Ο εκτουρκισμός Ελλήνων, Κούρδων, Αρμενίων και Συρίων στην Εγγύς Ανατολή
Ενδιαφέρον κουρδικό δημοσίευμα, αναφέρεται στην αφομοίωση από τους Τούρκους, των Ελλήνων, των Κούρδων, των Αρμενίων, των Σύριων, των Αράβων
και των Εβραίων που ζούσαν στην κακώς ονομαζόμενη ‘Οθωμανική Αυτοκρατορία’, ορθότερα Εγγύς Ανατολή, όπως σημειώνει το δημοσίευμα.
και των Εβραίων που ζούσαν στην κακώς ονομαζόμενη ‘Οθωμανική Αυτοκρατορία’, ορθότερα Εγγύς Ανατολή, όπως σημειώνει το δημοσίευμα.
Υπάρχει η Εγγύς Ανατολή, η Μέση Ανατολή και η Άπω Ανατολή. Η Εγγύς Ανατολή είναι συνυφασμένη με την βυζαντινή παρουσία που είναι συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού και των ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή , σημειώνει ο Κούρδος αρθρογράφος Ισμαήλ Μπεσιξή.
Στην εγγύς Ανατολή εντάσσεται η Μικρά Ασία, που η πλευρά προς το Αιγαίο Πέλαγος ονομαζόταν Ιωνία.
Ανατολικά της Ιωνίας είναι η Ανατολία (από εκεί προήλθε το όνομα) και στη συνέχεια είναι τα εδάφη της Καππαδοκίας. Ο Πόντος είναι στη Μαύρη Θάλασσα, μετά τον Πόντο άρχιζε το Λαζιστάν.
Η πλειοψηφία των πληθυσμών στην Ιωνία, την Ανατολία και την Καππαδοκία, ήταν Έλληνες. Στον Πόντο ήταν οι Έλληνες του Πόντου, Αρμένιοι υπήρχαν στην Αρμενία και στην Κιλικία.
Η άφιξη των Τούρκων στη Μικρά Ασία, συνεχίζει το δημοσίευμα, συμπίπτει με τα πρώτα εξήντα χρόνια του ενδεκάτου αιώνα. Στοιχεία της εποχής δίνουν τον αριθμό των Τούρκων που ήρθαν στη διάρκεια τριών αιώνων, από τότε, στην περιοχή, δηλαδή, μεταξύ του 11ου και 13ου αιώνα, οι οποίοι κυμαίνονται από 400 έως 600 χιλιάδες.
Αυτοί ήταν πολεμιστές, δηλαδή, άνδρες. Ήρθαν πολεμώντας και παντρεύτηκαν γυναίκες από τον εντόπιο πληθυσμό. Έτσι πήραν γυναίκες των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Εβραίων, των Κούρδων, των Σύριων, των Αράβων κλπ. Πρώτα, βέβαια, γινόταν ο εξισλαμισμός, που συνεχίστηκε στους επόμενους αιώνες.
Μέχρι τον 19ο αιώνα κράτησε ο εκτουρκισμός, με τη μορφή των φόρων κατά των χριστιανών που αποτέλεσε μια σοβαρή πίεση για να αλλάξουν θρήσκευμα οι εντόπιοι χριστιανικοί πληθυσμοί, οι γηγενείς.
Όταν οι Τούρκοι άρχισαν να συρρέουν στη Μικρά Ασία, πριν από έξι- επτά αιώνες, ο γηγενής πληθυσμός αριθμούσε περί τα δέκα εκατομμύρια και αυτό που φαίνεται σήμερα είναι ότι ο πληθυσμός στη Μικρά Ασία έχει τα γονίδια των γηγενών πληθυσμών και δεν έχουν ή έστω έχουν ελάχιστη ομοιότητα με τους κατοίκους της Κεντρικής Ασίας, από περιοχές καταγωγής των Τούρκων. Αυτό που κυριαρχεί στη Μικρά Ασία είναι το γονίδιο του Έλληνα και του Αρμένη που είναι περίπου ίδιο.
Μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα οι Έλληνες του Πόντου είχαν τις πανάρχαιες πόλεις, Αμάσεια, Νεοκαισάρεια, Τραπεζούντα, Αργυρούπολη, Ματσούκα, Σαμψούντα, Σινώπη, Μπάφρα κ.ά.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι το 1914-15 οι επαρχίες του Πόντου είχαν 1135 εκκλησίες , 960 ελληνικά σχολεία και 815 ελληνικές κοινότητες.
Η καταστροφή όλων αυτών των πληθυσμών έγινε με την οργάνωση «Ένωση και Πρόοδο» των Τούρκων για την απονομή της τουρκικής ταυτότητας.
Η οργάνωση προέβλεπε μια ενιαία χώρα στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που θα ζούσαν μόνο αυτοί που αισθάνονταν Τούρκοι.
Αυτή η οργάνωση είχε ως στόχο τον διωγμό των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Κούρδων, των Σύριων, των Αλεβιτών. Δεν έπρεπε να υπάρχουν αυτοί οι πληθυσμοί στην ‘τουρκική αυτοκρατορία’.
Οι «Ενωτικοί» αποφάσισαν ότι έπρεπε να εκδιωχθούν οι Έλληνες της Ιωνίας, της Ανατολίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου. Να διωχθεί και ο Αρμενικός πληθυσμός ενώ οι Ασσύριοι, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι Λαζοί και οι άλλες μικρότερες ομάδες να αφομοιωθούν από τους Τούρκους, με πιέσεις και γάμους, ώστε η αυτοκρατορία να είναι καθαρά τουρκική με πυλώνα το Ισλάμ
Οι διωγμοί και οι δημεύσεις των περιουσιών των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Σύριων, έδωσαν οικονομική ώθηση στην Οθωμανική οικονομία και έτσι άρχισε να γεννιέται η τουρκική αστική τάξη.
Μετά τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Τούρκοι έστρεψαν την προσοχή τους στους εσωτερικούς εχθρούς και αυτοί ήταν οι Έλληνες.
Από το 1911 άρχισε ουσιαστικά ο διωγμός των Ελλήνων της Ιωνίας και τέθηκε το σχέδιο της απομάκρυνσης των συνειδητών Ελλήνων από τη Μικρά Ασία, αυτή η διαδικασία επεκτάθηκε δραστικά μετά το 1913.
Στόχος της ‘Ένωσης και Προόδου’ των Τούρκων ήταν από το 1914 ο διωγμός των Ελλήνων του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Ανατολίας και της Ιωνίας. Άρχισε ο εκφοβισμός, οι δολοφονίες, οι καταπιέσεις και το ένα γεγονός διαδέχονταν το άλλο. Στόχος τους ήταν ο διωγμός των Ελλήνων από τον Πόντο, ή θα τους σκότωναν ή θα τους έκαιαν τα σπίτια, ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα να ζήσουν στην εσωτερική Οθωμανική αυτοκρατορία που θα αποτελούσε την τουρκική πατρίδα…
Το κείμενο αποτελεί αποσπασματική παρουσίαση της ομιλίας του Κούρδου Ισμαήλ Μπεσιξή () στο ιστορικό συμπόσιο που έγινε στην Άγκυρα στις 9 Απριλίου 2016 από το έντυπο ‘Newroz’ για «Ο Α΄ παγκόσμιος Πολέμος και μετά, το πρόβλημα της περιφέρειας του Πόντου» [Birinci Dünya Savaşı’nda ve Sonrasında, Trabzon Vilayet Pontus Sorunu].
