Ενα μήνα μετά την αθώωσή της από το δικαστήριο του Χονκ Κονγκ , η Ειρήνη Μελισσαροπούλου μιλάει για όλα εκείνα που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ.
Με δάκρυα στα μάτια αποκαλύπτει συγκλονιστικές στιγμές του εφιάλτη, που όπως λέει, την έκανε να μεγαλώσει απότομα. «Αυτό με το μόντελινγκ; Δεν υπήρξε, δεν θα υπάρξει και δεν θέλω να το ξανακούσω...»
Η Ειρήνη θέλει να ξαναπιάσει το νήμα της ζωής , από κει που το άφησε. Ίσως να τελειώσει κάποιο ΙΕΚ τροφίμων και ποτών. Όταν βρισκόταν στη φυλακή ο Θεός και ο Άγιος Ταξιάρχης της έδειξαν, όπως λέει, έναν καινούριο δρόμο.
«Πίστευα σ’ αυτόν, ερχόταν στα όνειρά μου , με έβλεπε 7 Νοεμβρίου κιόλας ήρθε και μ ακούμπησε τα ξημερώματα. Τα έβλεπες αυτά στον ύπνο σου .... Δεν τα έβλεπα, τα έζησα. Προσευχή, εξομολόγηση σε 4 τοίχους, κύκλους, προσευχές ξανά, σταυρούς, να σταυροκοπιέμαι να κλαίω σαν το μωρό και να λέω συγγνώμη θα αλλάξω....»
Μιλώντας στην εκπομπή Αυτοψία, η 20χρονη κοπέλα αποκάλυψε πως ο "φίλος" της την παγίδευσε στην Αιθιοπία, φέρνοντάς της έναν ορειβατικό σάκο για να βάλει τα ρούχα της. «Έβαλα τα πράγματα μέσα, αλλά δεν την είχα σηκώσει προηγουμένως, τσέκαρα ότι ήταν καθαρή πάντως κι ότι ήτανε καινούρια. Δεν πήγε το μυαλό μου στο χειρότερο, ότι να μπορεί να υπάρχει κάτι μέσα», λέει.
Οι παρελάσεις και τα καψόνια
Τα λόγια της όσο περιγράφει τα στρατιωτικά καψόνια που υπέστη στις φυλακές του Χονγκ Κονγκ, στο ίδιο κελί με βαρυποινίτισσες και εγκληματίες, θυμίζουν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας
«Κάναμε παρέλαση, γιατί κάναμε και παρέλαση! Γυαλίζαμε λουστρίνια, παπουτσάκια, ώρα παρελάσεως παίρναμε και βαθμούς. Ποιος τα έχει γυαλίσει ποιος είναι στην εντέλεια, με τα πουκάμισα, δηλαδή δεν είναι τσαλακωμένο, το μαλλί... Να είναι πάνω και κότσος να μην πέφτει δηλαδή κάτι στο πρόσωπο», λέει.
«Τα πάντα είχα δει και τσακωμούς και να μου κολλάνε. Να έρχονται στη μούρη μου μπροστά και να λένε τι θες...Πες μου τι θες , θες να σε χτυπήσω , είσαι αυτό είσαι το άλλο Και με βρίζανε Γιατί ; Γιατί ξεχώριζα, δεν ήμουνα το άτομο που θα κάνω καυγά 01.05.33 Και μου πατούσανε και τα παπούτσια μου και τα ρούχα μου στον κουβά τα ρίχνανε. Πολλά πράγματα μου κάνανε», λέει.
Ο εφιάλτης πέρασε. Προς το παρόν το μόνο που θέλει, η Ειρήνη, είναι να χορτάσει το μικρό της αδελφό που, για ενάμισι ολόκληρο χρόνο, την περίμενε με μια ανοιχτή αγκαλιά.
