(άρα πολύ πιο πριν από την τρέχουσα συγκυρία) παρέθετε την ομιλία του Χασάν Αλ Μπάννα (Hassan al Banna), ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στην Αίγυπτο το 1929:
«Θέλουμε η σημαία του Ισλάμ να ανεμίσει σε όλες τις περιοχές της γης που είχαν κάποτε την ευτυχία να διοικηθούν από αυτό και να ακούσουν την φωνή του μουεζίνη να δοξάζει τον Αλλάχ. Μετά το φως του Ισλάμ έσβησε και έγιναν άπιστοι. Ανδαλουσία, Σικελία, τα Βαλκάνια, η Νότιος Ιταλία και τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ, είναι όλα ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ που πρέπει να επιστρέψουν στην αγκαλιά του Ισλάμ. Η Μεσόγειος και η Ερυθρά Θάλασσα πρέπει να γίνουν κλειστές θάλασσες του Ισλάμ όπως ήταν κάποτε».
Ο ίδιος ο συγγραφέας αναρωτήθηκε μετά πως η κατάκτηση εδαφών μπορούν να αποτελέσουν μέρος του προγράμματος μιας θρησκευτικής οργάνωσης;
Και μεθοδικά εξηγεί γιατί η κλασική διδασκαλία του Ισλάμ για τον «Κόσμο του Ισλάμ» και τον «Κόσμο του Πολέμου» αποτελεί μια πολιτική φιλοσοφία που έχει σαν αποτέλεσμα την τζιχάντ.
Πέραν όμως της ενδιαφέρουσας θεολογικής ανάλυσης του πως η τζιχάντ μεταφράστηκε από τους εξτρεμιστές αναγνώστες του Κορανίου, εδώ μας ενδιαφέρει η τρέχουσα πραγματικότητα και η πολιτική συζήτηση περί «μετριοπαθούς» Ισλάμ σε αντιδιαστολή με το εξτρεμιστικό.
Σε αυτή την συζήτηση το Αιγαίο εξ ορισμού αποτελεί μια «παλιά αποικία» του Ισλάμ που επιθυμητό θα ήταν να κατακτηθεί ξανά.
Το αν αυτό θα γινόταν «μετριοπαθώς» όπως διατείνεται η Μουσουλμανική Αδελφότητα και το παγκόσμιο δίκτυο της ή «βιαίως» όπως έκαναν από τα αρχαία ακόμη χρόνια μέχρι σήμερα διάφοροι κατακτητές του δεν αφαιρεί τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής φιλοσοφίας.
Κάποιοι μπορεί να σκέφτονται ότι όσο η αντιπαράθεση έχει πολιτιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς να ανακατεύονται όπλα και στρατοί, η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη.
Και φυσικά έχουν δίκιο μέσα στην ιστορική συνέχεια της περιοχής της Μεσογείου. Οι πολιτισμοί δεν αποτελούνται έτσι κι αλλιώς από στεγανοποιημένες διαδικασίες αναπαραγωγής και συνέχειας τους.
Τι γίνεται όμως όταν «μη φιλικές» δυνάμεις της γειτονιάς μας προσχωρήσουν στην πολιτική φιλοσοφία της τζιχάντ και εντάξουν τις πάγιες εδαφικές τους διεκδικήσεις στον μανδύα του επεκτατικού Ισλάμ;
Ο Ερντογάν ως φίλος (;) ή μέλος (;) της Αδελφότητας αλλάζει εντυπωσιακά τον ρόλο της στην περιοχή μας.
Από τη στιγμή δε που αυτό γίνεται πλέον δημόσια και απροκάλυπτα αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο η Τουρκία να μην είναι πλέον μια δύναμη κατάκτησης στη Μέση Ανατολή, αλλά ο ισχυρότερος σύνδεσμος στο παζλ της τζιχάντ.
Οι εξελίξεις αυτές που θα πρέπει πια να προβληματίζουν το σύνολο της ΕΕ, αλλά ειδικότερα την περιοχή μας, θα απαιτήσουν νέες συμμαχίες και ενδεχομένως νέες «συμπεριφορές» στην Μεσόγειο. Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη να τις αντιμετωπίσει.
