Ο πόλεμος πια τείνει να παγκοσμιοποιηθεί και με μετωπικό τρόπο, «χάρη στις άοκνες» προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Στην πολυεπίπεδη παγκόσμια, σύγκρουση οι εξελίξεις κλιμακώνονται. Ο πόλεμος πια τείνει να παγκοσμιοποιηθεί και με μετωπικό τρόπο, «χάρη στις άοκνες» προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Μετά και τις σχετικές δηλώσεις του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, έχει καταστεί σαφές ότι ο στόχος της Ουάσιγκτον στο πεδίο (για τον οποίο «αξιοποιούν» τους Ουκρανούς που σκοτώνονται καθημερινώς) είναι η δημιουργία συνθηκών πολέμου φθοράς εναντίον της Ρωσίας.
Οι Ρώσοι επιτυγχάνουν σταθερή πρόοδο στα ανατολικά της Ουκρανίας. Με κυμαινόμενη ταχύτητα σε ό,τι αφορά την προέλασή τους, δεν κινδυνεύουν ούτε από ισχυρές αντεπιθέσεις μέχρι τώρα, ούτε από σημαντικούς ελιγμούς των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων.
Καταστρέφουν ουκρανικές οχυρές θέσεις, θέτουν υπό τον έλεγχό τους νέα εδάφη πλησιάζοντας μεγάλα αστικά κέντρα, συλλαμβάνουν πολλούς αιχμαλώτους πολέμου (κάτι που μάλλον προδίδει και πτώση του ηθικού των μονάδων που μάχονται στην πρώτη γραμμή) και έχουν, όπως φαίνεται, μειώσει τις απώλειές τους αισθητά σε σχέση με το πρώτο διάστημα, της απότομης προέλασης σε πολλαπλά μέτωπα μέσα στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί έχουν αποτύχει στην υλοποίηση γενικής επιστράτευσης, ωστόσο προφανώς διαθέτουν ακόμα κάποιες αξιόμαχες δυνάμεις, ο ακριβής αριθμός των οποίων δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί από εμάς. Τα θύματα στις τάξεις τους είναι πολλά, όπως φαίνεται.
Διαπραγματεύσεις σοβαρές για ειρήνευση δεν διεξάγονται, συνθήκη που επιβεβαιώνει ότι το διακύβευμα πλέον αποκτά χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού πολέμου: Ήττα με αλλαγή καθεστώτος στην Μόσχα ή το αυτό στο Κίεβο. Για την ουκρανική ηγεσία και τους πάτρωνές της, ο στόχος φαίνεται πως είναι να καθηλωθούν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις σε έναν πόλεμο φθοράς στα ανατολικά, προκειμένου εν τω μεταξύ να ανασυγκροτηθούν ουκρανικές και ξένες νατοϊκές δυνάμεις (οι τελευταίες υπό τον μανδύα εθελοντών) στα δυτικά αλλά και να ανοίξει δεύτερο μέτωπο στην Υπερδνειστερία – ενδεχομένως και αλλού.
Οι κινήσεις αυτές αποτελούν τις πλέον λογικές επιλογές για το δυτικό στρατόπεδο στην Ουκρανία, εφόσον αυτό επέλεξε την αναμέτρηση με την Ρωσία, και συνίστανται στην επιδίωξη της στρατιωτικής, οικονομικής και εν τέλει πολιτικής φθοράς της Ρωσίας, δια της Ουκρανίας και άλλων μετώπων. Σε αυτήν την επιδίωξη εντάσσεται η αποστολή βαρέος στρατιωτικού υλικού – βαρέος πυροβολικού, τεθωρακισμένων, αντιαεροπορικών και ίσως σύντομα πολεμικών αεροσκαφών.
Οι ΗΠΑ εξήγγειλαν ένα πρόγραμμα δανεισμού προς την Ουκρανία. Η αξία του νέου πακέτου στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς την Ουκρανία αγγίζει περίπου τα 33 δις. δολάρια και είναι υπερπενταπλάσιο από τον ουκρανικό αμυντικό προϋπολογισμό. Φυσικά θα μοχλευθεί κυρίως μέσα στις ΗΠΑ, με εργολάβους, ωστόσο και πάλι πρόκειται για πρόγραμμα επανίδρυσης των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, ως μαχητικής δύναμης του ΝΑΤΟ ουσιαστική.
Τα προβλήματα με την αμερικανική στρατηγική είναι αρκετά: η μαχητική διάθεση των Ουκρανών κλονίζεται όσο τα νέα από το μέτωπο επιδεινώνονται. Οι Ρώσοι με τους βομβαρδισμούς υποδομών δυσχεραίνουν την αποστολή του βαρέος οπλισμού μέχρι το μέτωπο. Η εκπαίδευση και η συγκρότηση νέων ενόπλων σωμάτων μέσα στην Ουκρανία αντιμετωπίζει την πραγματικότητα των βομβαρδισμών, ενώ το άνοιγμα «δευτέρων μετώπων» προϋποθέτει νέους χρησίμους ηλιθίους για την Ουάσιγκτον.
Έστω και με αυτά τα προβλήματα, η αμερικανική στρατηγική έχει λογική: μόχλευση χρημάτων προς όφελος των επιχειρηματιών της και των λόμπι της, δια μέσω της υπερχρέωσης των Ευρωπαίων, κράτη και ξένες ένοπλες δυνάμεις σε ρόλο εργολάβων των επιδιώξεων των ΗΠΑ στο πεδίο και εν προκειμένω προσπάθεια να οδηγηθεί η Ρωσία σε αλλαγή καθεστώτος δια της εξάντλησής της. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρουμανία ενδέχεται να κληθεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο, το οποίο θα μετατρέψει επίσης και την Ελλάδα σε κρίσιμο, αυτοκαταστροφικό κρίκο, στην αλυσίδα της παράνοιας του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για τη Ρωσία λοιπόν το δίλημμα εντείνεται. Όσο τα πράγματα στο πεδίο μένουν ως έχουν, διαθέτει τον χρόνο και τις συμβατικές δυνάμεις για να κερδίσει τον πόλεμο, ακόμα και με το ΝΑΤΟ, εμμέσως πλην σαφώς να πολεμά στο πλευρό της Ουκρανίας. Αν όμως ο πόλεμος επεκταθεί σε νέα μέτωπα, με ακόμα προφανέστερη εμπλοκή κρατών του ΝΑΤΟ, όπως και αν ο βαρύς οπλισμός προς την Ουκρανία… «παραβαρύνει», για παράδειγμα με την αποστολή μαχητικών αεροπλάνων, η ρωσική ηγεσία θα κληθεί να αντιμετωπίσει δύο ζητήματα: την υλοποίηση επιστράτευσης (κάτι που θέλει να αποφύγει φυσικά) και την πιθανότητα χρήσης ενός μικρού πυρηνικού όπλου, εφόσον κληθεί να αντιμετωπίσει διαρκώς διευρυνόμενο αριθμό αντιπάλων συμβατικών δυνάμεων. Πρόκειται, όπως έχουμε πει, για την παγίδα της ολοένα μεγαλύτερης, εκατέρωθεν κλιμάκωσης και ανταπάντησης. Η Ρωσία δεν επιθυμεί τίποτα από τα δύο, αλλά δεν θα διακινδυνεύσει οτιδήποτε λιγότερο από καταφανή νίκη της.
Ταυτοχρόνως, η οικονομική διάσταση του πολέμου συνεχίζει να οξύνεται. Το φάσμα της ύφεσης και του πληθωρισμού ανοίγεται μπροστά μας, με το ρούβλι να ενισχύεται έναντι των άλλων νομισμάτων και (όπως δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος) με τον κεραυνοβόλο οικονομικό πόλεμο της Δύσης κατά της Ρωσίας να αποτυγχάνει. Οι δυτικές ηγεσίες αποσταθεροποιούνται γρήγορα – και μπορεί μεν να μην καθίστανται φιλορωσικές, ωστόσο θα αρχίσουν να αναδεικνύονται πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ξανασκέφτονται την ταύτιση των χωρών τους τους με τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, τα πολιτικά συστήματα θα αυταρχικοποιούνται ολοένα περισσότερο, προκειμένου να καταστείλουν τις εσωτερικές αντιδράσεις.
Με αυτές τις εξελίξεις (πιθανότητα γενικευμένου πολέμου, στασιμοπληθωρισμό και πολιτικές κρίσεις στην Δύση αν και όχι μόνο απαραιτήτως) ο πειρασμός μιας ακόμα στενότερης συμμαχίας των δυνάμεων που διεθνώς πρεσβεύουν μια πολυκεντρική οργάνωση του πλανήτη θα ενταθεί. Να μην εκπλαγούμε επομένως αν δούμε να ξεκινά η διαμόρφωση ενός σινορωσικού ΝΑΤΟ, προσεχώς.
Εν κατακλείδι, ο πόλεμος και η πολυεπίπεδη σύγκρουση θα συνεχιστούν, θα ενταθούν και θα επεκταθούν. Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της ουδετερότητας, που άνοιξε από τις στήλες του «Κοσμοδρομίου», θα καταστεί βασική διαιρετική τομή και η πλέον λογική επιλογή για την πατρίδα μας και όχι μόνο.
