Η απόρρητη έκθεση Γιούνκερ-Σολάνα για τον ευρωστρατό
To Βερολίνο και οι συνοδοιπόροι του, επισπεύδουν τη συγκρότηση-σε τυπικό επίπεδο-του ευρωστρατού, η απόφαση για τη δημιουργία του οποίου, εμπεριέχεται στη Συνθήκη της Λισσαβώνα από το 2009.
Πληροφορίες του BriefingNews αναφέρουν ότι στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα ορίσουν έναν οδικό χάρτη με «πρακτικά και ρεαλιστικά βήματα για την έναρξη της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ενωσης(EDU).
Οι διαδικασίες επισπεύδονται και δεν είναι καθόλου άσχετες με την κλιμακούμενη επιθετικότητα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ κατά της Ρωσίας αλλά και με την προσπάθεια της Γερμανίας να ενισχύσει το γεωστρατηγικό της ρόλο στην περιοχή.
Χαρακτηριστικές είναι, όπως αποκαλύπτει το BriefingNews οι αναφορές του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του πρώην γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάν, που περιλαμβάνονται σε έκθεση που παρουσιάσθηκε τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, καθώς και οι δύο συνδέουν την ίδρυση του ευρωστρατού με την «αντιμετώπιση του ρωσικού κινδύνου».
Η παρουσίαση της έκθεσης, επίσης δεν είναι τυχαίο ότι έλαβε χώρα, τρεις μόλις ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής, όπου θα εξετάζονταν οι νέες κυρώσεις κατά της Μόσχας.
«Ένας κοινός στρατός μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών θα μεταφέρει στη Ρωσία το μήνυμα ότι είμαστε σταθεροί στην προάσπιση των αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης» σημειώνει ο Γιούνκερ ενώ ο Σολάνα επαναφέρει ευθέως το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, υποστηρίζοντας ότι «η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και η αποσταθεροποίηση ανατολικής Ουκρανίας αναβιώνουν την ευαισθητοποίηση σχετικά με το ενδεχόμενο στρατιωτικής επίθεσης και κατοχής στην Ευρώπη».
Στο ίδιο πλαίσιο και η τοποθέτηση χθες πριν την έναρξη της Συνόδου Κορυφής, της προέδρου της Λιθουαναίας Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε , η οποία δήλωσε ότι «η Ρωσία επιχειρεί σήμερα την επαναχάραξη των συνόρων της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Πρόσθεσε μάλιστα ότι «τα γυμνάσια την περασμένη εβδομάδα με τακτικά όπλα στη Βαλτική Θάλασσα κατά της Πολωνίας και της Λιθουανίας, είναι επίσης μία ένδειξη ότι η Ρωσία επιχειρεί να απειλήσει όλη την Ευρώπη και γίνεται απρόβλεπτη. Θεωρώ ότι το πρώτο πράγμα για εμάς τους Ευρωπαίους είναι ότι θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό...Η Ευρώπη εξακολουθεί να μην είναι ικανή να καταλάβει αυτό που συμβαίνει».
Για την ιστορία αξίζει να σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις των βαλτικών χωρών, που αποτελούσαν μέχρι το 1991 Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης, έχουν αποκαθηλώσει μνημεία του Κόκκινου Στρατού και στη θέση τους, έχουν τοποθετήσει άλλα, στα οποία αποτυπώνονται μορφές που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη συνεργασία με τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Στις ίδιες χώρες, δεν απαγορεύεται να προπαγανδίζεις τον ναζισμό αλλά διώκεται ποινικά όποιος εμφανίζει με τον οιονδήποτε τρόπο το σφυροδρέπανο ή οτιδήποτε θυμίζει τη Σοβιετική Ενωση.
Ναι, οι νεοναζιστές της γερμανικής καγκελαρίας, βρήκαν και πάλι συμμάχους.
Ο ρόλος του ευρωστρατού και οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ
Το σύνολο της στρατιωτικής δομής της Ευρωπαϊκής Ενωσης υποτιμάται συχνά ή αποσιωπάται. Στο πλαίσιο της Ε.Ε. λειτουργούν 28 «εθνικοί» στρατοί, με 1,5 εκατομμύριο . προσωπικό και συνολικές δαπάνες 190 δισεκατομμυρίων ευρώ, σχεδόν διπλάσιες από αυτές της Ρωσίας.
Το Βερολίνο θέλει να ελέγχει το τεράστιο αυτό στρατιωτικό μηχανισμό, μέσω της δημιουργίας της EDU, της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης, για να ενισχύσει τον ηγεμονικό του ρόλο , τόσο στην ΕΕ όσο και στην ευρύτερη περιοχή.
Στο σημείο αυτό, όμως αρχίζουν οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν τη Γερμανία, εκτός από οικονομικό και στρατιωτικό ηγεμόνα στην περιοχή.
Οι ενδοϊμπεριλαιστικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο πόλων, είναι τόσο έντονες που ο Χαβιέ Σολάνα, υποχρεώνεται να σημειώσει στην έκθεσή του: «Κάθε αύξηση στις αμυντικές δαπάνες από την Ε.Ε. είναι ευπρόσδεκτη, αλλά θα πρέπει να διοχετευτεί προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ, καθώς οι ενέργειες της Ε.Ε. θα πρέπει να είναι συμπληρωματικές με του ΝΑΤΟ και να αποφεύγονται οι επικαλύψεις ρόλων και αρμοδιοτήτων.
Υπενθυμίζεται ότι με βάση τη Συνθήκη της Λισσαβόνας ο ευρωστρατός μπορεί να έχει και δράση εντός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν κρίνεται ότι κινδυνεύει η ασφάλεια μίας χώρας ή συνολικά του συγκεκριμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ετσι, «ο εξτρεμισμός στη περιβάλλουσα περιοχή» και η αμφισβήτηση από λαούς και κινήματα της καθεστηκυίας τάξης, θα μπορούσαν όπως έχουμε δει και στο παρελθόν, να λειτουργήσουν ως «συγκοινωνούντα δοχεία» και να δώσουν το πρόσχημα στην οικονομική ελίτ και στο πολιτικό της προσωπικό για επεμβάσεις σε χώρες, για λόγους, καθαρά πολιτικούς.
Η στάση της Ελλάδας
Το ερώτ ημα που τίθεται είναι ποια στάση θα κρατήσει η ελληνική κυβέρνηση. Για την ώρα αντιτίθεται στην επιβολή περαιτέρω κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας αλλά το θέμα του ευρωστρατού, θα μπορούσε να το προσεγγίσει διαφορετικά, με δεδομένη και την επικίνδυνη ενίσχυση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Κυβερνητικό στέλεχος δήλωνε στο BriefingNews, ότι «τα περιθώρια ελιγμών και διαπραγμάτευσης μέσα στο συγκεκριμένο, ασφυκτικό περιβάλλον της ΕΕ, είναι λίγα», υπενθυμίζοντας και την δεινή οικονομική θέση της χώρας μας.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Αθήνα θα αποδεχθεί ως έχει, τον σχεδιασμό του Βερολίνου και των δορυφόρων του.
Το ζητούμενο είναι εάν θα κρατήσει την ίδια στάση έως το τέλος. Αυτό συναρτάται από πολλούς παράγοντες, ο βασικότερος εκ των οποίων αφορά στην απόφασή της για επαναπροσδιορισμό ή αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής συμμαχιών της χώρας.
Οι διαδικασίες επισπεύδονται και δεν είναι καθόλου άσχετες με την κλιμακούμενη επιθετικότητα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ κατά της Ρωσίας αλλά και με την προσπάθεια της Γερμανίας να ενισχύσει το γεωστρατηγικό της ρόλο στην περιοχή.
Χαρακτηριστικές είναι, όπως αποκαλύπτει το BriefingNews οι αναφορές του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του πρώην γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάν, που περιλαμβάνονται σε έκθεση που παρουσιάσθηκε τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, καθώς και οι δύο συνδέουν την ίδρυση του ευρωστρατού με την «αντιμετώπιση του ρωσικού κινδύνου».
Η παρουσίαση της έκθεσης, επίσης δεν είναι τυχαίο ότι έλαβε χώρα, τρεις μόλις ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής, όπου θα εξετάζονταν οι νέες κυρώσεις κατά της Μόσχας.
«Ένας κοινός στρατός μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών θα μεταφέρει στη Ρωσία το μήνυμα ότι είμαστε σταθεροί στην προάσπιση των αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης» σημειώνει ο Γιούνκερ ενώ ο Σολάνα επαναφέρει ευθέως το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, υποστηρίζοντας ότι «η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και η αποσταθεροποίηση ανατολικής Ουκρανίας αναβιώνουν την ευαισθητοποίηση σχετικά με το ενδεχόμενο στρατιωτικής επίθεσης και κατοχής στην Ευρώπη».
Στο ίδιο πλαίσιο και η τοποθέτηση χθες πριν την έναρξη της Συνόδου Κορυφής, της προέδρου της Λιθουαναίας Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε , η οποία δήλωσε ότι «η Ρωσία επιχειρεί σήμερα την επαναχάραξη των συνόρων της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Πρόσθεσε μάλιστα ότι «τα γυμνάσια την περασμένη εβδομάδα με τακτικά όπλα στη Βαλτική Θάλασσα κατά της Πολωνίας και της Λιθουανίας, είναι επίσης μία ένδειξη ότι η Ρωσία επιχειρεί να απειλήσει όλη την Ευρώπη και γίνεται απρόβλεπτη. Θεωρώ ότι το πρώτο πράγμα για εμάς τους Ευρωπαίους είναι ότι θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό...Η Ευρώπη εξακολουθεί να μην είναι ικανή να καταλάβει αυτό που συμβαίνει».
Για την ιστορία αξίζει να σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις των βαλτικών χωρών, που αποτελούσαν μέχρι το 1991 Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης, έχουν αποκαθηλώσει μνημεία του Κόκκινου Στρατού και στη θέση τους, έχουν τοποθετήσει άλλα, στα οποία αποτυπώνονται μορφές που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη συνεργασία με τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Στις ίδιες χώρες, δεν απαγορεύεται να προπαγανδίζεις τον ναζισμό αλλά διώκεται ποινικά όποιος εμφανίζει με τον οιονδήποτε τρόπο το σφυροδρέπανο ή οτιδήποτε θυμίζει τη Σοβιετική Ενωση.
Ναι, οι νεοναζιστές της γερμανικής καγκελαρίας, βρήκαν και πάλι συμμάχους.
Ο ρόλος του ευρωστρατού και οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ
Το σύνολο της στρατιωτικής δομής της Ευρωπαϊκής Ενωσης υποτιμάται συχνά ή αποσιωπάται. Στο πλαίσιο της Ε.Ε. λειτουργούν 28 «εθνικοί» στρατοί, με 1,5 εκατομμύριο . προσωπικό και συνολικές δαπάνες 190 δισεκατομμυρίων ευρώ, σχεδόν διπλάσιες από αυτές της Ρωσίας.
Το Βερολίνο θέλει να ελέγχει το τεράστιο αυτό στρατιωτικό μηχανισμό, μέσω της δημιουργίας της EDU, της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης, για να ενισχύσει τον ηγεμονικό του ρόλο , τόσο στην ΕΕ όσο και στην ευρύτερη περιοχή.
Στο σημείο αυτό, όμως αρχίζουν οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν τη Γερμανία, εκτός από οικονομικό και στρατιωτικό ηγεμόνα στην περιοχή.
Οι ενδοϊμπεριλαιστικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο πόλων, είναι τόσο έντονες που ο Χαβιέ Σολάνα, υποχρεώνεται να σημειώσει στην έκθεσή του: «Κάθε αύξηση στις αμυντικές δαπάνες από την Ε.Ε. είναι ευπρόσδεκτη, αλλά θα πρέπει να διοχετευτεί προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ, καθώς οι ενέργειες της Ε.Ε. θα πρέπει να είναι συμπληρωματικές με του ΝΑΤΟ και να αποφεύγονται οι επικαλύψεις ρόλων και αρμοδιοτήτων.
Υπενθυμίζεται ότι με βάση τη Συνθήκη της Λισσαβόνας ο ευρωστρατός μπορεί να έχει και δράση εντός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν κρίνεται ότι κινδυνεύει η ασφάλεια μίας χώρας ή συνολικά του συγκεκριμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ετσι, «ο εξτρεμισμός στη περιβάλλουσα περιοχή» και η αμφισβήτηση από λαούς και κινήματα της καθεστηκυίας τάξης, θα μπορούσαν όπως έχουμε δει και στο παρελθόν, να λειτουργήσουν ως «συγκοινωνούντα δοχεία» και να δώσουν το πρόσχημα στην οικονομική ελίτ και στο πολιτικό της προσωπικό για επεμβάσεις σε χώρες, για λόγους, καθαρά πολιτικούς.
Η στάση της Ελλάδας
Το ερώτ ημα που τίθεται είναι ποια στάση θα κρατήσει η ελληνική κυβέρνηση. Για την ώρα αντιτίθεται στην επιβολή περαιτέρω κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας αλλά το θέμα του ευρωστρατού, θα μπορούσε να το προσεγγίσει διαφορετικά, με δεδομένη και την επικίνδυνη ενίσχυση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Κυβερνητικό στέλεχος δήλωνε στο BriefingNews, ότι «τα περιθώρια ελιγμών και διαπραγμάτευσης μέσα στο συγκεκριμένο, ασφυκτικό περιβάλλον της ΕΕ, είναι λίγα», υπενθυμίζοντας και την δεινή οικονομική θέση της χώρας μας.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Αθήνα θα αποδεχθεί ως έχει, τον σχεδιασμό του Βερολίνου και των δορυφόρων του.
Το ζητούμενο είναι εάν θα κρατήσει την ίδια στάση έως το τέλος. Αυτό συναρτάται από πολλούς παράγοντες, ο βασικότερος εκ των οποίων αφορά στην απόφασή της για επαναπροσδιορισμό ή αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής συμμαχιών της χώρας.
