.jpg)
Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον...», «Σήμερον πάσα κτίσις αγάλλεται και χαίρει ότι Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου Κόρης», «Χορεύουσιν άγγελοι πάντες εν ουρανώ και αγάλλονται σήμερον.»«Πόσαι μοι πανυγήρεις καθ΄ έκαστον των του Χριστού μυστηρίων» λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Πόσες εορτές υπάρχουν κάθε ημέρα για μας από τα μυστήρια του Θεού. Μεγίστη εορτή παραμένει, αυτό το μέγα μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, καθώς: «Ήλθε σαρκωθείς ο Χριστός», «Χριστός γεννάται», «ετέχθη Χριστός»!
Είναι τόσο μεγάλη η δωρεά του Θεού στον άνθρωπο που «ο μεν νούς των πραγμάτων ελλάττων, ο δε λόγος των νοουμένων πάλιν καταδεέστερος» όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Βρίσκεται μακράν πάσης κατανοήσεως η άρρητη ενέργεια του Θεού, το μέγα μυστήριον της θείας Οικονομίας, η κάθοδος του Υιού και Λόγου του Θεού, ο οποίος «εσκήνωσεν εν ημίν» ως Θεάνθρωπος γεγονός «υπέρ νούν» και «υπέρ λόγον».
Βεβαίως η φύση του θαύματος που υπερβαίνει τον λόγο του ανθρώπου. Είναι εγγενής η αδυναμία του ανθρώπινου νού να εισέλθει στα βάθη της σοφίας του Θεού. Αλλά είναι και η κατάσταση των σύγχρονων ανθρώπων που βυθίζονται μέσα στις θλίψεις των καιρών.
Οι ψυχές τους είναι άνυδρες από θείο γλυκασμό, ισχνές από τρυφερότητα, σκιώδεις από απουσία της Χάριτος, με μύρια βάσανα φανερά και αφανή, με πάθη κυρίαρχα και αμαρτία κορυβαντιούσα, πτωχές από θυσία κι όχι από υλικά αγαθά.
Δεν κατανοούμε αδελφοί μου κατ΄ ελάχιστον την «εσχάτη πτωχεία» της φάτνης, το «ταπεινότερον των σπαργάνων», το «ευτελέστερον του σπηλαίου» στα οποία όμως «διέλαμψεν ο της θεότητος πλούτος».
Ούτε αναπτερεί η καρδιά μας για τη Χαρά. Τη Χαρά που ήρθε: Τον Ένσαρκο Κύριο. Τη χαρά που Τον εγέννησε: την Κυρία Θεοτόκο. Η πάναγνη Χαρά και Παραμυθία μας, η Παναγία μας ως στοργική και γλυκυτάτη Μάνα, μας απλώνει τας χείρας της προσφέροντας προς εμάς τους ελαχίστους ανθρώπους τη χαρά της, το γλυκύτατο Βρέφος της.
Σκεφτείτε αδελφοί μου την ευτυχία της Παναγίας μας που φέρνει στον κόσμο το Άχρονο τέκνο της.
Τι απέραντη χαρά και ευλογία νιώθει μία μάνα όταν αντικρίζει το νεογέννητο παιδίον της, τον νέο άνθρωπο ως βρέφος σπαργανωμένο να αναπαύεται στις αγκάλες της.
Τι αγαλλίαση νιώθει κι η Θεοτόκος αυτήν την στιγμή που τα πάντα γίνονται «κατά το ρήμα» του Θεού.
Πόση είναι η χαρά της καθώς δίνει, από το γάλα της, ζωή, στον Ζωοδότη και Δημιουργό της.
Πόση είναι η χαρά της καθώς οσφραίνεται τη βρεφική αλλά και άρρητη ευωδία του σπλάχνου της, διότι τέλεια Θεία και τέλεια Ανθρώπινη φύση κρατά στην αγκάλη της η Υπεραγία Θεοτόκος, τον Θεό της και Υιός της.
Πόση είναι και η χαρά που αναπέμπεται από το ταπεινό σπήλαιο, το «τερπνόν παλάτιον» το στολισμένο από το ανέσπερο Φως της φανερώσεως του Θεού και πλημμυρίζει την κτίση όλη. «Άγγελοι υμνούσιν, ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσιν ωδήν επάξιον», «Αγαλλιάσθω ουρανός, γη ευφραινέσθω», «Χόρευε η οικουμένη ακουτισθείσα», αναφωνεί ο ιερός υμνογράφος.
Η Θεοτόκος λοιπόν, προσφέρει στην ανθρωπότητα τη χαρά της υπακοής, έναντι του ολεθρίου παραπτώματος της παρακοής. Η Θεοτόκος προσφέρει στην ανθρωπότητα τη χαρά της λυτρώσεως από το δράμα του θανάτου.
Διότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο άνθρωπος πάντοτε θα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της υπακοής στον Θεό και της ανυπακοής η οποία αποστερεί από τον άνθρωπο την τρυφή του Παραδείσου για την οποία πλάστηκε. Ανάμεσα στη Γέννηση και τον θάνατο. Ανάμεσα στη μίμηση της πίστεως της πρώτης των ανθρώπων Κυρίας Θεοτόκου και τον πειρασμό της θεομαχίας του θυμώδους Ηρώδου.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Ιησούς από τη στιγμή που εισήλθε στην ιστορία, αντιμετωπίζει την βία, την καταπίεση και το διωγμό από την κοσμική εξουσία που καταδυναστεύει φτωχούς και αδυνάτους. Ο Χριστός υπέστη εξ απαλών ονύχων τον διωγμό και την δαιμονιώδη δύναμη -όπως αργότερα και οι μιμητές και στεφανωμένοι μάρτυρες και άγιοι- ενός Ηρώδη ο οποίος θεομαχών, διαιωνίζει και επαυξάνει το κακό και την αδικία μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν είναι λοιπόν το κακό και η αδικία που ζούμε σήμερα προνόμιο δικό μας μόνο. Είναι η εικόνα της μαρτυρικής πορείας του Κυρίου από την Γέννηση Του, είναι η εικόνα του νέφους των μαρτύρων σφαγιασθέντων νηπίων με προσταγή του τυράννου Ηρώδου. Διότι ο Ηρώδης, ανήκοντας στους «δοκούντας άρχειν» -σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν την ψευδαίσθηση ότι κατέχοντας μία κοσμική αρχή, έχουν και την εξουσία της ζωής και του θανάτου - με δόλιο τρόπο συντάσσεται με το θάνατο και το κακό, αποτάσσεται το Θεό και υποβάλλει την ανθρωπότητα σε ολέθρια εκατόμβη θρήνου, κλαυθμού και οδυρμού. Οι μάρτυρες και νεομάρτυρες του καιρού μας, επαληθεύουν συνεχώς την τραγική αυτή αλήθεια ότι «οι αρχές και εξουσίες του αιώνος τούτου» απεργάζονται το κακό αλλά η κραταιά πίστη στον Θεό, την Αληθινή Αρχή των όλων, τον Δημιουργό, τον Κύριο, τον Βασιλέα της ζωής, πάντα θριαμβικά θα το ανατρέπει. Θρίαμβος πίστεως και εμπιστοσύνης είναι και η Θεοτόκος η οποία με τη δική της υπακοή έγινε δι’ Αγίου Πνεύματος Μεσίτρια μεταξύ ανθρώπων και Θεού, δώρησε στον Χριστό την ανθρώπινη φύση και έγινε Ζωοδόχος.
Αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε σήμερα λοιπὸν ἀδελφοί μου δὲν εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεινά μας, ἄλλωστε ὅπως λέγει κι ὁ ἅγιος τῶν γραμμάτων μας Παπαδιαμάντης «Σὰ νἄχαν ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθη κι οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου».
Αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε εἶναι ἡ Δωρεὰ τοῦ ἁγιασμοῦ ἀπὸ τὸ Μέγα Θαῦμα τῆς Ἐνσαρκώσεως ποὺ ταπεινώσας ἑαυτόν μᾶς προσφέρει ὁ καλὸς Θεός.
Αὐτὸ ποὺ ἐπιζητοῦμε εἶναι ἡ θεμελίωση τῆς χαροποιοῦ ἐμπιστοσύνης ποὺ θριαμβεύει στὶς καρδιὲς τῶν Δικαίων καὶ Πιστῶν, τῆς χαρᾶς ἀπὸ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ κάνει τοὺς Ἁγίους νὰ λάμπουν. Τῆς χαρᾶς τῶν ἀγγέλων, τῶν ποιμένων, τῶν μάγων, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς κτίσης ὅλης. Τῆς χαρᾶς τῆς «πρώτης μεταξὺ ἀνθρώπων» Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τῆς Χαρᾶς ποὺ δεχόμεθα καὶ ὑποδεχόμεθα στὸ σπήλαιο τῆς Γεννήσεως, τόν πρὸ αἰώνων Θεὸ Λόγο, τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τόν σαρκωθέντα Χριστόν, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον».
«Ὅταν βρεῖς τὸν Χριστό» ἔλεγε ὁ σύγχρονος γέροντας Πορφύριος, «σοῦ ἀρκεῖ, δὲν θέλεις τίποτα ἄλλο, ἡσυχάζεις. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζεῖς παντοῦ, ὅπου ὑπάρχει Χριστός. Ζεῖς στὰ ἄστρα, στὸ ἄπειρο, στὸν οὐρανὸ μὲ τοὺς ἀγγέλους, μὲ τοὺς ἁγίους, στὴ γῆ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ζῶα, μὲ ὅλους, μὲ ὅλα. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, ἐξαφανίζεται ἡ μοναξιά. Εἶσαι εἰρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἀρρώστια, οὔτε πίεση, οὔτε ἄγχος, οὔτε κατήφεια, οὔτε κόλαση».
Μόνο χαρὰ ἁγιασμοῦ. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Σωτήρας. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Λυτρωτής. Ἡ ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ γέννηση, ἡ ἀνάσταση καὶ σωτηρία του.
Τέλος ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσότομος: «Καὶ νά, ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ φορᾶ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, μπαίνει δηλαδὴ μέσα στὸν ποταμὸ τῆς ἱστορίας καὶ γίνεται ἄνθρωπος ποὺ πεινᾶ, ποὺ διψᾶ, ποὺ κρυώνει γιὰ νὰ καταργήσει ἀπὸ μέσα μας τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ νὰ μᾶς συμφιλιώσει πάλι μὲ τὸν οὐρανό. Ὡς τὴν ἀποψινὴ νύχτα τῶν θαυμάτων, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν. Τώρα πιά, δὲν θὰ πεθαίνουν, θὰ κοιμοῦνται ξαναγυρνώντας στὸ χῶμα ἀπὸ ὅπου βγῆκαν, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν μία μέρα καὶ νὰ χαροῦν τὴ χαρὰ τῆς ἀθανασίας».
Χριστός ετέχθη!
Αληθώς ετέχθη!
Χρόνια πολλά ευλογημένα και πανευφρόσυνα!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Δεν κατανοούμε αδελφοί μου κατ΄ ελάχιστον την «εσχάτη πτωχεία» της φάτνης, το «ταπεινότερον των σπαργάνων», το «ευτελέστερον του σπηλαίου» στα οποία όμως «διέλαμψεν ο της θεότητος πλούτος».
Ούτε αναπτερεί η καρδιά μας για τη Χαρά. Τη Χαρά που ήρθε: Τον Ένσαρκο Κύριο. Τη χαρά που Τον εγέννησε: την Κυρία Θεοτόκο. Η πάναγνη Χαρά και Παραμυθία μας, η Παναγία μας ως στοργική και γλυκυτάτη Μάνα, μας απλώνει τας χείρας της προσφέροντας προς εμάς τους ελαχίστους ανθρώπους τη χαρά της, το γλυκύτατο Βρέφος της.
Σκεφτείτε αδελφοί μου την ευτυχία της Παναγίας μας που φέρνει στον κόσμο το Άχρονο τέκνο της.
Τι απέραντη χαρά και ευλογία νιώθει μία μάνα όταν αντικρίζει το νεογέννητο παιδίον της, τον νέο άνθρωπο ως βρέφος σπαργανωμένο να αναπαύεται στις αγκάλες της.
Τι αγαλλίαση νιώθει κι η Θεοτόκος αυτήν την στιγμή που τα πάντα γίνονται «κατά το ρήμα» του Θεού.
Πόση είναι η χαρά της καθώς δίνει, από το γάλα της, ζωή, στον Ζωοδότη και Δημιουργό της.
Πόση είναι η χαρά της καθώς οσφραίνεται τη βρεφική αλλά και άρρητη ευωδία του σπλάχνου της, διότι τέλεια Θεία και τέλεια Ανθρώπινη φύση κρατά στην αγκάλη της η Υπεραγία Θεοτόκος, τον Θεό της και Υιός της.
Πόση είναι και η χαρά που αναπέμπεται από το ταπεινό σπήλαιο, το «τερπνόν παλάτιον» το στολισμένο από το ανέσπερο Φως της φανερώσεως του Θεού και πλημμυρίζει την κτίση όλη. «Άγγελοι υμνούσιν, ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσιν ωδήν επάξιον», «Αγαλλιάσθω ουρανός, γη ευφραινέσθω», «Χόρευε η οικουμένη ακουτισθείσα», αναφωνεί ο ιερός υμνογράφος.
Η Θεοτόκος λοιπόν, προσφέρει στην ανθρωπότητα τη χαρά της υπακοής, έναντι του ολεθρίου παραπτώματος της παρακοής. Η Θεοτόκος προσφέρει στην ανθρωπότητα τη χαρά της λυτρώσεως από το δράμα του θανάτου.
Διότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο άνθρωπος πάντοτε θα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της υπακοής στον Θεό και της ανυπακοής η οποία αποστερεί από τον άνθρωπο την τρυφή του Παραδείσου για την οποία πλάστηκε. Ανάμεσα στη Γέννηση και τον θάνατο. Ανάμεσα στη μίμηση της πίστεως της πρώτης των ανθρώπων Κυρίας Θεοτόκου και τον πειρασμό της θεομαχίας του θυμώδους Ηρώδου.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Ιησούς από τη στιγμή που εισήλθε στην ιστορία, αντιμετωπίζει την βία, την καταπίεση και το διωγμό από την κοσμική εξουσία που καταδυναστεύει φτωχούς και αδυνάτους. Ο Χριστός υπέστη εξ απαλών ονύχων τον διωγμό και την δαιμονιώδη δύναμη -όπως αργότερα και οι μιμητές και στεφανωμένοι μάρτυρες και άγιοι- ενός Ηρώδη ο οποίος θεομαχών, διαιωνίζει και επαυξάνει το κακό και την αδικία μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν είναι λοιπόν το κακό και η αδικία που ζούμε σήμερα προνόμιο δικό μας μόνο. Είναι η εικόνα της μαρτυρικής πορείας του Κυρίου από την Γέννηση Του, είναι η εικόνα του νέφους των μαρτύρων σφαγιασθέντων νηπίων με προσταγή του τυράννου Ηρώδου. Διότι ο Ηρώδης, ανήκοντας στους «δοκούντας άρχειν» -σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν την ψευδαίσθηση ότι κατέχοντας μία κοσμική αρχή, έχουν και την εξουσία της ζωής και του θανάτου - με δόλιο τρόπο συντάσσεται με το θάνατο και το κακό, αποτάσσεται το Θεό και υποβάλλει την ανθρωπότητα σε ολέθρια εκατόμβη θρήνου, κλαυθμού και οδυρμού. Οι μάρτυρες και νεομάρτυρες του καιρού μας, επαληθεύουν συνεχώς την τραγική αυτή αλήθεια ότι «οι αρχές και εξουσίες του αιώνος τούτου» απεργάζονται το κακό αλλά η κραταιά πίστη στον Θεό, την Αληθινή Αρχή των όλων, τον Δημιουργό, τον Κύριο, τον Βασιλέα της ζωής, πάντα θριαμβικά θα το ανατρέπει. Θρίαμβος πίστεως και εμπιστοσύνης είναι και η Θεοτόκος η οποία με τη δική της υπακοή έγινε δι’ Αγίου Πνεύματος Μεσίτρια μεταξύ ανθρώπων και Θεού, δώρησε στον Χριστό την ανθρώπινη φύση και έγινε Ζωοδόχος.
Αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε σήμερα λοιπὸν ἀδελφοί μου δὲν εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεινά μας, ἄλλωστε ὅπως λέγει κι ὁ ἅγιος τῶν γραμμάτων μας Παπαδιαμάντης «Σὰ νἄχαν ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθη κι οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου».
Αὐτὸ ποὺ ποθοῦμε εἶναι ἡ Δωρεὰ τοῦ ἁγιασμοῦ ἀπὸ τὸ Μέγα Θαῦμα τῆς Ἐνσαρκώσεως ποὺ ταπεινώσας ἑαυτόν μᾶς προσφέρει ὁ καλὸς Θεός.
Αὐτὸ ποὺ ἐπιζητοῦμε εἶναι ἡ θεμελίωση τῆς χαροποιοῦ ἐμπιστοσύνης ποὺ θριαμβεύει στὶς καρδιὲς τῶν Δικαίων καὶ Πιστῶν, τῆς χαρᾶς ἀπὸ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ κάνει τοὺς Ἁγίους νὰ λάμπουν. Τῆς χαρᾶς τῶν ἀγγέλων, τῶν ποιμένων, τῶν μάγων, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς κτίσης ὅλης. Τῆς χαρᾶς τῆς «πρώτης μεταξὺ ἀνθρώπων» Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τῆς Χαρᾶς ποὺ δεχόμεθα καὶ ὑποδεχόμεθα στὸ σπήλαιο τῆς Γεννήσεως, τόν πρὸ αἰώνων Θεὸ Λόγο, τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τόν σαρκωθέντα Χριστόν, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον».
«Ὅταν βρεῖς τὸν Χριστό» ἔλεγε ὁ σύγχρονος γέροντας Πορφύριος, «σοῦ ἀρκεῖ, δὲν θέλεις τίποτα ἄλλο, ἡσυχάζεις. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζεῖς παντοῦ, ὅπου ὑπάρχει Χριστός. Ζεῖς στὰ ἄστρα, στὸ ἄπειρο, στὸν οὐρανὸ μὲ τοὺς ἀγγέλους, μὲ τοὺς ἁγίους, στὴ γῆ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ζῶα, μὲ ὅλους, μὲ ὅλα. Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, ἐξαφανίζεται ἡ μοναξιά. Εἶσαι εἰρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἀρρώστια, οὔτε πίεση, οὔτε ἄγχος, οὔτε κατήφεια, οὔτε κόλαση».
Μόνο χαρὰ ἁγιασμοῦ. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Σωτήρας. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Λυτρωτής. Ἡ ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ γέννηση, ἡ ἀνάσταση καὶ σωτηρία του.
Τέλος ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσότομος: «Καὶ νά, ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ φορᾶ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, μπαίνει δηλαδὴ μέσα στὸν ποταμὸ τῆς ἱστορίας καὶ γίνεται ἄνθρωπος ποὺ πεινᾶ, ποὺ διψᾶ, ποὺ κρυώνει γιὰ νὰ καταργήσει ἀπὸ μέσα μας τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ νὰ μᾶς συμφιλιώσει πάλι μὲ τὸν οὐρανό. Ὡς τὴν ἀποψινὴ νύχτα τῶν θαυμάτων, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν. Τώρα πιά, δὲν θὰ πεθαίνουν, θὰ κοιμοῦνται ξαναγυρνώντας στὸ χῶμα ἀπὸ ὅπου βγῆκαν, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν μία μέρα καὶ νὰ χαροῦν τὴ χαρὰ τῆς ἀθανασίας».
Χριστός ετέχθη!
Αληθώς ετέχθη!
Χρόνια πολλά ευλογημένα και πανευφρόσυνα!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
