Όταν
οι ελληναράδες νοσταλγοί των Οθωμανών, των δουλέμπορων δηλαδή που κατέσφαξαν
τους γηγενείς της υποσαχάριας Αφρικής, καταλαμβάνονται από “ιερά οργή” και
ζητούν το κεφάλι μιας εξαιρετικής αθλήτριας στο πιάτο…
Το σύνολο των κατοίκων της πολιτισμένης δύσης λένε
ανέκδοτα που μπορεί να χαρακτηριστούν “ρατσιστικά”. Οι άσπροι για τους μαύρους,
οι μαύροι για τους άσπρους, οι αραβικής καταγωγής για τους Εβραίους, οι Εβραίοι
για τους άραβες κλπ. Οι κάτοικοι των κρατών που απεχθάνονται τον πολιτισμό (π.χ.
Τουρκία), πάσχουν από έλλειψη χιούμορ αφού απλώς σφάζουν ότι είναι
“διαφορετικό”.
Το ίδιο ισχύει και
στην Ελλάδα, όπου τα ανέκδοτα τύπου “ήταν ένας ινδός, ένας γερμανός και ένας Πόντιος” δίνουν και
παίρνουν.
Προς τι λοιπόν η
“ιερά οργή” των ντόπιων ταλιμπάν για το black humor της εξαιρετικής αθλήτριας
Βούλας Παπαχρήστου; Εν όψει μάλιστα των Ολυμπιακών αγώνων;
Μα η απάντηση είναι
απλή και το βλέπουμε πριν από κάθε Ολυμπιάδα με το πογκρόμ που εξαπολύεται κατά
των Ελλήνων αθλητών. Άλλωστε, μια μιαρή χώρα με απατεώνες κατοίκους, τεμπέληδες
και κλέφτες, δεν μπορεί να σηκώνει μετάλλια διαφημίζοντας την χώρα. Ή
ντοπαρισμένος θα είναι, ή “ρατσιστής”.
Γράψε τους
ελληνοταλιμπάν εκεί που δεν πιάνει μελάνι κοπέλλα μου και φέρε το μέταλλο. Οι
μισοί από αυτούς άλλωστε, είναι δουλέμποροι. Όπως τα οθωμανικά ινδάλματα τους,
που τους θρέφουν για να παριστάνουν τους “ευαίσθητους”
