Αληθώς Ανέστη
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς -θα τον ακούσουμε στο αποστολικό ανάγνωσμα της λαμπριάτικης Θείας Λειτουργίας- απευθύνεται στον «κράτιστον Θεόφιλον»
(και σ’ όλους εμάς) και αναφερόμενος στην Ανάσταση του Κυρίου βεβαιώνει ότι, ο Κύριος όχι μόνο αναστήθηκε, αλλά και επί σαράντα ολόκληρες ημέρες συναναστράφηκε με τους μαθητές Του, έφαγε μαζί τους και τους έδωσε κατευθυντήριες γραμμές για την μετέπειτα πορεία και δράση τους.
Η βεβαίωση ότι ήταν ζωντανός δεν αφορούσε αποκλειστικά και μόνο εκείνους. Είχε σίγουρα αποδέκτες αμέτρητους στο διάβα των αιώνων που θελημένα ή αθέλητα προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν την ανάστασή Του, άρα και τη Θεότητά Του. Οι αδιάψευστες μαρτυρίες τους αποστομώνουν μεν, αλλά χρειάζεται και ευρύτητα πνεύματος και θέληση καλή ώστε να αποδεχθούν την αλήθεια, να ελευθερωθούν από τα δεσμά της προκατάληψης και να πιστέψουν ότι πράγματι Εγέρθηκε!
Νόμιζαν ότι, αν και όποτε κατέρριπταν την αλήθεια αυτή, τότε και όλο το οικοδόμημα που λεγόταν «Χριστός» θα αποδεικνύονταν προσωπικό συνονθύλευμα απόψεων χωρίς αναφορά στην αιωνιότητα και την ψυχή των ανθρώπων.
Θα ήταν ο Ιησούς ένας αμοραλιστής στην καλύτερη περίπτωση και λαοπλάνος στη χειρότερη.
Η ανθρωπότητα είχε δει και ξαναείδε αμέτρητους τέτοιους τύπους ανθρώπων. Θεό που να παθαίνει, να σταυρώνεται και να ανασταίνεται δεν είχε δει, ούτε και θα ξαναδεί. Αυτό τους κόστιζε πολύ.
Ήταν και παραμένουν εγκλωβισμένοι εκούσια σε ιδεολογίες που απαιτούσαν, επέβαλαν και διέδιδαν πως ο Θεός παραμένει νεκρός, άφαντος έως και ανύπαρκτος. Η παρουσία Του, μετά απ’ όσα συνέβησαν τότε στην Αγία Γη, έκανε δύσκολη τη ζωή τους που απεργάζονταν ποικιλότροπα Εκείνος να είναι στην αφάνεια ενώ αυτοί στην επιφάνεια για προσωπικά οφέλη, δόξα και τιμή. Κάθε τόπος και καιρός διαθέτει τους ιδεοληπτικούς, τους συμφεροντολόγους, τους ψευδολόγους όσον αφορά την νίκη επί του αιώνιου εχθρού όλων, του θανάτου, με τον θάνατό Του.
Αρκετοί ήταν αυτοί που φιλοσοφώντας για τον Θεό και πολυλογώντας για την παρουσία Του έφτασαν σε αδιέξοδο όχι αντικειμενικό, αλλά αυτό που τους κατεύθυνε η λογική τους, γιατί ήταν πεπερασμένη. Ξέχασαν ότι αφορά το Θείο κινείται στο μυστήριο, αλλά και στο θαύμα.
Το έδειξε ο Κύριος στην επίγεια ζωή Του και το υπόσχεται και σ’ εμάς, για τη διαδρομή μας την εδώ με στόχο τον κόσμο Του και για πάντα.
Ο συνειδητός χριστιανός δέχεται την Κυριακή ανάσταση όχι ως ένα τέχνασμα προβολής Του, ούτε ως πράξη εντυπωσιασμού. Είναι συγκεκριμένη αλήθεια που προφητεύτηκε, που προαναγγέλθηκε, που επαληθεύτηκε. Συνέβη για να ελπίζουμε. Διαλαλούμε ακράδαντα ότι αναστήθηκε. Το πράττουμε γιατί αφορά την ψυχή μας και όχι τα έθιμα του λαού, την υπενθύμιση του ημερολογίου ή την καμπάνα της Εκκλησίας. Χαιρόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, γιορτάζουμε ότι: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
