Tην Παρασκευή της Διακαινησίμου 24 Απριλίου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δέχθηκε στο Φανάρι, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, όμιλο 100 Καθολικών Κληρικών από την Αρχιεπισκοπή του Μιλάνου.Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος. (Αναφέρει)
Ο Πάπας, ο Πατριάρχης και η… ένωση των εκκλησιών. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της δημοσιότητος, όσον αφορά το θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού.Με την τάση του παρουσίας Του στη Σύνοδο των Επισκόπων του Βατικανού, δημιούργησε ένα κλίμα φόβου και στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Πολλοί σημείωσαν την τοποθέτησή Του, ότι η παρουσία Του στη Σύνοδο εκείνη «είναι φανέρωμα του έργου του Αγίου Πνεύματος». Έδωσε την εντύπωση, ότι βιάζεται, τρέχει, επείγεται για την ένωση των Εκκλησιών. Έτσι τουλάχιστον μερικοί εκ των ημετέρων αντιλαμβάνονται τις κινήσεις του.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις αντιδράσεις αυτών των ευσεβών τέκνων της Εκκλησίας, ούτε πάλι με μια μονοκονδυλιά να τους διαγράψουμε όλους, λέγοντας «άς τους αυτούς! Είναι κάποιοι φανατικοί ή στενοκέφαλοι» δεδομένου ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται Αρχιερείς, Πρεσβύτεροι, Λόγιοι ή Άγιοι Μοναχοί, Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών και πολλοί άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι-Μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Η συμμετοχή του σεπτού Πατριάρχου μας στη λατρεία των Καθολικών και η συμ-προσευχή Του με τον Πάπα προκαλεί όχι μόνο ανησυχία, αλλά και μεγάλη θλίψη σε πολλούς. Από τους ιερούς Κανόνες δεν επιτρέπεται! Στη λειτουργία της Ραβέννα προ ετών κατακρίθηκε για τα πολύ τολμηρά βήματά Του.Και τώρα επίσης κατακρίνεται. Δείχνει να υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια στην κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η από κοινού εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως είναι λατρευτική πράξη! Δεν φθάνει βέβαια τα όρια της συμμετοχής στο Κοινό Ποτήριο, δηλ. στην από κοινού προσφορά της αναίμακτης Θυσίας, αλλά δεν παύει να είναι ομολογία Πίστεως.Εφ’ όσον όμως έχουμε τόσες και τόσες διαφορές στο Δόγμα και την Πίστη μας, εφ’ όσον ο Θεολογικός Διάλογος στην τελευταία φάση του (Ραβέννα 2007) δημιούργησε τόσους κραδασμούς μεταξύ των Ορθοδόξων, τα βήματά μας πρέπει να είναι πολύ-πολύ προσεκτικά. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη επαφής των Προκαθημένων.Αντιλαμβάνομαι επίσης την ανάγκη, να ανοίγουν οι Προκαθήμενοι τον δρόμο, ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες των υποδεεστέρων εκκλησιαστικών παραγόντων.Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι την υπέρβαση των ορίων, τα οποία έθεσαν οι Πατέρες. Μπορώ να βρεθώ σε μια λειτουργία των Καθολικών και να την παρακολουθήσω ως επισκέπτης, ως τουρίστας, αλλά δεν μπορώ να δώσω την αρχιερατική μου ευλογία, λέγοντας το «Ειρήνη πάσι» κατά τη διάρκεια μιάς θείας λειτουργίας των Ρωμαιοκαθολικών, ούτε μπορώ επίσης να προβώ σε από κοινού εκφώνηση του «Πιστεύω», έστω κι αν αυτό είναι το κοινώς παραδεκτό κείμενο της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως.
Αυτό είναι ένα είδος συμ-μετοχής και συμ-προσευχής, ή, αν προτιμάτε, ένα προοίμιο συμμετοχής και συμπροσευχής, για το οποίο ο Παναγιώτατος δεν έχει λάβει την έγκριση των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Κινείται εξ ιδίας πρωτοβουλίας.Στις κινήσεις αυτού του είδους, αλλά και γενικώτερα στις υπερβάσεις που παρατηρούνται κατά την διεξαγωγή του Θεολογικού Διαλόγου εχει αντιταχθή σθεναρώς ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός, Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, διακεκριμένος προσωπικός φίλος του Πατριάρχου μας, Πανεπιστημιακός διδάσκαλος και επί πολλά έτη Moderator, δηλ. Συν-Πρόεδρος της μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου.
Δεν έχουν αντιταχθή όμως οι Αγιορείτες Πατέρες, όπως θα περιμέναμε. Θαυμάζω και απορώ συγχρόνως με την σιωπή των!!!
Ο Πάπας, ο Πατριάρχης και η… ένωση των εκκλησιών. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της δημοσιότητος, όσον αφορά το θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού.Με την τάση του παρουσίας Του στη Σύνοδο των Επισκόπων του Βατικανού, δημιούργησε ένα κλίμα φόβου και στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Πολλοί σημείωσαν την τοποθέτησή Του, ότι η παρουσία Του στη Σύνοδο εκείνη «είναι φανέρωμα του έργου του Αγίου Πνεύματος». Έδωσε την εντύπωση, ότι βιάζεται, τρέχει, επείγεται για την ένωση των Εκκλησιών. Έτσι τουλάχιστον μερικοί εκ των ημετέρων αντιλαμβάνονται τις κινήσεις του.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις αντιδράσεις αυτών των ευσεβών τέκνων της Εκκλησίας, ούτε πάλι με μια μονοκονδυλιά να τους διαγράψουμε όλους, λέγοντας «άς τους αυτούς! Είναι κάποιοι φανατικοί ή στενοκέφαλοι» δεδομένου ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται Αρχιερείς, Πρεσβύτεροι, Λόγιοι ή Άγιοι Μοναχοί, Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών και πολλοί άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι-Μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Η συμμετοχή του σεπτού Πατριάρχου μας στη λατρεία των Καθολικών και η συμ-προσευχή Του με τον Πάπα προκαλεί όχι μόνο ανησυχία, αλλά και μεγάλη θλίψη σε πολλούς. Από τους ιερούς Κανόνες δεν επιτρέπεται! Στη λειτουργία της Ραβέννα προ ετών κατακρίθηκε για τα πολύ τολμηρά βήματά Του.Και τώρα επίσης κατακρίνεται. Δείχνει να υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια στην κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η από κοινού εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως είναι λατρευτική πράξη! Δεν φθάνει βέβαια τα όρια της συμμετοχής στο Κοινό Ποτήριο, δηλ. στην από κοινού προσφορά της αναίμακτης Θυσίας, αλλά δεν παύει να είναι ομολογία Πίστεως.Εφ’ όσον όμως έχουμε τόσες και τόσες διαφορές στο Δόγμα και την Πίστη μας, εφ’ όσον ο Θεολογικός Διάλογος στην τελευταία φάση του (Ραβέννα 2007) δημιούργησε τόσους κραδασμούς μεταξύ των Ορθοδόξων, τα βήματά μας πρέπει να είναι πολύ-πολύ προσεκτικά. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη επαφής των Προκαθημένων.Αντιλαμβάνομαι επίσης την ανάγκη, να ανοίγουν οι Προκαθήμενοι τον δρόμο, ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες των υποδεεστέρων εκκλησιαστικών παραγόντων.Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι την υπέρβαση των ορίων, τα οποία έθεσαν οι Πατέρες. Μπορώ να βρεθώ σε μια λειτουργία των Καθολικών και να την παρακολουθήσω ως επισκέπτης, ως τουρίστας, αλλά δεν μπορώ να δώσω την αρχιερατική μου ευλογία, λέγοντας το «Ειρήνη πάσι» κατά τη διάρκεια μιάς θείας λειτουργίας των Ρωμαιοκαθολικών, ούτε μπορώ επίσης να προβώ σε από κοινού εκφώνηση του «Πιστεύω», έστω κι αν αυτό είναι το κοινώς παραδεκτό κείμενο της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως.
Αυτό είναι ένα είδος συμ-μετοχής και συμ-προσευχής, ή, αν προτιμάτε, ένα προοίμιο συμμετοχής και συμπροσευχής, για το οποίο ο Παναγιώτατος δεν έχει λάβει την έγκριση των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Κινείται εξ ιδίας πρωτοβουλίας.Στις κινήσεις αυτού του είδους, αλλά και γενικώτερα στις υπερβάσεις που παρατηρούνται κατά την διεξαγωγή του Θεολογικού Διαλόγου εχει αντιταχθή σθεναρώς ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός, Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, διακεκριμένος προσωπικός φίλος του Πατριάρχου μας, Πανεπιστημιακός διδάσκαλος και επί πολλά έτη Moderator, δηλ. Συν-Πρόεδρος της μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου.
Δεν έχουν αντιταχθή όμως οι Αγιορείτες Πατέρες, όπως θα περιμέναμε. Θαυμάζω και απορώ συγχρόνως με την σιωπή των!!!
