Δεν υπάρχει λόγος, σήμερα τουλάχιστον, να κρίνουμε τα της εκτάσεως και της χλιδής γεγονότα που μεσολάβησαν για έναν γάμο. Ούτε για την σκοπιμότητα του ανοίγματος προς το λαό που έκανε η Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποδεχόμενη στο Παλάτι μια απόγονο ανθρακωρύχων. Άλλης ώρας ανάγκη αναλύσεως έχουν οι πράξεις αυτές.
Αυτό που τώρα, μας απασχολεί είναι ο… ανίκητος Φαρισαϊσμός του δικού μας ραδιοτηλεοπτικού –και όχι μόνον- δικτύου. Εξηγούμεθα: Είναι δυνατόν επί 36 έτη να περιγελάς και να υβρίζεις τους δικούς μας μονάρχες και σήμερα να αφιερώνεις χρόνο και κόπο για την περιγραφή του γάμου ενός «γαλαζοαίματου» του Ηνωμένου Βασιλείου με την (όποια) εκλεκτή της καρδιάς του;
Από την άλλη πλευρά, μήπως πρέπει να διερωτηθούμε πώς είναι δυνατόν ενώ η δυστυχία (πείνα, ανεργία, καταπίεση, πόλεμοι) «ανθεί» παγκοσμίως, να πληροφορούμεθα ταυτοχρόνως ότι το ένα τρίτο (2.000.000.000 άνθρωποι) της Ανθρωπότητας στήθηκαν στην Τηλεόραση για να… απολαύσουν το θέαμα, ίσως να κλάψουν και από συγκίνηση; Τραγικά πράγματα.
Φυσικά και ο δικός μας λαός δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Όλοι σχεδόν, οι Έλληνες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι χαιρόντουσαν λες και είχαν κερδίσει το Λαχείο, άλλοι προσηύχοντο στο ζευγάρι «να ζήσει» και «καλούς απογόνους». Άρτον και θεάματα βρε παιδιά. Αυτό και μόνον μας αρμόζει.
