Στη Μέση Ανατολή η εικόνα από πλευράς θρησκεύματος του πληθυσμού είναι κατά πολύ πιο περίπλοκη. Θα εξετάσουμε τις χώρες Ισραήλ, το οποίο ιδρύθηκε στο έδαφος της Παλαιστίνης (1948), Λίβανο και Συρία.
Στην Παλαιστίνη παρά τις αιρέσεις της Ανατολής διατηρήθηκε ορθόδοξο Πατριαρχείο. Η περιοχή δοκιμάστηκε ... από τους Πέρσες εισβολείς, οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από Εβραίους, κατέσφαξαν 80.000 χριστιανούς (614 μ. Χ.) και έλαβαν ως λάφυρο τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας.
Το Πατριαρχείο επιβίωσε και μετά την κατάκτηση της γης από τους Άραβες. Οι χριστιανοί που άντεξαν στην πίεση προς εξισλαμισμό με την πάροδο των αιώνων απώλεσαν την ελληνική ή την αραμαϊκή γλώσσα και έγιναν αραβόφωνοι όχι όμως Άραβες. Ακόμη και σήμερα προσδιορίζονται ως Ρουμ ορτοντόξ. Είναι οι τελευταίοι Ρωμηοί, αφού εμείς οι δυτικόπληκτοι οπαδοί του Κοραή αισθανόμαστε προϊούσα την απέχθεια προς την αυτοκρατορία της Ρωμανίας, την αποκληθείσα από τους δυτικούς μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης Βυζάντιο, και η περιφρόνησή μας προς την παράδοση της ρωμηοσύνης, την ελληνορθόδοξη παράδοση, ογκώνεται.
Οι χριστιανοί των Αγίων τόπων δεν είδαν τους «σταυροφόρους» της Δύσης ως ελευθερωτές και ουδέποτε συνέπραξαν μαζί τους. Στη στάση τους αυτή ασφαλώς οφείλουν και την επιβίωσή τους. Εμείς σήμερα άφρονες και δουλοπρεπείς προσδοκούμε από τους συμμάχους και ετέρους μας της Δύσης τη σωτηρία μας! Βέβαια δεν υπήρξαν λίγα τα δεινά των χριστιανών κατά τις συρράξεις μεταξύ αντιμαχομένων χαλίφηδων που συντάραξαν τη Μέση Ανατολή, ώσπου ήρθαν οι Οθωμανοί κατακτητές (1571). Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κατά την τουρκοκρατία στελεχωνόταν από Έλληνες, αν και το ποίμνιο ήταν αραβόφωνο. Η κατάσταση παραμένει η ίδια ως σήμερα παρά τις επελθούσες μεταβολές (βρετανική διοίκηση 1919, κράτος του Ισραήλ 1948).
Κατά την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ υπήρχαν περίπου 400.000 Παλαιστίνιοι χριστιανοί στους Αγίους Τόπους. Σήμερα είναι κάτω από 60.000. Η πολιτική του κράτους του Ισραήλ είχε καταστροφικές συνέπειες για τον παλαιστινιακό λαό, αφού 750.000 περίπου κάτοικοι εκδιώχθηκαν από τη γη των προγόνων τους. Ο αραβόφωνος παλαιστινιακός χριστιανικός πληθυσμός αποτελεί μόνο 2,1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Για την πολιτική εθνοκάθαρσης του Ισραήλ δεν όρθωσε ουδείς θρησκευτικός ηγέτης φωνή διαμαρτυρίας. Όλοι είναι υποταγμένοι άνευ όρων στους ισχυρούς της γης, των οποίων ηγούνται οι σιωνιστές. Το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, όπως αποκαλείται, εξακολουθεί να στελεχώνεται αποκλειστικά σχεδόν από Έλληνες (ουδείς επίσκοπος αραβόφωνος υπάρχει). Η λειψανδρία ιδιαίτερα στα προσκυνήματα είναι άκρως ανησυχητική αλλά πείσμων και η εμμονή στη διατήρηση του ελληνικού χρώματος. Είναι αναμφισβήτητο ότι τα προσκυνήματα εποφθαλμιούν τόσο οι ομόδοξοι μας Σλάβοι (οι Ρώσοι κυρίως), οι οποίοι δεν εκδηλώνουν λιγότερο εθνικισμό από τον δικό μας, όσο και ετερόδοξοι (ρωμαιοκαθολικοί και ουνίτες, κόπτες, μονοφυσίτες Αρμένιοι).
Η αντιπαλότητα αυτή, που οφείλεται στην περιφρόνηση των λόγων του Αποστόλου Παύλου για την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας διευκολύνει τα μέγιστα την καρποφορία της σιωνιστικής πολιτικής του Ισραήλ. Στο πολύπλοκο της εικόνας έρχεται να προστεθεί και ο σημαντικός αριθμός Εβραίων που παλινόστησαν από την καταρρεύσασα Σοβιετική Ένωση. Σημαντικός αριθμός αυτών δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί κατά το θρήσκευμα. Είναι όμως πράγματι ή μήπως θα αποτελέσουν τον δούρειο ίππο για την μελλοντική υφαρπαγή του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων από τους σιωνιστές.
Η κατά καιρούς πιέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης προς το Πατριαρχείο αποδίδουν καρπούς. Η υπόθεση Βαβύλη είναι μία εξ αυτών, στην οποία εμπλέκονταν τόσο η Εκκλησία της Ελλάδος, όσο και η ελληνική κυβέρνηση. Η όλη στάση των εκπροσώπων του Πατριαρχείου συνετέλεσε στην έξαρση ανθελληνικού κλίματος μεταξύ των αραβοφώνων, μουσουλμάνων και χριστιανών. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι χριστιανοί, οι Ρουμ ορτοντόξ, αρχίζουν και υφίστανται την πίεση των μουσουλμάνων θεωρούμενοι πλέον ξένο σώμα. Και έτσι οι χριστιανοί της Παλαιστίνης διώκονται από τους σιωνιστές (όχι από τον εβραϊκό λαό που είναι θύμα της προπαγάνδας των ηγετών του) και τους μουσουλμάνους συμφυλέτες τους υπό τα αδιάφορα βλέμματα των χριστιανών διαφόρων δογμάτων, που συρρέουν προς προσκύνηση των Αγίων τόπων, αλλά σπάνια καταβάλλουν τον κόπο να ενημερωθούν για τα συμβαίνοντα εκεί. Μάλιστα προτεστάντες, ανερμάτιστοι κατά την παράδοση της Εκκλησίας, έχουν στρατευθεί υπέρ του σιωνισμού.
Στην Ιερουσαλήμ είδα αφίσα συνεδρίου «χριστιανών υπέρ του σιωνισμού»! Φυσικά οι συμμετασχόντες δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε για τα συμβαίνοντα στη λωρίδα της Γάζας και για τον μαρτυρικό θάνατο του ιερομονάχου Φιλουμένου στο προσκύνημα του φρέατος του Ιακώβ από «παράφρονα» Εβραίο. Το πλέον θλιβερό είναι ότι όλες οι «χριστιανικές» χώρες (ακόμη και το «ορθόδοξο» προτεκτοράτο Ελλάς) έχουν εκδηλωθεί σαφώς υπέρ των γελοίων απόψεων του περιβάλλοντος Μπους του νεωτέρου, απόψεων που ποινικοποιούν εμμέσως πλην σαφώς το Ισλάμ ως τρομοκράτη!
Προς βορράν του Ισραήλ εκτείνεται ο Λίβανος. Η χώρα υπό γαλλική κατοχή από το 1919 απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1943. Ο πληθυσμός του Λιβάνου αποτελείται από διαφόρων δογμάτων, 17 τον αριθμό, μουσουλμάνους (60%) και χριστιανούς (40%). Είναι τρομερή η κατάσταση που επικρατεί όχι πλέον μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μεταξύ ομοθρήσκων ομάδων, οι οποίες αλληλοεξοντώνονται για τα συμφέροντα των ισχυρών και ιδίως του Ισραήλ. Στο Λίβανο βρήκαν καταφύγιο αρκετοί Παλαιστίνιοι και επιδείνωσαν τις αντιθέσεις. Οι μικροενοχλήσεις του σφενδονοφόρου Δαβίδ έφεραν την οργισμένη αντίδραση του σιωνιστικού Γολιάθ που εισέβαλε στον Λίβανο. Το δράμα ολοκληρώθηκε με σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα από «χριστιανούς» μαρωνίτες (φαλαγγίτες) του Λιβάνου που έχουν πνευματικό ηγέτη τον πάπα και έχουν τεθεί στην υπηρεσία των δυτικών και των σιωνιστών (1982). Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής αποχώρησαν το 2000. Ήρθε τότε η σειρά της Συρίας να εισβάλει στον Λίβανο. Νέα από αέρος επίθεση του Ισραήλ (2006) είχε ως συνέπεια την ολοσχερή καταστροφή των υποδομών της χώρας. Φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου απεικονίζει μαθήτρια δημοτικού σχολείου του Ισραήλ να γράφει σε οβίδα που επρόκειτο να εκτοξευθεί «ευχές» για τα παιδιά του Λιβάνου που θα την υποδέχονταν! Και πάλι ουδέν σχόλιο εκ μέρους των χριστιανών της Δύσης για την καλλιέργεια εγκληματικών ενστίκτων σε άγουρη ηλικία. Ο Λίβανος είναι χώρα – ηφαίστειο εν ενεργεία, του οποίου ο πολύπαθος λαός αιμορραγεί για τα συμφέροντα των ισχυρών του κόσμου και της Μέσης Ανατολής.
Βορείως του Λιβάνου εκτείνεται η Συρία. Η περιοχή είχε δοκιμαστεί από τις αιρέσεις των πνευματομάχων οπαδών του Νεστορίου και των μονοθελητών. Η διάσπαση του σώματος της Εκκλησίας ευνόησε την κατάκτηση της Συρίας από τους Άραβες και τον ταχύ εξισλαμισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Όμως και εδώ το ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας επιβίωσε. Με την πάροδο των αιώνων επήλθε αποστασιοποίηση των γηγενών, αραβοφώνων πλέον καθώς λησμόνησαν την αραμαϊκή, από τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης. Η παρουσία των «σταυροφόρων» ευνόησε την προσχώρηση στο Βατικανό ομάδων αιρετικών. Στη χώρα, που ετέθη υπό γαλλική κατοχή (1919) και απέκτησε την ανεξαρτησία το 1946 επικράτησαν επί μακρόν στην εξουσία οι του κόμματος Μπάαθ, που διέπονταν από πνεύμα ανεξιθρησκείας σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι η ζωή ήταν ανεκτή για τους χριστιανούς που αποτελούν το 8% του πληθυσμού (1,5 εκατομ. συνολικά, 1 εκατομ ορθόδοξοι). Η πίεση της Δύσης για ανατροπή του Άσσαντ ενδέχεται να σημάνει έναρξη αντιπαράθεσης χριστιανών μουσουλμάνων και κίνδυνο επικράτησης φονταμενταλιστών στην εξουσία, προειδοποίησε ο μαρωνίτης πατριάρχης του Λιβάνου Ράι, καθώς στις ταραχές πρωτοστατεί η μουσουλμανική αδελφότητα, η οποία ασφαλώς μόνο για δημοκρατία δεν νοιάζεται. Στο Ιράκ που «απελευθέρωσαν» οι δυτικοί μια από τις συνέπειες υπήρξε η αθρόα φυγή των χριστιανών από τη χώρα. Η Δύση έχει τα σχέδιά της και ελάχιστα ενδιαφέρεται για τους χριστιανούς της Ανατολής. Σχέδια όμως έχουν για την περιοχή και η Τουρκία και η Ρωσία και το Ιράν. Το μείγμα δεν είναι αρκούντως εκρηκτικό;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
.jpg)
