Eνωμένοι υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς στην Γάζα με ενα είδος εθνικιστικής δημοσιογραφίας που μπορεί να διακρίνει κανείς μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα. Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε για το Onalert, ένας Ισραηλινός καθηγητής , ο οποίος είδε μια ρουκέτα της Χαμάς να “σκάει” είκοσι μέτρα από το σπίτι του. Η …λεπτομέρεια έχει τη σημασία της και θα καταλάβετε γιατί ,διαβάζοντας το κείμενό του που αποδεικνύει ότι ακόμη και υπό συνθήκες πίεσης που απειλούν ανθρώπινες ζωές, υπάρχουν φωνές που αναζητούν τη λύση μακρυά από τα όπλα.Του Marcelo Svirsky*
Προσοχή! Να μην υπερεκτιμηθεί η εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ καθώς η διεθνής αναγνώριση της Χαμάς ως πολιτικού εταιρου ειναι αναμφισβήτητα το αποκορύφωμα του τελευταίου γύρου βίας.
Η μεσολάβηση της Αιγύπτου και των Αμερικανών, οι σχεδόν άμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων του Ισραήλ και της Χαμάς στο Κάιρο, καθώς και η έγγραφη συμφωνία που ισχύει όχι μόνο για διατάξεις προς την αποφυγή της βίας, αλλά και στο ευρύτερο πλαίσιο ζητημάτων μεταξύ των κομμάτων, όλα φαινεται να προσθέτουν σε μια διαδικάσία που εχει ως μοναδικά σημεία την εκεχειρία που ακολούθησε την Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι (2009) και την εκεχειρία μετα τις διαπραγματεύσεις απελευθέρωσης του στρατιώτη Γκιλαντ Σαλίτ (2011).
Το ερώτημα ομως ειναι πως θα “παίξει” αυτη η πολιτική αναγνώριση στην αρενα των Φατάχ-Χαμάς-Ισραήλ.
Στο εσωτερικό μέτωπο, παρά την αποφάση της κυβέρνησης Νετανιάχου -στρατιωτικής επί της ουσίας- να απόσχει από μια χερσαία επίθεση και να προσπαθήσει για κατάπαυση του πυρός - μια απόφαση σαφώς επηρεάσμένη από τις επερχόμενες εκλογές του Ιανουαρίου, πρέπει να σημειωθεί οτι η ρεαλιστική αυτη γραμμή εγκρίθηκε χωρίς τη βούληση του Ισραηλινού λαού.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής επιχείρησης οι δημοσκοπήσεις έδειχναν οτι περίπου 80% του Ισραηλινού κοινού ηθελε οι αεροπορικές επιθέσεις κατα της Γάζας να συνεχίστουν, ενω κατα την διάρκεια των δυο τελευταίων ημερών υπήρξαν διαδηλώσεις στον νότο όπου ο κόσμος απαιτουσε απο την κυβέρνηση να μην υπογράψει την εκεχειρία.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό ηταν το υψηλό επίπεδο εθισμού προς την εμπόλεμη κατάσταση που έδειξαν τα Ισραηλινά ΜΜΕ. Οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και η τηλεόραση ενωμένοι υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς στην Γάζα με ενα είδος εθνικιστικής δημοσιογραφίας που μπορεί να διακρίνει κανείς μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα.
Κρίσιμα ερωτήματα όπως το γιατί δεν έπρεπε να διαπραγματευτούν με την Χαμας και έπρεπε να συνεχίσουν με αλλο ενα γύρο βίας που δεν θα οδηγούσε πουθενά δεν συζητήθηκαν ποτέ στα ΜΜΕ.
Η Ισραηλινή πολιτική κουλτούρα ενός life-style που στερεί τη ζωή (life) ειναι ενα ιστορικό κατασκευασμα που παλεύει να προσαρμοστεί με μια οποιαδήποτε πρόοδο με τους Παλαιστίνιους, ακομη και στα πλαίσια μιας ανακωχής.
Θεός φυλάξοι, δεν κατηγορώ την κυβέρνηση Νετανιάχου για την αναζήτηση της ειρήνης. Εκ των πραγματων ισχυει το αντιθετο. Αυτη η κυβέρνηση έχει επιταχύνει την απαλλοτρίωση και την αποικιοκρατικοποίηση της γης στη Δυτική Όχθη, εχει σταματήσει όλες τις πολιτικές διαπραγματεύσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή, επέβαλε τον αποκλεισμό της Γάζας και επιδείνωσε τις εθνοτικές διακρίσεις σε βάρος των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η κυβέρνηση Νετανιάχου έχει νομιμοποιήσει, επίσης, μια πολιτική μίσους κατά των μεταναστών εργαζομένων και των αιτούντων ασυλου, όπως δεν εχει κάνει καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν.
Οι πρακτικές αυτές τροφοδοτούν τη διεστραμμένη στρατιωτική και διαχωριστική κουλτούρα που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι Εβραίοι/Ισραηλινοί στηρίζουν σε σημείο που η απόφαση 3370 των Ηνωμένων Εθνών στη Γενική Συνέλευση του 1975 σύμφωνα με την οποία ο σιωνισμός ειναι ισοδύναμος με τον ρατσισμό δεν αναγνωρίζεται πλέον και αντιθέτως γιόρταζεται ώς εθνική αλήθεια για την οποία δεν πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή.
Οπότε δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσει οτι μια μέτρια πολιτική απόφαση, σε αυτη την περίπτωση με πολιτικό υποκείμενο την Χαμάς που εδω και καιρό παρουσιάζεται ως 'Σατανάς', δεν εχει καμία πολιτιστική υποδομή να την στήριζει. Ο πόλεμος και το μίσος θέτουν τις βάσεις - εχουν γίνει τα 'τούβλα και το κονίαμα' - της Εβραιο-Ισραηλινής πολιτικής κουλτούρας. Για να πάμε πέρα απο αυτη την κατάσταση δεν χρειαζόμαστε απλώς ορθολογιστές πολιτικούς αλλα χρειάζεται να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία πολιτιστικού μετασχηματισμου.
*Ο Μarcelo Svirsky μας έγραψε απο το Ισραήλ. Ειναι καθηγητής Διεθνών Σπουδών στο Woolongong Australia.
Μετάφραση - Ελένη Παναγιώτου
Το ερώτημα ομως ειναι πως θα “παίξει” αυτη η πολιτική αναγνώριση στην αρενα των Φατάχ-Χαμάς-Ισραήλ.
Στο εσωτερικό μέτωπο, παρά την αποφάση της κυβέρνησης Νετανιάχου -στρατιωτικής επί της ουσίας- να απόσχει από μια χερσαία επίθεση και να προσπαθήσει για κατάπαυση του πυρός - μια απόφαση σαφώς επηρεάσμένη από τις επερχόμενες εκλογές του Ιανουαρίου, πρέπει να σημειωθεί οτι η ρεαλιστική αυτη γραμμή εγκρίθηκε χωρίς τη βούληση του Ισραηλινού λαού.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής επιχείρησης οι δημοσκοπήσεις έδειχναν οτι περίπου 80% του Ισραηλινού κοινού ηθελε οι αεροπορικές επιθέσεις κατα της Γάζας να συνεχίστουν, ενω κατα την διάρκεια των δυο τελευταίων ημερών υπήρξαν διαδηλώσεις στον νότο όπου ο κόσμος απαιτουσε απο την κυβέρνηση να μην υπογράψει την εκεχειρία.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό ηταν το υψηλό επίπεδο εθισμού προς την εμπόλεμη κατάσταση που έδειξαν τα Ισραηλινά ΜΜΕ. Οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και η τηλεόραση ενωμένοι υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς στην Γάζα με ενα είδος εθνικιστικής δημοσιογραφίας που μπορεί να διακρίνει κανείς μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα.
Κρίσιμα ερωτήματα όπως το γιατί δεν έπρεπε να διαπραγματευτούν με την Χαμας και έπρεπε να συνεχίσουν με αλλο ενα γύρο βίας που δεν θα οδηγούσε πουθενά δεν συζητήθηκαν ποτέ στα ΜΜΕ.
Η Ισραηλινή πολιτική κουλτούρα ενός life-style που στερεί τη ζωή (life) ειναι ενα ιστορικό κατασκευασμα που παλεύει να προσαρμοστεί με μια οποιαδήποτε πρόοδο με τους Παλαιστίνιους, ακομη και στα πλαίσια μιας ανακωχής.
Θεός φυλάξοι, δεν κατηγορώ την κυβέρνηση Νετανιάχου για την αναζήτηση της ειρήνης. Εκ των πραγματων ισχυει το αντιθετο. Αυτη η κυβέρνηση έχει επιταχύνει την απαλλοτρίωση και την αποικιοκρατικοποίηση της γης στη Δυτική Όχθη, εχει σταματήσει όλες τις πολιτικές διαπραγματεύσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή, επέβαλε τον αποκλεισμό της Γάζας και επιδείνωσε τις εθνοτικές διακρίσεις σε βάρος των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η κυβέρνηση Νετανιάχου έχει νομιμοποιήσει, επίσης, μια πολιτική μίσους κατά των μεταναστών εργαζομένων και των αιτούντων ασυλου, όπως δεν εχει κάνει καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν.
Οι πρακτικές αυτές τροφοδοτούν τη διεστραμμένη στρατιωτική και διαχωριστική κουλτούρα που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι Εβραίοι/Ισραηλινοί στηρίζουν σε σημείο που η απόφαση 3370 των Ηνωμένων Εθνών στη Γενική Συνέλευση του 1975 σύμφωνα με την οποία ο σιωνισμός ειναι ισοδύναμος με τον ρατσισμό δεν αναγνωρίζεται πλέον και αντιθέτως γιόρταζεται ώς εθνική αλήθεια για την οποία δεν πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή.
Οπότε δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσει οτι μια μέτρια πολιτική απόφαση, σε αυτη την περίπτωση με πολιτικό υποκείμενο την Χαμάς που εδω και καιρό παρουσιάζεται ως 'Σατανάς', δεν εχει καμία πολιτιστική υποδομή να την στήριζει. Ο πόλεμος και το μίσος θέτουν τις βάσεις - εχουν γίνει τα 'τούβλα και το κονίαμα' - της Εβραιο-Ισραηλινής πολιτικής κουλτούρας. Για να πάμε πέρα απο αυτη την κατάσταση δεν χρειαζόμαστε απλώς ορθολογιστές πολιτικούς αλλα χρειάζεται να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία πολιτιστικού μετασχηματισμου.
*Ο Μarcelo Svirsky μας έγραψε απο το Ισραήλ. Ειναι καθηγητής Διεθνών Σπουδών στο Woolongong Australia.
Μετάφραση - Ελένη Παναγιώτου
