ΠΟΙΑ;Ἡπρό ἡμερῶν παρουσία του εἰς συνεδρίαν τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου.Ἐπʼ αὐτοῦ εἴδομεν ἐπιστολήν τοῦ σεβαστοῦ π. Ἰωάννου Διώτη εἰς τὴν ≪Ἑστίαν≫(20/1/2010), διά τῆς ὁποίας, ὄχι μόνον τήν ἀποδέχεται, ἀλλά καί μετά περισσσῆς χαρᾶς και ἱκανοποιήσεως τήν δέχεται καί τήν ἀποδέχεται, διά νά μή εἴπωμεν, καί μετά θαυμασμοῦ.Καθώς καί ὁ ἴδιος τό σημειώνει, ὑπάρχουν και ἀπόψεις μή ἐγκρίνουσαι, μηδέ ἀποδεχόμεναι τήν πρᾶξιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἰδού καί μία ἰδική μας ἄποψις:Ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας —διότι αὐτήν ἐκφράζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος—δέν ἔχει θέσιν εἰς πολιτικόν ὑπουργικόν Συμβούλιον διά πολλούς λόγους —(εὔνοια καί προτίμησις ἑνός κόμματος, ποιά τις κομματικοποίησις τῆς Ἐκκλησίας, δημιουργία ὑπονοίας ἀλληλεξαρτωμένων συμφερόντων κ.λπ.). Ἦτο πρᾶξις πρωτοφανής, ἀλλʼ οὐχί φυσιολογική.
Οὔτε καί αὐτός ὁ μακαριστός Χριστόδουλος δέν ἐτόλμησε τοιοῦτόν τι, ὡς ὁ μειλίχιος Ἱερώνυμος. Ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπος ἔχει τοιοῦτον βάρος εὐθυνῶν καί ὑποχρεώσεων ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ του ποιμνίου, ὥστε διατριβή μετά πολιτικῶν συμβουλίων καθίσταται, τό ὀλιγώτερον, περιττή καί ἀπώλεια χρόνου. Καί μόνον ἡ θέασις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἐν μέσῳ τῶν πολιτικῶν ἦτο μᾶλλον ἀποκρουστική, παρά προκαλοῦσα τόν θαυμασμόν. Ἡ σιωπῶσα παρουσία τοῦ Μακαριωτάτου δέν μᾶς ἐδίδαξεν καμμίανἀλήθειαν. Τό μόνον, τό ὁποῖον καί εὐχόμεθα, νά γίνη ἡ παρουσία του νύξις θεοσεβείας διά τά μέλη τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου.
