Υστερα από δέκα χρόνια αποκλεισμού, ενήλικοι και παιδιά υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές σε ποσοστό 69%
Τελειόφοιτος της φαρμακευτικής σχολής, άριστος φοιτητής και ταλαντούχος συγγραφέας, ο 22χρονος Παλαιστίνιος Μοχάμεντ Γιουνίς ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στη Γάζα.
Μέσα από τα γραπτά του έδινε φωνή στον πόνο και στη θλίψη της γενιάς του και μονάχα τα βιβλία ήταν για αυτόν η διαφυγή στον έξω κόσμο.
Συχνά κλεινόταν στον εαυτό του για να διαβάσει και να γράψει, να μιλήσει για τους αγώνες των Παλαιστινίων αλλά και τα χαμένα όνειρα των συνομηλίκων του, τις ελπίδες που σβήνουν μέσα στον αποκλεισμένο θύλακα.
Ένα βράδυ του περασμένου Αυγούστου επέστρεψε σπίτι του, έμενε σε μια από τις «καλές» συνοικίες της Γάζας. Κλείστηκε στο δωμάτιό του και δεν βγήκε ποτέ από αυτό. Όταν διέρρηξαν την πόρτα η μητέρα του και ο αδελφός του, τον βρήκαν νεκρό. Είχε βάλει τέλος στη ζωή του.
«Ήταν ένας αγωνιστής που είχε μόνο τις θλιβερές του ιστορίες να πολεμήσει» ήταν ένα από τα δεκάδες σχόλια που δημοσιεύτηκαν στο Facebook όταν διαδόθηκε η είδηση του θανάτου του. Η αυτοκτονία του, για την ακρίβεια, σόκαρε τη Γάζα, γέμισε τους Παλαιστίνιους με θλίψη. Και πλέον ήταν αδύνατον να αρνηθεί κανείς αυτό που πολλοί ψιθύριζαν αλλά δεν έλεγαν: η δυστυχία της πολιορκίας και η απελπισία για το μέλλον, ειδικά των πιο ταλαντούχων νέων του παλαιστινιακού θύλακα, οδηγούν σε μια ανησυχητική έξαρση των αυτοκτονιών, που μέχρι πρόσφατα ήταν ανήκουστες στη Γάζα.
Αιματηρές διαμαρτυρίες
Τα όσα δραματικά συμβαίνουν στη Γάζα τους τελευταίους μήνες έχουν τραβήξει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Από τις 30 Μαρτίου, οπότε και ξεκίνησε η λεγόμενη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», χιλιάδες νέοι Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονται κατά μήκος του φράχτη αξιώνοντας την άρση του αποκλεισμού, την επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές εστίες του Ισραήλ και κυρίως δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον.
Η διαμαρτυρία έχει βαφτεί με αίμα. Πάνω από 100 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, στην πλειονότητα νεαροί Παλαιστίνιοι οι οποίοι πολλές φορές μπαίνουν μπροστά από τους ισραηλινούς στρατιώτες σαν να θέλουν να δεχτούν τα πυρά τους.
Ένας από αυτούς, ο επίσης 22 ετών Φατχί Χαρμπ. Την περασμένη άνοιξη πήγε στη μεθόριο με την ελπίδα να πέσει νεκρός από πυρά Ισραηλινών. Δεν τα κατάφερε με την πρώτη και έτσι πήγε ξανά και ξανά. Την τελευταία φορά τραυματίστηκε, όμως δεν έχασε τη ζωή του, όπως ο ίδιος ήθελε. Ετσι, τον περασμένο μήνα αποφάσισε να αυτοπυρποληθεί. Ήταν ο μόνος τρόπος για να πετύχει τον σκοπό του. Και τα κατάφερε.
Απόλυτη απόγνωση
Έπειτα από δέκα χρόνια αποκλεισμού, δύο εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας ζουν φυλακισμένοι μέσα σε μια στενή λωρίδα γης, χωρίς δουλειά, με την οικονομία να έχει καταρρεύσει, χωρίς καν τα βασικά για μια αξιοπρεπή ζωή, όπως ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό και κυρίως χωρίς καμία ελπίδα για ελευθερία και για ένα καλύτερο μέλλον. Καθώς η πολιορκία συνεχίζεται η ψυχολογία των νέων διαλύεται, ωθώντας τους πιο ευάλωτους στην αυτοκτονία, απόρροια της ενδημικής κατάθλιψης. Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί και η κατάσταση χειροτερεύει χρόνο με τον χρόνο.
Μετά τον πόλεμο του 2014 ο Παγκόσμιος Οργανισμός για την Υγεία εκτιμούσε μια αύξηση του 20% σε ψυχιατρικά νοσήματα στους κατοίκους της Γάζας και μόλις το 2017 σύμφωνα με το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Αλ Μεζά του παλαιστινιακού θύλακα οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές έφθαναν στο 69%. Σύμφωνα μάλιστα με τη UNICEF, περισσότερα από 300.000 παιδιά στη Γάζα έχρηζαν ψυχιατρικής παρακολούθησης.
«Μιλάμε για μια κατάσταση όπου η πλειονότητα του κόσμου νιώθει απελπισμένη, αβοήθητη και αδύναμη» αναφέρει στην «Washington Post» ο Χασάν Ζιγιάντα, διευθυντής στο Πρόγραμμα Ψυχικής Υγείας της Κοινότητας της Γάζας, συμπληρώνοντας πως οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται παγιδευμένοι και εντελώς ανήμποροι να αλλάξουν την καθημερινότητά τους, να ονειρεύονται μια φυσιολογική ζωή.
