Από την εποχή της συλλήψεως των μελών της 17Ν, το 2002, αρκετοί ήταν εκείνη που έδειξαν την ενόχλησή τους για τις δραστηριότητες του Indymedia. Μόλις μάλιστα μαθεύτηκε ότι αυτή στεγάζεται στο Πολυτεχνείο, αρκετοί είναι εκείνοι που ζητούσαν την κρατική παρέμβαση, ώστε να σταματήσει αυτή η πρόκληση.
Ο «Ελεύθερος Κόσμος» συμφωνεί ότι δεν είναι δυνατόν μία ιστοσελίδα, μέσα από την οποία παροτρύνονται οι πολίτες να διαπράττουν ποινικά αδικήματα, εκθειάζει την βία και την τρομοκρατία και προσβάλλει υπολήψεις ζώντων και μνήμες νεκρών να λειτουργεί μέσα από κρατικές υποδομές. Εξ’ αρχής, όμως, είχε διαφοροποιηθεί ως προς τις προτάσεις αυτές που ζητούσαν την κρατική παρέμβαση και καταστολή. Η περίπτωση του Indymedia δεν διαφέρει καθόλου από την συνολική κατάσταση που επικρατεί μέσα στα πανεπιστήμια, όπου η αριστερή βία έχει πρωτεύοντα ρόλο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που διαρκώς διαπιστούται ακόμη και από συστημικές και αριστερές φωνές και μέσα, αλλά ποτέ δεν καταπολεμάται από κανέναν υπεύθυνο. Γιατί λοιπόν το Indymedia να αποτελούσε εξαίρεση;
Εμείς καταλήξαμε γρήγορα στην άποψη ότι το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τους δικούς τους λόγους δεν είχαν την βούληση ούτε καν την πρόθεση να καταστείλουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του Indymedia, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μία αχίλλειος πτέρνα και αυτή λέγεται «Σύμβαση μεταξύ Εθνικού Δικτύου Έρευνας & Τεχνολογίας (ΕΔΕΤ) με τον ΟΤΕ». Από την στιγμή που ο ΟΤΕ έχει καλώς ή κακώς απαγκιστρωθεί από το ελληνικό υπερκράτος, δεν είναι πια όμηρος των εκάστοτε κυβερνήσεων. Κι επειδή όλο το ακαδημαϊκό δίκτυο της χώρας είναι στημένο στις οπτικές ίνες του ΟΤΕ, ο ΟΤΕ είναι ο μόνος μη κρατικός (πλέον) φορέας που μπορεί και έχει συμφέρον να απαιτήσει την διακοπή της λειτουργίας του Indymedia και οποιασδήποτε άλλης ιστοσελίδας παραβιάζει την σύμβασή του με το ΕΔΕΤ.
Ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω αποτελεί την δικαίωση όσων φωνάζαμε και κανείς δεν μας άκουγε. Αποτελεί δε και την δικαίωση της επιμονής και της πιέσεως. Την δικαίωση όσων ολίγων δεν τα παρατούν και δουλεύουν αθόρυβα και μεθοδικά. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί. Από τους τεχνικούς που μας βοήθησαν να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το Indymedia, τους φοιτητές, κυρίως της Φ.Ο.Σ., που μας εξήγησαν το καθεστώς των δικτύων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τους δικηγόρους μας, τους πατριώτες μπλόγκερς, μέχρι τους πολιτικούς που είχαν εν τέλει την υπομονή να μας ακούσουν και να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Κι αυτό το κάτι έφερε την κυβέρνηση σε τόσο δύσκολη θέση, ώστε πέταξε το μπαλάκι στον ΟΤΕ.
Ο «Ελεύθερος Κόσμος» συμφωνεί ότι δεν είναι δυνατόν μία ιστοσελίδα, μέσα από την οποία παροτρύνονται οι πολίτες να διαπράττουν ποινικά αδικήματα, εκθειάζει την βία και την τρομοκρατία και προσβάλλει υπολήψεις ζώντων και μνήμες νεκρών να λειτουργεί μέσα από κρατικές υποδομές. Εξ’ αρχής, όμως, είχε διαφοροποιηθεί ως προς τις προτάσεις αυτές που ζητούσαν την κρατική παρέμβαση και καταστολή. Η περίπτωση του Indymedia δεν διαφέρει καθόλου από την συνολική κατάσταση που επικρατεί μέσα στα πανεπιστήμια, όπου η αριστερή βία έχει πρωτεύοντα ρόλο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που διαρκώς διαπιστούται ακόμη και από συστημικές και αριστερές φωνές και μέσα, αλλά ποτέ δεν καταπολεμάται από κανέναν υπεύθυνο. Γιατί λοιπόν το Indymedia να αποτελούσε εξαίρεση;
Εμείς καταλήξαμε γρήγορα στην άποψη ότι το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τους δικούς τους λόγους δεν είχαν την βούληση ούτε καν την πρόθεση να καταστείλουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του Indymedia, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μία αχίλλειος πτέρνα και αυτή λέγεται «Σύμβαση μεταξύ Εθνικού Δικτύου Έρευνας & Τεχνολογίας (ΕΔΕΤ) με τον ΟΤΕ». Από την στιγμή που ο ΟΤΕ έχει καλώς ή κακώς απαγκιστρωθεί από το ελληνικό υπερκράτος, δεν είναι πια όμηρος των εκάστοτε κυβερνήσεων. Κι επειδή όλο το ακαδημαϊκό δίκτυο της χώρας είναι στημένο στις οπτικές ίνες του ΟΤΕ, ο ΟΤΕ είναι ο μόνος μη κρατικός (πλέον) φορέας που μπορεί και έχει συμφέρον να απαιτήσει την διακοπή της λειτουργίας του Indymedia και οποιασδήποτε άλλης ιστοσελίδας παραβιάζει την σύμβασή του με το ΕΔΕΤ.
Ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω αποτελεί την δικαίωση όσων φωνάζαμε και κανείς δεν μας άκουγε. Αποτελεί δε και την δικαίωση της επιμονής και της πιέσεως. Την δικαίωση όσων ολίγων δεν τα παρατούν και δουλεύουν αθόρυβα και μεθοδικά. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί. Από τους τεχνικούς που μας βοήθησαν να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το Indymedia, τους φοιτητές, κυρίως της Φ.Ο.Σ., που μας εξήγησαν το καθεστώς των δικτύων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τους δικηγόρους μας, τους πατριώτες μπλόγκερς, μέχρι τους πολιτικούς που είχαν εν τέλει την υπομονή να μας ακούσουν και να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Κι αυτό το κάτι έφερε την κυβέρνηση σε τόσο δύσκολη θέση, ώστε πέταξε το μπαλάκι στον ΟΤΕ.
