Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ρετζέπ Ερντογάν, φθάνει σήμερα το πρωί στην Αθήνα, προσκεκλημένος του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου. Ας τον καλοσωρίσουμε λοιπόν, σαν Έλληνες. Ας του ανοίξουμε το σπίτι μας, χωρίς να φοβόμαστε τίποτε. Όχι γιατί δεν συνηθίζει ν’ αρπάζει ό,τι βρει, αλλά γιατί ελπίζουμε πως κάποιοι κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά! Ήδη, ακόμη και οι κυβερνώντες κατάλαβαν ότι το να συζητάς με τους τούρκους για “διμερή” σημαίνει πως αποδέχεσαι επί της ουσίας το λόγο των απαιτήσεών τους. Η Τουρκία είναι όμως γείτονάς μας και εξ αυτού του λόγου θα πρέπει να βρεθεί μια μακροχρόνια, βιώσιμη και σταθερή λύση – ειρήνη μαζί της.
Δεν είμαστε εναντίον αυτής τη άποψης. Άλλωστε, αν δεν το καταλάβουμε μόνοι μας, τότε δεν θα μπορέσουμε ουδέποτε να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες που η πραγματικότητα θα δημιουργήσει μέσα στο χρόνο. Το ερώτημα που καλούμαστε ν’ απαντήσουμε είναι όμως, “με τι όρους θα προσεγγίσουμε την Τουρκία για να επιτευχθεί ειρήνη“; Χωρίς να παραβλέπουμε το προφανές – πως είμαστε απένταροι- είναι ξεκάθαρα ότι δεν είναι “η λύση” η μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων της χώρας. Η κυβέρνηση από την πλευρά της έχει την ευθύνη να προχωρήσει στον εξοπλιστικο εκσυγχρονισμό, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μείωση των επενδύσεων σε άλλους τομείς.΄
Η ενδεχομένως να σημάνει αύξηση των επενδύσεων σε ερευνητικούς και παραγωγικούς τομείς στρατιωτικής τεχνολογίας στην Ελλάδα. Δικό της θέμα. Αυτό ποιυ είναι θέμα όλων μα είναι η απλή διαπίστωση ότι δεν μπορεί η χώρα να μείνει ανοχύρωτη… Οι διαπιστώσεις των κ.κ. Μπαμπατζάν, Νταβούτογλου, και άλλων πολλών τούρκων για την ανάγκη “μείωσης των εξοπλισμών” δεν μπορούν να εκληφθούν σοβαρά υπόψιν. Όπως δεν είναι δυνατόν να ληφθούν υπόψιν σοβαρά και οι αντίστοιχες κορώνες ορισμένων ελλήνων, συνήθως γνωστών για τη στάση τους σε ό,τι σχετίζεται με την έννοια πατρίδα, εθνός, κλπ. Αυτό συμβαίνει γιατί ήδη στην Τουρκία “τρέχει” ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των εξοπλισμών της περίπου 10 φορές μεγαλύτερο από το οποιόδηποτε αντίστοιχο Ελληνικό!
Μια διαφορετική τουρκική προσέγγιση έχει σχέση με το “όραμα” του κ. Νταβούτογλου, σχετικά με την “ανόρθωση” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το ισλαμικό τουρκικό κόμμα. Αυτή η πολυτελής και εντυπωσιακή κούρσα του τούρκου υπουργού Εξωτερικών, σε κάθε κατεύθυνση του ορίζοντα, είχε αποτελέσματα (που δεν μπορεί να αποδιωπήσει ουδείς) αλλά μετά από μια διετία, επί της ουσίας δεν έχει δημιουργήσει “δεξαμενή κερδών” στην Άγκυρα, ικανών να τα ανταλλάξει με μια θέση ανάμεσα στις μεγάλες προνομιούχες χώρες. Ακόμη και η συμμετοχή της στους G20, σύμφωνα με ευρωπαϊκές και αμερικάνικες διπλωματικές πηγές, οφείλεται σε “πολιτικούς κι όχι οικονομικούς λόγους”. Η μεσανατολική της επέμβαση προκειμένου να μεσολαβήσει ανάμεσα σε Συρία και Ισραήλ, κατέληξε άδοξα μετά τον γνωστό “πόλεμο λέξεων” του κ. Ερντογάν με το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ. Η προσπάθεια στήριξης της Γεωργίας και παλιότερα της Τσετσενίας έναντι της Μόσχας εγκαταλείφθηκε (έστω και με … αντίδωρα). Με το Μπακού τα πράγματα δεν είναι ρόδινα λόγω Καραμπάχ. Με τις ΗΠΑ είναι όλα θολά, τόσο εξαιτίας της “Αρμενικής Γενοκτονίας” όσο και εξαιτίας της θέσης της Άγκυρας κατά των κυρώσεων στο Ιράν. Στο Ιράκ, ενδεχομένως σύντομα να χρειαστεί μια νέα σύγκρουση με την Ουάσιγκτον εξαιτίας της τουρκικής επιμονής να βάλει χέρι στα πετρέλαια και την ευρύτερη περιοχή της Μοσούλης – Κιρκούκ. Με Αθήνα και Σόφια αντιμετωπίζει προβλήματα σχέσεων . Αυτό πουτης έμεινε είναι η πΓΔΜ, η Αλβανία, η Βοσνία και η Σερβία, στην προσπάθειά της να κάνει “Βαλκανικό παιχνίδι” Ακόμη όμως και στις χώρες αυτές το ειδικό βάρος μας, λόγω των επενδύσεων μας, είναι υπέρ μας.
ΌΧΙ λοιπόν, η Τουρκία δεν είναι υπερδύναμη. Απλά την υποδύεται, με την ελπίδα αυτή της η “μπλόφα” να γίνει πιστευτή στη διεθνή πολιτική σκηνή. Το ίδιο συμβαίνει με την οικονομία της. Η συμφωνία (η πρώτη) για πυρηνικό σταθμό ενέργειας με τη Ρωσία οφείλεται στο γεγονός πως η Ρωσία δεν ζητά καταβολή άμεσα χρημάτων και θα τα ισορροπήσει με υπηρεσίες εκ μέρους της Τουρκίας, ιδιαίτερα από την κατασκευή αγωγών. Κορέα, Ιαπωνία, ΗΠΑ, Καναδάς ζητούσαν καταβολή χρημάτων. Κι η Τουρκία δεν έχει και αυτός ήταν ο λόγος που συζητούσε με το ΔΝΤ επί μήνες. και μόνον όταν ο κ. Ερντογάν διαπίστωσε ότι θα έχανε την κομματική του βάση, το απομάκρυνε. Αλλά χρωστά τεράστια ποσά, έχει ένα πληθωρισμό τριψήφιο, και ένα οικονομικό χάσμα ανάμεσα στις πληθυσμιακές ομάδες της Δύσης και της Ανατολής που τρομάζει. Τέλος, η κοινωνία της Τουρκίας δεν είναι ενιαία, εθνικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά.
Η Τουρκία είναι μια πολυεθνική χώρα, με όλα τα προβλήματα που αντιμτωπίζουν χώρες σαν αυτήν. Η επικάλυψη του προβλήματος με την έννοια του “πληθυσμιακού, πολιτιστικού πλούτου” δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα που εχουν δημιουργηθεί. Γατί τι σχέση μπορεί να έχει ο τούρκος αστός που ζει δυτικά, με τον κούρδο αγρότη που ζει στην ανατολή; Δν υπάρχει σχέση κι αυτό είναι το ουσιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει η γείτονα, τις αμέσως επόμενες δεκαετίες. Είναι ο λόγος που δεν μπορεί να προχωρήσει σε ουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές τομές. Γιατί χωρίς το Στρατό, δεν μπορεί να συνεχίσει τον έλεγχο αυτών των πληθυσμών που για δεκαετίες καταπιέζει.
Η Τουρκία αποτελεί απειλή για την Ελλάδα, αλλά όχι μη αντιμετωπίσιμη. Αρκεί να καταλάβουμε όλοι εδώ, ότι η προάσπιση της ελευθερίας μας και της εδαφικής μας ακεραιότητας έχει σχέση με τις δικές μας συμπεριφορές και αποφάσεις. Γι αυτό λέμε, “καλώς όρισες Ερντογάν” και θα πρέπει να συμπληρώσουμε “ας πάει πίσω μια ώρα αρχήτερα“!
Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ
e-dragoumanos.gr
