπολάχ οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί του SLA άρχισαν να παραδίδονται σε αυτή ζητώντας χάρη. Ταυτόχρονα η τελευταία άρχισε μαζικές δολοφονίες ηγετών του SLA και τον μαζικό βομβαρδισμό των φυλακίων των Ισραηλινών με ρουκέτες και ιρανικής προέλευσης TOW. Το μέτωπο διαλύθηκε σε μέσα 3 μήνες αντί του πάλι βεβιασμένου εξαμήνου που σχεδίαζε ο Μπαράκ. Οι Ισραηλινοί πήραν το μήνυμα και αποχώρησαν τάχιστα σε μια χαώδη κατάσταση, φαλαγγών στρατιωτικών οχημάτων, αγροτικών και φορτηγών με πολίτες. Ακριβώς πίσω τους ακριβώς ακολουθούσαν οι ντόπιοι μουσουλμάνοι που μετά από 18 χρόνια κατοχής γυρνούσαν στα χωριά τους σε εορταστική έκσταση. Η εικόνα των ισραηλινών αρμάτων να τρέχουν προς τα σύνορα, και γυναικόπαιδα να τους πετάνε πέτρες χλευαστικά στα συρματοπλέγματα των συνόρων έκανε το γύρο του κόσμου. Η Χεζμπολάχ χρησιμοποιούσε το καλύτερο όπλο της, το ιδιωτικό της τηλεοπτικό κανάλι, σε μέγιστο βαθμό. Το «Κόμμα του Θεού» δεν έχασε χρόνο. Προχωρώντας πίσω ακριβώς από τους πολίτες κατέλαβαν όλες τις περιοχές και εκκαθάρισαν τους επιζώντες του SLA που παρέμειναν από καθήκον. Η 18ετής κατοχή είχε τελειώσει. Οι Ισραηλινοί και οι SLA είχαν εξαφανιστεί από το Λίβανο.
Η Χεζμπολάχ είχε ολοκληρώσει τον σκοπό ύπαρξής της και ετοιμαζόταν για διάλυση. Άλλοι σχεδίασαν για αυτή. Η κυβέρνηση του Λιβάνου την είχε ανάγκη για την φύλαξη των συνόρων, κρατώντας, τον αδύναμο και χωρισμένο σε κλίκες, στρατό της σε εφεδρεία. Η Συρία και το Ιράν είχαν ανάγκη κάποιον να απασχολεί το Ισραήλ για εσωτερική κατανάλωση. Τα λεφτά τους, και η ανέχεια και αδυναμία του Λιβάνου, την ανέστησαν και την έσωσαν από την διάλυση. Η Χεζμπολάχ θα αναλάμβανε άτυπα τον ρόλο φύλαξης των νοτίων συνόρων. Οι άντρες της ανέλαβαν τον νέο ρόλο με πολλά ερωτηματικά ως προς την ανάληψη αυτού. Τι θα έκαναν πια όταν δεν θα είχαν εχθρική δύναμη κατοχής για να ασκούν αντάρτικο; Με αντάρτικο δεν σταματάς άρματα, πόσο μάλλον συνδυασμένα όπλα. Πώς θα αντιμετώπιζαν το Ισραήλ όταν το 1982 μέσα 48 ώρες είχε φτάσει στην Βηρυτό διαλύοντας μια για πάντα την ισχυρότερη και πολυπληθέστερη PLO, εξευτελίζοντας ταυτόχρονα την Συρία και τον τακτικό στρατό της;
Δύο προηγούμενες επιχειρήσεις των Ισραηλινών, όταν ήταν ακόμα δύναμη κατοχής, παραλίγο να τους διαλύσουν. Οι επιζήσαντες έμαθαν από πρώτο χέρι πως είναι να πέφτουν εκατοντάδες τόνοι αεροπορικών έξυπνων πυρομαχικών, με διατρητικές κεφαλές και υποπυρομαχικά, στα κεφάλια τους. Η λύση βρέθηκε στον Πόλεμο του Βιετνάμ και στα λαγούμια των Βιετκόνγκ. Κάλεσαν Ιρανούς συμβούλους, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά, οπότε και ζήτησαν βοήθεια από την Β. Κορέα! Οι σύμβουλοι ήρθαν το 2003, μελέτησαν την κατάσταση και το έδαφος και τους είπαν κάτι απλό: «σκάψτε όσο πιο βαθιά γίνεται». Τα οχυρωματικά έργα σε 3 έτη έφτασαν σε βάθος τα 40 μέτρα, με πολλαπλές αίθουσες με κλιματισμό, υδραυλικές θυρίδες εισόδου, εξαερισμού και όλμων. Πολυβολεία φτιάχτηκαν παντού, με σκοπό να διοχετεύσουν μια χερσαία εισβολή σε προκαθορισμένα μέρη, γεμάτα ναρκοπέδια και αντιαρματικά όπλα. Αποθήκες και νοσοκομεία, χώροι ξεκούρασης και τροφοδοσίας γέμισαν την περιοχή νότια του ποταμού Λιτάνι, όλα σε βάθος άνω των 20 μέτρων. Όλα χτίστηκαν υπό πλήρη κάλυψη – Μασκίροβκα, που θα έκανε τους σοβιετικούς περήφανους. Μπροστά στα μάτια των Ισραηλινών χρησιμοποιήθηκαν όλα τα κόλπα, από ψεύτικα οχυρά μέχρι χιλιόμετρα τούνελ για μεταφορά των αδρανών υλικών. Ο αριθμός των μεγάλων ομαδικών οχυρών λέγεται ότι ξεπέρασε τα 600 ενώ το κεντρικό τούνελ ανεφοδιασμού έφτασε τα 25 χλμ μήκος – κάτω από τον Λιτάνι στο κεντρικό Λίβανο! Τα τούνελ τα γνώριζαν για ασφάλεια μόνο οι τοπικοί διοικητές. Κανείς – κανείς απολύτως – δεν γνώριζε θέσεις σε άλλες περιοχές, ενώ ούτε τα ανώτατα μέλη είχαν πλήρη εικόνα. Ειδικός σχεδιασμός δόθηκε στην αντοχή των οχυρών σε απευθείας χτύπημα από βόμβα ενώ δόθηκε αρκετή προσπάθεια στην απόκρυψη της υπογραφής και του χρόνου έκθεσης των όπλων. Τέλος μηδένισαν την ικανότητα κρούσης των ισραηλινών με όπλα μακράς εμβέλειας σε στρατηγικούς στόχους: απλώς δεν είχαν κανένα στρατηγικό στόχο.
Αν έπεφταν οι ισραηλινοί στην παγίδα κάποιος έπρεπε να τους αποτελειώσει. Ο παρόν στρατός ήταν ελαφρύ πεζικό ανορθόδοξου πολέμου. Δεν θα άντεχε να αποκρούσει τεθωρακισμένους σχηματισμούς. Υπό την εποπτεία των Ιρανών ο στρατός μεταμορφώθηκε σε επαγγελματικό επίπεδο με 3,000 άντρες σε μια ταξιαρχία βαρύ πεζικού, με άλλους 18,000 εφέδρους στον παλιό ρόλο, όλοι εκπαιδευμένοι σε ελαφρά όπλα, αντιαρματικά και το όπλο του φτωχού: πανίσχυρες IED. Έμφαση έδωσαν στο πυροβολικό τους. Έμαθαν να στήνουν ρουκετοβόλα πάνω σε αγροτικά μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, με συνεργεία που ξεπηδούσαν από τα γύρω οχυρά ή έφταναν με τις ρουκέτες δεμένες σε ποδήλατα. Προμηθεύτηκαν παντός τύπου ρουκέτες με τον τελικό αριθμό να φτάνει τις 12 χιλιάδες, απο τις οποίες αρκετές χιλιάδες μετρίου και μεγάλου βεληνεκούς που στήθηκαν πίσω και γύρω από τον Λιτάνι. Οι Σύριοι τους δίδαξαν τακτικές αντιαρματικών παγίδων και ηλεκτρονικού πολέμου. Στον τελευταίο οι Λιβανέζοι της Χεζμπολάχ αρίστευσαν. Όχι μόνο οι Ισραηλινοί δεν μπορούσαν πια να τους ακούσουν – και μιλάμε για μία χώρα που έβαζε πομπούς ακρόασης σε πρόβατα – αλλά με κατασκόπους και κεραίες εντός του βορείου Ισραήλ ήξεραν τις κινήσεις του εχθρού. Η ισραηλινή τηλεόραση, τα διεθνή πρακτορεία και το διαδίκτυο κάλυπταν τα κενά. Η Συρία έβαλε το κερασάκι στην τούρτα προμηθεύοντας την Χεζμπολάχ με δεκάδες αντιαρματικούς Κορνέτ-Ε ικανούς να διατρήσουν οποιοδήποτε άρμα στο κόσμο, ενώ μια ποσότητα αντιπλοϊκών βλημάτων έφτασε απο το Ιράν.
Η Χεζμπολάχ ήταν έτοιμη για πόλεμο.
Το Ισραήλ είχε σοβαρά προβλήματα μετά την αποχώρηση από το Λίβανο – ουδέποτε σταμάτησαν τα επεισόδια στην μεθόριο, είτε με τοποθετήσεις ναρκών εντός των συνόρων, είτε με πυρά από ελεύθερους σκοπευτές. Ο Μπαράκ δεν ήθελε να επιτεθεί σε ένα μέρος από το οποίο μόλις έφυγε. Ο πολιτικός του αντίπαλος Αριέλ Σαρόν εμφανίστηκε μετά από 20 έτη πολιτικής απουσίας και κλιμάκωσε περπατώντας στο ιερό τέμενος του Αλ Ακσά στην δυτική όχθη. Μαζί με άλλα γεγονότα εκείνη την εποχή οι Παλαιστίνιοι εξαγριώθηκαν. Ο Αραφάτ ξεκίνησε την δεύτερη Ιντιφάντα. Ο Ισραηλινός στρατός μεταμορφώθηκε σε αστυνομία. Περίπολα, μπλόκα, πλαστικές σφαίρες πήραν την θέση των “kampfgruppen”. Ο Σαρόν γίνεται πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας την κρίση και ενημερώνεται για την κατάσταση στο νότιο Λίβανο. Ο Σαρόν ήταν ο υπουργός άμυνας το ‘82, ο άνθρωπος που έβαλε τον στρατό εκεί για 18 χρόνια. Δεν θα το ξανακάνει και η Χεζμπολάχ αφέθηκε στην ησυχία της.
Η απόσυρση το 2004 από την Γάζα και την Δυτική Όχθη μετέτρεψε τον στρατό σε σώμα δεσμοφυλάκων, όπου από πύργους πάνω από το νεόκτιστο τοίχος θα παρακολουθούσαν από μακριά την Χαμάς. Για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί δεν ήταν μέσα στο πλήθος αλλά από απόσταση, μέσα από κτηνώδη ΤΟΜΑ, σε πύργους και σε οχυρά, απλώς παρατηρούσαν. Κοντά στα σπίτια τους. Σε απόσταση. Βολεύτηκαν. Τους άρεσε. Τέρμα τα μάτια στην πλάτη για ένα πιτσιρικά με μαχαίρι στην Γάζα. Τέρμα οι TOW στο Λίβανο, τέρμα οι νάρκες. Από μια οθόνη υπολογιστή παρακολουθούσαν τις εικόνες από τις χιλιάδες κάμερες που τοποθέτησαν.
Το κόστος του τοίχους και των ηλεκτρονικών μέσων παρακολούθησης σε ένα στρατό εφέδρων είχε το ανάλογο κόστος σε χρήμα. Ο στρατός σταμάτησε να καλεί εφέδρους σε αριθμό και το κυριότερο σταμάτησε να αγοράζει πράγματα για αυτούς – οι αποθήκες άδειασαν κυριολεκτικά και ότι έμενε ήταν χαλασμένο ή παλιό. Οι νεότεροι αντί να επελαύνουν στην έρημο της Νεγκέβ στο σχολείο διπλής ενέργειας, έκαναν υπηρεσίες κοντά στις δουλειές τους. Οι έφεδροι, το 80% του στρατού, έγιναν σκοπάνθρωποι στον ετήσιο μήνα υπηρεσίας. Επόμενο βήμα, όταν τέλειωσαν τα χρήματα ήταν η διακοπή σχολείων ανωτέρων και μέσων αξιωματικών. Σε ένα στρατό εφέδρων, χωρίς ΣΣΕ, τα σχολεία αυτά ήταν οι μόνοι τρόποι στρατιωτικής εξέλιξης. Οι ειδικότητες πρακτικά σταμάτησαν να διδάσκονται στους υπαξιωματικούς και τους στρατιώτες. Χωρίς μόνιμο σώμα υπαξιωματικών, γνώσεις πληρωμένες με αίμα δεκαετιών χάθηκαν, αφού δεν υπήρξε μετάδοση από την παλιότερη γενιά στην νεότερη.
Τα παράπονα ήταν αρκετά. Ένας έφεδρος Συνταγματάρχης σε μια συγκέντρωση αξιωματικών ρώτησε αν ο στρατός θα μπορούσε να αντέξει μια επίθεση συριακής μεραρχίας με δέκα μοίρες πυροβολικού, τα 100 άρματα και τα 100 ΤΟΜΑ της. Οι διπλανοί του χαμήλωσαν το κεφάλι. Κανείς δεν είχε όρεξη να τρέχει στο Γκολάν, όταν στο διοικητήριο είχε κλιματισμό, καλωδιακή και ανέσεις -όλα 5 λεπτά από το σπίτι. Ένας έφεδρος Επίλαρχος απόρησε πως χωρίς την ετήσια πενθήμερη εκπαίδευση στα άρματα θα καλούσαν εφεδρείες σε περίπτωση ανάγκης. Υπήρχαν περιπτώσεις με ουλαμαγούς, διμοιρίτες και χειριστές όπλων που δεν είχαν εκπαιδευτεί στην ειδικότητά τους από την βασική εκπαίδευση στην θητεία τους. Ολόκληρες ταξιαρχίες δεν κλήθηκαν για εκπαίδευση επί 4 με 6 έτη.
Εκτός Ισραήλ, οι ΗΠΑ είχαν μόλις τελειώσει 2 πολέμους, οι οποίοι μαζί με τις ισραηλινές επιχειρήσεις κατά της Χεζμπολάχ πριν την αποχώρηση, έγιναν σχεδόν μόνο από την Αεροπορία. Η θεωρία του αεροπλάνου που κάνει τα πάντα χτύπησε την πόρτα του Γενικού Επιτελείου του Ισραήλ. Για δεύτερη μόλις φορά στην ιστορία του, ανέλαβε αρχηγός από τον αεροπορικό κλάδο και ύστερα από 50 έτη. Ο Α/ΓΕΕΘΑ Νταν Χαλούτζ, υπέρμαχος του αεροπορικού όπλου, κοίταξε προς τις ΗΠΑ για το νέο δόγμα της ισραηλινής αεροπορίας και του στρατού στο σύνολο. Το αμερικανικό δόγμα EBO (Effects Based Operation) βασιζόταν σε κρούση στρατηγικών στόχων στο βάθος, σε θέσεις ΔΜ και C4I και ραντάρ με όπλα ακριβείας απο την αεροπορία. Ο εχθρός θα έχανε από αποδιοργάνωση και όχι από μάχη. Οι άντρες θα ήταν ασφαλείς και οι παράπλευρες απώλειες θα έπεφταν σε χαμηλά επίπεδα.
Για το χερσαίο κλάδο ο Α/ΓΕΕΘΑ ζήτησε την βοήθεια ενός επιτελικού ταξίαρχου που είχε δημιουργήσει το 1995 το «Ινστιτούτο Έρευνας Επιχειρησιακής Θεωρίας». Ο Σιμόν Ναβέχ είχε σκεφτεί το δόγμα SOD (Systemic Operational Design) με σκοπό να βοηθήσει τους διοικητές να σχεδιάζουν τις αποστολές τους. Με ορολογία μεταμοντέρνας γαλλικής φιλοσοφίας, αρχιτεκτονικής και λογοτεχνίας, ο Ναβέχ είχε φτιάξει ένα δόγμα το οποίο προοριζόταν για «ανώτερα» μυαλά. Οι διοικητές από την αρχή βρήκαν το πρόγραμμα ελιτίστικο, ακατανόητο και δύσκολο στην έκδοση διαταγών. Κανείς δεν γνωρίζει αν ο ίδιος ο Χαλούτζ το κατανοούσε, αλλά τον Απρίλη του 2006 εξέδωσε διαταγή για την υποχρεωτική εκμάθησή του από όλους, και την αλλαγή πια στον τρόπο έκδοσης διαταγών. Οι απλοί κανόνες της «Άποψης του Διοικητή», «Δυνάμεις», «Σκοπός» αντικαταστάθηκαν με όρους όπως «Αντίθετο Σύστημα Νόησης», «Όρια Συστήματος» και «Οργάνωση Θέματος Εκστρατείας»! Εκατοντάδες αξιωματικοί και διοικητές δεν καταλάβαιναν τίποτα. Πριν τους ενδιέφερε τι θα ανατινάξουν και τι θα καταλάβουν, και όχι πώς θα κάνουν τον εχθρό «να δυσανασχετήσει μέσω απομακρυσμένης διοίκησης του πεδίου». Κανείς δεν καταλάβαινε επίσης ποιο ήταν το μέτρο επιτυχίας ή αποτυχίας. Οι κραυγές αρκετών αξιωματικών πνίγηκαν στην αλαζονεία του Χαλούτζ. Οι ίδιοι αξιωματικοί που όπως είπαμε νωρίτερα ήταν ήδη υποεκπαιδευμένοι, έπεσαν σε ένα στάδιο άγνοιας και επιχειρησιακής ανικανότητας.
Ο Χαλούτζ δεν σταμάτησε εκεί. Διαλύθηκαν τα Σώματα Στρατού (και σειρά θα είχαν μελλοντικά οι Μεραρχίες, όλα στην μόδα των δυτικοευρωπαϊκών στρατών αν δεν προλάβαινε ο πόλεμος). Ο Χαλούτζ διέλυσε το, επί 60 έτη, δόγμα των μεγάλων διοικήσεων παροχής υποστηρίξεως παντός τύπου στα ελαφρά “kampfgruppen” των έφεδρων ελαφρά εκπαιδευμένων αξιωματικών. Η ούγκντα θα άλλαζε με κάτι που ονομάστηκε «Στοιχείο Εκστρατείας», το οποίο θα ήταν το κύριο οργανωτικό σχήμα υπό τον SOD. Κάθε ταξιαρχία θα αναλάμβανε ένα Στοιχείο και στο σύνολο θα αποτελούσαν την SOD της εκστρατείας. Ο συνταγματάρχης διοικητής της ταξιαρχίας για πρώτη φορά θα είχε και τα στοιχεία υποστήριξης, ΜΧ, ΠΒ, ΔΜ, ΔΒ, και ειδικών δυνάμεων όλα υπό τις άμεσες διαταγές του. Ποτέ ξανά συνταγματάρχης (επαναλαμβάνω έφεδρος απο ΔΕΑ και με σχολεία στην πορεία) δεν είχε αναλάβει τόσα πολλά πράγματα μαζί, ούτε είχε εκπαιδευμένους επιτελείς για την υποστήριξή του. Πάνω απο την Ταξιαρχία θα βρισκόταν απευθείας η χερσαία διοίκηση (στρατιά) το προσωπικό της οποίας βρέθηκε να ασχολείται με την υποστήριξη δεκάδων ταξιαρχιών, αλλά και των μεραρχιών υπό διάλυση ξεχωριστά, και όχι τις κλασικές αποστολές υποστήριξης ενός ή δύο σωμάτων. Οι άντρες στις 4 Διοικήσεις πνίγηκαν στο χαρτομάνι, στις ευθύνες, και κυριολεκτικά πελάγωσαν. Ελάχιστοι μέραρχοι (Ταξίαρχοι) έκαναν τον κόπο να φέρουν στο επιτελείο τους την νέα ορολογία με καθημερινές ασκήσεις, καθώς περίμεναν την μετάθεση ή την αποστρατεία. Παρόλα αυτά ο Χαλούτζ ήταν σίγουρος ότι το 2006 οι Ισραηλινές Δυνάμεις Αυτοάμυνας (Ι.Δ.Α.) ήταν έτοιμες για τα πάντα.
Αρχές του 2006, ο Χασάν Νασράλα, επικεφαλής της Χεσμπολάχ, έψαχνε να βρει μια λύση για τους Λιβανέζους κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές. Η λύση ήταν μια απαγωγή. Προσπάθησαν τον Μάη του 2006 χτυπώντας ένα φυλάκιο, αλλά απέτυχαν πέφτοντας σε προειδοποιημένα στρατεύματα και σε έναν ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή σε ρέντα. Το ισραηλινό πυροβολικό απάντησε με το να κονιορτοποιήσει αρκετές αληθινές και ψεύτικες θέσεις της Χεζμπολάχ. Αρχές Ιούλη ο Νασράλα θα επαναλάμβανε ξανά.
Στις 27 Ιούνη η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών έστειλε ένα μήνυμα στην Βόρεια Διοίκηση (Β.Δ.) για ύψιστη προσοχή στο χιλιόμετρο 105 των συνόρων στο Λίβανο κοντά στο χωριό Ζαρίτ. Στο 105ο χλμ το έδαφος είναι σε μια κοιλάδα εκτός οπτικής επαφής από τους παρακείμενους πύργους παρατήρησης. Η Β.Δ. έστειλε την επίλεκτη Σαγιετέτ Εγκόζ, τον λόχο ΕΕ της ταξιαρχίας Γκολάνι, ειδικό σε ανορθόδοξο πόλεμο και κυνήγι της Χεζμπολάχ, η οποία έστησε μια αριστοτεχνική ενέδρα. Μετά από μια εβδομάδα άσκοπης αναμονής οι ανιχνευτές επέστρεψαν και οι μονάδες στην περιοχή επέστρεψαν σε φυσιολογικά επίπεδα συναγερμού. Στις 12 Ιουλίου ήταν η μέρα αλλαγής φρουράς της μεθοριακής μεραρχίας (91η Μεραρχία “Γαλιλαία” του Ταξίαρχου Γκάλ Χίρς) της ΒΔ, υπεύθυνης για την προκάλυψη στα σύνορα Λιβάνου και Συρίας. Οι έφεδροι άντρες της, έχοντας συμπληρώσει τον ετήσιο μήνα υπηρεσίας, θα γυρνούσαν στην πολιτική τους ζωή. Η 300η ΤΑΞΠΖ (προκάλυψης) η οποία φυλούσε την συγκεκριμένη περιοχή είχε ζητηθεί να αλλαχθεί από τον Ταξίαρχο με άλλη πιο μάχιμη Ταξιαρχία – το ΓΕΕΘΑ είχε αρνηθεί. Το βράδυ της 11ης Ιουλίου ηλεκτρονικά μέσα έπιασαν κίνηση πεζών προς το σημείο 105. Μια περίπολος εφέδρων ανιχνευτών στην περιοχή (μέσα στο Λίβανο), είδε 20 μαχητές της Χεζμπολάχ να προχωρούν προς τα σύνορα. Η πληροφορία αυτή δεν έφτασε ποτέ στην 300η.
Στις 08:45 στις 12 Ιούλιου οι έφεδροι μαζεύτηκαν κεφάτοι για την τελευταία τους περίπολο. Οι Ισραηλινές Δυνάμεις Αυτοάμυνας (ΙΔΑ) δεν έχουν πρωτόκολλο, έχουν όμως επιχειρησιακές διαδικασίες (Ε-Δ) τις οποίες υπακούν με θρησκευτική ευλάβεια. Οι έφεδροι παραβίασαν μια σειρά από αυτές ξεκινώντας με την μη αναμονή για την πρωινή αναφορά και ενημέρωση από τον Αξιωματικό του 2ου Γραφείου, καμία προάσκηση ή επιθεώρηση προ της περιπόλου. Καβάλησαν τα Hummer και τράβηξαν προς τα σύνορα φορτώνοντας πάνω σε αυτά και τα “λουκάνικα”, με σκοπό να πάνε με το τέλος της κατευθείαν στα σπίτια τους. Δέκα λεπτά μετά έφτασαν στο 105. Την στιγμή εκείνη ένας σκοπός από τους πύργους είδε έναν άντρα να κρύβεται σε θάμνους με ένα RPG σημαδεύοντας το σημείο που ήταν εκτός οπτικής επαφής. Ο σκοπός ανίκανος να ειδοποιήσει μέσω Σ/Α δεν έκανε κάποιο άλλο σήμα πχ να πυροβολήσει (φόβος ανταπόδοσης;). Τα δύο Hummer κοντά το ένα στο άλλο (παραβίαση Ε-Δ) δεν κατέβασαν πεζούς να ελέγξουν, ούτε πήραν τακτική θέση (παραβίαση Ε-Δ) . Στις 9 ακριβώς μια IED έσκασε δίπλα στο πρώτο, με το δεύτερο να δέχεται μπαράζ αντιαρματικών ρουκετών, με τρεις νεκρούς και τέσσερις τραυματίες. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ προχώρησαν και τράβηξαν δύο από τους τραυματίες από τα συντρίμμια του 2ου τζιπ και αποχώρησαν για τα σύνορα. Οι εκρήξεις ήταν το σήμα για βομβαρδισμό της μεθοριακής γραμμής γύρω απο το 105 και σε βάθος, με παντός τύπου οπλισμό με σκοπό την κάλυψη των κινήσεών τους. Το κόλπο πέτυχε αφού χρειάστηκε μισή ώρα το τάγμα να καταλάβει τί έγινε και ότι του έλειπαν δύο άντρες. Με κωδικό σήμα προς όλες τις μονάδες, το τάγμα ενημέρωσε για την κατάσταση. Το σήμα λογικά – (πάγια Ε-Δ για περίπτωση απαγωγής) – θα εκκινούσε μια σειρά από προσχεδιασμένες ενέργειες: το τάγμα θα έπρεπε να κόψει τις οδούς διαφυγής μπαίνοντας δυναμικά στο Λίβανο – πράξη που δεν εκτελέστηκε ποτέ με απόφαση του διοικητή από φόβο IED – και βολές πυροβολικού σε θέσεις της Χεζμπολάχ – οι οποίες άργησαν και ήταν μικρές σε διάρκεια και όγκο. Ελικόπτερα Απάτσι έφτασαν στην περιοχή στις 09:40 αλλά δεν είδαν κανέναν εχθρό και επέστρεψαν.
Μόλις στις 10:00 ο διοικητής του τάγματος ειδοποίησε λεπτομερώς τον ταξίαρχο της 300ης. Άλλη μια ώρα πήρε στον ταξίαρχο να δράσει με ένα ένα άρμα, ένα ΤΟΜΠ και 2 Hummer(!), τα οποία πέρασαν τα σύνορα. Το πρώτο όχημα ένα Merkava III πάτησε μια τεράστια IED μόλις πέρασε τον πρώτο λόφο. Κομμάτια πετάχτηκαν 150 μέτρα μακρυά με το πλήρωμα να σκοτώνεται ακαριαίως. Απο το κοντινό ΤΟΜΠ βγήκαν άντρες για να βοηθήσουν, αλλά δέχτηκαν βολές όλμων με άλλους δύο νεκρούς. Στις 12:00 η αεροπορία ξεκίνησε το σχέδιο “4η Διάσταση” πλήττοντας 70 γέφυρες στο νότιο Λίβανο με σκοπό να κόψουν όλες τις οδούς διαφυγής σε βάθος – άσκοπα καθώς η Χεζμπολάχ χρησιμοποίησε τούνελ για την διαφυγή της. Η 12η Ιουλίου ήταν ένα πρωινό ντροπής για τις Ι.Δ.Α. Από τους έφεδρους στρατιώτες μέχρι την ταξιαρχία ήταν εμφανής η ανικανότητα δράσεως σε οποιοδήποτε επίπεδο – ακόμα και όταν αυτό ήταν προσχεδιασμένο.
Το απόγευμα σε σύσκεψη ο Α/ΓΕΕΘΑ, ο Πρωθυπουργός Ολμέρτ και ο ΥΠΑΜ Περέτζ ανέλαβαν να αντιδράσουν αφού έμαθαν τις λεπτομέρειες. Πρωτόγνωρο για το Ισραήλ, τόσο ο πρωθυπουργός (δημοσιογράφος στην εφημερίδα του ΓΕΕΘΑ) και ο ΥΠΑΜ (ΔΕΑ στο ΣΕΜ) δεν είχαν βαθιές στρατιωτικές γνώσεις. Έτσι βασίστηκαν περισσότερο απο ότι θα έπρεπε στον Α/ΓΕΕΘΑ, ο οποίος με την σειρά του ήταν παντελώς ανέτοιμος για οποιοδήποτε χερσαίο πόλεμο.
Ο Χαλούτζ έπεισε τους δύο ανώτερους του για την εκτέλεση ενός σχεδίου μαζικών αντιποίνων. Το ΓΕΕΘΑ είχε ένα σχέδιο που χωριζόταν σε δύο φάσεις: μια αεροπορική, και μια χερσαία σε 48-72 ώρες ύστερα απο επιστράτευση. Το σχέδιο ήταν παρόμοιο με αυτό της εισβολής του ’82 και αναμενόταν να έχει την ίδια χρονική διάρκεια και αποτελέσματα. Ο Χαλούτζ είχε παρέμβει ακυρώνοντας την χερσαία εισβολή. Η αεροπορική προσβολή είχε εντωμεταξύ επανασχεδιαστεί πάνω στο νέο δόγμα – αντί να χτυπήσουν τους άντρες της Χεζμπολάχ και την υποδομή της, σκοπός ήταν να δοθεί “εντύπωση νίκης” διαλύοντας την υποδομή του Λιβάνου με σκοπό η κυβέρνηση του να αναγκαστεί να διώξει η ίδια την Χεζμπολάχ ή η ίδια να φύγει μόνη της!
Ο Χαλούτζ δεν εξήγησε ακριβώς τι θα έκανε στους Ολμέρτ και Περέτζ, οπότε και η ίδια η κυβέρνηση αδυνατούσε να κατανοήσει την δράση του στρατού της και να τον υποστηρίξει με τα όποια μέσα διέθετε. Τους είπε ότι η αεροπορία θα έφτανε και ο πόλεμος θα ήταν μικρότερος του μήνα (μισός από αυτόν του Κοσσόβου). O Χαλούτζ επίσης δεν ενημέρωσε για την πιθανότητα χερσαίας εισβολής ή την πραγματική κατάσταση του στρατού. Το βράδυ της 12ης Ιουλίου η αεροπορία και το πυροβολικό ξεκίνησαν επιθέσεις σε πολιτικούς στόχους στο Λίβανο. Έξι έτη συλλογής πληροφοριών και σχεδιασμού από την αεροπορία οδήγησαν σε ένα εντυπωσιακό πλήγμα καθώς χτύπησαν μετά τα μεσάνυχτα, και μέσα σε 35 λεπτά, 54 ΠΕΠ μακράς ακτίνας, γεγονός που ώθησε τον Χαλούτζ να πάρει τηλέφωνο τον Ολμέρτ και να του πει ότι κέρδισαν τον πόλεμο…
O Νασράλα σοκαρίστηκε από τους μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε σημείο που αναρωτήθηκε αν έπραξε καλά. Στις 14 σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα ανήγγειλε στο Ισραήλ ότι είναι έτοιμος για πόλεμο. Ενόσω το μήνυμα “έπαιζε” στα κανάλια, ένα βλήμα C-802 χτύπησε μια κορβέτα Saar5 που συμμετείχε στον ναυτικό αποκλεισμό. Αργότερα αποδείχθηκε ότι η κορβέτα “Χανίτ” δεν είχε ανοιχτά τα συστήματα αυτοπροστασίας, γιατί απλώς δεν περίμενε αντίδραση και ειδικά με αντιπλοϊκό πύραυλο… Τέσσερις ναύτες έχασαν την ζωή τους.
Μέχρι τις 16 το Ισραήλ βομβάρδιζε ασταμάτητα μαζί με πυροβολικό, αεροπορία και πυραύλους από τα πλοία τους. Οι ρουκέτες της Χεζμπολάχ έπεφταν βροχή κυριολεκτικά στα βόρεια σύνορα. Στις 16 μια ρουκέτα μεγάλης εμβέλειας χτύπησε πρώτη φορά το Τελ Αβίβ. Την επόμενη ο Ολμέρτ ανακοίνωσε στην Κνεσέτ τα σχέδια του: απελευθέρωση των ομήρων, εκεχειρία, αποτράβηγμα της Χεζμπολάχ από τα σύνορα και αφοπλισμός αυτής από τον Λιβανικό στρατό! Εντωμεταξύ οι βομβαρδισμοί δεν προκαλούσαν τις ζημιές που οι Ισραηλινοί επιθυμούσαν, και η υπηρεσία πληροφοριών της αεροπορίας ανακοίνωσε από τις 14 ήδη, ότι μόνη της η αεροπορία δεν θα μπορούσε να εκτελέσει την αποστολή και χρειαζόταν αρχικά τουλάχιστον ανιχνευτές και στην συνέχεια τακτικός στρατός. Πρόσθετε ότι δεν είχε καμία δυνατότητα στο να μειώσει τις ρουκέτες σε λιγότερες από 100 την μέρα. Τα νέα έφτασαν στα αυτιά των στρατηγών οι οποίοι μελετούσαν την εισβολή, αλλά μαζί έφτασαν και τα νέα από τις μονάδες ΕΕ και ΕΔ που έκαναν αναγνωρίσει: «ο εχθρός μάχεται μανιωδώς, δεν υποχωρεί και διατηρεί θέσεις στο κοντινότερο ύψωμα με θέα τα σύνορα».
Ο Χαλούτζ βάση του δόγματος EBO από την αρχή δεν ήθελε να επιστρατεύσει εφέδρους και να ενεργοποιήσει το σχέδιο χερσαίας εισβολής. Με την αεροπορία να βομβαρδίζει ασταμάτητα δεν ένοιωσε ποτέ το αντίθετο. Οι διοικητές του στρατού τον πίεζαν να κάνει μια μερική επιστράτευση πυρήνων σε αρκετές ταξιαρχίες, ώστε ΑΝ χρειαστεί να καλέσουν μαζικά κόσμο να γίνει οργανωμένα και όχι όπως στον Γιομ Κιπούρ. Ο Χαλούτζ εκπλήσσοντας τους, τους έδωσε την άδεια να εκτελέσουν καταδρομές μέχρι επιπέδου δυνάμεως τάγματος-ταξιαρχίας αντί της επιστράτευσης. Ο Χαλούτζ είχε στο μυαλό του το δόγμα SOD επιθυμώντας η εικόνα των ισραηλινών κομάντο στο λίβανο να αρκέσει για να δώσει την “αντίληψη νίκης” που επιθυμούσε στον λαό του Ισραήλ και την “αντίληψης ήττας” στην Χεζμπολάχ. Πουθενά στο μυαλό του δεν είχε την κατάληψη των θέσεων εκτόξευσης των ρουκετών. Οι στρατηγοί και περισσότερο οι μέσοι αξιωματικοί διοικητές των ταγμάτων κατάλαβαν ότι οι αποστολές δεν είχαν νόημα. Αντί να μπουν μαζικά με τεθωρακισμένες μεραρχίες όπως το ’82 και να φτάσουν σε 48 ώρες στην Βηρυτό, να κλείσουν τις διόδους στον Λιτάνι, και στην συνέχεια να επιτεθούν από τα νώτα στην Χεσμπολάχ θα έκαναν καταδρομές χωρίς στρατηγικό ή τακτικό στόχο. Ταυτόχρονα θα είχαν απώλειες και οι ρουκέτες θα συνέχιζαν να πέφτουν σπίτια τους.
Στις 19 οι πρώτες δυνάμεις μπήκαν μαζικά στην περιοχή Μαρούν-Αλ-Ρας. Από τους πρώτους μπήκαν οι της Σαγερέτ Μαγκλάν με 18 άντρες – το ΕΤΑ των ισραηλινών υπαγόμενο κατευθείαν στο ΓΕΕΘΑ. Οι άντρες της δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε, δεχόμενοι πυκνά πυρά από όλες τις κατευθύνσεις. Οι πληροφορίες που είχαν ήταν για ένα πρόχειρο φυλάκιο παρατήρησης που έπρεπε να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν, και όχι για ένα σύμπλεγμα οχυρών σκυροδέματος στο κέντρο του οποίου βρέθηκαν να αμύνονται. Οι επίλεκτοι είχαν κυκλωθεί, είχαν 2 νεκρούς, αρκετούς τραυματίες και ζητούσαν βοήθεια. Ο διοικητής της Β. Δ. Υποστράτηγος Άνταμς δεν μπορούσε να πιστέψει τα νέα και ενημέρωσε τον Χαλούτζ. Ο τελευταίος απαίτησε να μάθει «τι έχουν πάθει οι Μαγκλάν» και ο Άνταμς ντροπιασμένος απάντησε ότι «πρέπει να στείλουμε περισσότερο κόσμο». Οι επαγγελματίες της Χεσμπολάχ περίμεναν μέσα από θυρίδες σε οχυρά και τούνελ να έρθουν οι ενισχύσεις στην πραγματικά άριστα στημένη παγίδα τους – την ανέμεναν μάλιστα ασφαλείς παρατηρώντας μέσω δικτύου CCTV! Οι ανιχνευτές των αλεξιπτωτιστών (Σαγιερέτ Τζανχανίμ) στάλθηκαν πρώτοι και μαζί με τα συνοδά άρματα έπεσαν σε ενέδρα έξω από το παρακείμενο χωριό. Μετά από 24ώρες μάχης αποσύρθηκαν προκαλώντας μεγάλες απώλειες στον εχθρό χάρη σε ένα σ/α ενός νεκρού μαχητή που βρήκαν, και τις οδηγίες που κρυφάκουσαν σε αυτόν. Παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να φτάσουν στην Μαγκλάν. Σειρά είχε η Σαγιετέρ Εγκόζ, ο διοικητής της οποίας αρνήθηκε να πάει με το φως της ημέρας, αλλά διατάχθηκε αφού του δόθηκαν μηχανοκίνητες ενισχύσεις. Άρματα από τρεις ταξιαρχίες, ένα τάγμα της Τζανχανίμ (101ο – το πιο επίλεκτο των Αλεξιπτωτιστών), και ένα τάγμα μηχανικού μάχης με μπουλντόζες και ΤΟΜΠ Πούμα έφτασαν και μπήκαν δυναμικά στη μάχη. Η Εγκόζ δέχθηκε πάνω απο 5 ομοβροντίες αντιαρματικών όπλων στα ΤΟΜΠ μεταφοράς της, υφιστάμενη τις μεγαλύτερες απώλειες στην ιστορία της. Δεκάδες άλλες ομοβροντίες χτύπησαν τα άρματα και τα ΤΟΜΠ του ΜΧ προκαλώντας τραυματισμούς στα πληρώματα. Μόλις το βράδυ η δύναμη με τους αλεξιπτωτιστές εποχούμενους, κατάφεραν και έθεσαν υπο έλεγχο την περιοχή, καταλαμβάνοντας τα οχυρά ένα προς ένα. Εκτός των αποθεμάτων σε όλα τα ήδη οπλισμού, νερού και τροφής, βρήκαν και εξελιγμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό παρακολούθησης (ELINT/SIGINT) με τον οποίον οι μαχητές του εχθρού άκουγαν τα πάντα μέχρι και την Δυτική Όχθη!
Ο τρόπος μάχης της Χεσμπολάχ ξάφνιασε και τρόμαξε τους ισραηλινούς – πρώτη φορά κρατούσαν το έδαφός τους και μάλιστα με μανία. [Η Επιτροπή Winograd (δείτε στο τέλος) διαπίστωσε ότι οι διοικητές ήταν διστακτικοί σε απώλειες και δεν προχωρούσαν, υπήρξε ελάχιστη εκπαίδευση και εξοικείωση σε τακτικές συνδυασμένων όπλων και το σημαντικότερο άγνοια βασικών αρχών τακτικής]. Οι ισραηλινοί πλήρωναν 6 έτη «θαλαμοφυλακής» με αίμα. Καμία σχέση δεν είχε ο στρατός του 2006 ακόμα και με τον παντελώς αρχάριο στρατό πεζικού εφέδρων του ’56 και του ’67 ο οποίος με πείσμα και λόγχη ξεπερνούσε ότι εμπόδιο έβρισκε μπροστά του. Τα δε υπόγεια οχυρά της Χεζμπολάχ ονομάστηκαν μετά την 17η Ιουλίου ως «Φυσικά Καταφύγια» από τους φαντάρους, αφού απαγορεύτηκε να τα πλησιάζουν προς αποφυγή απωλειών. Οι άντρες της Εγκόζ ορκίζονταν μετά τον πόλεμο ότι ένα «φυσικό καταφύγιο» μπορούσε να καταπιεί ένα ολόκληρο τάγμα. Η ηγεσία του στρατού διαπίστωσε δύο πράγματα: πρώτον ότι ο τακτικός στρατός δεν ήταν αρκετός και δεύτερον ότι οτιδήποτε εκτός αρμάτων και βαρέων ΤΟΜΠ δεν είχε πιθανότητα επιβίωσης στις τρομακτικές ομοβροντίες αντιαρματικών.
Στις 21 ο Ολμέρτ και ο Χαλούτζ βλέποντας ότι δεν έκαναν τίποτα με την αεροπορία και τις “καταδρομές” αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν το χερσαίο σκέλος του σχεδίου εισβολής, όχι με μέτρο όπως ήταν το σωστό, αλλά μαζικά όπως στον Γιομ Κιπούρ! Οι έφεδροι στρατηγοί έπαθαν σοκ όταν έμαθαν την κλήση στα κινητά τους και στα ΜΜΕ. Οι άντρες πατριωτικά έφευγαν για το μέτωπο από όλο το Ισραήλ. Χάος επικράτησε στους δρόμους, στα κέντρα και στις αποθήκες. Υλικά για 100 άντρες που δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και με απώλειες, δεν έφταναν για τις νέες μονάδες τύπου “Στοιχείου Εκστρατείας” με πολλαπλάσια άτομα και νέες ειδικότητες. Η Διοικητική Μέριμνα κυριολεκτικά κατέρρευσε – πρώτη φορά στην ιστορία του Ισραήλ - με τα υλικά τελικά να ακολουθούν τους άντρες 1-2 μέρες τουλάχιστον πίσω. Η απόφαση για άρματα και βαρέα ΤΟΜΠ μόνο μετά τα σύνορα, είχε τεράστιες επιπτώσεις στην ΔΜ, η οποία δεν είχε θωρακισμένα φορτηγά – τα πάντα θα έπρεπε να μεταφερθούν με τα χέρια, με ελικόπτερα και με ερπυστριοφόρα. Οι ισραηλινοί που δεν είχαν πεινάσει η διψάσει ποτέ έως τότε, σύντομα θα μάθαιναν και αυτή την εμπειρία. Αντί η επιστράτευση να βοηθήσει τον μικρό τακτικό στρατό της Β.Δ. τον έπνιξε.
Ενώ ο στρατός συγκεντρωνόταν μαζικά στα σύνορα και οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου, ο Χαλούτζ συνέχιζε να μην επιθυμεί εισβολή, αλλά επίδειξη δυνάμεων. Ένας επιτελής του, είπε στα ΜΜΕ ότι σκοπός δεν ήταν η καταστροφή κάθε ρουκέτας αλλά η “παρεμπόδιση της στρατιωτικής λογικής της Χεζμπολάχ”! Το σχόλιο εξέπληξε τους διοικητές του στρατού ενώ αρκετοί αναρωτήθηκαν για τα πραγματικά αίτια του πολέμου: αν δεν ήταν οι ρουκέτες και η Χεζμπολάχ ο στόχος, ποιος ήταν; Στις 21 συνέβη ένα άλλο γεγονός γνωστό σε όλους τους μετέχοντες σε βαριές αεροπορικές επιδρομές από το Κόσσοβο και μετά: τέλειωσαν τα πυρομαχικά ακριβείας. Με ένδειξη κατεπείγοντος το Ισραήλ ζήτησε από τις ΗΠΑ πανάκριβα κατευθυνόμενα όπλα. Τα αποθέματά είχαν τελειώσει μέσα σε δέκα μέρες – και χωρίς αποτέλεσμα στην “στρατιωτική λογική της Χεζμπολάχ” ή στην πραγματική ισχύ τους. Η Μοσάντ ενημέρωσε ότι η τελευταία μπορούσε να πολεμά για μήνες…
Ο Χαλούτζ αδιάσειστος από τα μηδαμινά αποτελέσματα της αεροπορικής εκστρατείας, σχεδίασε με τους επιτελείς του άλλο ένα βήμα για την “αντίληψη νίκης” και την “αντίληψης ήττας” που επιθυμούσε. Η 7η ΤΘΤ, στοιχεία της Γκολάνι και η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών (τακτικές δυνάμεις με κληρωτούς) είχαν κυκλώσει την κωμόπολη Μπιντ Ζμπεηλ βόρεια του Μαρούν Αλ Ρας με πέντε χιλιάδες άντρες, υποστηριζόμενοι από μια κουρτίνα 3 χιλιάδων βλημάτων πυροβολικού και δεκάδων πτήσεων Απάτσι. Η 7η και η Γκολάνι ήταν στον νότο και τα δυτικά και η Αλεξιπτωτιστών στα ανατολικά όπου και πήραν θέσεις, έχοντας έως τότε αρκετές απώλειες από IED και αντιαρματικούς πυραύλους σε άρματα, βαρέα ΤΟΜΠ και μπουλντόζες D9. Ο βορράς είχε αφεθεί ελεύθερος σαν οδό διαφυγής. Ο διοικητής της 91ης Μεραρχίας (προκάλυψης εν καιρώ ειρήνης, αλλά τακτικό επιχειρησιακό συγκρότημα εν καιρώ πολέμου) και διοικητής των άνω δυνάμεων, Ταξίαρχος Χιρς θεωρούσε ότι με αυτό τον τρόπο «πένσας» είχε καταλάβει την πόλη. Εξάλλου υπήρχαν εκεί γύρω στα 100 άτομα τα οποία τα άρματά του μπορούσαν να τα έχουν υπό έλεγχο και από απόσταση. Ο Χαλούτζ ζήτησε από τον Άνταμς και αυτός με την σειρά του από τον Χιρς να την καταλάβει με ένα μόνο τάγμα (!) ώστε να έχει μια “καταπληκτική εικόνα νίκης” στα ΜΜΕ! Μάταια ο Άνταμς (και ο Χίρς σε αυτόν) διαμαρτύρονταν – η παλιά συνοικία είχε πάνω από πέντε χιλιάδες σπίτια. Η αποστολή ενός μόνο τάγματος ήταν αυτοκτονία. Η «κύκλωση» δεν αποθάρρυνε την Χεζμπολάχ η οποία συγκέντρωσε 60 επιπλέον μαχητές ειδικών δυνάμεων από τον βορρά, γνωρίζοντας εκ προτέρων την ισραηλινή επίθεση.
Στις 26 το 51ο τάγμα της Γκολάνι άρχισε να κινείται μέσα στο σκοτάδι (πάγια εντολή μετά τις απώλειες της Εγκόζ νωρίτερα) με σκοπό να καταλάβει την πόλη. Ο διοικητής της Γκολάνι Συνταγματάρχης Ταμίρ Γεντάι διοικούσε την ταξιαρχία ΜΕΣΑ απο το Ισραήλ από το στρατηγείο ειρήνης. Λόγω τοπογραφίας δεν είχε πάντα εικόνα οπότε οι διοικητές των ταγμάτων συνόδευαν τους λόχους για να παρέχουν εικόνα σε αυτόν. Δύο λόχοι (ο 1ος με τον διοικητή Ανχη Ασόρ και ο 3ος με τον υποδιοικητή Τχη Κλέην) κατέβηκαν από τα ΤΟΜΠ και μπήκαν στα πρώτα σοκάκια και στις αλάνες στις 05:30. Σύντομα έπεσαν σε μια γραμμή πυρός κάθετη στην γραμμή εισχώρησής τους. Βαρέα πολυβόλα, όλμοι, ελαφρά όπλα και ρουκέτες, αντιαρματικοί πύραυλοι και νάρκες στα πλαϊνά έφτιαξαν το σκηνικό μιας καλοπροβαρισμένης και άριστα εκτελεσμένης ενέδρας. Από τους πάνω ορόφους ελεύθεροι σκοπευτές και παρατηρητές πυροβολικού έβλεπαν όλη την ισραηλινή φάλαγγα. Ο 3ος λόχος αποδεκατίστηκε σχεδόν κατευθείαν με 30 νεκρούς και τραυματίες ένας εκ των οποίων ο υποδιοικητής του τάγματος ο οποίος έπεσε σε χειροβομβίδα για να σώσει τους άντρες του. Με τον λοχαγό του 3ου τραυματία, ανέλαβε ένας υπολοχαγός, ένας έφεδρος ο οποίος δεν ήξερε καν τα ονόματα των αντρών, ο οποίος και «κόλλησε». Οι μαχητές της Χεζμπολάχ πήραν θάρρος και πλαγιοκόπησαν την φάλαγγα με χειροβομβίδες. Ο Ασόρ φώναξε τους υπόλοιπους λόχους να απομακρύνουν τους τραυματίες και η αποστολή από επίθεση έγινε διάσωση. Φίλια πυρά, IED που διέλυαν άρματα, ομοβροντίες αντιαρματικών στα ΤΟΜΠ και στις τεθωρακισμένες μπουλντόζες που πλησίασαν για να βοηθήσουν, άντρες να τρέχουν πανικόβλητοι δεξιά και αριστερά ουρλιάζοντας στα τηλέφωνα, ήταν η εικόνα στα μάτια των επιζώντων. Ο Χιρς δεν μπορούσε να φέρει ελικόπτερα για τους τραυματίες και οι άντρες κουβαλούσαν τρία χιλιόμετρα μακριά στα φορεία, στα χέρια ή στις πλάτες τους, τους φίλους τους. Αργά την νύχτα οι ισραηλινοί κατάκοποι απομακρύνθηκαν. Η πόλη δεν καταλήφθηκε ποτέ, αλλά προς τιμήν τους ισραηλινοί μπήκαν τις επόμενες νύχτες και πήραν τα σώματα των νεκρών.
Η τηλεόραση της Χεζμπολάχ φυσικά έδειξε τα πάντα μαζί με επικούς τίτλους και διθυράμβους. Η τηλεόραση του Ισραήλ πήρε σειρά κατακρίνοντας τον στρατό, βαφτίζοντας μάλιστα την κίνηση ως “ηλίθια μανούβρα” – πράγμα που δεν απείχε από την πραγματικότητα. Εφημερίδα τυπώθηκε την επόμενη με 3 προτάσεις στην πρώτη σελίδα: «Ποιες οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων» «Δεν έχει εκπληρωθεί κανένας στόχος» «Απέτυχε ο στρατός;» Τα ΜΜΕ ξένων χωρών συνέχισαν το πάρτι με εικόνες της Λιβανέζικης υποδομής στα συντρίμμια και τους παρακείμενους νεκρούς πολίτες, καθώς η αεροπορία δεν είχε σταματήσει τον σφοδρότατο βομβαρδισμό αυτής. Η εκστρατεία του Χαλούτζ της “αντίληψης νίκης” είχε αποτύχει παταγωδώς. Μνήμες των ημερών του Γιομ Κιπούρ ξύπνησαν σε βετεράνους γονείς οι οποίοι τηλεφωνούσαν αγωνιωδώς στο ΥΠΑΜ ρωτώντας για τα παιδιά τους μην πιστεύοντας ότι τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα. Απόλυτο χάος χωρίς να υπάρχει εχθρός αξιόλογου μεγέθους.
Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ο Χαλούτζ πιστεύοντας ΑΚΟΜΑ οτι η λύση του ήταν βιώσιμη συνέχισε να μην διατάζει μια μαζική χερσαία εισβολή με τους 60,000 άντρες στα σύνορα. Μέχρι την 1η Αυγούστου οι Ι.Δ.Α. έκαναν καταδρομές σε όλο το μέτωπο, δυνάμεως τάγματος το πολύ. Μάταια οι υποστράτηγοι, διοικητές των χερσαίων διοικήσεων τον πίεζαν να προχωρήσει. Χωρίς κατάληψη εδάφους – χωρίς αρβύλα στο χώμα – οι ρουκέτες δεν θα σταματούσαν ποτέ. Η επίθεση του 1982 ήταν το αντίθετο από την παρούσα κατάσταση όπου μετά από μια εβδομάδα δεν κατείχαν παρά ορισμένα χιλιόμετρα σε βάθος. Ο Άνταμς πλήρωσε την ήττα στο Μπιντ Ζμπεηλ και ξηλώθηκε από τον Χαλούτζ ανεπίσημα, στέλνοντας στην Β.Δ τον υποδιοικητή του Υποστράτηγο Καπλίνσκι ως σύμβουλο, με διαταγές να «μανατζάρει» τον πόλεμο.
Όσο ο στρατός των εφέδρων μαζευόταν στα σύνορα έγινε εμφανές ότι δεν υπήρχε η πειθαρχία που δένει ένα στρατό υπό πυρά, τόσο στην Χεζμπολάχ όσο και στους διοικητές των μονάδων. Αρκετοί βλέποντας την κατάσταση ακόμα και σε εφεδρικές Σαγιερέτ δίσταζαν να τους διατάξουν σε μάχη. Οι φαντάροι οι ίδιοι άρχισαν τα παράπονα γνωρίζοντας την κατάσταση που είχαν βρεθεί. Αρκετοί διοικητές ταγμάτων πήγαν στην πρώτη γραμμή και μίλησαν με τους στρατιώτες και σε περιπτώσεις ακολούθησαν τις συμβουλές τους, ειδικά στην άρνηση των περισσοτέρων να εμπλακούν σε αγώνα στους μαχαλάδες ή στα Φυσικά Καταφύγια. Άλλοι συνέλαβαν τους αρνητές και τους οδήγησαν στην φυλακή. Οι αλεξιπτωτιστές διαπίστωσαν ότι σε μία ημέρα μέσα είχαν αλλάξει οι διαταγές τους πάνω από 10 φορές. Ήταν φανερό ότι ο ταξίαρχος τους δεν ήθελε να σκοτωθούν αναγνωρίζοντας την αδυναμία εκτέλεσης αποστολής από αυτούς. Οι έφεδροι παραπονούνταν συνεχώς για τις ελλείψεις υλικών σε βασικά είδη όπως ασύρματοι, μπαταρίες, αλεξίσφαιρα, επιδέσμους κτλ. Μια ταξιαρχία εφέδρων, η Αλεξαντρόνι, διατάχθηκε να μπει μέρα μεσημέρι στο ανατολικό Λίβανο, όπου μετά από λίγο δέχτηκε πυρά όλμων και αναγκάστηκε να καλυφθεί. Στο σημείο εκείνο, μέσα στο Λίβανο, έμεινε πολλές μέρες χωρίς φαΐ και νερό! Οι άντρες χωρίς λιβανέζικο χρήμα αναγκάστηκαν να ζητήσουν από τους ντόπιους αδειάζοντας τα σπίτια τους.
Μεγάλο πρόβλημα εμφανίστηκε και στους ανώτατους διοικητές. Ο Ταξίαρχος Έηζενμπεργκ είχε εξαίρετη καριέρα μέχρι τώρα, αλλά δεν είχε εμπειρία και γνώση τακτικής μεγάλων μονάδων και κρίθηκε αυστηρότατα για την διοίκηση της εφεδρικής 98ης Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών – ο μόνος από τους τέσσερις μεράρχους που παρέμεινε στο στρατό μετά (σήμερα είναι διοικητής της Διοίκησης Εσωτερικού). Ο Ταξίαρχος Ζούκερμαν, ένας εξαίρετος αμφίβιος καταδρομέας διοικητής της 366ης ΤΘΜ δεν είχε πραγματικά ιδέα από Μ/Κ επιχειρήσεις, ούτε είχε ασκηθεί ή εκπαιδευτεί ποτέ σε αυτές. Οι έφεδροι, το 80% των Ι.Δ.Α. είχαν σοβαρότατα προβλήματα. Μέχρι τις 6 Αυγούστου υπήρχαν δέκα χιλιάδες άντρες στο νότιο Λίβανο. Μετά απο τρεις εβδομάδες είχαν καταφέρει να προχωρήσουν μόλις 7 χιλιόμετρα. Απέναντί τους οι τρεις χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολάχ παρέμειναν μόνοι, αφού δεν κάλεσαν τις εφεδρείες τους και έβγαλαν τον πόλεμο μόνο με τις τακτικές τους δυνάμεις! Το δόγμα είχε αποτύχει. Δεν φαινόταν καμία “αντίληψη νίκης” και η αντίληψη αυτή επιβαρυνόταν απο τους αριθμούς: 60,000 έναντι 3,000. Το ηθικό είχε καταρρακωθεί. Έφεδροι που μπήκαν σε καταληφθέντα «Φυσικά Καταφύγια» πάγωσαν συνειδητοποιώντας τι τους περίμενε μπροστά.
Έμπειροι παλιοί διοικητές και πολιτικοί δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Ο πρώην ΥΠΑΜ και Α/ΓΕΕΘΑ, Αντιστράτηγος Σαούλ Μοφάζ κατάλαβε την έλλειψη εμπειρίας των τωρινών κατόχων των θέσεων. Πήρε τον Ολμέρτ και μετά από αρκετό κατσάδιασμα του είπε να εκτελέσει το παλιό σχέδιο εισβολής με τεθωρακισμένους σχηματισμούς έως τον Λιτάνι, μέσα σε 48 ώρες και διάλυση από τα πίσω μέσα σε έξι ημέρες της Χεσμπολάχ. Ο Ολμέρτ δέχτηκε αλλά ο ΥΠΑΜ Περέτζ αρνήθηκε γιατί δεν του άρεσε η εμπλοκή του προηγούμενου ΥΠΑΜ στις δουλειές του… Ο Ολμέρτ μετά από αυτό το γεγονός τα έχασε, απελπίστηκε και άρχισε να δίνει αντικρουόμενες διαταγές που άλλαζαν 2-3 φορές την μέρα. Η ισραηλινή κοινή γνώμη έβραζε από θυμό.
Στις 11 Αυγούστου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε την απόφαση 1701 η οποία αφορούσε σε εκεχειρία το συντομότερο δυνατό. 15.000 Κυανόκρανοι θα βοηθούσαν το Λιβανικό στρατό να αναλάβει τον έλεγχο των νοτίων συνόρων του. Η απόφαση αυτή βόλευε τρομερά το Ισραήλ όχι μόνο γιατί θα σταματούσαν οι ρουκέτες αλλά γιατί ο στρατός θα υποχωρούσε σε τάξη και χωρίς απώλειες.
Ο Ολμέρτ και ο Περέτζ την είδαν σαν μια πολιτική ήττα.
Βλέποντας το τέλος να έρχεται σύντομα αποφάσισαν να κερδίσουν το περισσότερο δυνατό έδαφος για να μην πέσουν στα μάτια του κόμματος και των ψηφοφόρων τους. Ένα μήνα μετά την απαγωγή ο Ολμέρτ διέταξε την μαζική εισβολή προς τον Λιτάνι επιβάλλοντας την στον Χαλούτζ, ίσως την χειρότερη απόφαση του πολέμου, κυρίως γιατί δεν συνοδευόταν με καταστροφή των ΠΕΠ αλλά μόνο ταχεία επέλαση – πάλι το δόγμα της “εντύπωσης ήττας”. Η εφεδρική 98η Αλεξιπτωτιστών του Έηζενμπεργκ διατάχθηκε να προχωρήσει πρώτη προς την περιοχή των Ντιμπέλ και Κάνα. Δύο αντιαρματικοί πύραυλοι χτύπησαν ένα κτίριο και προκάλεσαν την κατάρρευση αυτού, σενάριο που πραγματοποιούνταν συνέχεια. Από τα ερείπια του συγκεκριμένου και τους 50 άντρες που κρύβονταν μέσα, βρήκαν 31 τραυματίες και μόλις 10 σε καλή κατάσταση. Μέχρι τις 14 η 98η μεραρχία είχε διεισδύσει μόλις 2 χλμ βόρεια της Κάνα. Ανατολικά των αλεξιπτωτιστών, η μεραρχία του Χίρς προχώρησε προς τα βορειοδυτικά έχοντας την ατυχία να πέσει μέσα σε αρκετά Φυσικά Καταφύγια. Μετά τον πόλεμο η 91η βρέθηκε ως η χειρότερη μεραρχία απο τις τέσσερις. Το πρόβλημα ήταν στο δόγμα. Ο Χιρς (ιδιαίτερα ευφυής) είχε δώσει τις διαταγές με τις εντολές του Χαλούτζ – κανένας ούτε στο επιτελείο του, ούτε στις ταξιαρχίες, ούτε στα τάγματα κατάλαβαν τι ήθελε. Ολόκληρες μονάδες έμειναν στάσιμες ώρες και μέρες γιατί δεν κατάλαβαν, αλλά και γιατί δεν πήραν πρωτοβουλία δράσης. Ένας εκ των διοικητών των ταγμάτων αποστρατεύτηκε στο σημείο. Η μεραρχία δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ στον τελικό προορισμό της. Βορειοανατολικά της 91ης, η 162η μεραρχία του Ταξίαρχου Τζούρ προχώρησε για να καταλάβει την στρατηγικής σημασίας πόλη της Γκαντουρίγιε δίπλα στον Λιτάνι. Για μια εβδομάδα η Β.Δ. του απαγόρευε να προελάσει. Ο Τζούρ έστειλε αεραποβατικά τμήματα της τακτικής ταξιαρχίας Ναχάλ στα προάστια της πόλης. Οι άντρες της, κατάλαβαν κάποια οικοδομικά τετράγωνα και ενημέρωσαν ότι η περιοχή ήταν ασφαλής – χωρίς να ελέγξουν ή να αναγνωρίσουν τα γύρω υψώματα. Η 401η τακτική ΤΘΤ έστειλε ως ενίσχυση μια ΕΜΑ με 24 άρματα τα οποία έπεσαν σε ενέδρα με IED, και στην συνέχεια σε μπαράζ αντιαρματικών από τα υψώματα μερικοί εκ των οποίων ήταν Κορνέτ. Ένας ίλαρχος μπροστά στο πρώτο άρμα, σκοτώθηκε στο σημείο, και ένα προς ένα τα άρματα χτυπήθηκαν και είχαν απώλειες. Κανένα άρμα δεν έριξε καπνογόνα ή ανταπέδωσε με βολές. Οι άντρες τους «κοκάλωσαν» αναμένοντας τον θάνατο, δείγμα κάκιστου ηθικού θυμίζοντας τους Ρωμαίους στις Κάννες που έθαβαν τα κεφάλια τους για να πεθάνουν από ασφυξία. Η Ναχάλ έτρεξε για βοήθεια και δέχτηκε εκατοντάδες βολές όλμων και ελαφρών όπλων από τα γύρω κτήρια που δεν είχαν κάνει τον κόπο να αναγνωρίσουν. Χωρίς ΕΑΥ λόγω της εγγύτητας των μαχόμενων τμημάτων, οι ισραηλινοί ανέμεναν να τελειώσουν οι Λιβανέζοι το έργο τους. Ο επίλαρχος και ο υποδιοικητής, και οι δύο τραυματίες, γύρισαν τα εναπομείναντα 13 άρματα και τους επιζώντες πίσω. Η δράση της 162ης κρίθηκε ως αντιεπαγγελματική και το χειρότερο ως προσβολή στο Όπλο των ΤΘ. Τέρμα ανατολικά η 366η εφεδρική ΤΘΜ του Ταξίαρχου Ζούκερμαν πρακτικά έκανε κάτι σαν κύκλους χωρίς να φαίνεται ότι είχε επαφή με τον πόλεμο. Ο Ζούκερμαν ανέλαβε ευθύνη ντροπιασμένος και παραιτήθηκε αμέσως μετά την λήξη του πολέμου.
Από τους 11 Συνταγματάρχες διοικητές ταξιαρχιών μόνο ΕΝΑΣ πέρασε τα σύνορα για να δει με τα μάτια του το πεδίο μαχών.
Αεραποβάσεις προς τον Λιτάνι συνεχίστηκαν λόγω των πολιτικών επιθυμιών του Ολμέρτ, αλλά με μηδαμινά αποτελέσματα αφού οι άντρες σχεδόν πάντα κυκλώνονταν και υποχωρούσαν. Ένα βαρύ ε/π CH-53 χτυπήθηκε στον αέρα σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες. Μετά από αυτό το συμβάν, ο Χαλούτζ που διοικούσε απο το “πηγάδι” το αρχηγείο των ΙΔΑ στο Τελ Αβίβ, κατέρρευσε.
Αεραποβάσεις προς τον Λιτάνι συνεχίστηκαν λόγω των πολιτικών επιθυμιών του Ολμέρτ, αλλά με μηδαμινά αποτελέσματα αφού οι άντρες σχεδόν πάντα κυκλώνονταν και υποχωρούσαν. Ένα βαρύ ε/π CH-53 χτυπήθηκε στον αέρα σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες. Μετά από αυτό το συμβάν, ο Χαλούτζ που διοικούσε απο το “πηγάδι” το αρχηγείο των ΙΔΑ στο Τελ Αβίβ, κατέρρευσε.
Η Χεζμπολάχ την ίδια μέρα εξαπέλυσε 250 πυραύλους από τους 3790 που έριξε συνολικά στον πόλεμο.
Το Ισραήλ απέτυχε σε όλα τα επίπεδα: στρατηγικό, επιχειρησιακό και τακτικό.
Το νέα δόγματα ήταν η κύρια αιτία αποτυχίας των ΙΔΑ. Ο Χαλούτζ φέρει τεράστιο μερίδιο της ευθύνης. Ο άνθρωπος που το 2001 έλεγε σαν αρχηγός της αεροπορίας ότι το Ισραήλ δεν χρειαζόταν πια χερσαίες δυνάμεις, έβγαλε το στρατό από το παραδοσιακό σύστημα των “kampfgruppen” με ΕΑΥ, και τον έκανε θεατή σε μια παράσταση ταχυδακτυλουργού, όπου με μαγικά θα εξαφανίζονταν ο εχθρός, με την εμφάνιση και μόνο της αεροπορίας πάνω από το κεφάλι του, βάση του δόγματος EBO (Effects Based Operation).
Ο πρώην διοικητής της Β.Δ. υποστράτηγος Λεβίν ανέφερε μετά τον πόλεμο ότι το δόγμα SOD (Systemic Operational Design) ήταν φτιαγμένο για ιδιοφυείς διοικητές και όχι για στρατό με σωστή επιτελική προεργασία. Καθώς ο ισραηλινός στρατός είναι μοναδικός στον κόσμο, τόσο στο θέμα εφέδρων ανώτατων διοικητών όσο και στον τρόπο “πρόχειρης” εκπαίδευσης των αξιωματικών το δόγμα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει παταγωδώς. Τα έτη υπηρεσίας σε καθήκοντα κατοχικού στρατού είχαν βλάψει τον στρατό σε ατομικό επίπεδο – εξαφάνισαν την τόλμη και την ανδρεία που χτίζεται σε επιχειρήσεις, διάφορες της απόμακρης ψυχρής παρακολούθησης γεγονότων από κάμερα.
Η Χεζμπολάχ αποδείχτηκε αποφασισμένη, επαγγελματική, δραστήρια, εξοπλισμένη με άριστο τρόπο και εκπαιδευμένη, από επίπεδο στρατιώτη έως διοικητή, αριστοτεχνικά. Εξαφάνισαν τα πλεονεκτήματα μιας μαζικής αεροπορικής προσβολής με το να αφαιρέσουν τους πιθανούς στόχους από το πεδίο. Τα μπαράζ ΑΤ βλημάτων στα άρματα ήταν εξαιρετική σαν έμπνευση αφού ακύρωσε οποιαδήποτε συστήματα αυτοάμυνας ενώ σόκαρε τα πληρώματα σε σημείο αδράνειας αυτών. Εξαιρετική ήταν επίσης η κλήση και η ρίψη πυρών με όλμους και ρουκέτες.
Μετά τον πόλεμο όπως αρμόζει σε αυτή την άκρως δημοκρατική χώρα στήθηκε επιτροπή με τακτικά στελέχη δικαστικούς και στρατηγούς. Η επιτροπή Winograd – από το επώνυμο του προεδρεύοντα δικαστικού – κάλεσε σε συνεντεύξεις τους μετέχοντες και μετά από αρκετή δουλειά έβγαλε πόρισμα σχετικά με τον, διάρκειας 34 ημερών, δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου.
Ο Περέτζ βρέθηκε από την Επιτροπή Winograd “χωρίς γνώσεις ή εμπειρία σε στρατιωτικά, πολιτικά ή κυβερνητικά θέματα”, “καμία απολύτως γνώση σε βασικές αρχές χρησιμοποίησης στρατιωτικής δύναμης για την επίτευξη πολιτικών στόχων”.
Ο Ολμέρτ δέχτηκε και αυτός πυρά, αλλά έριξε ο ίδιος ευθύνες στον Χαλούτζ. Κανένας από τους δύο δεν παραιτήθηκε αν και πρακτικά τέλειωσαν την πολιτική τους καριέρα, ύστερα από μαζική διαμαρτυρία 100,000 ατόμων που είχαν μάθει τα επίσημα αποτελέσματα της επιτροπής. Ο Ολμέρτ είναι σήμερα στην φυλακή εκτίοντας ποινή 6 ετών για σκάνδαλο χρηματοδότησης.
Ο Χαλούτζ ύστερα από τη δημόσια κριτική του πρώην Α/ΓΕΕΘΑ Νταν Σομρόν (γνωστός από την επιχείρηση στο Έντενμπε και από τους καλύτερους διοικητές στο πεδίο) παραιτήθηκε ντροπιασμένος έξι μήνες μετά το τέλος του πολέμου. Σημείωση: μόλις 3 ώρες μετά την απαγωγή, πούλησε το σύνολο των μετοχών του αξίας 28,000 δολαρίων -το νέο μαθεύτηκε μετά τον πόλεμο και αν και νόμιμο δεν ήταν ηθικό. Μέχρι την παραίτησή του ήταν persona non grata για τους πολίτες του Ισραήλ.
Μόλις ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ μετά, και ύστερα από ΠΟΛΥ σκληρή δουλειά, αναγνώριση των λαθών και διάθεση για αλλαγές, ένας νέος ισραηλινός στρατός βγήκε νικητής από την Γάζα. Τίποτε δεν θύμιζε το Λίβανο και αυτό είναι η υπέρτατη ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς του 2006 και κυρίως τους υπηρετούντες του 2008. Οι αλεξιπτωτιστές, η γκολάνι, η 401 ΤΘΤ έμοιαζαν να έχουν έρθει από άλλο κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: το 2006 το Ισραήλ έριξε 170,000 βλήματα πυροβολικού - τα διπλά από τον Γιομ Κιπούρ) και μόλις 7,000 βλήματα στον 22 ήμερο πόλεμο στην Γάζα, όλα από παρατηρητές πυροβολικού συνδεδεμένους με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας με τα κέντρα διευθύνσεως πυρών κάνοντας ταυτόχρονα 95% οικονομία στα βλήματα!
Τον Ιούλιο του 2008 σε ανταλλαγή αιχμαλώτων με την Χεζμπολάχ μεταφέρθηκαν τα φέρετρα των δύο απαχθέντων, Εχούντ Γκόλντβάσερ και Ελντγκαρ Ρεγκέβ, οι οποίοι αγνοούνταν έως τότε. Ιατροδικαστική έρευνα ανακοίνωσε ότι οι δύο άντρες είχαν καταλήξει από τα τραύματά τους λίγο μετά την ενέδρα της 12 Ιουνίου 2006. Χιλιάδες άνθρωποι τελικά – πολίτες στην πλειοψηφία – πέθαναν για το τίποτα.
