Ζούμε σε καιρούς ιδιωτείας, αδιαφορίας και αδράνειας και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζαμε πολύ καλά, όταν ξεκινούσαμε τη δράση της Πρωτοβουλίας μας κατά του Tουρκικού Προξενείου Κομοτηνής. Γνωρίζαμε ακόμη πολύ καλά το κλίμα της φοβικότητας ή του στρουθοκαμηλισμού που διέπει το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της θρακικής ειδικά κοινωνίας. Δεν είχαμε θέσει λοιπόν ποτέ ως κύριο στόχο μας τη συγκέντρωση κάποιου εντυπωσιακού πλήθους υπογραφών. Εκείνο που βασικά μας ενδιέφερε ήταν το να αποκαλύψουμε τον άθλιο και υπονομευτικό ρόλο του Προξενείου και των τουρκοφρόνων οργάνων του, ενημερώνοντας και ευαισθητοποιώντας την ελλαδική κοινή γνώμη για ένα ζήτημα, που επί πολλά χρόνια αποτελούσε ταμπού και καλυπτόταν από την πλέον ένοχη σιωπή του πολιτικού κόσμου της χώρας (και ιδιαίτερα της Θράκης).
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα και επειδή ασφαλώς δεν είμαστε αιθεροβάμμονες, ξεκινώντας την εκστρατεία μας θεωρούσαμε τη συγκέντρωση 5.000 υπογραφών ως ένα αξιοπρεπή συνολικό στόχο. Τα πράγματα όμως τελικά πηγαίνουν πολύ καλύτερα, απ’ όσο νομίζαμε.
Οι εκδηλώσεις συμπαράστασης από τον κόσμο, η πρόσκλησή μας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για ομιλίες και τηλεοπτικές συνεντεύξεις (πριν 4 μέρες βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη, ενώ επίκεινται εκδηλώσεις μας σε Καβάλα, Ορεστιάδα και Θεσσαλονίκη), η μεγάλη επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας και βέβαια το σπάσιμο του φράγματος των 5.000 υπογραφών πριν συμπληρωθούν καν 6 μήνες από την πρώτη εκδήλωση της εκστρατείας μας, είναι γεγονότα που μας χαροποιούν ιδιαίτερα και μας δίνουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας.
Ήδη αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στις 5.082 υπογραφές! Και μάλιστα το ακόμη πιο ενδιαφέρον δεδομένο είναι ότι οι πέντε τελευταίες που έχουν επισυναφθεί ανήκουν και πάλι σε μουσουλμάνους συντοπίτες μας (από την Κομοτηνή και το πομακοχώρι Σμίνθη του νομού Ξάνθης)!
Ο αγώνας λοιπόν συνεχίζεται! Κόντρα στην «πολιτική ορθότητα» των φοβισμένων, κόντρα στην εθνομηδενιστική λογική των εξωνημένων, κόντρα και στην κυρίαρχη στάση ζωής του «δεν βαριέσαι» και του «έλα, μωρέ, τώρα» της νεοελλαδικής αφασίας.
Εμείς πολύ απλά εμμένουμε στις Θερμοπύλες μας κι ούτε μας απασχολεί το αν «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε»! Κάποιος πρέπει στο κάτω-κάτω να αντιδράσει στο ξεπούλημα της Θράκης, στο ξεπούλημα του Αιγαίου και της Κύπρου από τα φοβικά νεοταξίτικα ανθυποενεργούμενα, που παριστάνουν τον πολιτικό κόσμο αυτού του τόπου. Οι παρέες μας όμως σ’ όλη την Ελλάδα είναι πολλές και πυκνώνουν συνεχώς. Και αυτή είναι ασφαλώς η μοναδική αχτίδα που βλέπουμε στο βάθος αυτού του ζοφερού τούνελ…
