ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Η προσεκτική μελέτη πολλών από τα παιδικά και νεανικά αναγνώσματα που κυριαρχούν σήμερα δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει προβληματισμό.
Ας προσέξουμε τα εξής ενδεικτικά παραδείγματα δημοφιλών αναγνωσμάτων: της κας Ελένης Ανδρουλάκη
Ας προσέξουμε τα εξής ενδεικτικά παραδείγματα δημοφιλών αναγνωσμάτων: της κας Ελένης Ανδρουλάκη
1) Το βιβλίο «Η Βασούλα η μαγισσούλα κάνει το σχολείο άνω κάτω»[1], ένα φαινομενικά αθώο βιβλιαράκι που όμως απευθύνεται σε 7χρονα παρουσιάζοντας τη μαγεία ως κάτι καλό. Το κοριτσάκι, η Βασούλα, εκτελεί ξόρκια για να βοηθήσει τη δασκάλα της. Τι ωραία να έχεις τη δύναμη του μάγου και να βοηθάς και τη δασκάλα σου!
2) «Η δασκάλα μας η Μάγια όλο και μας κάνει μάγια»[2], ένα άλλο βιβλίο για 9χρονα, μιλά για την καλή δασκάλα με τα βαμμένα μαύρα νύχια που είναι μάγισσα, αλλά τα μάγια τα χρησιμοποιεί κυρίως για καλό σκοπό γιατί τα κακά μαγικά πρέπει να χρησιμοποιούνται σπάνια, μόνον όταν υπάρχει σοβαρός λόγος, όπως λέει στα παιδιά. Με τη μαγεία που χρησιμοποιεί η δασκάλα κάνει την τάξη της την καλύτερη τάξη του σχολείου.
3) Το κόμικ «Witch»[3], στο οποίο τα 5 κορίτσια - μάγισσες χρησιμοποιούν τις δυνάμεις της Φωτιάς, του Νερού, του Αέρα και της Γης, για να πολεμήσουν φριχτά πλάσματα του Μετακόσμου. Όμως αυτό παραπέμπει στις περισσότερες παγανιστικές θρησκείες και τις θρησκείες θεοποίησης της φύσης, οι οποίες «βρίσκουν δύναμη στα Τέσσερα Στοιχεία - Γη, Νερό, Φωτιά και Αέρα»[4]. Επιπλέον, διαβάζοντας αυτό το κόμικ οι νεαρές αναγνώστριες «πλουτίζουν τις γνώσεις τους» μαθαίνοντας αστρολογία, αριθμολογία, τεϊομαντεία, γαιομαντεία, φενγκ σούϊ, χειρομαντεία[5] κ.ά.
4) Πλήθος βιβλίων για τη διδασκαλία ξένων γλωσσών όπου χρησιμοποιείται το μοτίβο του καλού μάγου ή των παιδιών που γίνονται μάγοι μαζί με πάμπολλα αποκρυφιστικά στοιχεία και θέματα.
5) Η σειρά βιβλίων «Ανατριχίλες»[6], μια σειρά παιδικών βιβλίων θρίλερ. Τα παιδιά καταδιώκονται από ανθρώπους που τελικά αποδεικνύονται πεθαμένοι, η κούκλα που δεν είναι ακριβώς κούκλα, αλλά περπατάει, κυνηγάει τα παιδιά, απειλεί πως θα τα σκοτώσει και τα παιδιά να τρέμουν από το φόβο τους γιατί κανείς δεν τα πιστεύει και να προσπαθούν απεγνωσμένα να σκοτώσουν την κούκλα, ή το άλλο παιδί που αποκτά το σώμα μιας μέλισσας και καταδικάζεται να ζήσει ως μέλισσα κ.ά.
6) Η γνωστή πλέον σειρά βιβλίων του «Χάρι Πότερ»[7], ξεκάθαρη περίπτωση προβολής της μαγείας και πλύσεως εγκεφάλου των αναγνωστών[8]. Τα βιβλία αυτά:
α. Προβάλλουν το κακό και τη μαγεία με τρόπο ελκυστικό.
β. Εκθέτουν τα παιδιά σε μια ατμόσφαιρα τρόμου, βίας, φρίκης και αηδίας.
γ. Αντιστρέφουν τις ηθικές αξίες και καλλιεργούν αρνητικά συναισθήματα: οι καλοί ήρωες είναι τρία παιδιά - μάγοι που κλέβουν, ψεύδονται, δείχνουν μίσος, εκδίκηση, ανυπακοή, χρησιμοποιούν μαγεία για καλό ή κακό σκοπό και όλα αυτά γίνονται πάντοτε αποδεκτά ή και επιβραβεύονται.
δ. Περιέχουν αποκρυφιστικά και σατανιστικά στοιχεία όπως: δαιμονικά πλάσματα, επικοινωνία με νεκρούς, παιδιά και καθηγητές που συμπεριφέρονται τρομακτικά επειδή τελούν υπό δαιμονική κατοχή, επικλήσεις και ξόρκια, ζωοθυσίες, ακόμα κι έναν ακρωτηριασμό και το βράσιμο ενός μωρού στο καζάνι, για να προσφερθεί ως θυσία. Μάλιστα, η συγγραφέας Τζ. Κ. Ρόουλινγκ δηλώνει ότι έκανε έρευνα σε πρακτικές μαγείας και αποκρυφισμού και ότι το 1/3 από τις πρακτικές που περιγράφονται στα βιβλία της βασίζονται σε πραγματικές αποκρυφιστικές πρακτικές[9].
ε. Υιοθετούν και προβάλλουν πλήθος αντιπαιδαγωγικών μηνυμάτων, όπως: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, η δύναμη είναι το παν, οι μη-μάγοι είναι κουτοί και κακοί, η κακή συμπεριφορά είναι επιτρεπτή ή και επαινετή, αν είναι κανείς έξυπνος και έχει ταλέντο.
7) Η «Τριλογία του Κόσμου»[10], στην οποία παρουσιάζονται διάφορα είδη μαντείας, τρομερά όντα, νεκροζώντανοι, φαντάσματα που ρουφούν την ψυχή από τους ανθρώπους, μαγικά φίλτρα, ξόρκια και βέβαια οι μάγισσες που είναι οι «φύλακες-άγγελοι» των παιδιών[11]. Ο συγγραφέας Φίλιπ Πούλμαν δηλώνει «τα βιβλία μου μιλούν για τη θανάτωση του Θεού»[12] και δεν κρύβει ότι «είμαι από την πλευρά του διαβόλου... Είμαι άθεος»[13]. Το οποίο είναι δικαίωμά του. Αλλά με τι δικαίωμα δημιουργεί μια ιστορία φαντασίας, για να «κατηχήσει» ύπουλα τους ανυποψίαστους μικρούς αναγνώστες στα νεοσατανιστικά πιστεύω του;[14] Αυτό δεν είναι «εξαπάτηση και διανοητική ανεντιμότητα, όταν γίνεται σε βιβλία που προορίζονται για παιδιά»;[15]
8) Το βιβλίο «Οι κόσμοι των Κρεστομάνσι - Μαγεμένη Ζωή»[16], ένα άλλο βιβλίο εξοικείωσης με τη μαγεία. Εδώ πρωταγωνιστούν δυο παιδιά - μάγοι, που είναι ορφανά και κηδεμονεύονται από μια μάγισσα. Τα παιδιά ζουν σε μια «χαριτωμένη» γειτονιά μάγων, ώσπου να υιοθετηθούν από ένα διάσημο μάγο, τον Κρεστομάνσι, και να πάνε να ζήσουν στο κάστρο του, όπου ζουν μάγοι. Ο μικρός Κατ μαθαίνει από μια υπνωτίστρια ότι έχει 9 ζωές, και η αδελφή του η Γκουέντολιν παρουσιάζεται όλο να εκδικείται κάνοντας μάγια. Οι μάγοι, σαν καλοί Χριστιανοί, πάνε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Και εκεί η Γκουέντολιν κάνει μάγια χρησιμοποιώντας τις εικόνες των αγίων, κάτι που αναγκάζει τον ιερέα να αρχίσει τους εξορκισμούς, αλλά τα μάγια δεν σταματούν παρά μόνον όταν η νεαρή μάγισσα το επιτρέψει. Και η μαγεία συνεχίζεται και με μαγεία με τη χρήση αίματος, οστά πεθαμένων κ.λπ. Αυτά βρήκαμε σε ένα βραβευμένο βιβλίο για 11χρονα παιδιά!
9) Στο βιβλίο «Αρτέμης Φάουλ»[17] διαβάζουμε για τον Αρτέμη, έναν πανούργο 12χρονο, ο οποίος στήνει ολόκληρη εγκληματική επιχείρηση. Το βιβλίο είναι γεμάτο από ξόρκια, μαγικά πλάσματα, ξωτικά, τρολ, τελώνια, κ.ά. Εδώ τα παιδιά μαθαίνουν ότι χρειάζεται να γίνονται τα κατάλληλα τελετουργικά, για να ανανεώνονται οι μαγικές δυνάμεις, καθώς και το ότι η τιμωρία για κακή συμπεριφορά είναι η απώλεια των μαγικών δυνάμεων.
10) Οι «Γέφυρες του Χρόνου»[18] είναι η ιστορία της Κέιτ και της γιαγιάς της που είναι μάγισσες και δυστυχώς όλοι τις αντιμετωπίζουν με καχυποψία και προκατάληψη. Οι καημένες είναι τόσο καλές κι αδικημένες, θέλουν μόνο να βοηθήσουν! Η γιαγιά αποκαλείται «θεραπεύτρια» και η μαγεία της «αγνή». Η 16χρονη Κέιτ κινεί αντικείμενα, διαβάζει τη σκέψη των άλλων και προσπαθεί να πείσει το συμμαθητή της Τζάροντ ότι έχει κι αυτός το χάρισμα της μαγείας, αλλά τι κρίμα, εκείνος το αρνείται, ώσπου η Κέιτ τον πείθει να πάει στο δάσος όπου τον «εξαγνίζει» κάνοντας μια τελετή εξαγνισμού, με μαγικό κύκλο, κεριά, αίμα κ.λπ.
11) Δημοφιλή περιοδικά για εφήβους με ιλουστρασιόν εικόνες γεμάτες απίστευτη βία, νεκροκεφαλές, προσομοίωση εγκλημάτων, κομμένα κεφάλια, γυμνά, ματωμένα, δολοφονημένα σώματα, τέρατα με φριχτή ή δαιμονική όψη, βαμπιρισμό[19] κ.ά.
12) Το περιοδικό «The Forest», παράδειγμα απροκάλυπτης προώθησης του σατανισμού. «Η Μισανθρωπία πρέπει να αναχθεί σε ύψιστη αρετή. Μόνο με το Μίσος μπορείς να καταστρέψεις ό,τι σε ενοχλεί και σου αποστερεί την ελευθερία σου»[20]. «Οτιδήποτε βλάπτει, ξεφτιλίζει, καταρρακώνει την ανθρώπινη ύπαρξη μας γεμίζει περισσότερη δύναμη και ενέργεια για το έργο μας. Είμαστε αδηφάγα κτήνοι, γεννημένοι ηγέτες. Είμαστε οι νέοι θεοί και οφείλουν όλοι να μας υπακούν και να μας υπηρετούν πιστά και ταπεινόφρονα, με αντάλλαγμα την ύπαρξή τους. ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΤΕ ΜΑΣ»[21].
Β. Οι κίνδυνοι
Η αναβίωση της μαγείας στη σύγχρονη παιδική και εφηβική λογοτεχνία μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο διαμόρφωσης της κοσμοθεωρίας των παιδιών.
Υπήρχε κάποτε λογοτεχνία για παιδιά που περιείχε δράκους και μάγους, μόνο που οι μάγοι ήταν πάντοτε κακοί. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν∙ η λογοτεχνία άρχισε να διακρίνει τη μαγεία σε «καλή» μαγεία και «κακή» μαγεία. Ακόμα και ταλαντούχοι συγγραφείς, όπως ο C.S. Lewis, φαίνεται να συνέβαλαν σε αυτό: οι καλοί ήρωες είναι τώρα μάγοι που ασκούν την «καλή» μαγεία. Παλιά οι μάγοι ήταν χαρακτήρες κακοί ή δευτερεύοντες και η όποια εξάσκηση μαγείας ήταν ή κακή ή μια σύντομη επινόηση που εξυπηρετούσε στην εξέλιξη της ιστορίας. Αντίθετα σήμερα οι μάγοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες, είναι οι καλοί ήρωες - των οποίων οι πράξεις είναι πάντα δικαιολογημένες - και η μαγεία έχει λάβει κυρίαρχη θέση, προβαλλόμενη εκτενώς και εγκωμιαστικώς, ώστε να αποτελεί ξεκάθαρα το στόχο και το μήνυμα της ιστορίας. Έτσι, ενώ στα παλιά παραμύθια ο καλός ήρωας νικούσε τους κακούς χωρίς να χρησιμοποιεί μαγεία και ο πειραματισμός με το απόκρυφο δεν δινόταν ως δυνατότητα, σήμερα τα παιδιά χειραγωγούνται στην αποδοχή της μαγείας ως αποδεκτής, σοφής ή και αναγκαίας επιλογής. Αυτή η εξιδανίκευση της μαγείας, σερβιρισμένης και πακεταρισμένης κομψά και όμορφα, κάνει τα παιδιά να διψούν για περισσότερους και βαθύτερους υπερβατικούς πειραματισμούς στην πραγματική ζωή.
Ο πρώτος αναφυόμενος κίνδυνος, ευδιάκριτος στον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι η καλλιέργεια της μαγικής θεώρησης των πραγμάτων. Το παιδί μαθαίνει πως τα προβλήματα και οι δυσκολίες λύνονται με τρόπο μαγικό. Γιατί να αγωνίζεται κανείς, γιατί να προσπαθεί και να κουράζεται όταν σε ένα λεπτό μπορεί να έχει τα πάντα χωρίς κόπο και όπως τα θέλει; Και γιατί να παίρνει κανείς τις ευθύνες του; Ας αναλογισθούμε τι σημαίνουν αυτά σε επίπεδο παιδαγωγικό, ψυχολογικό, θεολογικό και κοινωνιολογικό.
Ο δεύτερος ορατός κίνδυνος προέρχεται από τις συνέπειες της βίας και της καλλιέργειας φόβου ή σαδισμού, στοιχεία από τα οποία βρίθουν τα αναγνώσματα όπου κυριαρχεί η μαγεία και ο αποκρυφισμός.
Ο τρίτος κίνδυνος γίνεται αντιληπτός αν σκεφθεί κανείς τι είναι η πραγματική μαγεία. Η μαγεία δεν είναι τίποτα άλλο από την επίκληση του διαβόλου για να κάνει κάτι, γι᾿ αυτό και η μαγεία, οι απόκρυφες τέχνες, η μαντεία κ.λπ. καταδικάζονται από το Θεό ως βδελυρές πράξεις[22]. Η δε αυτοαποκαλούμενη «λευκή» μαγεία είναι εξίσου κακή κι επικίνδυνη, αφού είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθούν οι δυνάμεις του σκότους για οτιδήποτε καλό. Οι έχοντες μάλιστα βιώσει αποκρυφιστικές εμπειρίες βεβαιώνουν ότι η μαγεία είναι μία και είναι πάντοτε μαύρη, με σαφή δαιμονικό χαρακτήρα και σαφή δαιμονική προέλευση. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τι σημαίνει να παρουσιάζεται στα παιδιά μας σαν κάτι αστείο και διασκεδαστικό, σαν ένα αθώο παιχνίδι που οδηγεί ακόμα και στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους. Σταδιακά και ύπουλα τα παιδιά εξοικειώνονται με τη μαγεία, μαθαίνουν να την θεωρούν αποδεκτή και φυσιολογική, στη συνέχεια τους γίνεται επιθυμητή κι έπειτα αναπτύσσουν εθισμό ή προσκόλληση, οπότε πλέον μιλούμε για αλλοίωση της σκέψεώς τους. Σιγά-σιγά τα παιδιά μας προετοιμάζονται να ζήσουν ακολουθώντας το δικτατορικό μοντέλο του ανθρώπου της Νέας Εποχής, που κάνει τα πάντα για να αποκτήσει δύναμη και να ικανοποιήσει οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο θέλημα έχει... Έτσι ξεκινά ο προσηλυτισμός, όχι βέβαια δηλώνοντας απευθείας πίστη στο Σατανά - ποιος θα το δεχόταν άλλωστε; - αλλά δηλώνοντας πίστη στις κρυμμένες, υπερφυσικές, μαγικές δυνάμεις που δήθεν διαθέτει ο άνθρωπος και τις οποίες πρέπει να καλλιεργήσει για να γίνει ισόθεος και να επιτύχει τα πάντα. Το παν είναι η δύναμη, αν κάποιος σε ενοχλεί κατάστρεψέ τον, κάνω ό,τι θέλω εγώ. Αυτά κηρύττει το Αντι-ευαγγέλιο του Σατανισμού. Και βέβαια ό,τι θελήσει ο άνθρωπος αυτό θεωρείται καλό, αφού «Ο σατανιστής, όντας μάγος, θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τι είναι δίκαιο και μετά να εφαρμόζει τις μαγικές του δυνάμεις για να πετύχει τους στόχους του»[23].
Η μαγεία λοιπόν αποτελεί το πρώτο βήμα προς το Σατανισμό, αφού ο σατανιστής καλείται «να αναγνωρίσει τη δύναμη της Μαγείας»[24] και να την εφαρμόσει στα σατανιστικά τελετουργικά.
Γ. Νύξεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ως γονείς, εκπαιδευτικοί, κατηχητές, χριστιανοί, απλοί υπεύθυνοι άνθρωποι;
Ενημερωνόμαστε και βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Δεν υπάρχει σήμερα το περιθώριο της άγνοιας ή της ελλιπούς πληροφόρησης.
Συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά. Οι ευθύνες μας δεν περιορίζονται στη σωματική προστασία και την εξασφάλιση υλικής ευημερίας.
Δεν πανικοβαλλόμαστε και δεν κυριευόμαστε από το αίσθημα της αδυναμίας ή απελπισίας. Όπως και να είναι τα πράγματα, σε έναν δύσκολο κόσμο ή με ένα δύσκολο παιδί δεν καταθέτουμε τα όπλα.
Δεν αντιδρούμε υπερβολικά. Πόσο μπορεί να ωφελήσουν οι φωνές, ο θυμός, οι υστερικές αντιδράσεις; Τόσο η υπερβολική αυστηρότητα όσο και η υπερβολική επιείκεια μπορεί να αποβούν επιζήμιες.
Προσπαθούμε να μην απορροφόμαστε από επουσιώδη πράγματα, ώστε να αφιερώνουμε στα παιδιά τον χρόνο που χρειάζονται. Έχει μεγάλη σημασία να μάθουμε να ακούμε τα παιδιά και μάλιστα χωρίς να τους κάνουμε κήρυγμα.
Αποφεύγουμε πρώτα εμείς την υπερκατανάλωση. Συχνά τα παιδιά μαθαίνουν από εμάς ότι πρέπει να έχουν τα πάντα. Γιατί λοιπόν κάποια στιγμή να μην καταναλώσουν και ναρκωτικά και μαγεία και σατανισμό και όποιο σκουπίδι τους προσφερθεί σε φανταχτερό περιτύλιγμα; Τα παιδιά έχουν ανάγκη να δουν την άσκηση ως καθημερινή, ελεύθερα βιούμενη πραγματικότητα για να αποκτήσουν ένα πρότυπο προς μίμηση· έτσι θα μάθουν κι εκείνα να λένε όχι όταν χρειάζεται.
Θέτουμε ξεκάθαρα όρια και τα εφαρμόζουμε χωρίς να προκαλούμε αντίδραση, αλλά οπωσδήποτε με σταθερότητα. Λέμε, για παράδειγμα, αυτό το βιβλίο είναι ωφέλιμο, εκείνο επιτρέπεται, το άλλο δεν επιτρέπεται γι᾿ αυτούς τους λόγους.
Μαθαίνουμε στο παιδί να φιλτράρει τα προσφερόμενα ερεθίσματα και να διακρίνει το καλό από το κακό. Στρέφουμε το παιδί προς το καλό και του μαθαίνουμε να αποφεύγει το κακό, πριν μάθει να χαίρεται με αυτό. Του εξηγούμε ότι το καλό είναι αντικειμενικό και δεν ορίζεται με βάση το προσωπικό θέλημα του καθενός. Προσπαθούμε να αναπτύξουμε στο παιδί μια ευαισθησία στην αντίληψη του κακού. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι τρόποι με τους οποίους εκφράζουμε την ευχαρίστηση και δυσαρέσκειά μας, τις απογοητεύσεις και τους ενθουσιασμούς μας, την ανησυχία και την κριτική μας, την επιδοκιμασία και την αποδοκιμασία μας περνούν αξίες που διαρκούν πιο πολύ από τα περισσότερα εξωτερικά μηνύματα.
Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε στο παιδί σιγά-σιγά να επιλέγει μόνο του σωστά. Με τα πιο μικρά παιδιά ξεκινούμε ορίζοντας εμείς τις προσφερόμενες δυνατότητες από τις οποίες θα επιλέξει το παιδί και σταδιακά τα καθοδηγούμε στην απόκτηση σωστών κριτηρίων επιλογής. Κάνουμε ερωτήσεις ανάλογα με την ηλικία: π.χ. τι μας διδάσκει αυτό το βιβλίο για τη δύναμη, για τη μαγεία, για το Θεό, για σένα κ.λπ.; Θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι; Συζητούμε εμφανή και δυσδιάκριτα μηνύματα. Έτσι καλλιεργείται η κριτική σκέψη και το παιδί δεν παραπλανάται εύκολα.
Ταυτόχρονα το εκπαιδεύουμε να μην παρασύρεται από τους συνομηλίκους του και το καθοδηγούμε με διάκριση ώστε, παραμένοντας στην ομάδα, να αντιστέκεται με το δικό του τρόπο, όποτε αυτό είναι αναγκαίο.
Το ιδανικό θα ήταν να διαβάζαμε πρώτα εμείς το βιβλίο που θα διαβάσει το παιδί, για να μην έχουμε τη δυσάρεστη εμπειρία του σοκ της ανακάλυψης εκ των υστέρων ενός ακατάλληλου περιεχομένου. Το εξώφυλλο ή το οπισθόφυλλο συχνά δεν αποκαλύπτουν τι περιέχει το βιβλίο· όσον αφορά μάλιστα σε μεταφρασμένα βιβλία, υπάρχουν περιπτώσεις που στο οπισθόφυλλο ή στο εξώφυλλο παραλείπονται ή αλλάζουν στοιχεία προκειμένου να γίνει το βιβλίο αποδεκτό από το ελληνικό κοινό. Επιπλέον, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, η βράβευση ενός βιβλίου ή ο χαρακτηρισμός του ως best seller καθόλου δεν εγγυάται την ποιότητα ή την καταλληλότητα ενός βιβλίου και δεν θα πρέπει να μας επηρεάζει.
Ένας σωστός ορθόδοξος λόγος μπορεί να προσφέρει μεγάλη βοήθεια. Με πολύ απλά λόγια, ήρεμα, ξεκάθαρα, χωρίς ενδοιασμούς, αλλά και χωρίς φανατισμό, μπορεί κανείς να πει στο παιδί την αλήθεια:
α) Κοίταξε, ό,τι πετυχαίνει κανείς με τη μαγεία προέρχεται από το διάβολο. Ο διάβολος, όμως, κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει πως ό,τι πέτυχε το πέτυχε αυτός, επειδή τάχα έχει πολλές δυνάμεις μέσα του, επειδή είναι σπουδαίος ή επειδή δήθεν γεννήθηκε με κάποιο χάρισμα. Όλα αυτά είναι ψέματα του διαβόλου για να κυριαρχήσει στον άνθρωπο. Ο Χριστιανός όμως δεν θέλει ούτε να τον κοροϊδεύουν ούτε και το διάβολο ανέχεται, επειδή θέλει να είναι ελεύθερος.
β) Λευκή και μαύρη μαγεία είναι ακριβώς το ίδιο.
γ) Ο μάγος δεν μπορεί να κάνει κανένα καλό, αφού είναι υπηρέτης του διαβόλου.
Δ. Συμπέρασμα
Είναι αλήθεια ότι όπου υποχωρεί η πίστη οργιάζει η δεισιδαιμονία και η πλάνη. Αλλά ποια κοινωνία έχει το φως με το σκότος; Ποια συμφωνία έχει ο Χριστός με το διάβολο;
Τα παιδιά μας αδικούνται και κακοποιούνται με ποικίλους τρόπους. Εξ απαλών ονύχων τα ταΐζουμε με δηλητηριασμένο γάλα. Και «δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κοσμοκράτορες του σκοτεινού τούτου κόσμου, με τα πονηρά πνεύματα»[25].
Όμως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Αν γίνουμε εμείς άνθρωποι μετανοίας, προσευχής, ταπεινώσεως και αγάπης, τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε πραγματικά και τα παιδιά μας. Δεν το αξίζουν;
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1]. Η Βασούλα η μαγισσούλα κάνει το σχολείο άνω - κάτω, Κνίστερ, Ψυχογιός 2001.
[2]. Η δασκάλα μας η Μάγια όλο και μας κάνει μάγια!, Τέρενς Μπλάκερ, Ψυχογιός 2001.
[3]. Το περιοδικό Witch, εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΤΙΝΑ Α.Ε., 2002.
[4]. http://www.watchmanjournal.org/000131/html
[5]. Witch, τεύχη 1-6.
[6]. Ανατριχίλες, Ρόμπερτ Στάιν, Κέδρος, 1995, 1996.
[7]. Α. Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 1998.
Β. Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 1999.
Γ. Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 1999.
Δ. Ο Χάρι Πότερ και το κύπελλο της φωτιάς, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 2000.
E. Ο Χάρι Πότερ και το τάγμα του φοίνικα, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 2003.
Β. Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 1999.
Γ. Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 1999.
Δ. Ο Χάρι Πότερ και το κύπελλο της φωτιάς, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 2000.
E. Ο Χάρι Πότερ και το τάγμα του φοίνικα, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Ψυχογιός 2003.
[8]. Για περισσότερα στοιχεία για τον Χάρι Πότερ βλ. Παρακαταθήκη, τεύχος 21.
[9]. http://www.saltshakers.org.au/html/P/12/B/79/
[10]. Α. Το Αστέρι του Βορρά, Φίλιπ Πούλμαν, Ψυχογιός, 1998.
Β. Ο ΄Αρχοντας των Δύο Κόσμων, Φίλιπ Πούλμαν, Ψυχογιός, 2000.
Γ. Το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο, Φίλιπ Πούλμαν, Ψυχογιός, 2002.
Β. Ο ΄Αρχοντας των Δύο Κόσμων, Φίλιπ Πούλμαν, Ψυχογιός, 2000.
Γ. Το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο, Φίλιπ Πούλμαν, Ψυχογιός, 2002.
[11]. Για περισσότερα στοιχεία για την Τριλογία του Κόσμου βλ. Παρακαταθήκη, τεύχος 28.
[12]. Στις 13-12-2003, στην "Sidney Morning Herald", www.damaris.org/content/content.php?type=5&id=368
[13]. Σε συνέντευξή του τον Αύγουστο του 2000, http://www.avnet.co.uk/home/amaranth/Critic/ivpullman.htm
[14]. Συγκρίνετε τα γραφόμενά του με τις πεποιθήσεις του νεοσατανισμού όπως αναλύονται στο βιβλίο του † π. Αντ. Αλεβιζόπουλου Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη θεώρηση και αντιμετώπιση, Διάλογος, 1996.
[15]. http://home.swipnet.se/~w-49954/English/pull.html
[16]. Οι κόσμοι των Κρεστομάνσι - Μαγεμένη Ζωή, Νταϊάνα Γουάιν Τζόουνς, Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2002.
[17]. Αρτέμης Φάουλ, Όουεν Κόλφερ, Ψυχογιός, 2001.
[18]. Οι γέφυρες του χρόνου, Μάριαν Κέρλεϊ, Ψυχογιός, 2002.
[19]. Ο βαμπιρισμός αποτελεί μορφή σατανισμού. Οι πρακτικές πόσεως αίματος συναντώνται σε σατανιστικά τελετουργικά. Για περισσότερα στοιχεία βλ. σχετική μελέτη του κ. Ηλία Χατζηνικολάου, στο περιοδικό Διάλογος, τεύχος 32 (Απρίλιος - Ιούνιος 2003) και †π. Αντ. Αλεβιζόπουλου Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη θεώρηση και αντιμετώπιση, Διάλογος, 1996.
[20]. The Forest, τεύχος 6, Απρίλιος 2002.
[21]. The Forest, τεύχος 9, Ιούλιος 2002.
[22]. ΔΕΥΤ. 18: 9-13.
[23]. Σατανιστική Βίβλος, σελ.51.
[24]. Ο 7ος από τους «Έντεκα Σατανικούς Κανόνες της Γης» του A. S. Lavey.
[25]. ΕΦΕΣ. 6:12-14.
(Πηγή: Περιοδικό Παρακαταθήκη, τεύχος 32, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2003)
