Επί των ημερών της προηγουμένης κυβερνήσεως, είχε σχεδόν επίσημα δηλωθεί ότι ήταν παγιωμένη αντίληψη πως «πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει». Έτσι δικαιολογούσαν το γεγονός ότι άφησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις να καταρρεύσουν.
Την ίδια όμως πολιτική συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση. Πλέον έχουμε περάσει από την απαξίωση των υποδομών και των μέσων, στην πλήρη απαξίωση του στρατιωτικού προσωπικού.
Παραβλέποντας το γεγονός ότι πέρα από την άμυνα του εθνικού και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι επιφορτισμένες με την υποστήριξη των διπλωματικών αποστολών της χώρας, εκπληρώνοντας σημαντικό έργο συμμετοχής σε ειρηνευτικές και άλλες διεθνείς αποστολές, η Κυβέρνηση διατηρεί το κλίμα αβεβαιότητας εξ αιτίας του οποίου τα καλύτερα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων εξωθούνται σε παραιτήσεις.
Γιατί ναι, είναι οι καλύτεροι αυτοί που φεύγουν.
Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς έστω τα δεδομένα που αφορούν στις ετήσιες κρίσεις των αξιωματικών, γνωρίζει ότι η αξιοκρατία είναι μια έννοια όχι απλώς ταλαιπωρημένη. Είναι έννοια άγνωστη στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Από εκεί ξεκινούν πολλά από τα προβλήματα τα οποία σήμερα ανακαλύπτονται. Γιατί δεν είναι καινούργιο φαινόμενο οι συνταξιοδοτήσεις στα 25 χρόνια υπηρεσίας, προσώπων που δεν έχουν συμπληρώσει κάν το 50ο έτος της ηλικίας τους. Αυτό που επιμελώς αποκρύπτεται είναι ότι το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχουν όλοι οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Το γιατί δεν το ασκούν είναι αυτονόητο. Δεν είναι το ίδιο να δουλεύει (;) κανείς σε μια δημόσια υπηρεσία και το ίδιο να είναι στρατιωτικός με συνεχείς μεταθέσεις, απλήρωτες υπερωρίες, βάρδιες και συνεχή πίεση και άγχος.
Αναξιοκρατία και «χάρτινοι» στρατηγοί
Προτείνουν ορισμένοι να καταργηθεί το μέτρο της αποστρατείας κάποιου όταν προάγεται νεότερός του. Πράγματι σε μιαν ιδανική οργάνωση κράτους και ενόπλων δυνάμεων αυτό θα ήταν αποδεκτό. Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει να υπηρετεί υπό τις διαταγές ενός αξίου νεοτέρου του. Αυτό όμως προϋποθέτει μακρά παράδοση αξιοκρατίας. Προϋποθέτει να έχει γίνει συνείδηση σε όλους και κυρίως στους υπηρετούντες αξιωματικούς ότι αυτός που προάγεται είναι ο πραγματικά άξιος που επιλέγεται με κριτήρια διαφανή και αντικειμενικά.
Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Ακόμη χειρότερα, δεν γινόταν ποτέ. Μπορεί να υπήρξαν εξαιρέσεις, αλλά και αυτές ήσαν τόσο σύντομες που σίγουρα δεν αρκούσαν για να δημιουργήσουν παράδοση αξιοκρατίας.
Επιπροσθέτως δεν υπάρχουν κριτήρια στα οποία να στηρίζεται η κρίση των συμβουλίων που υποτίθεται ότι αποφασίζουν τις προαγωγές και αποστρατείες. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι ΟΛΟΙ οι αποστρατευόμενοι προσφεύγουν στα διοικητικά δικαστήρια και με βάση τα φύλλα ποιότητος που έχουν στο σύνολό τους σχεδόν δικαιώνονται!
Έτσι γεμίζουμε «χάρτινους» στρατηγούς που έφυγαν από την υπηρεσία στο βαθμό του συνταγματάρχου! Μακάρι να ήσαν όλοι οι αξιωματικοί μας άριστοι σε σημείο που να δυσκολεύονται τα συμβούλια να επιλέξουν τον καλύτερο. Αν ήταν έτσι κανείς δεν θα είχε πρόβλημα να καθιερώσει διαφανείς και αδιάβλητες διαδικασίες. Όμως γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οπότε πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα φύλλα ποιότητος επίτηδες είναι τόσο ασαφή ώστε να μένουν ανοιχτά όλα τα περιθώρια.
Μπορεί να προάγονται αξιωματικοί με ελάχιστη έως μηδενική επιχειρησιακή πείρα και να αποστρατεύονται άλλοι που είτε είχαν πολιτική υποστήριξη, είτε κρίθηκε ότι θα ήσαν λιγότερο επίμονοι και πιο «συνεργάσιμοι» στην εφαρμογή αμφιλεγομένων αποφάσεων...
Ευθ. Π. Πέτρου
