Γιατί να μην καταργήσουμε τελείως το σχολείο;
Μυρτώ Λοβέρδου
Το κουδούνι να χτυπάει στις εννέα, να μην δίνουν εξετάσεις, να μειωθεί η ύλη, να μπαίνουν με ελευθέρας στο Πανεπιστήμιο, να παραμένουν αιώνιοι φοιτητές. Να μην κουράζονται, να ξενυχτάνε και να πίνουν...
Τι ωραία; Κι αν δεν πάνε καθόλου σχολείο;
Θα μπορούν να κοιμούνται ως αργά, δεν θα κουράζονται με το διάβασμα, δεν θα στρεσάρονται με τα τεστ, δεν θα χαλάνε κι οι σχέσεις με τους γονείς στο σπίτι. Θα είναι όλοι «μια ωραία ατμόσφαιρα». Ούτε πειθαρχία και ούτε, φυσικά, τιμωρία. Τα παιδιά δεν θα χρειάζεται να προσπαθούν για τίποτα, η αριστεία θα είναι ρετσινιά και η πρωτιά κουσούρι. Βόλτες, έρωτες, διασκέδαση και ποτάκια...
Μια εικόνα ανέμελης παιδικής ηλικίας όπου μόνο το παιχνίδι θα έχει σημασία, μόνον οι πλάκες θα μετράνε, ούτε αριθμητικές πράξεις, ούτε κλήσεις ρημάτων, ομαλών και ανωμάλων. Τίποτα. Θα περάσουν έτσι σε μια ανέμελη εφηβεία, χωρίς στόχους, όνειρα και ιδανικά. Δεν θα κάνουν σχέδια για το μέλλον. Θα κάθονται και η τύχη τους θα δουλεύει ή μήπως η τύχη θα τους δουλεύει;
Λες και μετά θα τους περιμένει ένας όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος, όπου αγράμματοι και αδιάφοροι για το κάθε τι, σαν τεμπέληδες σε εύφορη κοιλάδα, θα ξαπλώνουν αραχτοί, κοιτώντας το κενό (τους).
Σε μια εποχή όπου η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει ολοένα και δυσκολότερο τον ανταγωνισμό, και οι νέοι από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη βάζουν υποψηφιότητα για τις ίδιες θέσεις που βάζουν και οι Ελληνες, εμείς θα αντιπροτείνουμε «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄ αγόρι μου», και σ΄ όποιον αρέσει. Είμαστε ωραίοι, είμαστε και μάγκες. Περιττή η γνώση, η μόρφωση, οι σπουδές...
Οι αλλαγές στην παιδεία μοιάζουν για τους εκάστοτε υπουργούς αυτής της χώρας, το ιδανικό γήπεδο για παιχνίδι -κάτι σαν παιδική χαρά. Ο δε νυν υπουργός, κύριος Γαβρόγλου, πετάει, τις πιο άκαιρες στιγμές, ιδέες για νέες εκπαιδευτικές μεθόδους που οδηγούν τα παιδιά κατευθείαν στο μηδέν, στον πάτο. Εκτός κι αν αυτός είναι ο δικός του στόχος.
bovary.gr13|09|2018
