Ένας θεσμός που άντεξε και μέσα από τα όνειρα κάποιων εφέδρων μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και ωρίμασε δείχνοντας τον δρόμο και φέρνοντας τους εφέδρους μας, σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, μπροστά σε ένα δίλλημα.
Το δίλλημα αφορούσε στα αντικείμενα που θα έπρεπε να εκπαιδευτούνε και να διαγωνιστούνε, ανάμεσα σε αυτά των ειδικών δυνάμεων, ή σε γνωστικά αντικείμενα μονάδων πεζικού στο οποίο αν ποτέ μας χρειαστεί η Πατρίδα επιστρατευόμαστε οι περισσότεροι.
Τελικά σκεπτόμενοι ότι τα δε πρώτα έχουν μεγαλύτερη σωματική και φυσική πρόκληση αλλά τα δεύτερα είναι αυτά που αφορούν σε όλους μας επιστρατευτικά προκρίθηκαν αυτά του πεζικού, ενός πεζικού όπως έπρεπε να είναι εκπαιδευμένο για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε ένα σύγχρονο πεδίο μάχης.
Παρά κάποιους αρχικούς φόβους για μειωμένη συμμετοχή, τελικά συμμετείχαν 18 ομάδες των 8 ατόμων, μέσα σε αυτές 2 από την μαρτυρική Κύπρο. Και συμμετείχαν με ενθουσιασμό, σοβαρότητα και θέληση για εκπαίδευση, εν τέλει όμως αγάπη για την Πατρίδα. Τι άλλο μπορεί να ωθούσε πάνω από 200 εφέδρους από όλη την Ελλάδα και Κύπρο να διανύσουν τόση απόσταση με δικά τους έξοδα για να… καταπονηθούν τόσο, με μόνη ανταμοιβή την ηθική ικανοποίηση της συμμετοχής και της συνεκπαίδευσης με συναδέλφους εφέδρους.
