Ζητήματα όπως είναι η ανέγερση τζαμιών και μιναρέδων και η χρήση καλυμμάτων κεφαλής (π.χ. niqab, burqa) και άλλων θρησκευτικών συμβόλων του Ισλάμ έχουν χωρίσει ιδεολογικά τους πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα: σ' αυτούς που επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού και σ' αυτούς που δεν αντιτίθενται στην εισαγωγή νέων πολιτισμών και θρησκειών.
Η αντιπαράθεση επί των ανωτέρω ζητημάτων έχει οδηγήσει στην έκδοση σχετικών διοικητικών πράξεων και δικαστικών αποφάσεων και τα ΜΜΕ προβάλλουν εκτενώς αποφάσεις του ΕΔΔΑ που σχετίζονται με τη θρησκευτική ελευθερία των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, πρόσφατα το ΕΔΔΑ έκρινε συμβατό με την ΕΣΔΑ γαλλικό νόμο του 2010 που προέβλεπε ότι «κανείς δεν μπορεί στον δημόσιο χώρο να φορά ένδυμα που αποσκοπεί στην απόκρυφη του προσώπου του».
Ανεξάρτητα από το αν το ΕΔΔΑ κρίνει συμβατές ή ασύμβατες με την ΕΣΔΑ τέτοιου είδους εθνικές διατάξεις, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι μιναρέδες, τα τζαμιά και τα καλύμματα κεφαλής αποτελούν μόνο εξωτερικές εκφάνσεις του Ισλάμ, οι οποίες ξενίζουν ή και ενοχλούν μεγάλο ποσοστό Ευρωπαίων. Πιθανή απαγόρευση της εξωτερίκευσης του Ισλάμ - που επιτυγχάνεται περιστασιακά και αποσπασματικά - δεν είναι ικανή να καλύψει τη βαθύτερη και απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ της Δύσης και του Ισλάμ ούτε να αποτελέσει ανάχωμα στον εξισλαμισμό της Ευρώπης. Η ανωτέρω ασυμβατότητα γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα αντιληπτή από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από την επέκταση του Ισλάμ, ασχέτως του αν δικαιολογούν τις αντιδράσεις τους προβάλλοντας συγκεκριμένα νομικά επιχειρήματα, ή στηριζόμενοι στα ενδόμυχα συναισθήματά τους, ή στο ένστικτο της επιβίωσης.
Κατά την άποψη του γράφοντος, στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων στο μέρος, ήτοι στις εξωτερικές εκφάνσεις του Ισλάμ, οφείλονται στην αντίδρασή τους στο όλον, ήτοι στο Ισλάμ ως πολιτικό, οικονομικό και νομικό σύστημα. Η λεγόμενη «Ισλαμοφοβία» δεν είναι μία ιδεολογία που στρέφεται αναίτια κατά του Ισλάμ, αλλά έκφραση του ενστίκτου επιβίωσης των Ευρωπαίων, που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο από την επέκταση του Ισλάμ.
Με άλλα λόγια, γενεσιουργό λόγο κινδύνου για τον δυτικό πολιτισμό δεν αποτελούν οι μιναρέδες, τα τζαμιά ή η χρήση της burqa, αλλά η κοσμοθεωρία που αυτά συμβολίζουν και εξωτερικεύουν. Ακόμα κι αν αυτά απαγορευτούν, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, είτε ειρηνικός είτε βίαιος, που επιδιώκει να εξισλαμίσει τον δυτικό κόσμο επιβάλλοντας τη Σαρία, θα εξακολουθήσει να αποτελεί κίνδυνο.
Το γεγονός ότι το Ισλάμ κάνει επιθετική διείσδυση στην Ευρώπη είναι αναμφισβήτητο. Αυτή η επιθετικότητα δεν είναι επιλογή των τωρινών θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών των ισλαμικών κρατών, αλλά στοιχείο της φύσης του Ισλάμ. Είτε ειρηνικά είτε με πόλεμο, το Ισλάμ επιδιώκει την εξάπλωση και κυριαρχία του σε όλο τον κόσμο. Αυτό προκύπτει τόσο από ισλαμικούς κανόνες που ρυθμίζουν την καθημερινή ζωή και τις σχέσεις των πολιτών και οδηγούν στον προσηλυτισμό «απίστων» - όπως είναι η απαγόρευση των μουσουλμάνων να αλλάζουν θρήσκευμα, η παραβίαση της οποίας τιμωρείται με την ποινή του θανάτου, με αποτέλεσμα ο μόνος δρόμος για οποιονδήποτε μη-μουσουλμάνο να παντρευτεί με μουσουλμάνο είναι να ασπαστεί πρώτα το Ισλάμ - όσο και από ισλαμικούς κανόνες που ρυθμίζουν ζητήματα διεθνών σχέσεων των ισλαμικών κρατών - όπως είναι η τζιχάντ που έχει ως στόχο την "παγκόσμια ειρήνη" που θεωρείται ότι θα επέλθει με τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας. Η δημογραφική έκρηξη των ισλαμικών κρατών και η μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη οδηγεί επίσης στον προοδευτικό εξισλαμισμό της. Η επεκτατική διείσδυση του Ισλάμ προκαλεί τη λεγόμενη «Ισλαμοφοβία», που δεν μπορεί να αποδοθεί σε στερεότυπα των γηγενών Ευρωπαίων σε βάρος των μουσουλμάνων, αλλά προκύπτει από δηλώσεις και πράξεις μουσουλμάνων ηγετών, όπως η δήλωση του Ερντογάν: «Η δημοκρατία μας είναι μόνο το τραίνο στο οποίο επιβαίνουμε μέχρι να επιτύχουμε τον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι τα κράνη μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».
Με δεδομένο ότι τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης είναι ισχυρά στρατιωτικά και ικανά να αντιμετωπίσουν έναν Ιερό Πόλεμο, μεγαλύτερο κίνδυνο στην εποχή μας αποτελεί η ειρηνική διείσδυση του Ισλάμ στην Ευρώπη, μέσω της μετανάστευσης και του προσηλυτισμού. Η αύξηση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη έχει οδηγήσει στη συνύπαρξη του δυτικού πολιτισμού και του Ισλάμ, όχι όμως χωρίς αντιπαραθέσεις. Ιστορικά, η συνύπαρξη δύο ασύμβατων μεταξύ τους συστημάτων στον ίδιο γεωγραφικό χώρο αργά ή γρήγορα οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους, αποτέλεσμα της οποίας είναι η κυριαρχία του ενός εκ των δύο. Τέτοια είναι στη σύγχρονη εποχή η περίπτωση της Ευρώπης που απειλείται από τον εξισλαμισμό. Ο Huntington ήδη από το 1993 είχε προβλέψει σε άρθρο του ότι οι πόλεμοι στο μέλλον δεν θα γίνονται μεταξύ κρατών αλλά μεταξύ πολιτισμών, υποστηρίζοντας ότι: «Οι μεγάλες διαιρέσεις της ανθρωπότητας και η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι οι πολιτισμικές. Τα κράτη- έθνη θα παραμείνουν οι πιο ισχυροί δρώντες στις διεθνείς υποθέσεις, αλλά οι βασικές συγκρούσεις της διεθνούς πολιτικής θα προκύψουν μεταξύ εθνών και ομάδων διαφορετικών πολιτισμών. Η σύγκρουση των πολιτισμών θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια πολιτική. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολιτισμών θα είναι οι γραμμές μάχης του μέλλοντος». Δύο δεκαετίες μετά φαίνεται ότι η πρόβλεψή του επαληθεύεται.
Από το βιβλίο "Μιναρέδες - Οι λόγχες του Ισλάμ στην Ευρώπη", (εκδόσεις «ΘΟΥΛΗ», 2014) του Χρήστου Τσιαχρή, δικαστικού λειτουργού του Δικαστικού Σώματος Ενόπλων Δυνάμεων, σελ. 143 – 147
.jpg)
