Δεν ήταν πάνοπλοι όλοι οι αστυνομικοί που έπαιρναν μέρος στα μπλόκα και στις ενέδρες για τη σύλληψη των επικίνδυνων δραπετών από τις Φυλακές Τρικάλων, τον Ιούλιο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι αστυνομικοί είχαν για μοναδική προστασία τους το πουκάμισό τους, ενώ θα έπρεπε να απαντήσουν στις ριπές των Καλάσνικοφ και στις χειροβομβίδες των δραπετών μόνο με το περίστροφό τους.
Αποτέλεσμα ήταν ο τραυματισμός ενός -καθαρά θέμα τύχης- αστυνομικού, καθώς, όπως και αρκετοί συνάδελφοί του, δεν είχε εφοδιαστεί με αλεξίσφαιρο γιλέκο και βαρύ οπλισμό.
Αρκετές φορές έφευγαν από το ένα σημείο για να στήσουν ενέδρα σε κάποιο άλλο, όχι λόγω επιχειρησιακής τακτικής, αλλά επειδή κάποιοι ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο «σ' έναν απίστευτο αγώνα δρόμου διαδοχής για το ποιος θα επικρατήσει στις επερχόμενες κρίσεις».
Επιστολή διαμαρτυρίας
Αυτά αναφέρει σε επιστολή της προς την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) η υπεύθυνη των Διεθνών Σχέσεων της Γραμματείας Γυναικών της ΠΟΑΣΥ, Ελένη Βρύση, μέλος του Δ.Σ. της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Νομού Θεσπρωτίας.
Και όπως επισημαίνει, όταν διαμαρτυρήθηκε για τον ελλιπή εξοπλισμό των συναδέλφων της σε μπλόκο στο οποίο ήταν επικεφαλής, το αποτέλεσμα ήταν όχι να τους φέρουν αλεξίσφαιρα γιλέκα και αυτόματα όπλα, αλλά η αντικατάστασή της από το συγκεκριμένο μπλόκο.
Η Ε. Βρύση τονίζει ότι λόγω της κούρασης από τα συνεχιζόμενα 12ωρα και 16ωρα μπλόκα και του ελλιπούς οπλισμού, οι αστυνομικοί εύχονταν να μην πέσουν σε κάποια συμπλοκή με τους δραπέτες, φοβούμενοι μήπως δεν μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της στιγμής.
«Επειτα απ' όλα αυτά, ήταν "ευχής έργον" η όλη επιχείρηση να λήξει "μόνο" με τον τραυματισμό του συναδέλφου στη Βροσύνα, και λέω "ευχής έργον" γιατί, ενώ καλούμαστε με εξοπλισμό που δεν ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα της επιχείρησης, προκειμένου ν' αντιμετωπίσουμε κακοποιούς οι οποίοι είναι αποφασισμένοι για όλα, απ' ό,τι τουλάχιστον φάνηκε, εμείς δεν εφοδιαζόμαστε ούτε με τα απαραίτητα, πλην του ατομικού μας οπλισμού», τονίζει.