Χωρίς ανταπόκριση διατυπώνονται πλέον από διάφορες πλευρές ερωτήματα και «απορίες» σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στην Τουρκία. Λογικό αυτό, διότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στην υπόθεση αυτή δείχνουν καθαρά ότι το «παιχνίδι» έχει κριθεί:
Η ελληνική ηγεσία έχει αποδεχθεί ότι η Τουρκία είναι εκείνη που μονομερώς ορίζει και θα ορίζει τα πράγματα στην υπόθεση του «στρατηγικού» ελέγχου στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Και όσο αυτό δεν αλλάζει, οι ελληνικές κυβερνήσεις θα ασκούν παιδαριώδη διπλωματία, η πολιτική «ελίτ» θα ανοητολογεί, η Ελλάδα θα χάνει δυνάμεις και η Τουρκία θα διασκεδάζει με τις ελληνικές «απορίες». Δεν υπάρχουν μυστικά.
Από το 1996, σταθερά και με συγκεκριμένο βηματισμό, η αβαρής πολιτική τάξη που κυβερνά τον τόπο παραχωρεί στην Άγκυρα δικαιώματα διεκδίκησης συμφερόντων της σε βάρος της Ελλάδας από τη Θράκη έως τα Δωδεκάνησα και τα ανοιχτά της Κρήτης. Ύμια το 1996, Μαδρίτη το 1997 και Ελσίνκι το 1999 είναι οι τρεις κύριοι σταθμοί των ελληνικών παραχωρήσεων, και μάλιστα την τρίτη φορά με συνυπογράφοντες «μάρτυρες» τους εταίρους της ΕΕ.
Η Ελλάδα κατάπιε επισήμως από το 1997 το τουρκικό «casus belli» και αποδέχθηκε απλά και ξεκάθαρα με την υπογραφή της «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, το δικαίωμά της να διεκδικήσει «γκρίζες ζώνες» σ' αυτήν τη θάλασσα, αλλά και την ύπαρξη «συνοριακών διαφορών» μεταξύ των δύο χωρών σε κείμενο πολιτικής Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το καταπληκτικό είναι ότι όλες αυτές τις ιστορικές παραχωρήσεις (που περιλαμβάνουν και συστηματική ελληνική αδράνεια απέναντι στις τουρκικές υπηρεσίες στη Θράκη), η Αθήνα τις συνόδευσε με μια δουλική εξυπηρέτηση προς τη γείτονα: υπερασπιζόμενη σθεναρώς την ένταξή της στην Κοινότητα των Ευρωπαίων. Προς τι οι απορίες λοιπόν; Εύκολη είναι η ανάγνωση αυτών των δεδομένων.
Γνωστό είναι το πώς «ανταπέδωσε» η Τουρκία την ελληνική «ευλυγισία».
Γνωστό επίσης και το ότι η περιδεής ελληνική πολιτική ηγεσία, προκειμένου να μην ενοχλήσει την Τουρκία, παρέλειψε έως σήμερα κάτι άκρως σημαντικό για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας: να οριοθετήσει αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. (Μάλιστα η Αθήνα «άδειασε» την Κυπριακή Δημοκρατία, που μόνη της οριοθέτησε εν μέσω πολλών δυσκολιών και απειλών τη δική της ΑΟΖ, με την Τουρκία να έχει έως τώρα «απαγορεύσει» στην Ελλάδα να έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!...) Αλλά συμβαίνει και το άλλο εντυπωσιακό και αξιοθρήνητο: Ποτέ δεν έθεσε η Αθήνα στο πεδίο της ΕΕ το μεγάλο πολιτικό θέμα που συνιστά για την Ελλάδα (χώρα μέλος επί 30ετία) η διαρκής και έντονη στρατιωτική πίεση και απειλή της από την (υπό ένταξη) Τουρκία.
Ούτε και τόλμησε (ακόμη και τώρα με αφορμή το τεράστιο χρέος της χώρας μας) να θυμίσει έστω στους εταίρους της, και ειδικότερα στους Γερμανούς, ότι η Ελλάδα υποχρεωτικώς, λόγω Τουρκίας, δαπανά αδιακόπως κολοσσιαία ποσά για την άμυνα της, αυξάνοντας σοβαρά το εξωτερικό της χρέος και στερώντας από την κοινωνία της πολύτιμους εθνικούς πόρους. Είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα της ΕΕ που δέχεται από τη δεκαετία '70 απειλές στα σύνορά της, που είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα από τρίτη χώρα που διαπραγματεύεται πλέον την... ένταξή της στην ΕΕ (με τη στήριξη της... Ελλάδας!). Χωρίς δυναμισμό, χωρίς φιλοδοξίες και σχέδια, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πολιτικά ασήμαντες στον ευρωπαϊκό χώρο, χωρίς κύρος στο διεθνές περιβάλλον μας, δουλοπρεπείς προς τους ισχυρούς του κόσμου, οδηγούν την Ελλάδα σε μια ιστορική πορεία «μη εμπλοκής» με την Τουρκία.
«Εγγυητές» αυτής της πορείας... οι ΗΠΑ. Έτσι, μόνο μια ηλίθια ηγεσία –και η τουρκική δεν είναι τέτοια– δεν θα αξιοποιούσε αποτελεσματικά την «προσφορά» μιας γειτονικής χώρας, η ηγεσία της οποίας αποδέχεται τη «δορυφοροποίησή» της. Αυξάνονται διαρκώς τα τουρκικά κέρδη. Σε σταθερό έδαφος κινείται η Τουρκία όταν στέλνει καθημερινώς τα αεροπλάνα και τον στόλο της να «αλωνίζουν» στο Αιγαίο. Κι αν σήμερα γίνεται ιδιαιτέρως επιθετική (με ιταμές προκλήσεις, όπως π.χ. αυτή που έγινε στη θάλασσα έξω απ' την Τζια, πανικοβάλλοντας δύο ελληνικά υπουργεία), το κάνει προφανώς για να κατανοήσει καλά η διπλωματία Παπανδρέου - Δρούτσα ποια είναι σήμερα τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεδομένα που μπορεί να συνιστούν τη βάση ενός διαλόγου τους προσεχώς με τον Ταγίπ Ερντογάν (διότι, ναι, ο Γ. Παπανδρέου «σκουπίζει τα αίματα» και ετοιμάζεται να υποδεχθεί θερμά στην Αθήνα τον τούρκο ομόλογό του!
Πολιτική ωμής δύναμης ασκεί, λοιπόν, η Τουρκία απέναντι στις πλαδαρές ηγεσίες της Ελλάδας. Και σημαντικό έδαφος για την άσκηση αυτής της πολιτικής τής το έχει παραχωρήσει, και με «χαρτιά» μάλιστα, η Αθήνα. Άλλωστε, ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι έχει όρια η «στρατηγική ψυχραιμία» της ελληνικής κυβέρνησης; Το μεγάλο ερώτημα όμως σήμερα, εν μέσω πρωτοφανούς οικονομικής κρίσεως, είναι εντονότερο παρά ποτέ: Γιατί φορτώνει τον ελληνικό λαό με τεράστιες αμυντικές δαπάνες η ελληνική πολιτική «ελίτ» (με την τόση «κατανόηση» προς τους μιζαδόρους του κλάδου) εφόσον δεν είναι διατεθειμένη να «εμπλέκεται» με την Τουρκία στρατιωτικά, όταν αυτή στα ίσια αμφισβητεί εθνικούς χώρους και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;
Με λίγα λόγια, μόνη η απάντηση: Άθλια η κατάσταση...
.jpg)
