H επίσκεψη του Πάπα Ρώμης στην Ελλάδα είναι η αφορμή για την παράθεση των αιρετικών αποκλίσεων του Παπισμού από τις ορθόδοξες δογματικές αλήθειες, έτσι όπως αυτές καθορίζονται από την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Πατέρες της "Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας", της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το "πρωτείο". Η υπερφίαλη, δηλαδή, αξίωση και δαιμονική εμμονή του πάπα να θεωρεί τον εαυτό του ως διάδοχο του Απόστολου Πέτρου, πάνω στον οποίο ο Χριστός οικοδόμησε το συνοδικό σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας. Έτσι, αυτή διοικείται πλέον απολυταρχικά από τον Πάπα, τον "αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη"!
2) Το "αλάθητο". Η αλαζονική δηλαδή, αντίληψη, που το 1870 έγινε και δόγμα της Παπικής "εκκλησίας" για το "εκ καθέδρας" αλάνθαστο του Πάπα.
3) Το "παπικό κράτος". Η άποψη ότι δεν μπορεί ο "αντιπρόσωπος του Θεού" στη γη να βρίσκεται υπό την εξουσία κοσμικού βασιλιά (!), οδήγησε στην ίδρυση το 1929 - μετά από συμφωνία του Πάπα και του δικτάτορα Μουσολίνι -του σημερινού παπικού κράτους, του Βατικανού.
4) Το "Φιλιόκβε" (filioqve). Το δόγμα, δηλαδή, σύμφωνα με το οποίο το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Στην προσπάθεια να κατανοηθεί λογικά η κεντρική αλήθεια του Χριστιανισμού, το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας, κλονίστηκε η Τριαδικότητα του Θεού, αφού εισήχθη πλέον, η... διαρχία στην Αγία Τριάδα.
5) Ο "δικαστής - τιμωρός Θεός". Η πίστη, δηλαδή, ότι ο Θεός τιμωρεί τους ανθρώπους για το προπατορικό και τα συνακόλουθα αμαρτήματα τους και πως η σωτηρία έρχεται σ' αυτούς όχι ως δώρο της Χάριτος του Θεού, αλλά ως αποτέλεσμα της ικανοποίησης του Θεού, από τη θυσία του Χριστού πάνω στο Σταυρό και από τα καλά έργα των Αγίων.
6) Το "καθαρτήριο πυρ". Η θέση, δηλαδή, ότι οι ψυχές των αμαρτωλών πηγαίνουν στο "καθαρτήριο πυρ" - τόπο τιμωρίας - και από εκεί σώζονται, μόνο αν το αποφασίσει η Παπική "εκκλησία" και ο Πάπας, ο οποίος υποχρεωτικά από το Θεό διαχειρίζεται τα καλά έργα "που δεν χρειάζονται ή περίσσεψαν" στο Χριστό και στους Αγίους (αξιομισθίες), πουλώντας ή δωρίζοντας τα (αφέσεις ή λυσίποινα), σ' αυτούς που τα χρειάζονται για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους κι έτσι να γλιτώσουν απ' το "καθαρτήριο πυρ". Η μετάνοια, δηλαδή, έχει λάβει τη μορφή δίκης, αφού η σωτηρία νοείται νομικά και όχι πνευματικά.
7) Ακόμη, η προβολή του δόγματος της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου, τα "άζυμα" στη Θεία Ευχαριστία (όστιες), η στέρηση των λαϊκών από τη μετάληψη του Αγίου Αίματος, το ράντισμα αντί του Βαπτίσματος, ο χωρισμός του Χρίσματος από το Βάπτισμα, η χορήγηση του Ευχελαίου μόνο στους ετοιμοθάνατους, η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών και πολλά άλλα.
Όλες αυτές οι διαφορές επιτρέπουν το διάλογο, όχι όμως τις πανηγυρικές φιέστες, τους ασπασμούς και τα συλλείτουργα.
ΠΑΠΑΣ:Ένας Θεός στη θέση του Θεού
Ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330 μ.Χ., ίδρυσε μια δεύτερη πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους στην Ανατολή, την Κωνσταντινούπολη, τη Νέα Ρώμη, παράλληλα με την Παλαιά Ρώμη στην Ιταλία. Αυτή η πράξη του όμως, επέτεινε και τη διαίρεση της αυτοκρατορίας σε δύο τμήματα, το Ανατολικό και το Δυτικό. Το Δυτικό τμήμα απ' το 400 μ,Χ. πέρασε σιγά-σιγά στα χέρια βαρβάρων εισβολέων και από το 800 μ,Χ. στη σφαίρα επιρροής των Φράγκων. Έτσι, Δύση και Ανατολή αποξενώθηκαν προοδευτικά μεταξύ τους, αφού δεν μιλούσαν ούτε την ίδια γλώσσα (Λατινικά η Δύση, Ελληνικά η Ανατολή) και δεν είχαν ούτε το ίδιο πολιτιστικό και μορφωτικό επίπεδο. Αυτή η διαίρεση είχε τις επιπτώσεις της και στη Χριστιανοσύνη.
Οι αμόρφωτοι βαρβαρικοί λαοί της Δύσης, με το πέρασμα του χρόνου, συσπειρώθηκαν γύρω από τη μοναδική αποστολική έδρα στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, τον Πάπα της Ρώμης, ο οποίος τους καθοδηγούσε πνευματικά και τους διοικούσε απολυταρχικά. Στην Ανατολή αντίθετα είχαμε (4) τέσσερις πνευματικές κεφαλές, τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας, που συνεργαζότανε συνοδικά - δημοκρατικά μεταξύ τους.
Όλα αυτά συνετέλεσαν:
α) στο να εγείρει υπερφίαλες αξιώσεις ο Πάπας, θεωρώντας πως πρέπει, ως διάδοχος του αποστόλου Πέτρου, πάνω στον οποίο ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία του, να είναι και ο αρχηγός όλης της Εκκλησίας, και
β) να εισαχθούν απ' τη Δυτική Εκκλησία απαράδεκτες καινοτομίες στα θέματα της πίστης. Αυτές οι θέσεις της Δυτικής Εκκλησίας είχαν ως αποτέλεσμα, σταδιακά αλλά σταθερά, να οδηγηθούμε στο οριστικό σχίσμα των δύο Εκκλησιών, της Παπικής και της Ορθόδοξης, το 1054 μΧ.
Οι καινοτομίες αυτές των Παπικών συνίστανται:
Στην αλλαγή του Συμβόλου της Πίστης μας. Εκεί που εμείς λέμε: "Πιστεύω... και εις το Πνεύμα το Ανιόν, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον.." αυτοί πρόσθεσαν μόνοι τους αυθαίρετα και χωρίς απόφαση Οικουμενικής Συνόδου τη φράση "και εκ του Υιού" (Φιλιόκβε) (Filioqve στα λατινικά), εισάγοντας έτσι τη διαρχία στην Αγία Τριάδα, δηλαδή, εφόσον, αντί για μια πηγή και αρχή της θεότητας, έχουμε πλέον δύο, κλονίζοντας έτσι το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.
Στην αντίληψη ότι ο Θεός δεν έρχεται σε άμεση σχέση με τον κόσμο αλλά έμμεσα, με τη βοήθεια κτιστών μέσων. Η ορθόδοξη θέση είναι αυτή που διακήρυττε από τον 14ο μ.Χ. ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: "Ο Θεός υπάρχει κατά δύο τρόπους. Κατά την ουσία του και κατά τις θείες και άκτιστες ενέργειες του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό κατά την ουσία του. Μπορεί όμως να γνωρίσει και να ενωθεί μαζί του, μέσα από τις θείες και άκτιστες ενέργειες του".
Στην πίστη ότι ο Θεός είναι αμείλικτος δικαστής και τιμωρός. Θεωρούν δηλαδή, πως ο Θεός θύμωσε με το προπατορικό αμάρτημα και γι΄ αυτό τιμώρησε τους ανθρώπους. Για να ικανοποιηθεί δε η θεία δικαιοσύνη και επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί λόγω των πεπερασμένων δυνατοτήτων του να πετύχει αυτή την ικανοποίηση, έπρεπε να έρθει ο γιος του Θεού, ο Θεάνθρωπος και με τη θυσία Του πάνω στο Σταυρό, να εξευμενίσει, σαν αντιπρόσωπος του ανθρώπου την οργή του Θεού. Το έργο του Χριστού, δηλαδή, τελειώνει πάνω στο Σταυρό, έτσι δεν χρειάζεται η ανάσταση του, γι' αυτό και την παραθεωρούν ή δεν πολυπιστεύουν σ' αυτήν.
Η ορθόδοξη θέση, λέει: πως ο Θεός της αγάπης και της ελευθερίας, έπλασε ελεύθερο τον άνθρωπο, να μπορεί να μείνει κοντά του ή να τον αρνηθεί. Η απόφαση του ανθρώπου να απομακρυνθεί από το Θεό τον έκανε να εχθρεύεται το Θεό και να πεθαίνει έτσι πνευματικά και φυσικά.
Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, ήρθε σταλμένος από τον Πατέρα και από άπειρη αγάπη προσέλαβε ολόκληρο τον άνθρωπο για να καταργήσει με το θάνατο και την ανάσταση του, το διάβολο, την αμαρτία, το θάνατο, να ελευθερώσει τον άνθρωπο από αυτά τα δεσμά και να του χαρίσει την παραδεισένια ζωή.
Στην άποψη πως μετά τη Σταύρωση του ο Χριστός αποζημιώνεται από τον Πατέρα, γι' αυτή του την καλή υπέρ των ανθρώπων πράξη, με μια αμοιβή – αξιομισθία, την οποία βέβαια, επειδή Εκείνος δεν τη χρειάζεται, την παραχωρεί υποχρεωτικά στον Πάπα και αυτός πλέον αποφασίζει για τη σωτηρία ή όχι των ανθρώπων, πουλώντας ή δωρίζοντας την αξιομισθία του Χριστού και των αγίων (δηλαδή τα καλά έργα που τους περίσσεψαν ή που δεν τους χρειάζονται πλέον) στους αμαρτωλούς ανθρώπους που τα χρειάζονται για ξεπληρώσουν έτσι, μ΄ αυτές τις καλές δανεικές πράξεις, τις δικές τους αμαρτίες. Ακόμη δε κι όταν πεθαίνει ο άνθρωπος και αν δεν έχει προλάβει να εξοφλήσει με έργα μετάνοιας τις ποινές που επιφέρουν οι αμαρτίες που έχει διαπράξει σ' αυτή τη ζωή, μπορεί να γίνει αυτό στην άλλη ζωή στο "καθαρτήριο πυρ" που πηγαίνει για τιμωρία η ψυχή του.
Ο Πάπας δηλαδή, μπορεί να δωρίσει ή να πουλήσει την άφεση των αμαρτιών του αμαρτωλού ανθρώπου, πουλώντας ή δωρίζοντας του κάποιες απ' τις αξιομισθίες του Χριστού ή των Αγίων, με τις οποίες ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να ξεπληρώσει τις ποινές που επιφέρουν οι αμαρτίες του και να κερδίσει έτσι τη σωτηρία του (αφέσεις ή λυσίποινα λέγονται αυτά). Όλα βέβαια αυτά είναι πολύ λογικά και δικονομικά δομημένα, αλλά καθόλου ορθόδοξα και αληθινά. Η ορθόδοξος θέση λέει πως όλα αυτά είναι δικολαβικές επινοήσεις και πονηρές προσθήκες του Πάπα. Η άπειρος χάρη του Πανάγαθου Θεού, μας συγχωρεί όταν ειλικρινά μετανοούμε. Και εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας και αποφασίζουμε να μην τις ξαναδιαπράξουμε, σ' αυτή την επί γης ζωή μας.
Στη θέσπιση (1870) του δόγματος του αλάθητου του Πάπα.
Ακόμη στην προβολή του δόγματος της "ασπίλου συλλήψεως" της Θεοτόκου, των αζύμων στη θεία ευχαριστία(όστιες), της στέρησης των λαϊκών από το ιερό ποτήριο, της υποχρεωτικής αγαμίας του κλήρου, του ραντίσματος αντί βαπτίσματος, στο χωρισμό του χρίσματος από το βάπτισμα, στη χορήγηση του ευχελαίου μόνο στους ετοιμοθάνατους και άλλων πολλών.
Αυτές οι δογματικές καινοτομίες όμως, οδηγούν και την ίδια την Παπική Εκκλησία το 16ο αιώνα μ.Χ., σε μια πρώτη μεγάλη διάσπαση (δημιουργούνται οι Προτεσταντικές ομολογίες) και το 1870 μ.Χ. σε μια νέα διάσπαση (δημιουργείται η Παλαιοκαθολική Εκκλησία).
Το 1929 δε ως αποτέλεσμα της απολυταρχικής συμπεριφοράς και της αρχομανίας των Παπών, ιδρύεται το σημερινό κράτος του Βατικανού, καθώς δεν μπορεί σύμφωνα με την παπική αντίληψη, ο αντιπρόσωπος του Θεού να βρίσκεται υπό την εξουσία κοσμικού βασιλέα(!) και ο Πάπας γίνεται έτσι, πέρα από πνευματικός ηγέτης και κοσμικός άρχοντας με τεράστιες οικονομικές δυνατότητες και πολιτικές παρεμβάσεις, τις οποίες αξιοποιεί στο έπακρο στην αγχώδη προσπάθεια του να ηγηθεί όλης της χριστιανοσύνης και όχι μόνο, καθυποτάσσοντας, άμεσα ή έμμεσα, με θεμιτά ή και αθέμιτα μέσα (σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, γενοκτονίες), τους πάντες στην εξουσία του, ιδιαίτερα δε τους ορθόδοξους "αδελφούς" τους οποίους αγωνίζεται να καθυποτάξει και μέσω της ύπουλης και δόλιας ένωσης της περιβόητης "Ουνίας"= ένωση.
Τον ηγέτη αυτής της Παπικής Εκκλησίας, καλούμαστε σε λίγες μέρες να υποδεχθούμε πανηγυρικά στην τόσο ταλαιπωρημένη κατά καιρούς, από αυτόν, χώρα μας. Αν είναι θέλημα Θεού να συμβεί αυτό για να ταπεινωθούμε και να συνέλθουμε, ας γίνει.
Ο Πάπας και η ευγένειά του
Στην χώρα μας εδώ και καιρό η Ορθόδοξη Εκκλησία ταλαιπωρείται εκ μέρους της κοσμικής νοοτροπίας. Αλλά εκεί που «είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα», λέει ο σοφός λαός μας.
'Ήρθε η ανακοίνωση της επίσκεψης του Πάπα στη χώρα μας «για να δέσει το γλυκό».
Αξίζει όμως τον κόπο να Θέσουμε κάποια ερωτήματα σχετικά με το Θέμα αυτό:
1) Αλήθεια, ποιοι λόγοι επέβαλαν το ταξίδι του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Βατικανό και γιατί προσκλήθηκε ο Πάπας,χωρίς να ερωτηθεί ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας;
2) Εξέλιπε η διπλωματικότητα και η εξυπνάδα από την πλευρά της Εκκλησίας, ώστε να εξευρεθεί ένας εύσχημος τρόπος αποφυγής αυτού του πειρασμού;
3) Άραγε πάντα Θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας σε κάθε ενέργειά μας, τις αντιδράσεις των άλλων; Πάντα δηλαδή Θα πρέπει να φοβόμαστε μην τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν οι "φίλοι" μας οι Ευρωπαίοι; Μα δεν γνωρίζουμε πως όταν κανείς είναι κακόβουλος, πάντα Θα βρίσκει τρόπους για να κατηγορήσει τον άλλον;
4) Εμείς τέλος, να είμαστε ευγενικοί και να υποδεχθούμε ευγενικά τον Πάπα, ο Πάπας όμως είναι ευγενικός στα λόγια και στις πράξεις του απέναντι στους ορθόδοξους Έλληνες;
-- Έχει πάρει ποτέ του ως πολιτικός ηγέτης που είναι, μια σαφή Θέση υπέρ των σημερινών εθνικών μας δικαίων; Αντίθετα, αναγνωρίζει τα Σκόπια ως Μακεδονία.
-- Έχει βοηθήσει ποτέ τους ορθόδοξους Έλληνες σε ώρα ανάγκης; Αντίθετα, τους κατέσφαξε με τις Σταυροφορίες του και φρόντισε να τους αλλάξει την πίστη προσηλυτίζοντάς τους με δόλια μέσα, μετά την επανάσταση του '21.
-- Έχει βοηθήσει ποτέ κάποιους ορθόδοξους λαούς; Αντίθετα, κατέσφαξε τους ορθόδοξους Σέρβους το '40 και στη σύγχρονη εποχή τάχθηκε με το μέρος των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου και εναντίον των ορθόδοξων και επίσης, διχάζει τους ορθόδοξους λαούς της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ρουμανίας, με την Ουνία (Ένωση).
-- 'Έχει μήπως, απαρνηθεί την πρακτική της Ουνίας (αυτόν τον δόλιο τρόπο προσηλυτισμού των ορθοδόξων στην εξουσία του);
-- 'Έχει κλείσει τον Ουνιτικό ναό που διατηρεί στην ΑΘήνα επί της οδού Αχαρνών;
-- 'Έχει μεταμεληθεί για τις αιρετικές του Θέσεις και τις απαράδεκτες καινοτομίες που εισήγαγε στον Παπισμό;
-- 'Έχει ζητήσει ποτέ από τους ορθοδόξους συγνώμη για όλα αυτά τα ανομήματά του;
Εμείς λοιπόν, Θέλουμε να είμαστε ευγενικοί και να υποδεχθούμε ευγενικά τον Πάπα και τη συνοδεία του, αλλά λόγοι ευγενείας επιβάλλουν εκείνο που ζητάει ο ένας απ' τον άλλον, να το επιδεικνύει πρώτα και ο ίδιος και εν προκειμένου ο Πάπας πλέον, καλείται να αποδείξει έμπρακτα την καλή του διάθεση απέναντι μας.
Αλλά αν Θέλουμε να έλθει στη χώρα μας ο Πάπας, ας έλθει.
Ας έλθει:
-- για να δει πως εδώ χτίζονται εκκλησίες και γεμίζουν πιστούς, ενώ στην επικράτειά του κλείνουν ελλείψει πιστών,
-- για να δει πως εδώ ορθόδοξα λατρεύεται ο αληθινός Θεός μέσα σ' αυτές τις εκκλησιές, για να δει το μεγαλείο, της αληθινής λατρείας προς τον αληθινό Θεό,
-- για να δει τέλος, πως όσους σταυροφόρους του Θανάτου κι αν μας στείλει κι όσες ανθελληνικές Θέσεις κι αν πάρει κι όσες προσπάθειες κι αν κάνει για να μας διαιρέσει και να μας καθυποτάξει στην εξουσία του, εδώ, πάνω στο βράχο που λέγεται Ελλάδα, πάντα Θα υπάρχουν ορθόδοξοι που ορθόδοξα θα λατρεύουν τον αληθινό Θεό και Θα μένουν πιστοί στην εκκλησία τους.
'Έτσι και τώρα, μπορεί να έχουμε τις δίκαιες αντιρρήσεις μας στο Θέμα της έλευσης του Πάπα στη χώρα μας, αλλά Θα υπακούσουμε στη φωνή του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, δεν Θα κάνουμε το χατίρι σ' εκείνους που με την επίσκεψη του Πάπα επιχειρούν να μας διαιρέσουν και να διασπάσουν το σώμα της Εκκλησίας, θα μείνουμε άρρηκτα ενωμένοι, συντεταγμένοι πίσω από την πνευματική ηγεσία μας, έτσι ώστε «μη επιχαρείησάν μοι οι εχθραίνοντές μοι αδίκως» (Ψαλμ.34. I 9).
-- για να δει πως εδώ ορθόδοξα λατρεύεται ο αληθινός Θεός μέσα σ' αυτές τις εκκλησιές, για να δει το μεγαλείο, της αληθινής λατρείας προς τον αληθινό Θεό,
-- για να δει τέλος, πως όσους σταυροφόρους του Θανάτου κι αν μας στείλει κι όσες ανθελληνικές Θέσεις κι αν πάρει κι όσες προσπάθειες κι αν κάνει για να μας διαιρέσει και να μας καθυποτάξει στην εξουσία του, εδώ, πάνω στο βράχο που λέγεται Ελλάδα, πάντα Θα υπάρχουν ορθόδοξοι που ορθόδοξα θα λατρεύουν τον αληθινό Θεό και Θα μένουν πιστοί στην εκκλησία τους.
'Έτσι και τώρα, μπορεί να έχουμε τις δίκαιες αντιρρήσεις μας στο Θέμα της έλευσης του Πάπα στη χώρα μας, αλλά Θα υπακούσουμε στη φωνή του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, δεν Θα κάνουμε το χατίρι σ' εκείνους που με την επίσκεψη του Πάπα επιχειρούν να μας διαιρέσουν και να διασπάσουν το σώμα της Εκκλησίας, θα μείνουμε άρρηκτα ενωμένοι, συντεταγμένοι πίσω από την πνευματική ηγεσία μας, έτσι ώστε «μη επιχαρείησάν μοι οι εχθραίνοντές μοι αδίκως» (Ψαλμ.34. I 9).
Με πολύ αγάπη, αλλά η αλήθεια να λέγεται.
Τα "δώρα" του Βατικανού προς τους ορθοδόξους Σέρβους
Αξίζει για την δική μας ενημέρωση και διδαχή ν' αναφέρουμε συνοπτικά την μακροχρόνια πολιτική του Βατικανού έναντι των Σέρβων, πολιτική η οποία προετοίμασε την σημερινή σύγκρουση Σέρβων και Κροατών.
α) Το Βατικανό τορπίλισε τις προσπάθειες για την ένωση της Σερβίας με την Κροατία σ' ένα κράτος (1935 · 1940), υποδαυλίζοντας το θρησκευτικό αίσθημα των Καθολικών Κροατών έναντι των Ορθόδοξων Σέρβων.
β) Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ο πάπας Πίος ΙΑ' προσπάθησε να επιτύχει τον προσηλυτισμό των Ορθόδοξων Σέρβων μέσω της Ουνίας στον καθολικισμό, συνάπτοντας για τον σκοπό αυτόν ένα Κονκορδάτο με την τότε Κυβέρνηση της χώρας.
Μετά την αποτυχία όμως αυτής της προσπάθειας ο πάπας Πίος ΙΑ' δηλώνει: "Θα έλθη ημέρα, κατά την οποίαν δεν θα είναι ολίγοι εκείνοι, οι οποίοι θα λυπηθούν, διότι δεν εδέχθησαν ασμένως και αμέσως το τόσον μέγα καλόν (δηλ. την υποταγή στον πάπα), το οποίον ο Αντικαταστάτης του Χριστού επί της γης (δηλ. ο πάπας), προσφέρει εις την χωράν των". Η δήλωση του ήταν προειδοποιητική και προφητική γι' αυτό που θα επακολουθούσε.
γ) Πραγματικά, όταν τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοϊταλοί επιτίθενται κατά της Γιουγκοσλαβίας. Οι Καθολικοί κροάτες, οι λεγόμενοι Ουστάσι και οι Μουσουλμάνοι της χώρας, συμμαχούν με τους Ναζί και δημιουργούν ανεξάρτητο Κροατικό κράτος με αρχηγό τον Αντε Πάβελιτς.
Ο Αντε Πάβελιτς, ο υπουργός του επί των εσωτερικών Άντρια Αρτούκοβιτς και ο εξουσιοδοτημένος από το Βατικανό Καρδινάλιος Αλοϊσιος Στέπινατς, ο αποκαλούμενος αιματοβαμμένος καρδινάλιος, αποτελούν την εγκληματική τριανδρία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο 800.000 και τη βίαιη βάπτιση 350.000 Ορθόδοξων Σέρβων, τη δολοφονία 220 Ορθοδόξων ιερέων και επισκόπων. Και την καταστροφή 550 ορθόδοξων ναών. Αυτή είναι η μεγαλύτερη σφαγή ορθοδόξων στην ιστορία από την έλευση του Χριστού έως σήμερα και προς όφελος βέβαια, του παπισμού.
Οι βιαιότητες και οι αγριότητες που διεπράχθησαν δεν περιγράφονται. Ενδεικτικά μόνο θ' αναφέρουμε πως όταν ο Ιταλός συγγραφέας Κούρτσιο Μαλαπάρτε επισκέφθηκε τον Αντε Πάβελιτς, εκείνος του έδειξε με υπερηφάνεια ένα δώρο του λαού του, ένα μεγάλο καλάθι με 20.000 ανθρώπινα μάτια Ορθοδόξων Σέρβων.
Ο Αντε Πάβελιτς, ο υπουργός του επί των εσωτερικών Άντρια Αρτούκοβιτς και ο εξουσιοδοτημένος από το Βατικανό Καρδινάλιος Αλοϊσιος Στέπινατς, ο αποκαλούμενος αιματοβαμμένος καρδινάλιος, αποτελούν την εγκληματική τριανδρία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο 800.000 και τη βίαιη βάπτιση 350.000 Ορθόδοξων Σέρβων, τη δολοφονία 220 Ορθοδόξων ιερέων και επισκόπων. Και την καταστροφή 550 ορθόδοξων ναών. Αυτή είναι η μεγαλύτερη σφαγή ορθοδόξων στην ιστορία από την έλευση του Χριστού έως σήμερα και προς όφελος βέβαια, του παπισμού.
Οι βιαιότητες και οι αγριότητες που διεπράχθησαν δεν περιγράφονται. Ενδεικτικά μόνο θ' αναφέρουμε πως όταν ο Ιταλός συγγραφέας Κούρτσιο Μαλαπάρτε επισκέφθηκε τον Αντε Πάβελιτς, εκείνος του έδειξε με υπερηφάνεια ένα δώρο του λαού του, ένα μεγάλο καλάθι με 20.000 ανθρώπινα μάτια Ορθοδόξων Σέρβων.
δ) Στη συνέχεια και επί Τίτο η θρησκευτική καταπίεση των Ορθόδοξων Σέρβων μεγάλωσε, σε αντίθεση με την πλήρη ελευθερία των καθολικών.
ε) Σήμερα το Βατικανό ενισχύει όπως λέγεται, μέσω της Τράπεζας του, με 4 δις δολάρια την καθολική Κροατία στον πόλεμο εναντίον της Ορθόδοξης Σερβίας. Το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου που διεξάγεται όπως λέγεται, με τις ευλογίες και την ενίσχυση του Βατικανού είναι να εκπατρισθούν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι από την Κροατία - ενώ κανένας Κροάτης δεν αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη Σερβία -, να καταστραφούν 71 ορθόδοξοι ναοί, να σβήσουν δύο μητροπόλεις (Ζάγκρεμπ, Σλαβονίας), να βασανισθούν επίσκοποι και δεκάδες ορθόδοξοι ιερείς και να καταστραφούν Βιβλιοθήκες και ιερά κειμήλια ανυπολόγιστης αξίας.
Αυτά τα ολίγα γράφτηκαν ως ελάχιστη προσπάθεια συμβολής στη αντικειμενική ενημέρωση μας, επειδή αυτό τον καιρό, δημιουργείται ένα έντονο κλίμα παραπληροφόρησης, αποπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης του σερβικού ορθόδοξου έθνους και η διαστρέβλωση των πραγματικών δεδομένων είναι βέβαιο, δεν βοηθάει ποτέ, κανέναν και σε τίποτε.
Τσαγκάρης ΠαναγιώτηςΑυτά τα ολίγα γράφτηκαν ως ελάχιστη προσπάθεια συμβολής στη αντικειμενική ενημέρωση μας, επειδή αυτό τον καιρό, δημιουργείται ένα έντονο κλίμα παραπληροφόρησης, αποπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης του σερβικού ορθόδοξου έθνους και η διαστρέβλωση των πραγματικών δεδομένων είναι βέβαιο, δεν βοηθάει ποτέ, κανέναν και σε τίποτε.
Λευκωσία 2002
psathades.gr
