Αλήθεια τι κάνουμε;
Είμαστε 97% Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ελλάδα – περίπου 10 εκατομμύρια – και έχουμε 9.000 κληρικούς, 2.000 μοναχούς, 3.000 θεολόγους.
Έχουμε 80 Μητροπόλεις, Μοναστήρια κατά τόπους και Αδελφότητες, και πάνω από όλα, το βουνό της Αγιότητας στην Πατρίδα μας, το Άγιο Όρος. Κι όλα αυτά συνοδευόμενα με ένα φοβερό πνευματικό και ιεραποστολικό παρελθόν που επισύρει τον θαυμασμό όλου του κόσμου.
Πόσοι είναι λοιπόν σήμερα οι ιεραπόστολοι στην υφήλιο που ξεκίνησαν από την Ελλάδα για να ευαγγελισθούν τον Χριστό στα Έθνη; Δέκα με δεκαπέντε άνθρωποι! Φοβερό! Αλλά και μέσα στην ενδοχώρα, στο εσωτερικό, η ιεραποστολή και η διδασκαλία του θείου λόγου δεν είναι στο ύψος που επεβάλλετο να είναι.
Αλήθεια τι κάνουμε τόσοι άνθρωποι;
«Όνομα έχουμε ότι ζούμε και στην ουσία είμαστε πεθαμένοι». «Είμαστε χλιαροί και θα μας ξεράσει ο Θεός». Συχνά γινόμαστε «αφωνότεροι ιχθύος».
Αν μάλιστα σκεφθούμε λίγο τους Αποστόλους, αλλά και τόσους αγίους που άφησαν σπίτια, οικογένειες, γυναίκες, παιδιά, πλοία, περιουσίες, πατρίδα και γονείς, και πήγαν στα πέρατα του κόσμου για τη δόξα του Θεού και τη σωτηρία των αθανάτων ψυχών «υπέρ ών Χριστός απέθανε» πάνω στο Σταυρό, καταλαβαίνουμε πόσο υπολειπόμαστε!!
Σήμερα τίποτε από τα αποστολικά καθήκοντα και μαρτύρια δεν μας ζητείται. Όλα σχεδόν είναι ειρηνικά και ελεύθερα. Δεν μπορούμε να γίνουμε εργάτες του Ευαγγελίου, ας γίνουμε τουλάχιστον συνεργάτες. Δεν θέλουμε να είμαστε στην πρωτοπορία του κόσμου, ας μη κατηγορούμε όμως και όσους προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό στην κοινωνία με βάση το Ευαγγέλιο.
Τα παραδείγματα βέβαια τα σχετικά με το θέμα μας που βρίσκονται στην Αγ. Γραφή και στην ιερή Παράδοση είναι καταλυτικά σε βάρος της δικής μας απραξίας.
Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα στις Πράξεις των Αποστόλων σκηνοποιοί ήταν κι όμως ανέδειξαν απόστολο τον Απολλώ και υπήρξαν από τους καλύτερους ιεραποστολικούς συνεργάτες του αποστόλου Παύλου.
Ο Μεθόδιος και ο Κύριλλος, οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί, όχι μόνο έκαναν χριστιανούς του Σλάβους, αλλά με το θείο φωτισμό τους έφτιαξαν αλφάβητο και έβαλαν τις βάσεις για τον Σλαβικό Πολιτισμό.
Άνδρες και Γυναίκες σήμερα μέσα στο σύγχρονο κόσμο με οικογένεια και πολλά παιδιά, βρίσκουν πολύτιμο χρόνο και κάνουν ιεραποστολή και Κατήχηση σε μικρούς και μεγάλους, συχνά με δικά τους έξοδα και σε βάρος της υγείας τους, πολύωρα ταξίδια και κινδύνους πολλούς, για «να τρέχη ο λόγος του Θεού και να δοξάζεται».
Κι από την αντίπερα όχθη, αιρετικοί γυρίζουν στεριά και θάλασσα για «να ποιήσουν ένα προσήλυτον». Εργάζονται με καυτηριασμένη συνείδηση για το ψέμα και την αίρεση και μείς δυστυχώς δεν έχουμε τον ίδιο ζήλο υπέρ της αληθείας.
Γιατί άραγε; Γιατί αυτή η αδιαφορία;
Διότι ίσως να μη έχουμε συνειδητοποιήσει ότι, μετά το σωματικό γήϊνο θάνατο που θα γευθούμε, αρχίζει μια νέα ζωή κοντά στο Θεό, Πλάστη και Δημιουργό μας, κατά τα έργα και τις δοκιμασίες που περάσαμε, δηλαδή τις εξετάσεις που δώσαμε σ΄ αυτή τη ζωή. Και ασφαλώς δεν είναι μόνο να είναι καθαρά τα χέρια μας «εν ημέρα Κρίσεως», αλλά να είναι και γεμάτα.
Το δύσκολο βέβαια είναι όχι απλά να δώσουμε ένα πιάτο φαγητού, αλλά να οδηγήσουμε μια ψυχή στο Χριστό και την Εκκλησία.
Το δύσκολο βέβαια είναι όχι απλά να δώσουμε ένα πιάτο φαγητού, αλλά να οδηγήσουμε μια ψυχή στο Χριστό και την Εκκλησία.
Όποιος λοιπόν επιτελέσει ένα τέτοιο υψηλό και θεάρεστο έργο «σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών».
