Μέγα βάραθρο στο σώμα της Ιεραρχίας!Μέγα βάραθρο παρατηρείται σήμερα μεταξύ λόγων και έργων στις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, είναι συνήθης πλέον στην καθημερινότητα μας οι λαϊκές φράσεις «άλλα λένε και άλλα κάνουν ή δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις»! Αυτές δηλούν στην ουσία την απουσία ειλικρίνειας, τον εναγκαλισμό με το ψεύδος και την ιδιοτέλεια, την υπέρμετρη ενασχόληση του ανθρώπου στη νοσηρή εγωπάθειά του. Οι συμπεριφορές αυτές συνδέονται με ανούσιες φιλοδοξίες οι οποίες ταυτίζονται κυρίως με κάθε μορφή εξουσίας και αποσκοπούν ενδόμυχα στην «επιβράβευση» (!). Αποσκοπούν στα «μπράβο» και στα «ζήτω» μιας ρηχής αυτο-ικανοποίησης που παρέχει μια τύποις κοινωνική καταξίωση και αναγνώριση...
Τέτοια βάραθρα παρατηρούνται αποκλειστικά και μόνο σε κοσμικές εφήμερες και ανόητες μορφές εξουσίας. Στην πραγματικότητα μάλιστα δείχνουν τον εναγκαλισμό των ανθρώπων αυτών, με έμμεσες μορφές ειδωλολατρίας... Δείχνουν το συνειδητό ή ασυνείδητο εξοστρακισμό του Θεού από τη ζωή και την καθημερινότητα μας.
Κάτι τέτοιο φυσικά θα περίμενε κανείς να μην συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία έχει κέντρο της τον Αναστάντα Χριστό. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει καλοί μου άνθρωποι ότι η ανωτέρω περιγραφόμενη εξουσία γκρεμίστηκε από τους προωθητικούς πυραύλους της άκρας ταπείνωσης του Κυρίου μας. Σημαίνει πως στη θέση της κτίστηκαν τα οχυρά της διακονίας, λογιζόμενης αυτής ως θυσία, ως αλήθεια, ως ανιδιοτέλεια, ως ταύτιση της αγάπης μας προς τον πλησίον μ’ αυτή του εαυτού μας, ως ζέουσα πίστη στον τριαδικό Θεό. Σημαίνει με λίγα λόγια προσανατολισμό στην αγιότητα, νοούμενη κυρίως ως διάβαση της οδού που άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός...
Δυστυχώς όμως, στην επί της εφήμερης ζωής κεφαλή της Εκκλησίας μας, που την απαρτίζει το λεγόμενο και σεπτό σώμα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας παρατηρείται μια εμφανής και διά γυμνού οφθαλμού τάση προς την κοσμική περιγραφόμενη μορφή εξουσίας και συνάμα μια αποστροφή μέχρι και παντελή απόρριψη της διακονίας. Αυτό διαπιστώνεται από σειρά ανθρώπινων αδυναμιών των θρησκευτικών ηγετών μας που διέπουν πρωτίστως τις μεταξύ τους σχέσεις και δευτερευόντως διέπουν και τις σχέσεις με τους πιστούς και εν γένει το χριστεπώνυμο πλήρωμα στις οποίες σχεδόν στο σύνολό τους κυριαρχεί κατά κοινή ομολογία η άμετρη υποκρισία...
Ως εκ τούτου έρχονται ως φυσικά επακόλουθα τα βάραθρα και τα χάσματα που προκαλεί η τραγική αυτή κατάσταση που στην ουσία εκδηλώνει απουσία ένθερμης πίστης και εμπιστοσύνης στον τριαδικό Θεό και εναγκαλισμό με την εμετική χαλαρότητα. Απουσία που προκαλεί έντονες ανασφάλειες, απαράδεκτες αποφάσεις και εγωκεντρικές νοσηρές νοοτροπίες που σε κάνουν δίκαια να επαναλαμβάνεις ως πιστό μέλος του σώματος του Χριστού «άλλα λένε οι καλοί μας ρασοφόροι και ποιμένες και άλλα κάνουν»!
Στα λόγια λοιπόν περιλαμβάνονται οι διακηρύξεις περί αξιοκρατίας και ευαγγελικής ανιδιοτέλειας, ενώ στην πράξη αποδεικνύεται η πλήρης αναξιοκρατία, η οποία εκφράζεται ποικιλοτρόπως και ουσιαστικά αποκαλύπτεται από τα στόματα των ιδίων...
Και για να γίνουμε περισσότερο σαφείς θα μείνουμε στην απάντηση του καλού μας Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου προς εκείνους τους αδελφούς του Αρχιερείς που τον επέκριναν ότι προωθεί την εκλογή ανθρώπων που τον στήριξαν στην ανάδειξή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο! «Δεν είμαι αιχμάλωτος κανενός. Δεν θα κάνω προσωπικές εξυπηρετήσεις. Αναφέρομαι μόνο στη 12μελή Ιερά Σύνοδο και στη Σύνοδο της Ιεραρχίας. Βλέπω περίεργα φαινόμενα».
Βάσει αυτής λοιπόν της δήλωσης θα τον ρωτήσουμε ευθαρσώς να μας απαντήσει εάν τηλεφώνησε ο ίδιος προσωπικά σε Αρχιερείς προβάλλοντας υποψηφίους της αρεσκείας του; Θα τον ρωτήσουμε ακόμη εάν υπήρξαν από μέρους του παρασκηνιακές συνδιαλλαγές και φθηνές ανταλλαγές με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση ψήφου ή ψήφων είτε τώρα είτε στο παρελθόν; Και τέλος, θα τον ρωτήσουμε, αφού του θυμίσουμε τα όσα έγραφε ως Μητροπολίτης Θηβών ο ίδιος πριν λίγα χρόνια για τη λειτουργία του Συνοδικού πολιτεύματος και για την απωλεσθείσα αξιοκρατία να μας εξηγήσει το πως νοεί ως Προκαθήμενος πλέον της Εκκλησίας μας την αξιοκρατία και πως ερμηνεύει την αναξιοκρατία;
Σε περίπτωση μη απαντήσεως του θα έχουμε αναφαίρετο πλέον το δικαίωμα να τον εκλαμβάνουμε ως όμηρο και αιχμάλωτο, τόσο τον ίδιο αλλά και πολλούς άλλους όμοιους σκεπτόμενους σε πρακτικές που δεν συνάδουν με το εκκλησιαστικό φρόνημα... Σε πρακτικές δηλαδή που διαμελίζουν το σώμα της Σεπτής Ιεραρχίας μας σε νέες ομάδες του Κηφά ή του Απολλώ τραυματίζοντας το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού... (Κορ. Α΄)
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΪΟΣ 2010
