Η νέα βομβιστική επίθεση στο μετρό του Λονδίνου επαναφέρει τις φρέσκες, άλλωστε μνήμες από επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά και την προ δεκαετίας πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη βρετανική πρωτεύουσα.
Κάθε φορά που μία μεγάλη ή μικρής εμβέλειας τέτοια επίθεση διαταράσσει την καθημερινότητα σε κάποια δυτική πόλη, επανέρχεται και το κρίσιμο ζήτημα της σχέσης των μουσουλμανικών κοινοτήτων στη Δύση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Του Σταύρου Λυγερού
Παλαιότερα τόσο ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός όσο και η Αριστερά πίστευαν ότι η ένταξη των μουσουλμάνων μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία θα οδηγούσε σύντομα όχι μόνο σε κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά και σε αφομοίωσή τους. Είχαν αλαζονικά υποτιμήσει τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας, με την έννοια της θρησκευτικής-πολιτισμικής διαφοράς.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η ενσωμάτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι δύσκολη και συχνά αδύνατη. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν παγιωθεί άτυπα γκέτο μουσουλμάνων που λειτουργούν σαν παράληλες μικροκοινωνίες, και μάλιστα σε αντίφαση με την ευρύτερη κοινωνία. Και όχι μόνο αυτό. Σε πρώην αποικιοκρατικές χώρες, όπως η Βρετανία και η Γαλλία, όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες τρίτης γενιάς, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αναπτύσσεται.
Παρά τα μαθήματα που μας δίνει η πραγματικότητα, οι υποστηρικτές του μοντέλου της πολυπολιτισμικής κοινωνίας συνεχίζουν να υποτιμούν την ιδιαιτερότητα και τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας. Το Ισλάμ δεν είναι απλή θρησκεία. Είναι ταυτοχρόνως και δικαιικό σύστημα που καθορίζει τον τρόπο ζωής των πιστών. Δικαιικό σύστημα, μάλιστα, ασύμβατο με τις φιλελεύθερες συνταγματικές αρχές, με το νομικό πολιτισμό και με τα ήθη των δυτικών κοινωνιών.
