Το 1967 η Αλβανία ανακηρύχθηκε το «πρώτο αθεϊστικό κράτος του κόσμου»

 Το 1967 η Αλβανία ανακηρύχθηκε το «πρώτο αθεϊστικό κράτος του κόσμου».

 Μετά από αυτή τη δήλωση ακολούθησε αμείλικτος διωγμός ανθρώπων όλων των θρησκειών.

Το άρθρο από καθολικό, αναφέρεται στους διωγμούς των καθολικών κατά τα 40 χρόνια του Ενβέρ Χότζα στην εξουσία (το άρθρο είναι του 1984).

 Το Νοέμβριο του 1983 το Ράδιο Βατικανό καταδίκασε «τις πολύ σοβαρές και συστηματικές διώξεις της Καθολικής Εκκλησίας στην Αλβανία» και ανέφερε ότι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β' είχε καλέσει τους Καθολικούς σε όλο τον κόσμο να προσευχηθούν για τη θρησκευτική ελευθερία στη χώρα. Ήταν η τρίτη φορά που ένας Πάπας μιλούσε για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι Καθολικοί στην Αλβανία, καθώς και άλλοι πιστοί, δεδομένου ότι κάθε μορφή θρησκευτικής πίστης κρίθηκε παράνομη από το κυβερνητικό διάταγμα το 1967. Πρώτος Πάπας που είπε κάτι, ήταν ο Παύλος VI, ο οποίος απευθυνόμενος στους Καρδινάλιους στη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 1972, είπε ότι η Αλβανική Εκκλησία φαίνεται ότι «όχι μόνο ζει την ειρήνη της σιωπής, αλλά αντιμετωπίζει και την ειρήνη του θανάτου. Με τους ποιμένες κτυπημένους και το ποίμνιο διασκορπισμένο, δεν μπορεί κανείς να δει ελπίδα για την Εκκλησία». Μίλησε πάλι για τις διώξεις στην Αλβανία τον Απρίλιο του 1973, αυτή τη φορά χωρίς να αναφερθεί στη χώρα ονομαστικά: «Υπάρχει ακόμα μια εκκλησία που είναι αναγκασμένη να ζήσει και ακόμα και να επιβιώσει, στη σκιά του φόβου, στην ασφυκτική αφάνεια της καταπιεστικής νομιμότητας». Τα σχόλια του Πάπα ακολούθησαν την είδηση ​​ότι ένας Αλβανός καθολικός ιερέας, ο π. Shtjefën Kurti, είχε εκτελεσθεί επειδή βάπτισε ένα παιδί στα κρυφά.

Ο Κούρτι συνελήφθη για πρώτη φορά στα Τίρανα στις 28 Οκτωβρίου 1946 και φυλακίστηκε, στα Τίρανα, στη συνέχεια, στη Burrel. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης και αφέθηκε ελεύθερος στις 2 Μαΐου 1963, αφού εξέτισε 17 χρόνια ποινής. Μετά την απελευθέρωσή του τον έστειλαν να ζήσει σε ένα στρατώνα σο Gurës.

Το 1970, παρόλο που απαγορευόταν στους ιερείς να τελέσουν Μυστήρια, μια γυναίκα του ζήτησε να βαφτίσει το γιο της. Ο π. Κούρτι δέχτηκε και βάφτισε το παιδί κρυφά. Τον συνέλαβαν και πάλι και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο π. Κούρτι εκτελέστηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1971, αν και το Βατικανό το έμαθε δύο χρόνια μετά, το 1973, διότι είχε κρατηθεί μυστικό από το καθεστώς.

Παρακάτω ένα βίντεο στα αλβανικά

 

Εκτός από το Βατικανό, ο μόνος άλλος διεθνής οργανισμός που ανέφερε κάτι για τη φρικτή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αλβανία ήταν η Διεθνής Αμνηστία, στην ετήσια αναφορά της. Η ουσία είναι ότι γεγονότα όπως αυτά, που συνέβησαν όχι σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη, αλλά στην καρδιά της λεκάνης της Μεσογείου, σε μεγάλο βαθμό πέρασαν απαρατήρητα από τον έξω κόσμο. Όπως συμβαίνει σήμερα στην Συρία, στο Ιράκ, στη Νιγηρία και αλλού, το δράμα και οι διώξεις των χριστιανών δεν συγκινούσαν τους «ευαίσθητους» ψευτοανθρωπιστές. Οι υπερασπιστές των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δρουν επιλεκτικά.  

O δικτάτορας Ένβερ Χότζα

Όταν η Αλβανία αναδύθηκε μετά από πέντε αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας το 1912, ήταν μια κυρίως μουσουλμανική χώρα. Το νέο ανεξάρτητο κράτος - όπου οι μουσουλμάνοι, ορθόδοξοι χριστιανοί και ρωμαιοκαθολικοί ζούσαν δίπλα-δίπλα - δεν είχε καμία καθιερωμένη θρησκεία. Το Σύνταγμά της εγγυάτο πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους τους πολίτες και υπήρχε, σε γενικές γραμμές, μια θρησκευτική ανοχή. Αν και οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών ήταν σπάνιοι, καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες για να εξασφαλιστεί ότι οι θρησκευτικές κοινότητες εκπροσωπούνταν ισότιμα ​​στην κυβέρνηση, τη δημόσια διοίκηση, το στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας. Στην τελευταία προπολεμική απογραφή που πραγματοποιήθηκε το 1937, η διανομή των θρησκευτικών ομάδων της χώρας είχε ως εξής: μουσουλμάνοι (σουνίτες και μπεκτασήδες) κάτω από το 70 τοις εκατό, Ορθόδοξοι Χριστιανοί πάνω από το 20 τοις εκατό και Ρωμαιοκαθολικοί ελαφρώς πάνω από το 10 τοις εκατό.

Φωτογραφίες 40 καθολικών κληρικών που σκοτώθηκαν επί κομμουνισμού κατά μήκος της λεωφόρου «Μάρτυρες του Έθνους» στα Τίρανα, με αφορμή την άφιξη του Πάπα Φραγκίσκου στην Αλβανία

Αυτή η περίοδος θρησκευτικής ελευθερίας και ανοχής τελείωσε με την έλευση του κομμουνιστικού τυραννικού καθεστώτος, το Νοέμβριο του 1944. Η δίωξη της θρησκείας με τη νέα κυβέρνηση, η οποία είχε έρθει στην εξουσία με ένοπλη βία, πέρασε από διάφορες φάσεις. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν ένιωθαν ανασφαλείς και ταλανίζονταν  από εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες, οι κομμουνιστικές αρχές ακολούθησαν μια προσεκτική και συγκρατημένη πολιτική στις σχέσεις τους με τις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες. Αλλά η στάση τους σκλήρυνε από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές του 1950. Η μουσουλμανική κοινότητα ήταν η πρώτη που υποβλήθηκε σε άμεση κρατική παρέμβαση και έλεγχο. Πρώτα η διδασκαλία της μουσουλμανικής πίστης και η παρουσία στο τζαμί αποθαρρύνονταν, με αυστηρούς περιορισμούς. Ακολούθησε το σταδιακό κλείσιμο των τζαμιών.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μεγαλύτερη χριστιανική εκκλησία της χώρας, τέθηκε υπό έλεγχο με την αντικατάσταση ανεξάρτητου πνεύματος επισκόπων και ιερέων με ανθρώπους που ήταν πιστοί στο καθεστώς, καθώς και πρόθυμοι να δημιουργήσουν τη στενότερη δυνατή σχέσεις με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στη Μόσχα. Ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής ήταν ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Kristofor (Χριστόφορος) Kissi (φωτο). Τον Αύγουστο του 1949, είχε κατηγορηθεί ψευδώς ότι είχε εμπλακεί σε «φασιστικές ενέργειες» και ανεπίσημα καθαιρέθηκε. (στην θέση του αρχιεπισκόπου Χριστόφορου τοποθετήθηκε ο Παϊσιος Βονδίτσα, μέχρι τότε επίσκοπος Κορυτσάς, εκ χηρείας. Ο Χριστόφορος ετέθη σε κατ’ οίκον περιορισμό και στις 19.6.1958 βρέθηκε νεκρός, κατά την επίσημη εκδοχή από καρδιακή προσβολή).

Η Καθολική Εκκλησία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαφύλαξη της αλβανικής γλώσσας και των πολιτιστικών παραδόσεων κατά τη διάρκεια των αιώνων της οθωμανικής κυριαρχίας. Οι πρώτοι συγγραφείς και μελετητές της χώρας, του δέκατου έκτου και δέκατου έβδομου αιώνα - Gjon Buzuku, Pjeter Budi, Φράνκο Μπαρντί και Pjeter Bogdani - ήταν καθολικοί επίσκοποι και ιερείς, οι οποίοι βοήθησαν στο να μην παρασυρθούν οι πιστοί από την παλίρροια της οθωμανικής εξουσίας. Το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν αποφασισμένο να εξαλείψει από τη λαϊκή μνήμη όλα τα ίχνη της ιστορικής αυτής συνεισφοράς. Το γεγονός ότι μερικά από τα πρώτα σημάδια αντίστασης στο κομμουνιστικό καθεστώς είχαν έρθει από καθολικές περιοχές, ίσως ενίσχυσε την αποφασιστικότητα του καθεστώτος να καταστρέψει κάθε επιρροή της καθολικής εκκλησίας και την ίδια την εκκλησία αργά ή γρήγορα.

Ως αρχή εκτελέστηκαν και φυλακίστηκαν μερικοί από τους πιο γνωστούς επισκόπους και ιερείς. Ανάμεσα στα πρώτα θύματα ήταν έξι επίσκοποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Gasper Thaci της Σκόδρας, επικεφαλής της Αλβανικής Εκκλησίας. Σε ένα κατάλογο που συνέταξε το 1976 το Αλβανικό Καθολικό Κέντρο Πληροφοριών στη Καλιφόρνια (με βάση πληροφορίες από πηγές του Βατικανού και Αλβανούς κληρικούς μετανάστες) τέσσερις άλλοι επίσκοποι, 56 ιερείς, 28 Φραγκισκανοί, 13 Ιησουίτες, 10 ιεροσπουδαστές και 8 μοναχές εκτελέστηκαν, πέθαναν ή μαράζωσαν στις φυλακές και στα στρατόπεδα εργασίας από το 1945. Την ίδια στιγμή που αυτοί οι επίσκοποι και κληρικοί διώκονταν ή εκτελούνταν, το καθεστώς διεξήγαγε επίσης μια συστηματική εκστρατεία προπαγάνδας με σκοπό να τους δυσφημίσει στα μάτια των απλών ανθρώπων. Η ίδια ασφυκτική πίεση του καθεστώτος, ασκήθηκε σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες με μεθόδους όπως κλείσιμο των τόπων λατρείας, συχνές εξάρσεις διωγμών και παρενοχλήσεων των κληρικών και λαϊκών, και μια ατελείωτη ροή προπαγάνδας ενάντια σε όλες τις μορφές της θρησκευτικής πίστης.

Χρυσό άγαλμα του Χότζα

 

Ο Harry Hamm, ένας δυτικογερμανός ανταποκριτής εφημερίδας ο οποίος επισκέφθηκε την Αλβανία το καλοκαίρι του 1961, σε έκθεσή του σχετικά με την κατάσταση της αποσύνθεσης στην οποία πολλές από τις εκκλησίες και τα τζαμιά της χώρας είχαν πέσει, παρατήρησε ότι πολλά πρόσωπα κληρικών «ήταν γεμάτα απόγνωση και παραίτηση». Ωστόσο, ο Hamm διαπίστωσε ότι, παρά τις τρομερές διώξεις πολλοί Αλβανοί, παρέμεναν συνδεδεμένοι με τη θρησκεία τους. Η τελική επίθεση κατά της ελευθερίας της θρησκείας και της συνείδησης ήρθε το 1967, στον απόηχο της λεγόμενης «Πολιτιστικής Επανάστασης» της Αλβανίας, στην οποία κομμουνιστές ηγέτες του, μιμούμενοι την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο Τσε Τουνγκ του 1966-1976, έθεσαν ως στόχο, μεταξύ άλλων, την κατάργηση όλων των θρησκευτικών θεσμών και την απαγόρευση των θρησκευτικών πρακτικών.

Σε όλο το 1967 ομάδες νέων προπαγανδιστών και ταραχοποιοί του κόμματος ξεκίνησαν μια σταυροφορία (sic), για να «πείσουν» και τελικά, να αναγκάσουν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και πρακτικές. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι Αλβανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι το αντι-θρησκευτικό κίνημα είχε την πλήρη υποστήριξη του Κόμματος, της Σιγκουρίμι (μυστικής αστυνομίας) και του στρατού, υπήρχε σε ορισμένες περιπτώσεις ανοικτή αντίθεση σε αυτό.

Το Νοέμβριο εκείνου του έτους (1967) ένα ειδικό διάταγμα εκδόθηκε που ανακάλεσε τα καταστατικά βάσει των οποίων οι τρεις θρησκευτικές κοινότητες μέχρι τότε λειτουργούσαν, έκανε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές παράνομες και ανακήρυξε την Αλβανία "το πρώτο άθεο κράτος στον κόσμο". Έτσι, μέχρι το τέλος του 1967, 2.169 θρησκευτικά ιδρύματα είχαν κλείσει ή κατεδαφιστεί.

Μέσω του Τύπου, της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των προπαγανδιστικών βιβλίων, τεράστια ενέργεια και πόροι διατέθηκαν για την ανύψωση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του αρχηγού του για 40 χρόνια, Ενβέρ Χότζα, σε μια οιονεί θεϊκή υπόσταση στην κοινωνία. Η χώρα πλημμύρισε με προτομές και πορτρέτα του ηγέτη.

1985: Ο Μανώλης Γλέζος προσκυνάει το νεκρό τύραννο

Ένα από τα χόμπι του Χότζα και τους συναδέλφων του προπαγανδιστών κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 χρόνων υπήρξε το συνεχές ξαναγράψιμο της ιστορίας. Σε μια επίσημη ιστορία της Αλβανίας, η οποία δημοσιεύθηκε το 1981, αναφερόταν ότι το μέτρο για την κατάργηση των θρησκευτικών ιδρυμάτων «δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας αυθαίρετης απόφασης της κυβέρνησης, αλλά το αποτέλεσμα ενός αυθόρμητου κινήματος που εμφανίστηκε αρχικά μεταξύ των νέων και γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο «λαϊκό κίνημα». Η βία, οι δολοφονίες και φυλακίσεις αθώων ανθρώπων, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλες οι άλλες φρικαλεότητες εξαφανίστηκαν. Το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς επέβαλε ένα οργουελικού τύπου κενό μνήμης.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή