"Καρφί" Κύριλλου για Φανάρι-Βατικανό : Καθένας να επικεντρωθεί στη δική του δουλειά και όχι να τριγυρίζει στις αυλές των άλλων
Να αποφεύγονται οι συγκρίσεις μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών ζήτησε σε συνέντευξή του στο πρακτορείο TASS ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κύριλλος.
Σε ερώτηση για τη Ρωσική Εκκλησία και για "υπερβολικά ορθόδοξο περιεχόμενο σε σύγκριση με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι φαίνονται λιγότερο συντηρητικοί" απάντησε ...
"Είναι ωραίο να ακούω τις κατηγορίες εναντίον της Εκκλησίας για τη διατήρηση της πιστότητας προς τις θεμελιώδεις αρχές της. Υπάρχει ελεύθερος χώρος, εντός του οποίου εμείς δεν αλλάζουμε, και περιορίζεται από από τους κανόνες της Εκκλησίας. Αυτός είναι ο χώρος της Ιεράς Παραδόσεως και η Εκκλησία στέκεται σε αυτά τα θεμέλια. Ακόμα, αναρωτιόμαστε πώς ο ένας ή ο άλλος κανόνας θα μπορούσαν να εφαρμόζονται καλύτερα στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα και ποιοι είναι οι αποτελεσματικοί τρόποι για την εξοικείωση των σημερινών νέων με τα δόγματα της πίστης. Χρειάζεται μια προσεκτική και δημιουργική προσέγγιση των σχετικών ενεργειών. Με αυτή την έννοια, η Εκκλησία μεταμορφώνεται όλη την ώρα".
"Και όσο για τις συγκρίσεις μεταξύ της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής, είναι μάταιες και στερούνται νοήματος σε μεγάλο βαθμό. Ανήκουν σε διαφορετικά έθνη με πανάρχαιες διαφορετικές παραδόσεις. Γιατί το Μεγάλο Σχίσμα - ο διαχωρισμός μεταξύ των Δυτικών και Ανατολικών Εκκλησιών - συνέβη (στις αρχές του Μεσαίωνα) και εκεί όπου τα πραγματικά σύνορα, κι όχι τα δηλωμένα, μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρχαν στην πραγματικότητα είναι μια λεπτή ιστορική και φιλοσοφική ερώτηση. Κάθε ένας από εμάς πρέπει να επικεντρωθεί στην δική του δουλειά και δεν θα πρέπει να τριγυρίζει στις αυλές των άλλων.
"Είναι ωραίο να ακούω τις κατηγορίες εναντίον της Εκκλησίας για τη διατήρηση της πιστότητας προς τις θεμελιώδεις αρχές της. Υπάρχει ελεύθερος χώρος, εντός του οποίου εμείς δεν αλλάζουμε, και περιορίζεται από από τους κανόνες της Εκκλησίας. Αυτός είναι ο χώρος της Ιεράς Παραδόσεως και η Εκκλησία στέκεται σε αυτά τα θεμέλια. Ακόμα, αναρωτιόμαστε πώς ο ένας ή ο άλλος κανόνας θα μπορούσαν να εφαρμόζονται καλύτερα στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα και ποιοι είναι οι αποτελεσματικοί τρόποι για την εξοικείωση των σημερινών νέων με τα δόγματα της πίστης. Χρειάζεται μια προσεκτική και δημιουργική προσέγγιση των σχετικών ενεργειών. Με αυτή την έννοια, η Εκκλησία μεταμορφώνεται όλη την ώρα".
Και συνέχισε αναφορικά με τη σύγκριση Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών:
"Και όσο για τις συγκρίσεις μεταξύ της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής, είναι μάταιες και στερούνται νοήματος σε μεγάλο βαθμό. Ανήκουν σε διαφορετικά έθνη με πανάρχαιες διαφορετικές παραδόσεις. Γιατί το Μεγάλο Σχίσμα - ο διαχωρισμός μεταξύ των Δυτικών και Ανατολικών Εκκλησιών - συνέβη (στις αρχές του Μεσαίωνα) και εκεί όπου τα πραγματικά σύνορα, κι όχι τα δηλωμένα, μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρχαν στην πραγματικότητα είναι μια λεπτή ιστορική και φιλοσοφική ερώτηση. Κάθε ένας από εμάς πρέπει να επικεντρωθεί στην δική του δουλειά και δεν θα πρέπει να τριγυρίζει στις αυλές των άλλων.
Αυτή η φράση θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως ένα τρόπον τινά καρφί για τις συχνές επαφές μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα......
Σε ερώτηση για την ταπεινότητα πυο δείχνει ο Παπας Φραγκίσκος αρνήθηκε να σχολιάσει "το ύφος της συμπεριφοράς που έχει ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας" συμπληρώνοντας πως "είμαι βέβαιος ότι ούτε εκείνος θα κάνει παρατηρήσεις όσον αφορά εμένα". Επισήμανε δε ακόμη ότι "Έχω ειλικρινή σεβασμό στον Πάπα Φραγκίσκου και για το γεγονός ότι κρατά στενούς δεσμούς με τη μοναστική παράδοση"
Κατά τα λοιπά δήλωσε πως
-Η αθεϊστική εικόνα του κόσμου δεν είναι βιώσιμη, διότι καταστρέφει τα βασικά:το απόλυτο, συμπεριλαμβανομένης της απόλυτης ηθικής
-Η γήινη ύπαρξή μας είναι μια ευκαιρία που μας δόθηκε για να μετανοήσουμε. Η μετάνοια είναι μια μεγάλη και περίπλοκη εσωτερική προσπάθεια, αυτο-ανάλυση,
Πολύ ενδιαφέρουσες οι συμβουλές του για τους μοναχούς αλλά και για την ιεράρχία της Εκκλησίας:
"Λέω συχνά τους νέους μοναχούς ότι να παίρνουν τους όρκους για χάρη της ανάπτυξης μιας σταδιοδρομίας ισοδυναμεί με τρέλα και πνευματική αυτοκτονία. Μια άνοδος στην ιεραρχία της Εκκλησίας σημαίνει μια αύξηση της αυτοθυσίας και της αφοσίωσης κάποιου,και όχι τον πολλαπλασιασμό των προνομίων που χορηγούνται σε εκείνους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η θυσία αυτή δεν είναι αναγκαστική. Είναι μια εθελοντική θυσία που γίνεται ελεύθερα, ακόμη και με ευγνωμοσύνη. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία αναθέτει τη ευθύνη μόνο στους επισκόπους που είναι μοναχοί (σ.σ. εννοεί άγαμοι) και όχι παντρεμένοι άνδρες;Επειδή είναι αδύνατο να είναι διχασμένοι ανάμεσα σε δύο οικογένειες - τη μικρότερη και την πιο μεγάλη, που είναι η Εκκλησία"
