Ο Πόλεμος Covid-19 δεν έγινε ποτέ. Θέλοντας να δραματοποιούν κάθε στιγμή για να πειστούμε ότι ζούμε σε μια ιστορική στιγμή, τα σκουπίδια των μέσων ενημέρωσης φέρουν το μερίδιο τους σε βαθμό αηδίας. Από καταστροφολογίες έως μετακαταναλωτικές ουτοπίες, ο ιός κάλυψε πλήρως το φάσμα του κοινωνικού λόγου, χωρίς να λέει τελικά τίποτα. Αντιφατικές διαταγές των κυβερνώντων,αναξιοπιστία του πολιτικού πεδίου, δυσπιστία στην επιστήμη, κρίση της νομιμότητας των εμπειρογνωμόνων, πέρασμα σε βρόχο μηνυμάτων αυτοπαραπομπής: καλώς ήλθατε στον μεταμοντέρνο κόσμο. Αν και κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι ένας ιός θα μπορούσε να κάνει τον πλανήτη να υποστεί υστερία, ένας στοχαστής αποδεικνύεται πρόσφορος να κατανοήσει αυτήν τη συναίνεση με την οποία εγκαταλείπουμε τις πιο στοιχειώδεις ελευθερίες μας: η στιγμή του Baudrillard (τελικά) έφτασε.
Τι σημαίνει αυτή η κοινωνική ζωή που περιορίζεται στις οθόνες και στα μηνύματα απαριθμώντας ad infinitum τον αριθμό των νεκρών και το ποσό του δημόσιου ελλείμματος που μας βαρύνει όλους; Mέσα σε αυτόν των κόσμο των «τρελών αληθειών», το πραγματικό διαφεύγει από την κοινή αίσθηση. Ο διακηρυγμένος πόλεμος κατά του Covid-19 παρήχθηκε,όχι από τη φύση την κυμαινόμενη κι αντιφατική της πραγματικότητας, αλλά από τις επίπλαστες δημιουργίες της χειραγώγησης.Αυτή είναι αυτή καθεαυτή η λογική του ψευδογεγονότος. Αυτή εξουδετερώνει το μοναδικό χαρακτήρα των γεγονότων του κόσμου αντικαθιστώντας τα από ένα πολλαπλό κόσμο μηνυμάτων. Κάθε μήνυμα γίνεται ένας καθρέφτης άλλων μηνυμάτων δομώντας ένα είδος ολοκληρωτικού μηνύματος που χαρακτηρίζει ακριβώς την κοινωνία της κατανάλωσης. Διαλυμένο μέσα στην ηγεμονία των εμφανίσεων το πραγματικό δεν έχει πια τη δύναμη του σημαίνειν. Η μόλυνση είναι επίσης ένας από τους μηχανισμούς της διάλυσης του πραγματικού γιατί όπως το θυμίζει ο Baudrillard, «Τίποτα (ούτε ο ίδιος ο Θεός) δεν εξαφανίζεται πια από το τέλος ή το θάνατο, αλλά από τον πολλαπλασιασμό, τη μόλυνση.»
Πόλεμος ή promotion;
Ο ψευδο-πόλεμος ξεκινά μια τεράστια άσκηση προμοταρίσματος, όπως μια εταιρεία που θα επικοινωνούσε υπερβολικά μια εμπορική φίρμα της οποίας τα προϊόντα δεν θα μπορούσατε ποτέ να δείτε.. Η φαντασία promotionnelle χρησιμεύει στο να γεμίσει το κενό των οθόνων μας έναντι της απουσίας, κάθε σκοπού ή οικονομικού ορθολογισμού. Μια καθαρή promotion της οποίας η επιτυχία εξαρτάται μόνο από την φερόμενη θεαματική διάστασή της. Αυτός ο πόλεμος προχωρά μέσω της προώθησης και της θεαματικοποίησης, ελλείψει οποιασδήποτε αποσαφήνισης ενός σχεδίου, αν δεν είναι η θρησκεία του αριθμού. Δεν αντιστοιχεί πλέον στη διάσημη ρήση της πολιτικής με άλλα μέσα που αποδίδεται στον Clausewitz, αλλά στην απουσία της ακολουθούμενης πολιτικής. Μόνο οι θάνατοι και η οικονομική κρίση παραμένουν εγγυητές της πραγματικότητας και της αβεβαιότητας που την χαρακτηρίζει…
Η προώθηση είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να επιβιώσει από μια επιδημία ή μια πυρηνική σύγκρουση. Είναι κατά κάποιον τρόπο η «Έσχατη μας Κρίση» όπως το θέτει ο Baudrillard.
Κερδοσκοπική αταξία….
Ατέλειωτο χρέος
Έτσι, στο μέτρο που οι ιατρικές έρευνες γίνονται όλο και πιο εκλεπτυσμένες και διακλαδισμένες, καθίσταται όλο και λιγότερο δυνατό να απαντηθεί αυτό το ερώτημα: ποιος κυβερνά τη ζωή; Ποιος κυβερνά το θάνατο; Επειδή αυτό το περίπλοκο φαινόμενο της ζωής δεν μπορεί να ανταλλαχθεί για οποιονδήποτε άλλο σκοπό.Πράγματι, δεν είναι δυνατόν να συλλάβουμε τη ζωή και τον απώτερο σκοπό της ταυτόχρονα. Αυτή η αβεβαιότητα στοιχειώνει το πεδίο της βιολογίας και της ιατρικής, που το καθιστά όλο και πιο κερδοσκοπικό, καθώς κάθε ανακάλυψη συνοδεύεται, ανεξάρτητα από την τεχνική της σκοπιμότητα, με την αβεβαιότητα ως τον μοναδικό ορίζοντα…
Όλες οι στρατηγικές βασίζονται σε αυτό: διαιώνιση χρέους, πίστωση. Είναι αυτή η ατελεύτητη μετακύλιση του χρέους που φέρει ο άνθρωπος ως αιώνιος αμαρτωλός. Είναι αυτό το τέχνασμα που ο Νίτσε (σσ. εσφαλμένα) αποδίδει στο Θεό και τον εμφανίζει ως τον «μεγάλο πιστωτή», εξαργυρώνοντας το χρέος του ανθρώπου συνυφασμένο στη θυσία του Υιου του και δημιούργησε μια κατάσταση όπου το χρέος είναι ανεξόφλητο από τον οφειλέτη.( σσ. ορθή υπό όρους οικονομίας λανθασμένη υπό θεολογική οπτική καθώς πρόκειται για ανορθολογικό ανθρωπομορφισμό) .Υπό αυτήν την έννοια, δημιούργησε την πιθανότητα μιας ατελεύτητης διαιώνισης αυτού του χρέους στην οποία ο άνθρωπος φέρει το αιώνιο βάρος της αμαρτίας του. (σσ. Είναι η εσφαλμένη αντίληψη της νιτσεικής θεώρησης περί εξαπάτησης του Θεού), αλλά είναι επίσης, όπως κατάλαβε πολύ καλά ο Baudrillard, η εξαπάτηση του κεφαλαίου που, ταυτόχρονα, βυθίζει τον κόσμο σ’ ένα ακόμη μεγαλύτερο χρέος. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να σκεφτούμε έναν κόσμο ή ένα μέλλον εκτός από την αιώνια λειτουργία αριθμών και μετρητών.
dimpenews.com
