Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Είναι χωρίς αμφιβολία ατόπημα για τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, και φέρει ακεραία την ευθύνη,
για το γεγονός ότι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, δεν τολμά να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία. Δεν είναι ο πρώτος ηγέτης της υπερδύναμης, ούτε θα είναι ο τελευταίος.
Αυτό που κυρίως δείχνει αυτή η πράξη, δεν είναι τόσο μία «δειλία» απέναντι στην Τουρκία, διότι ο πρόεδρος της Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει τη δύναμη να κάνει οτιδήποτε εναντίον της Αμερικής. Το ανάποδο συμβαίνει. Η Αμερική μπορεί να τον καταστρέψει και αυτό αποδείχθηκε το περασμένο καλοκαίρι.
- Το λέμε και το ξαναλέμε διότι έχει μεγάλη σημασία αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μας, όταν ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε να δείξει στον Ερντογάν ποιος είναι το αφεντικό. Και έτσι καταρρίπτεται και ο αμερικανικός μύθος, που αποτελεί μόνιμη δικαιολογία, ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει επιρροή στην Άγκυρα για να τερματίσει τις αθλιότητες της εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Έχει μεγάλη επιρροή διότι παραμένει ακόμα η μόνη υπερδύναμη, αλλά θα χάσει την πρωτοκαθεδρία εάν δεν ασχοληθεί σοβαρά την Κίνα. Η «κίτρινη δύναμη» είναι η μεγάλη απειλή.
Η απόφαση του κ. Τραμπ δείχνει βασικά ότι δεν μπορεί να καταλάβει, ούτε ο ίδιος ούτε ο γαμπρός του, ο Τζάρεντ Κούσνερ, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν τους εκμεταλλεύεται και εξυπηρετεί την αντιαμερικανική ατζέντα του. Και δίνουν το δικαίωμα στους εχθρούς τους, να συνδέουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν με αυτή την «ανάρμοστη» σχέση του Αμερικανού πλανητάρχη με τον πρόεδρο της Τουρκίας.
Υπάρχουν σοβαροί αναλυτές στην Ουάσιγκτον που επιμένουν πως εάν επανεκλεγεί ο κ. Τραμπ θα επαναφέρει στον Λευκό Οίκο τον Μάικλ Φλίν, ο οποίος ήταν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του κ. Τραμπ και διατηρούσε σχέσεις με τον πρόεδρο της Ρωσίας και τον Ταγίπ Ερντογάν, έναντι αμοιβής…
Είναι περίεργη αυτή η στάση, αλλά αν μελετήσει κανείς ξανά τις αποκαλύψεις για τον ρόλο του Φλιν, καταλήγει εύκολα σε ορθά συμπεράσματα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας εκ των πλέον στενών συνεργατών του σημερινού προέδρου και την ίδια στιγμή δεχόταν χρήματα από την Τουρκία για να υπηρετήσει την άθλια προπαγάνδα της εναντίον των εχθρών της, ανάμεσα στους οποίους οι Έλληνες, οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι.
- Έχει αποκαλυφθεί επίσης ότι συζήτησε με τον γαμπρό του Ερντογάν και τον υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου να πάρει 15 εκατομμύρια δολάρια για να απαγάγει και να στείλει σιδηροδέσμιο στην Τουρκία τον Ιμάμη Γκιουλέν, που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό του Ερντογάν. Φρικτά πράγματα… Συμφωνώ. Μα πάνω απ’ όλα παράνομα. Οι άνθρωποι αυτοί ανέδειξαν την παρανομία σε επιστήμη. Και πρόκειται για ηγέτες χωρών και κυβερνήσεων, που παίζουν με τις τύχες των λαών.
Σίγουρα, ο κ. Τραμπ θα ήθελε πάρα πολύ να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της Αμερικής με τη Ρωσία και την Τουρκία. Για τον ίδιο, δεν είναι ίσως θέμα ότι η κατοχική δύναμη αγοράζει ρωσικά οπλικά συστήματα που δεν είναι συμβατά με τον οπλισμό του ΝΑΤΟ, άστε που δεν καταλαβαίνει γρι από τους S-400 και τον κίνδυνο που αποτελούν για τα αμερικανικά μαχητικά F-35. Όλα είναι «μπίζνες».
Ευτυχώς, που αντέχουν μερικοί συνεργάτες του, όπως ο Τζον Μπόλτον και ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, οι οποίοι υποστηρίζονται από τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς που εναντιώνεται στον Ερντογάν για θρησκευτικούς λόγους. Ο κ. Πενς είναι από τους πολιτικούς που δεν ξεχνά εύκολα.
- Κατά τα άλλα, οι συνεργάτες του κ. Τραμπ στο Λευκό Οίκο, χωρίς κυβερνητική υπηρεσία και πείρα, σκέφτονται όπως τον γαμπρό του, ο οποίος βασικά -αν πιστέψουμε τους Δημοκρατικούς- σχεδιάζει για το …μέλλον. Όποιο και να είναι αυτό, έχει ή δεν έχει σχέση με τον πεθερό του, ο οποίος με τα σημερινά δεδομένα θα επιδιώξει την επανεκλογή του. Έχετε φανταστεί -λένε οι αντίπαλοί του- τι θα συμβεί εάν επανεκλεγεί ο κ. Τραμπ και μάλιστα βαπτισμένος και «μυρωμένος» με τη λαϊκή ψήφο; Θα μαζέψει, υποστηρίζουν οι αντίπαλοί του, γύρω του όλους τους αυταρχικούς ηγέτες του πλανήτη. Όλα είναι πιθανά από τον πιο απρόβλεπτο πολίτη του κόσμου μας.
Βεβαίως, την ίδια στιγμή μπορεί και να δώσει μία κλωτσιά και να χύσει το γάλα από τον κουβά. Η υπόθεση της αμερικανικής αποχώρησης από τη Συρία, που δεν έγινε ποτέ, απέδειξε ότι:
- Στο τρίτο έτος της προεδρίας του άρχισε να σκέφτεται ότι πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Αμερικής και όχι της οικογένειάς του, και
- Δεύτερον και πιο σημαντικό, ότι ακούει και κάποιους ανθρώπους, εκτός Αμερικής, που θεωρεί σημαντικούς, όπως τον πρωθυπουργό του Ισραήλ.
Είναι ευτύχημα ότι ο Νετανιάχου δημιούργησε οικογενειακή σχέση με τον Πρόεδρο της Κύπρου και φιλική σχέση με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Μπορεί να «καθαρίσει» δυσάρεστες καταστάσεις και να σχηματίσει ένα νέο πόλο για την Αμερική, απέναντι στην αναξιόπιστη Τουρκία. Εκτός εάν ξεχάσει τις προσβολές του Ερντογάν και δεχθεί «να τα βρει» μαζί του. Τότε, θα πάμε πίσω στο κοντινό παρελθόν που όλοι απευχόμαστε…
