Στὶς 6 Μαρτίου 2005 (ν.ἡ.), Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω, χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, ὁ ἐψηφισμένος ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ.κ.Θεόφιλος.
Ἀντὶ ἄλλου ἐπετειακοῦ ἀφιερώματος, γιὰ τὴν πενταετία ἀπὸ τῆς εἰσόδου του στὸν τρίτο βαθμὸ τῆς ἱεροσύνης παρατίθεται ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν προσφωνητήριο λόγο τοῦ Μακαριωτάτου κ. Εἰρηναίου:
«Χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις πληροὶ τὴν καρδίαν ἠμῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτη. Εἶσαι ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος ὅστις θὰ λάβει τὴν Θείαν Χάριν διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς ἠμῶν μετριότητος , ἀφ’ ἢς κατεστάθημεν, ψήφοις κανονικαίς, Πατὴρ καὶ Πατριάρχης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Δοξάζομεν τὸν Θεόν, τὸν δόντα ἠμὶν τὴν χαρὰν ταύτην… Κατὰ τᾶς ἡμέρας ταύτας ἤνοιξαν αἳ πύλαι τῆς κολάσεως.
Ψεύδη, συκοφαντίαι, μυκτηρισμοί, ὑπονοούμενα καὶ διφορούμενα, σπιλώσεις ὑπολήψεων ἐκτοξεύονται διὰ νὰ κρεμάσουν ἐπὶ σταυροῦ τοὺς διακόνους Ἐκείνου, τοῦ Ἐσταυρωμένου δηλονότι Χριστοῦ,
οἱ ὁποῖοι φυλάσσουν τᾶς Θερμοπύλας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τοῦ γένους ἐνταύθα. Ἡ Πεντηκοστή της Χειροτονίας σου διώκει τοὺς δαίμονας, διαλύει νὰ νέφη τοῦ ψεύδους καὶ τῆς συκοφαντίας, καταπραΰνει τὸν ἄδικο πόλεμο καὶ ἀναψύχει ἠμᾶς τὲ καὶ τὴν Ἀδελφότητα… Πρὸ πάντων τῶν παρόντων ὅμως χαίρω ἐγώ, ὁ σὸς Πατὴρ καὶ Πατριάρχης, ὅτι ἀξιοῦμαι σήμερον νὰ σὲ προσάγω εἰς τὸ ἐσώτερόν του καταπετάσματος τῆς Ἱεροσύνης.»
Ὁ Ἀγοταφικός σου ἐπισκοπικὸς ἀγὼν εἶναι ὁ δυσχερέστατος τῶν ἀγώνων. Φύλαξον τὴν παρακαταθήκην. Γίνου Κηρηναῖος καὶ ἄρε τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ, τὸν Σταυρὸν τῆς ἐκκλησίας Του καὶ τὸν Σταυρὸν τοῦ Γένους Ἠμῶν. Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου Σου, ἴνα λάβης διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς Ἠμῶν Μετριότητος τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Ἱερωσύνης…»
Καὶ πὼς ὑλοποίησε ὁ κ. Θεόφιλος τὶς προτροπὲς τοῦ χειροτονήσαντος αὐτὸν Πατριάρχου; Ἂς ἀφήσουμε τὸν Εὐρωπαῖο δικαστῆ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων κ. Λουκὴ Λουκαϊδη νὰ μᾶς τὸ περιγράψει στὴν ἔκθεσή του:
«Ὁ κ. Θεόφιλος ἐκφραζόταν μὲ ἕναν ἤρεμο ἀλλὰ ἐχθρικὸ τρόπο ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὸν κ. Εἰρηναῖο. Εἶπε ὅτι ὁ κ. Εἰρηναῖος δὲν ἔπρεπε νὰ διαμένει στὸ Πατριαρχεῖο, διότι εἶχε ἐκθρονιστεῖ καὶ καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του ὡς Πατριάρχης, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὴ τὴ στιγμὴ νὰ εἶναι ἕνας ἁπλὸς μοναχὸς καὶ σὰν τέτοιος ἔπρεπε νὰ πάει σὲ κάποιο μοναστήρι γιὰ νὰ περάσει κάποια περίοδο μετάνοιας καὶ ταπείνωσης… Σὲ ἐρώτησή μου γιατί τὸν ἔχουν κλειδωμένο καὶ δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ κυκλοφορήσει ἐλεύθερα ἐκτὸς τοῦ κελῖου του, μοῦ ἀπάντησε ὅτι αὐτὸ γίνεται διότι οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ κ. Εἰρηναίου ἔρχονται καὶ δημιουργοῦν φασαρίες…»
Μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τί νὰ προσθέσει κανείς; Ἔχουμε μία παγκόσμια καὶ πανορθόδοξη πρωτοτυπία διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ἕνας «μοναχός» ἔχει χειροτονήσει ἕναν «Πατριάρχη»!! Γι’ αὐτὸ φαίνεται ὁ κ. Θεόφιλος δὲν ἀναφέρει ποτὲ καὶ πουθενὰ ποιὸς τὸν χειροτόνησε ἐπίσκοπο… Δυστυχῶς, τοῦ ταιριάζει ὁ στίχος τοῦ Ἱεροῦ ὑμνογράφου «ὢ πόσων ἀγαθῶν ἀμνήμων ἐγένου! Καὶ σοῦ στηλιτεύεται ἡ ἀχάριστος γνώμη…» ἀλλὰ καὶ ἡ ρήση τοῦ Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς ἀπὸ εὐεργετηθέντα ἀχάριστον» φράση ποὺ ἀγαποῦσε πολὺ ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Διόδωρος.
Διερωτώμαστε: Ἄραγε τίνος βιβλικοῦ προσώπου ἐζήλεψε τὴν δόξα ὁ κ. Θεόφιλος; Ἀντὶ δὲ ὁποιασδήποτε ἄλλης ἀπαντήσεως θὰ παραθέσουμε τὰ λόγια καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ.Εἰρηναίου κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς χειροτονίας τοῦ κ. Θειφίλου:
«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν, ὅτι ὄντως Αὐτῶ μόνω πρέπει πάσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις». Αὐτὸς διοικεῖ τὰ πάντα, Αὐτὸς κατευθύνει τὴν Ἱστορίαν. Αὐτὸς ὁδηγεῖ τὰ βήματα τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸς φωτίζει τυφλοὺς καὶ ἀνιστὰ τὸν ταπεινὸν κατερραγμένον. Αὐτῶ Μόνω, ἠμεῖς ἐλπίζομεν καὶ Αὐτῶ Μόνω λατρεύομεν, Αὐτῶ Μόνω λειτουργοῦμεν καὶ πιστεύομεν , ὅτι θὰ ἐξάγη ἠμᾶς καὶ τὸ ἡμέτερον Πατριαρχεῖον εἰς Ἀναψυχήν».
Καὶ αὐτὸ εἶναι βέβαιο. Διότι: «Κύριε, ἡ δικαιοσύνη Σου, δικαιοσύνη εἰς στὸν αἰώνα καὶ ὁ λόγος Σου ἀλήθεια».
Πικραμένοι Ἁγιοταφίτες
Ἀγανακτισμένοι Ὀρθόδοξοι!
