Του Διονύση Μακρή
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Μητέρα Εκκλησία μας, ως θέλει να λέγεται, εξέλαβε, ως είχαμε αποκλειστικά γράψει και σε προηγούμενα τεύχη της εφημερίδας, ως μοναδική ευκαιρία την προσφυγή του εκκλήτου του πρώην Μητροπολίτη Αττικής και νυν μοναχού Παντελεήμονα Μπεζενίτη καθώς και την παράνομη έφεσή του, προκειμένου να θέσει και εμπράκτως εν αμφιβόλω το σύστημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ίσως δια του τρόπου αυτού το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας μας επιδιώκει να «διακονήσει» άμεσα και όχι υποτελώς, όπως τώρα πράττει την λογιζομένη τύποις και όχι ουσία αδελφή η ενίοτε και θυγατέρα Ορθόδοξη Εκκλησία!
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, έχοντας συστηματικά κατά τη γνωστή φαναριώτικη μέθοδο διπλωματίας «αλώσει» και εξουδετερώσει κάθε πιθανή ουσιαστική φωνή αντίδρασης στους κόλπους της εν Ελλάδι Ιεραρχίας προχώρησε ένα βήμα περαιτέρω προκαλώντας σύγχυση και διχασμό, στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και στις σχέσεις των Ιεραρχών. Στοιχεία ωστόσο, ξένα προς τον ευαγγελικό λόγο του αρεστού για τον ουρανό και τον τριαδικό Θεό διοικείν, ιδιαίτερα από μία Εκκλησία που θέλει να αποκαλείται και Μητέρα. Γιατί ως Μητέρα Εκκλησία θα έπρεπε να νοιάζεται και να θυσιάζεται για την ενότητα, την αγάπη και την πνευματική πρόοδο των υποτιθέμενων θυγατέρων η αδελφών Εκκλησιών. Θα έπρεπε, όπως κάνει κάθε φυσική μητέρα να θυσιάζεται συνεχώς.
Αντί όμως της θυσίας επέλεξε δια της ωμής αμφισβητήσεως της διοικητικής εξουσίας της εν Ελλάδι θυγατρός Εκκλησίας να επιβάλλει de facto θέσεις που πλήττουν στην κυριολεξία το κουτσουρεμένο ήδη ισχύον καθεστώς του Αυτοκέφαλου. Θέσεις που διχάζουν σε περίοδο μάλιστα περισυλλογής και κατάνυξης το Χριστεπώνυμο ποίμνιο... Δεν αποκλείεται να ταυτίζει ατυχώς το καθεστώς του Αυτοκεφάλου με απωλεσθείσα, χαμένη δηλαδή περιουσία του και να επιδιώκει να την πάρει πίσω με κάθε τρόπο!
Η υπόθεση πάντως του καθαιρεθέντος Μητροπολίτη Παντελεήμονα έχει ακόμη πολύ βάθος, με δεδομένο την πρόθεση του τελευταίου να προσφύγει ακόμη και το ευρωπαϊκό δικαστήριο για να λάβει και πάλι την αρχιερωσύνη του!!! Και αυτή ακριβώς η φημολογούμενη πρόθεση έθετε ως προτεραιότητα την εκδήλωση σύνεσης και καταλλαγής από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Η εξέταση άλλωστε του προβλήματος υπό αυτή την οπτική γωνία θα συνέβαλε στην οριστική λύση, αφού θα ενεργοποιούσε την πηγή της ανιδιοτέλειας των ανωτάτων ρασοφόρων μας και θα οδηγούσε τον καθαιρεθέντα στην οδό της μετανοίας.
Τη βαρύνουσα ευθύνη πλέον της όλης τροπής που πήρε η υπόθεση φέρει στο σύνολό της η Ιερά Σύνοδος και οι τραγελαφικές αποφάσεις της τόσο κατά την περίοδο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, όσο και επί του διαδόχου του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Μερίδιο ευθύνης ωστόσο, φέρουν και οι ιδιοτελώς κινούμενοι ένθεν και ένθεν ανώτατοι ρασοφόροι, υπερασπιστές η κατακριτές αποφάσεων και απόψεων! Και αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι παρεμβάσεις τους υποκρύπτουν ενίοτε την επίδειξη της αρχιερατικής λογιζομένης ανούσιας και θεομίσητου ισχύος ενώ εκδηλώνουν μύχιους στόχους. Και αυτό συνιστά φαρισαϊσμό και υποκρισία. Η απαράδεκτη εμμονή άλλωστε στο γράμμα του νόμου δηλοί παντελή έλλειψη ταπείνωσης και φανερώνει χλιαρή πίστη, κάτι που δεν συνάδει με τον ευαγγελικό λόγο.
Εκ του ανωτέρω κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε τα επιπόλαια, όπως λογίζονται εκ των υστέρων ανοίγματα και των δυό τελευταίων Προκαθημένων της Εκκλησίας της Ελλάδος προς την Κωνσταντινούπολη. Ο ιδιοτελής αυθορμητισμός και το ανεξέλεγκτο συναίσθημα δεν ενδυναμώνουν φιλίες και συνεργασίες αλλά πάντοτε οδηγούν σε «λυκοφιλίες». Προκαλούν δεινά και ανεπίτρεπτους διχασμούς ενώ δρουν διαβρωτικά στην ενότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Γίνεται πλέον πασιφανές μετά και την εμπλοκή της υπόθεσης του πρώην Αττικής ότι το «πληγωμένο» και «σταυρωμένο» επί δεκαετίες Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά τα λεγόμενα του νυν Προκαθημένου του Βαρθολομαίου μπροστά στην υλοποίηση των μύχιων ιδιοτελών στόχων και σχεδίων που αφορούν την επανάκτηση της πάλαι ποτέ κυριαρχίας του και της «βατικάνειας» μορφής επίδειξης εξουσίας δεν λογαριάζει ούτε σέβεται φιλίες και συνεργασίες. Και το ανησυχητικό είναι πως δεν συνειδητοποιεί την αιτία που ο Θεός επέτρεψε να βρίσκεται μέχρι σήμερα υποτελές σε ένα αλλόθρησκο εξουσιαστή η σταυρωτή... Φυσικά αν το κατανοούσε δεν θα δημιουργούσε τέτοιου είδους μέτωπα ούτε θα επιδίωκε ρήξεις. Ούτε με κάθε ευκαιρία θα προσπαθούσε να πατάξει τους ανησυχούντες χριστιανούς που αντιτάσσονται στην εκκλησιαστική διπλωματία και τις πρωτοβουλίες του προτάσσοντας μάλιστα τον σεβασμό και την προσήλωση στον ευαγγελικό λόγο και στους Πατέρες!
Η πρόσφατη λοιπόν ωμή παρέμβαση του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου στα της διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος με την επίκληση δήθεν του Κανονικού Δικαίου πέραν του ότι ώθησε την τελευταία στην παραβίαση νόμων του κράτους και στη διάνοιξη ρήγματος στις σχέσεις της με την Πολιτεία δείχνει έλλειψη ταπεινού φρονήματος. Έλλειψη που ευλόγως γεννά την απορία στους Χριστιανούς για το πως θα πορευτεί την Αγία Τεσσαρακοστή το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας μας χωρίς το απαραίτητο κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας αυτό εφόδιο, που αποτελεί κατά γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους την «βενζίνη» για τον πιστό προς τον Γολγοθά και την Ανάσταση;
Στην ουσία ωστόσο, η ωμή παρέμβαση του Πατριαρχείου έφερε για άλλη μία φορά στο προσκήνιο την παθογένεια του ισχύοντος διοικητικού συστήματος της υφιστάμενης αυτοκεφαλίας. Τώρα ουδείς έχει την παραμικρή αμφιβολία πως πρόκειται για ένα ιδιότυπο καθεστώς μερικής «υποτέλειας και αιχμαλωσίας», στηριζόμενο σε σχέσεις ξένες προς τα όσα πρεσβεύει η Ορθοδοξία μας. Ο νυν Πατριάρχης μας πέφτοντας στην καλοστημένη παγίδα του μιαρού Σατάν, που δυστυχώς φαίνεται να του ενισχύει κοσμικού τύπου μορφές εξουσίες, στην πράξη αποδεικνύεται πως είθισται να μην λογαριάζει ιερούς κανόνες και παραδόσεις όταν αντιτίθενται σε τούτη την πολιτική του (βλ. οικουμενιστικά ανοίγματα με Παπισμό και με κάθε λογής πλάνη). Γνωρίζει ακόμη λειτουργώντας ως Καίσαρας και να τους επικαλείται κατά βούληση όταν αυτοί τον εξυπηρετούν στο ενίοτε λανθασμένο διάβα του.
Με τις κοσμικές αυτές συνταγές άλλωστε εξουδετέρωσε με εικονικές φιλίες μίας θεομίσητης ιδιοτελούς φθηνής παρασκηνιακής συναλλαγής τις πιθανές -ενίοτε και πολιτικές- εστίες που το εμπόδιζαν στην επίτευξη των στόχων του. Και όπου δεν επιτεύχθηκε τούτο, τότε επέδειξε μία πρωτοφανή κακεντρέχεια. Η φράση λοιπόν που φέρεται να είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προς τον αμετάπειστο Πατριάρχη «να μη με θεωρείτε πλέον φίλο» (βλ. εφημερίδα Βήμα19/2/2010) –απαράδεκτη για ρασοφόρο ορθόδοξο αν ειπώθηκε- ελαφρώς παραποιημένη έχει ακουστεί και από πολλούς άλλους... Αυτή φυσικά αν εκληφθεί ως ακραία έκφραση αγανάκτησης που εμπεριέχει και απειλή, όπως έχει κατά το παρελθόν αποδειχθεί δεν πρόκειται επ’ ουδενί να αλλάξει κάτι στους όλους σχεδιασμούς του Φαναρίου. Απλώς αν τελικά ισχύει, θα συμβάλει, ώστε και ο νυν Αρχιεπίσκοπος, όπως και πολλοί άλλοι ρασοφόροι και λαϊκοί να ενταχθούν στην ειδικά διαμορφωμένη από το Φανάρι αντιπατριαρχική πλευρά, στην οποία ανήκουν αυτοί που αντιπολιτεύονται το «αλάνθαστο» σε τρόπους και βατικάνειο σε συμπεριφορές σκλαβωμένο Πατριαρχείο μας.
Εκείνο πάντως που προξενεί απορία και δυσμενή σχόλια στο παρασκήνιο που φθάνουν ακόμη και στην ανάπτυξη φημολογίας για αλισβερίσι φθηνής οικονομικής συναλλαγής είναι η εμμονή του Πατριάρχη στην έμμεση στήριξη μίας σκανδαλώδους στην όλη δομή και εξέλιξή της υπόθεσης.
Εμμονή που έφθασε στο σημείο να προκαλεί τριγμούς στην ενότητα της Εκκλησίας. Τέτοιου τύπου εμμονές στις χριστιανικές σχέσεις εκδηλώνουν παντελή έλλειψη ταπεινοφροσύνης, γεγονός που καθιστά κάθε Χριστιανό είτε ρασοφόρο είτε και λαϊκό γυμνό έναντι της αληθινής πίστης και ξυπόλητο έναντι των ακανθών της οιανδήποτε πλάνης...
Ελπίζουμε ο δικαιοκρίτης Θεός να επιφέρει την ευαγγελική ειρήνη στις καρδιές όλων και ιδιαίτερα στις καρδιές των μεγάλων ρασοφόρων που βρίσκονται στο πηδάλιο της Εκκλησίας μας. Χωρίς αυτή άλλωστε κάθε Χριστιανός καθίσταται ελάχιστος, και ασήμαντος σε γη και ουρανό.
Η τόλμη θέλει και τα ανάλογα κότσια
Η πρωτοφανής πάντως στα μετά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ εκκλησιαστικά χρονικά, «τόλμη» που επέδειξε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με το να προχωρήσει στην πλήρωση των δυό νέων Μητροπόλεων που ιδρύθηκαν μετά τη διχοτόμηση της Μητροπόλεως Αττικής, αγνοώντας την σύσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατέληξε τελικώς «μπούμερανκ»...
Και κατέληξε σε «μπούμερανκ» γιατί ο τρόπος θεραπείας συνδέθηκε με την προώθηση ημετέρων στο αρχιερατικό αξίωμα. Αν λοιπόν και εμπεριείχε ενδομύχως την έννοια της διοικητικής υπέρβασης των ανυπέρβλητων εμποδίων ανέδειξε λόγω της ιδιοτελούς υφής του στην εξέλιξή του την ανευθυνότητα επιβεβαιώνοντας την υποτελή διάθεση των ανωτάτων ρασοφόρων μας!
Η υπέρβαση άλλωστε απαιτεί και τα ανάλογα «κότσια», τα οποία προϋποθέτουν καθαρότητα και ανιδιοτελή χαρακτήρα. Η απουσία αυτών των στοιχείων οδηγεί σε παταγώδεις αποτυχίες, οι οποίες δυστυχώς δεν δύνανται να δικαιολογηθούν με την επιστράτευση φθηνών δικαιολογιών, όπως λ.χ. η οικονομική κρίση η η περίοδος της Τεσσαρακοστής η ο σεβασμός στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (βλ. ανακοίνωση ΔΙΣ 19/2/2010). Γιατί οι δικαιολογίες αυτές πέραν του ότι λαμβάνονται «φθηνές και τιποτένιες» κρύβουν τη νοσηρή φαρισαϊκή νοοτροπία και σκέψη που στηλίτευσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Κατόπιν όλων αυτών κάλλιστα θα μπορούσε να αναφωνήσει ο πιστός λαός «το ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές» αν αναλογιστεί τις απαράδεκτες από πάσης απόψεως αποφάσεις και τους χειρισμούς στην όλη υπόθεση του δυστυχούς πρώην Μητροπολίτη. Και για να μην παρεξηγηθούμε εννοούμε το σύνολο αυτών από τότε που ανέκυψε το ζήτημα με την αδελφότητα της Ιεράς Μονής του Αγίου Εφραίμ, στη Νέα Μάκρη και την αποστολή των παρακινούμενων από το νοσηρό αρχιερατικό «φιλάδελφο» εξαρχιών μέχρι τις ανηθίκου περιεχομένου κασέτες και τις τραγελαφικές χαριστικές κρίσεις της πλειονότητας των μελών της προηγούμενης Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.
Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός στη λήψη αυτών στέγνωσαν το πηγάδι της ταπείνωσης που άνοιξε ο ουρανός στον καθαιρεθέντα πρώην Μητροπολίτη ενώ η εξέλιξη του θέματος τόσο από το Φανάρι όσο και από την Αθήνα ενισχύει ολοένα και περισσότερο τον κίνδυνο απώλειας της εν Χριστώ σωτηρίας του. Αυτό προκαλεί την αλγεινή εκκλησιαστική εικόνα ιδιαίτερα τώρα που πορευόμαστε την οδό της μετανοίας με προορισμό τον Γολγοθά και την Ανάσταση. Γι’ αυτό θα κριθούμε όλοι ανεξαιρέτως γιατί από τις πράξεις μας, τις αποφάσεις μας και τα γραφόμενά μας ο Κύριος εξετάζει τις ενδόμυχες διαθέσεις της καρδιάς μας.
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010
