Γενοκτονίες που αξιώνουν διεθνή αναγνώριση - Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού - Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία Το 1908 αποφασίζεται από την τριάδα Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ στη Θεσσαλονίκη το απάνθρωπο σχέδιο εξοντώσεως των χριστιανών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το κίνημα των Νεότουρκων, το 1908 αποτελεί την αντεπανάσταση των Τούρκων ενάντια στα προοδευτικά κινήματα. Οι Νεότουρκοι αρνιούνται πως υπάρχει εθνικό ζήτημα στην Τουρκία και επιλέγουν την πολιτική βίαιης αφομοίωσης των πληθυσμών. Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν, άσχετα σε ποία θρησκεία ή πίστη ανήκουν, είναι επιταγή των Νεότουρκων. Το 1915 από τους πέντε τουρκικούς συλλόγους για την ένοπλη αντίσταση εναντίον των μειονοτήτων οι τρεις ήτανε προσανατολισμένοι εναντίον των Ελλήνων και οι δύο εναντίον των Αρμενίων…
To απάνθρωπο σχέδιο επεκτείνεται και στους ελληνορθόδοξους ποντίους σε αντίποινα του απελευθερωτικού κινήματός τους και της συμμαχίας τους με την Ρωσία ως προστάτιδας των Χριστιανών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και με τις δυνάμεις της Αντάντ στον Α παγκόσμιο πόλεμο. / Κατά τον Γ. Χόρτον σ.31 από το 1822-19Ο4 έσφαξαν οι Τούρκοι 328.477 Χριστιανούς. Η εφαρμογή του σταθερού προγράμματος εξόντωσης της χριστιανοσύνης από όλο το μήκος και το πλάτος της παλιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της εξολόθρευσης δηλαδή ενός αρχαίου χριστιανικού πολιτισμού, ο οποίος είχε ξεκινήσει μια θαυμαστή ανάπτυξη και μία πνευματική ανανέωση, αρχίζει να εντείνεται από το 1911 και φθάνει σε πλήρη έξαρση μέχρι τη συνθήκη του Μούδρου το 1918 και επανεμφανίζεται και πάλι μετά τα συνέδρια του Ερτζερούμ και της Σεβάστειας το 1919, παίρνοντας μέχρι το 1922 την έκταση της γενοκτονίας, που σήμερα είναι γνωστή ως ολοκαύτωμα των Ποντίων.( το 1916 άρχισε η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 350.000 νεκρούς ως το 1924, ενώ στις περιοχές τους δεν έγινε ποτέ πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας). Εκτελεστές του σχεδίου εξοντώσεως των Ποντίων ήταν αρχικά τα στελέχη των Ιττπιχάτ: Ενβέρ, Ταλαάτ Πασάς και Τζεμάλ Πασάς και μετέπειτα ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Κεμάλ Τοπάλ Οσάλ .
Ιδίως με το λεγόμενο Σεφερπεγλίκ το 1914, επιστρατεύεται και όλος ο άρρενες, μη μουσουλμανικός πληθυσμός του Πόντου και κυρίως ΄Ελληνες και Αρμένιοι που στέλνονται στα τάγματα και εκεί πεθαίνουν από την πείνα δίψα και τις κακουχίες. 0ι μη καταταγέντες απαγχονίζονται. Διατάσσεται η εκτόπιση από πόλεις και χωριά χιλιάδων γυναικόπαιδων και η εξορία τους σε άγνωστους τόπους, ακόμη και η εκκένωση ολόκληρων πόλεων. 0ι αποστολές αυτές εννέα και πλέον τον αριθμό γυναικόπαιδων (σεφκιάτ) οδηγούνται μέσα σε παγετώνες κάτω από φρικιαστικές συνθήκες από τόπο σε τόπο, επιβιώνοντας ελάχιστοι από αυτούς από τις κακουχίες, τους βιασμούς και επιθέσεις των Τούρκων. Οι οργανωμένες και αυθόρμητες βιαιότητες, οι βιασμοί και οι δολοφονίες με μεγάλη βαρβαρότητα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πληθυσμοί ολόκληρων πόλεων και χωριών, όπως της Πάφρας, της Τριπόλεως, της Σάντας κ.α. ξεκληρίζονται ολοκληρωτικά. Εκτελούνται άρχοντες (πρόκριτοι),βουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές, δάσκαλοι, ακόμα και μαθητές γυμνασίων και κληρικοί, πυρπολούνται πόλεις και χωριά και γίνονται ομαδικές σφαγές, πολιορκούνται και λεηλατούνται μοναστήρια και εκκλησίες.
Υπήρχε η εφαρμογή πολιτικής βίας ενάντια στις γυναίκες, την αρπαγή γυναικών και τον εγκλεισμό σε χαρέμια των τούρκων, βίαιο εξισλαμισμό, μαζικούς βιασμούς και μαζικές εγκυμοσύνες. Είχαμε σφαγή εγκύων γυναικών, αρπαγή παιδιών, βρεφών από τις τουρκικές οικογένειες. Είχαμε μαζική διακόρευση κοριτσιών ηλικίας από 6 ως 1Ο ετών, τη σφαγή μικρών παιδιών. Το σύνολο των θυμάτων της γενοκτονίας υπολογίζεται σε 3ΟΟ.ΟΟΟ - 35Ο.ΟΟΟ περίπου. ΄0πως αναφέρει και ο Ενεπεκίδης, η γενοκτονία αλλά Τούρκα είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη δεν έχει θεωρητικά βάση, αλλά μάλλον πρακτικά, πλιατσικολογικά. 0ι καλούμενες εντοπίσεις, εξορίες των κατοίκων ολόκληρων χωριών, οι εξοντωτικές κείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικόπαιδων και των γερόντων – οι άνδρες βρίσκονται ήδη στα καταναγκαστικά τάγματα εργασίας ή στο στρατό – δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Auschwitz με τους διαβολικά οργανωμένους μηχανισμούς της φυσικής εξόντωσης του ανθρώπου και είναι όμως ένα φρικιαστικό Auschwitz εν ροή, οι άνθρωποι πέθαιναν καθ΄ οδό, δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου, περπατούσαν από υποχρέωση για να πεθαίνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης τιμής και αξιοπρέπειας.
Δεν υπήρχε στο τέρμα κανένα γιατί για τους περισσότερους δεν υπήρχε τέρμα. Ένα μέρος του Ελληνορθόδοξου πληθυσμού του Πόντου εξαναγκάζεται σε εξισλαμισμό. Παρά τις συστηματικές επιχειρήσεις αφελληνισμού ζούσαν μέχρι το 1922 στην ευρύτερη περιοχή του Πόντου και της Νότιας Ρωσίας περίπου 1.5ΟΟ.ΟΟΟ ΄Ελληνες πόντιοι. Οι ΄Ελληνες στη Μικρά Ασία ( Πόντο, Ιωνία και Καππαδοκία ) και στην Ανατολική Θράκη ήταν 2.601.312 πριν από το 1914 με βάση τις οθωμανικές στατιστικές, τη στιγμή που ο συνολικός πληθυσμός μόλις πλησίαζε τα 9.5 εκατομμύρια. Η επόμενη καταμέτρησή τους έγινε στην Ελλάδα το 1928, ως προσφύγων αυτή τη φορά, και βρέθηκαν να είναι 1.221.849.΄Οπως προαναφέραμε η μοίρα τους είχε προδιαγραφεί από το 1908, μετά το κίνημα των Νεότουρκων. Οι Νεότουρκοι αρνήθηκαν ότι υπήρχε εθνικό ζήτημα στην Τουρκία και επέλεξαν την πολιτική της βίαιης αφομοίωσης των εθνικών κοινοτήτων. Το 1911 αποφάσισαν σε συνέδριό τους την εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων.
