Απέχουμε πλέον μόλις λίγες ώρες από το άνοιγμα της κάλπης. Λίγες ώρες μόνο πριν, οι πολιτικοί αρχηγοί διασταύρωναν τα ξίφη τους, στην προσπάθεια να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι έχουν τη μαγική συνταγή που θα μας οδηγήσει έξω από την κρίση των τελευταίων χρόνων.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Για λόγους στρατηγικής, για να αποφύγουν να αποδειχθούν για άλλη μια φορά ασύστολα ψευδόμενοι απέναντι στον ελληνικό λαό, ένας επέλεγε να επικεντρώσει στο ότι είναι… καταλληλότερος να διαχειριστεί την παρούσα κατάσταση και να «πολεμήσει» (τόσους… πολεμιστές, η χώρα δεν είχε ούτε το 1821) για να επιφέρει βελτιώσεις ως… γνήσιος εκπρόσωπος του «καινούργιου», όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Ο άλλος τόνιζε με κάθε τρόπο ότι δεν υπόσχεται, για να περάσει το μήνυμα ότι δεν θα ακολουθήσει το μιαρό παράδειγμα του «λαϊκιστή αντιπάλου» πολιτικού αρχηγού για τον πρωθυπουργικό θώκο, ενώ ο τρίτος πόσο πολύ διδάχθηκε από τα σφάλματα του παρελθόντος και επέφερε αλλαγές, οι οποίες αξίζουν υποστήριξης και της ψήφου μας για να αναλάβει τη διαχείριση, ξαναμπαίνοντας δυναμικά στο παιχνίδι.
Δεν έχει νόημα να τους περιλάβουμε έναν-έναν, αυτούς και τη συνθηματολογία τους, δεν έχουμε σκοπό να επιχειρήσουμε να επηρεάσουμε πολιτικά τους ψηφοφόρους. Εξάλλου, όποιος και να βγει, όσο και να κορόιδεψε προεκλογικά, δεν έχει επιλογές, εφόσον στόχος παραμένει το να μην φύγει η χώρα από τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.
Απλά θα εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα, ασχέτως εάν πολλοί συμπολίτες μας ΔΕΝ θα μπορέσουν να ανταποκριθούν, έως ότου η αργοκίνητη Ευρώπη αποφασίσει να δράσει πιο αποφασιστικά και «ξεκολλήσει» από τη γελοία πεποίθηση, ότι η λιτότητα θα θεραπεύσει όσα δημιούργησε η αφροσύνη του Έλληνα και ο κυνισμός των εταίρων του που δεν έσφιγγε τα λουριά νωρίτερα, αφού πουλούσε σωρηδόν τα προϊόντα του…
Εμείς, αυτό που θα περιοριστούμε να κάνουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από το να εμείνουμε στην άμυνα, καθότι όσα ελάχιστα ακούστηκαν, αποδεικνύουν τη φαιδρότητα των πολιτικών, την αμάθεια, ή χειρότερα, την ημιμάθειά τους για τα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, ενώ κανείς τους δεν καταλαβαίνει, ότι με τη στάση τους αυτή, υποθηκεύουν ξανά τη μελλοντική ασφάλεια της χώρας.
Τι μας είπαν λοιπόν οι ανεύθυνοι; «Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν χρειάζονται κάποιο μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα», ή «υπάρχει περιθώριο περαιτέρω μείωσης των αμυντικών δαπανών»… Άρα, η χώρα δεν έχει ανάγκη νέων μαχητικών, η χώρα δεν έχει ανάγκη νέων πολεμικών πλοίων. Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις τα σχόλια…
Πόσο ανεύθυνος πρέπει να είναι ένας πολιτικός για να μην καταλαβαίνει, ότι τα οπλικά συστήματα έχουν όριο επιχειρησιακής ζωής! Και ότι για να μην διαλυθεί το σύμπαν, οι αντικαταστάσεις γίνονται σταδιακά, ώστε να επιμερίζεται το κόστος στους προϋπολογισμούς σε βάθος χρόνου.
Αν δεν το καταλάβατε, το πολιτικό μας σύστημα πιστεύει, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν επί της ουσίας ακινητοποιηθούν μαζικά 100 μαχητικά και 10 φρεγάτες. Το ότι το κόστος αντικατάστασης είναι 15 δισεκατομμύρια ευρώ, μπορεί να το αντιληφθεί κανείς τους;Είναι πολύ πιο λογικός και έντιμος, όποιος υποστηρίζει «δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη τέτοιες Ένοπλες Δυνάμεις, θα τα βρούμε με την Τουρκία, πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, μας επιβάλουν εξοπλισμούς για να ευημερούν οι βιομηχανίες, οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν»!
Εκεί έχουμε φτάσει. Διότι είναι οι ίδιοι πολιτικοί που προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις για το ότι «δεν παραχωρούμε σπιθαμή εθνικού εδάφους» και άλλα παρόμοια κενά περιεχομένου λόγια.
Δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε από την επιχειρησιακή οπτική γωνία, ή αυτή της ισορροπίας δυνάμεων για να αποδείξουμε ότι όσοι πολιτικοί ισχυρίζονται τα προαναφερθέντα εγκληματούν σε βάρος της χώρας και μάλιστα κατά τρόπον που δεν μπορεί να διαπιστωθεί τώρα…
Διότι πάλι θα μας βρουν νέες καταστάσεις τύπου Ιμίων που θα βρουν τη χώρα «γυμνή» και απροετοίμαστη και οι ίδιοι πολιτικοί (σιγά μην εκλείψουν, τόσες δεκαετίες επιβίωσαν τα ίδια πρόσωπα, ενώ οι νέοι είναι φορείς χειρότερων στερεοτυπικών αντιλήψεων) θα βρεθούν σε κατάσταση όπως ο Σημίτης που έτρεχε μετά να τα μαζέψει…
Ελλείψει βέβαια σοβαρού και οργανωμένου «συστήματος» προμηθειών, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα στο μεγαλύτερο φαγοπότι, τη ρεμούλα και τη μίζα, αφού το διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα έσπευσε να αρπάξει την ευκαιρία για τη νέα μπίζνα… Όταν μάλιστα έχεις τέτοιες «προτεραιότητες», σιγά μην ενδιαφερθείς να φέρεις τουλάχιστον τεχνογνωσία στη χώρα και γενικότερα οφέλη και δικαιώματα…
Μέχρι σήμερα ταλαιπωρούμαστε με συμβάσεις που υπογράφτηκαν τότε, χωρίς κανείς να παρακολουθεί την εξέλιξη της υλοποίησής τους, συμβάσεις για τις οποίες, γνώστες του νομικού σκέλους των εξοπλιστικών αναφέρουν, ότι είναι όλες άθλιες (όλες βέβαια εγκεκριμένες από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους… πότε θα ανοίξει θέμα με το ποιος ενέκρινε τι…) ενώ είχαν αφήσει – πιθανότατα επίτηδες για να υπογράψουν νέα συμβόλαια που θα φέρουν νέες μίζες – τα οπλικά συστήματα χωρίς όπλα!
Ακόμα και σήμερα η κατάσταση είναι γελοία, πολύ πρόσφατα ακούσαμε από πολιτικό αρχηγό ότι οι Ρώσοι θα έφτιαχναν Kalashnikov στην Ελλάδα, κάτι που ασφαλώς δεν θα γινόταν αν δεν το επιλέγαμε ως το νέο τυφέκιο του Στρατού…
Ποιον ρώτησε αν κάνει ή δεν μας κάνει, μόνος του το αποφάσισε; Είχε όλες τις απαραίτητες μελέτες και σχετική απόφαση αρμοδίων οργάνων στα χέρια του, ή μήπως αυτά θα τα εξασφάλιζε εκ των υστέρων, όπως σε κάποιες περιπτώεις στο παρελθόν; Θα έδινε παρόμοια ευκαιρία στον ανταγωνισμό; Και άλλα πολλά…
Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που υποχωρούσαν μπροστά στον τοπικό κομματάρχη και τον δεσπότη, αποφεύγοντας επιμελώς να πάρουν την πολιτική ευθύνη να κλείσουν εκατοντάδες στρατόπεδα των Ενόπλων Δυνάμεων που είναι εντελώς άχρηστα και αποτελούν μαύρη τρύπα στις αμυντικές δαπάνες (που περιλαμβάνουν μισθοδοσία προσωπικού, λειτουργικά εγκαταστάσεων και εξοπλισμούς… το διευκρινίζομε ξανά, καθώς δεν είναι μόνο ο Κώστας Ήσυχος που αδυνατούσε να κατανοήσει ακόμα και τα στοιχειώδη, οι άλλοι απλώς κρύβονται). Τα ίδια έγιναν και πολύ πρόσφατα.
Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που αρνούνται να βάλουν χέρι στους εκατοντάδες άχρηστους Οργανισμούς του Δημοσίου για να μην πειραχτούν τα ψηφαλάκια που αντιπροσωπεύουν οι εργαζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι σε αυτούς. Και αντ’ αυτού, λένε ναι στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, αντί ενός απλού εξορθολογισμού. Και μόνο τα λειτουργικά των Οργανισμών αυτών να βάλει κανείς, το ποσό είναι εφιαλτικό… ενώ για μέτρα 300 εκατ. ευρώ ήταν ανίκανοι να βρουν ισοδύναμα και να μην κόψουν το πενηντάρικο από τον χαμηλοσυνταξιούχο.
Για να φύγουμε όμως από τον απλό καταγγελτικό λόγο, θα πρέπει να αναφέρουμε αυτό που θα όφειλαν να γνωρίζουν και να πουν στον κόσμο προεκλογικά. Βασικότερο όλων είναι η αναγνώριση του προβλήματος. Στη συνέχεια, ασφαλώς θα πρέπει να μας αναφέρουν ότι σε εποχές οικονομικής κρίσης και μάλιστα σφοδρής, όπως η τρέχουσα, είναι λογικό ΟΛΟΙ, χωρίς εξαιρέσεις, να υφίστανται περικοπές.
Όταν λέμε ΟΛΟΙ, εννοούμε ασφαλώς και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι γελοίο να συντηρούμε έναν αρματικό στόλο άνω το 1.000 τεθωρακισμένων, εκ των οποίων είναι ζήτημα αν τη δουλειά που θέλουμε την κάνουν 300-400 σε ικανοποιητικό βαθμό. Είναι γελοίο να πετάνε με την Πολεμική Αεροπορία «σαπάκια», αντί η μέριμνα να είναι 30% μικρότερος στόλος, αρκεί να αποτελείται από αεροσκάφη πρώτης γραμμής. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια μέρα, αλλά σε βάθος χρόνου, με ορθολογικό προγραμματισμό.
Το κυριότερο όμως είναι το να συνδέσουν την επίλυση του προβλήματος των Ενόπλων Δυνάμεων με την όλη προβληματική των επενδύσεων που χρειάζεται η χώρα για να ορθοποδήσει. Διότι με την αρρωστημένη και παρασιτική νοοτροπία της πλειοψηφίας, οι εξοπλισμοί δεν είναι άλλη μια οικονομική δραστηριότητα, αλλά ένα αναγκαίο «κακό» που είτε μας το επιβάλουν «ισχυροί», «εξωγήινοι», «διαπλεκόμενα» και διάφορες άλλες παρεμφερείς αρλούμπες.
Κανείς τους δεν καταλαβαίνει ότι μια χώρα με τις αμυντικές ανάγκες της Ελλάδας, άρα ένας καλός πελάτης της παγκόσμιας αμυντικής βιομηχανίας, έχει εξαιρετικά ισχυρή διαπραγματευτική θέση και θα μπορούσε να αποσπάσει πολλαπλά βιομηχανικά και οικονομικά ανταλλάγματα, τα οποία σε μακροπρόθεσμη βάση θα πρόσθεταν στο ελληνικό ΑΕΠ και θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, εάν οι αμυντικές μας βιομηχανίες (καταχρηστικός ο όρος για πολλές…) έμπαιναν στη διεθνή εφοδιαστική αλυσίδα, ως αξιόπιστοι προμηθευτές υποσυστημάτων διεθνών κολοσσών.
Ένα μικρό παράδειγμα. Η Πολεμική Αεροπορία χρειάζεται άμεσα να ξεκινήσει τις διαδικασίες απόσυρσης παλαιών μαχητικών αεροσκαφών και να προμηθευτεί περί τις δυο μοίρες σύγχρονα μαχητικά, εάν θέλει να μην αντιμετωπίσει αιφνιδιαστική καθίζηση των επιχειρησιακών της δυνατοτήτων στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Είτε η επιλογή της χώρας είναι ευρωπαϊκή (EF-2000 Typhoon, Rafale, JAS-39 Gripen) είτε αμερικανική (τελευταίας γενιάς F-16 με συστήματα που θα το καθιστούσαν τέταρτης γενιάς, F-35 Lightning II ή F/A-18 Super Hornet), μόνο στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας θα μπορούσαν να έρθουν ανταλλάγματα; Ποιος από τους πολιτικούς έδωσε σημασία, όταν κολοσσοί πρότειναν στην Ελλάδα ανταλλάγματα και στον τομέα της πολιτικής αεροπορίας;
Εκεί θα ήταν η μεγάλη διαπραγμάτευση… Τι έργο θα μπορούσε να εξασφαλίσει για δεκαετίες η ΕΑΒ που θα μεγάλωνε σημαντικά, εάν συνδεόταν για παράδειγμα με την παραγωγή υποσυστημάτων για την ευρωπαϊκή Airbus ή την αμερικανική Boeing; Πόσες χιλιάδες πολιτικά αεροσκάφη κατασκευάζονται κάθε δεκαετία; Τι τζίρος θα γινόταν και ποια θα ήταν η επίπτωση στο ΑΕΠ; Ποιος έκατσε να το μετρήσει ώστε στη συνέχεια να προτείνει;
Το επιχείρημα είναι απλό: Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν, ότι τρόποι υπάρχουν ώστε να δουλέψει η αγορά ορθολογικά και αμοιβαία επωφελώς για τους εμπλεκόμενους, ανεξαρτήτως του τομέα. Ο στόχος είναι δεδομένος, το να ξεφύγει η οικονομία από το αδιέξοδο. Αυτό γίνεται με ένα μίγμα περικοπών και επενδύσεων.
Ακόμα κι αν η λιτότητα στην Ελλάδα είναι μονοδιάστατη, δεν θα είναι έτσι για πάντα. Θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα, αν αποφασίσουμε να σοβαρευτούμε και εισαγάγουμε τις μεταρρυθμίσεις που ο κάθε κουφιοκεφαλάκης πολεμάει, είτε διότι δεν αντιλαμβάνεται είτε διότι χτίζει καριέρα μέσω «αντίστασης», παρότι στον σύγχρονο κόσμο αυτά αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για να ασχοληθεί το επενδυτικό κεφάλαιο μαζί σου.
Πώς να ευελπιστείς όμως, όταν οι πολιτικοί αυτού του τόπου συναγωνίζονται μεταξύ τους σε μωρία και ανεπάρκεια, με τον τομέα της άμυνας να είναι πάντα ο εύκολος λαϊκιστικός στόχος; Πώς να περιμένεις να μελετήσουν το θέμα, κι αντί να «αντιστέκονται» στις προτάσεις άλλων, να εκπονήσουν δικά τους σχέδια με βάση τις ανάγκες της χώρας σε διάφορους τομείς και να εξηγήσουν στους εταίρους τι κερδίζουν αυτοί και τι εμείς από καθεμιά επένδυση… Ψιλά γράμματα. Άντε και καλή ψήφο…
