Προς ανταπόδοση του ολοκαυτώματος των Γερμανών , τους χρωστάμε τα δάνεια που έχουμε πάρει από αυτούς, τους δίνουμε απλόχερα τις εθνικές ελληνικές μας επιχειρήσεις, αεροδρόμια ,τηλεπικοινωνίες, όλα στρατηγικής σημασίας, και άλλα πολλά.
Κάποτε χρειάστηκε να χυθεί αίμα για να κατακτηθούν από τον εχθρό, σήμερα παραχωρούνται στα σύγχρονα κατοχικά χέρια με ένα συναίσθημα υποχρέωσης από τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, διαπράχθηκε στα Καλάβρυτα το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών κατόχων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αντίποινα της εκτέλεσης αιχμαλώτων τους από τους αντάρτες, οι Γερμανοί και τα στρατεύματα κατοχής κλείδωσαν τις γυναίκες και τα παιδιά μέχρι 11 ετών στο σχολείο της πόλης και συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες κατοίκους από 12 ετών και πάνω σε μία περιοχή λίγο έξω από το χωριό, στο λόφο του Καπή. 1258 από αυτούς εκτελέστηκαν. Μόνο 13 επέζησαν. Τα γυναικόπαιδα κατόρθωσαν να ελευθερωθούν από το σχολείο, την ίδια ώρα που η πόλη παραδινόταν εξ ολοκλήρου στις φλόγες. Την επόμενη μέρα οι στρατιώτες των Ναζί, έκαψαν την Μονή της Αγίας Λαύρας και το Μέγα Σπήλαιο.
Το μέρος της θυσίας είναι τοποθεσία μνήμης στις μέρες μας. Παρόλο που το επίσημο Γερμανικό κράτος έχει αναγνωρίσει τη φρικαλεότητα στα Καλάβρυτα, οι πολεμικές αποζημιώσεις δεν έχουν ακόμα δοθεί.
Τον Απρίλιο του 2000, ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Johannes Rau, επισκέφτηκε την πόλη των Καλαβρύτων για να εκφράσει τα αισθήματα ντροπής και βαθιάς θλίψης για την τραγωδία. Ωστόσο, δεν δέχθηκε καμία ευθύνη για λογαριασμό της Γερμανικής πολιτείας. Ούτε αναφέρθηκε στο ζήτημα των αποζημιώσεων.
