Όπως έχουμε και άλλοτε τονίσει η παναίρεση του Οικουμενισμού προχωρεί ακάθεκτη, χωρίς να φαίνεται προς το παρόν καμία ελπίδα καταστολής της και συνοδικής καταδίκης της.
Η αίρεση αυτή των αιρέσεων, η παναίρεση, όπως την αποκάλεσε ο θεοφώτιστος άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο τελευταίος πρόδρομος του μιαρού Αντιχρίστου, όπως την αποκάλεσε ο οσιακής βιοτής αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, έρχεται να εκμηδενίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας του Χριστού και απειλεί να την εξαφανίσει μέσα στην δαιμονική χοάνη του θρησκευτικού συγκρητισμού των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου. Μεθοδικά και προοδευτικά διαβρώνει συνειδήσεις και με το πρόσχημα της αγάπης, της ειρήνης και της καταλλαγής κατορθώνει να κυριαρχεί στη μεγάλη και συντριπτική πλειοψηφία της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, του Μοναχισμού και της ακαδημαϊκής Θεολογίας. Απώτερος στόχος του η ανοικοδόμηση και εμπέδωση, σε όλες τις σύγχρονες θρησκείες, του βασικού δόγματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία βρίσκεται σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις. Ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος, ο «ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,42), κατόρθωσε στις τραγικές και εσχατολογικές ημέρες μας, να εμπνεύσει στους σύγχρονους εκκλησιαστικούς ηγέτες, αλλά και όλους τους αρχηγούς των θρησκειών, την φοβερή αυτή πλάνη με σκοπό να πλήξει καίρια την Αγία μας Εκκλησία και να ακυρώσει, όπως αφελώς πιστεύει, ολοκληρωτικά το απολυτρωτικό της έργο.
Οι πλάνες και οι αιρέσεις ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία μας. Από τα αποστολικά κιόλας χρόνια άρχισε η εκ των έσω διάβρωσή της από τους πλάνους και αιρετικούς. Ο ίδιος ο Κύριος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές του σχετικά με τον κίνδυνο αυτό: «Βλέπετε, μη πλανηθήτε. Πολλοί γαρ επί τω ονόματί μου ελεύσονται λέγοντες, ότι εγώ ειμι ο Χριστός· και πολλούς πλανήσουσι» (Λουκ.21.8). «Προσέχετε εαυτοίς από των ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες· από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς….Ου δύναται δένδρον αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς ποιείν» (Ματθ.7,15-18). Οι πλάνοι και οι αιρετικοί είναι «κλέπτες και ληστές», μη εισερχόμενοι «διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλ’ αναβαίνοντες αλλαχόθεν», (πρβλ. Ιω. 10,1). Είναι οι «αλλότριοι», τους οποίους τα πρόβατα καλούνται να μην ακολουθήσουν, αλλά να φύγουν από αυτούς, (πρβλ. Ιω. 10,5). Είναι εκείνοι για τους οποίους ισχύει εκείνος ο φοβερός λόγος Του: «Ουαί υμίν ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών˙ υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε͵ ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ.23.14).
Κατά παρόμοιο τρόπο και οι άγιοι απόστολοι, βαδίζοντες πάνω στα χνάρια του Κυρίου, μας προειδοποιούν για τον φοβερό αυτό κίνδυνο. Ο απόστολος Παύλος ομιλώντας προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου λέγει: «εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ’ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών», (Πράξ. 20,29-30). Επίσης και ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί: «τούτο πρώτον γινώσκοντες ότι ελεύσονται επ’ εσχάτων των ημερών εμπαίκται και κατά τας ιδίας επιθυμίαις αυτών πορευόμενοι» (Β΄Πετρ.3,3), για να πλανήσουν ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Επισημαίνει ακόμη με τρόπο δραματικό πως «…εν ημίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…οις το κρίμα έκπαλαι ουκ αργεί και η απώλεια αυτών ου νυστάξει,», (Β΄ Πέτρ.2,1-3). Εδώ ο φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα απόστολος κάνει σαφή λόγο για απώλεια της σωτηρίας εξαιτίας των πλανών και των αιρέσεων, κάτι που οι σημερινοί θιασώτες του Οικουμενισμού αρνούνται και δεν θεωρούν την αίρεση αιτία καταστροφής και απώλειας της σωτηρίας και το χειρότερο: θεωρούν και διδάσκουν προκλητικά ότι η αίρεση δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά «μια διαφορετική προσέγγιση της αλήθειας», «μια διαφορετική παράδοση»! Η σωτηρία δεν είναι «μονοπώλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας», αλλά ο κάθε άνθρωπος μπορεί να σωθεί και στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισαν ως «Εκκλησίες»!
Με έκπληξη, αλλά και οδύνη ψυχής, για μια ακόμη φορά πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο δύο νέα σοβαρότατα ολισθήματα του Μακ. Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου. Πρόκειται για δύο νέες πρόσφατες αντορθόδοξες δηλώσεις και διακηρύξεις του, για τις οποίες θεωρήσαμε σκόπιμο στην προκειμένη περίπτωση να μη σιωπήσουμε. Και τούτο διότι οι εν λόγω διακηρύξεις δεν αναφέρονται σε άλλης φύσεως θέματα, αλλά σε θέματα πίστεως, για τα οποία είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, αφού ο πολύτιμος θησαυρός της πίστεως δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία των επισκόπων και των προκαθημένων, την οποία μπορούν να διαχειρίζονται όπως θέλουν, αλλά κοινό κτήμα όλων μας.
Η πρώτη αναφέρεται στη συνάντησή του με τον αιρετικό «πατριάρχη» των Κοπτών Tawadros II στο Κάϊρο, ανήμερα των Θεοφανείων, (με το παλαιό ημερολόγιο). Όπως ανακοινώθηκε, η δήλωση του προκαθημένου στο θρόνο του δευτέρου τη τάξει Πατριαρχείου προκάλεσε ισχυρή οργή και αντίδραση από μεγάλη μερίδα του εκκλησιαστικού σώματος. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν κρατάνε κάποιοι διοικούντες την Ορθοδοξία! Αυτό που ειπώθηκε χθες από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας είναι πραγματικά αδιανόητο. Απευθυνόμενος προς τον Κόπτη Πατριάρχη του είπε πως "είμαστε ΜΙΑ Εκκλησία". Είναι το δεύτερο σοβαρό ατόπημα του Πατριάρχη Θεόδωρου μετά την αυθαίρετη αναγνώριση της νέας ουκρανικής εκκλησίας, που εμβαθύνει την κρίση στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Συγκεκριμένα την 20η Ιανουαρίου ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος Β΄, επισκέφτηκε τον Πατριάρχη των Κοπτών της Αιγύπτου κ. Tawadros II, προκειμένου να ευχηθεί για την εορτή των Θεοφανείων κατά το Ιουλιανό εορτολόγιο. Η επίσημη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Έδρα του Κοπτικού Πατριαρχείου στην Αλεξάνδρεια, παρουσία του Πατριαρχικού Επιτρόπου, Μητροπολίτου Ναυκράτιδος κ. Ναρκίσσου, του Επισκόπου Ταμιάθεος κ. Γερμανού, καί Κληρικών τής Πατριαρχικής Αυλής. Ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος αναφέρθηκε στην ιεραποστολική δράση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρική, τονίζοντας το σημαντικό και δύσκολο έργο που επιτελείται στην δοκιμαζόμενη μεγάλη Αφρικανική Ήπειρο. ‘Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό. Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο αγωνίζονται για την ειρήνη στη Λιβύη και γνωρίζω ότι εσείς προσεύχεστε, διότι έχετε ποίμνιο εκεί και το χώμα είναι ποτισμένο με το αίμα Μαρτύρων της Κοπτικής Εκκλησίας και αυτό το αίμα φωνάζει για ελευθερία και ειρήνη’» (Ιστ. Πενταπόσταγμα).
Με τον Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Αναφορά σε δηλώσεις του Μακαριωτάτου Πατριάρχου και Πάπα Αλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου του Β΄», (24.10.2013). Στην ανακοίνωσή μας αυτή σχολιάσαμε δηλώσεις του σε Διαχριστιανική και Διαθρησκειακή Συνάντηση, που οργάνωσε η «Κοινότητα του αγίου Εγιδίου» με τίτλο: «Το Κουράγιο της Ελπίδας», η οποία έλαβε χώρα στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη, (30.9.2013). Οι διακηρύξεις και οι δηλώσεις τις οποίες έκαμε κατά την επίσκεψή του εκείνη ο Μακαριώτατος, τόσο στην προσφώνησή του προς τον «Πάπα» Φραγκίσκο τον Α΄, όσον επίσης κατόπιν και ενώπιον των παρισταμένων στην αιρετική και πανθρησκειακή παρασυναγωγή της Ρώμης, ήταν, χωρίς αμφιβολία, πέρα για πέρα ξένες προς την διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και Παραδόσεως. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Κόπτη Πατριάρχη μας ελύπησε για μιά ακόμη φορά, διότι με όσα διεκήρυξε, φαίνεται να αγνοεί βασικές δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μας και βασικές και θεόπνευστες, διαχρονικού κύρους, αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Κόπτες, η κατά τα άλλα συμπαθής, ευγενική, και φιλήσυχη αυτή θρησκευτική κοινότητα της Αιγύπτου και άλλων ομόρων χωρών, αποκόπηκε από το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας στα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα, υιοθετώντας την φοβερή αίρεση του Μονοφυσιτισμού, απορρίπτοντας τις αποφάσεις της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος, (451), η οποία καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό, αφόρισε τους εμπνευστές του και όρισε το Ορθόδοξο δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού. Ο Μονοφυσιτισμός, σε αντίθεσή με τον Νεστοριανισμό, ο οποίος αρνείται τη θεία φύση του Χριστού, έφτασε στην άρνηση κατ’ ουσίαν της ανθρωπίνης φύσεώς Του. Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Διόσκορος υιοθέτησε την κακοδοξία του Ευτυχούς, υποστηρίζοντας ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη, έτσι ώστε ο Χριστός φέρει μόνο μία φύση. Αυτό βεβαίως έχει σοβαρότατες και καταλυτικές συνέπειες για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και δεν την ένωσε υποστατικά με την θεία Του φύση «ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως» τότε δεν είναι δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, διότι όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες, «το απρόσληπτον, [είναι] και αθεράπευτον». Σύμφωνα με τον όρο πίστεως της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «Επόμενοι τοίνυν τοις αγίοις Πατράσιν ένα και τον αυτόν ομολογείν Υιόν και Κύριον ημων Ιησούν Χριστόν συμφώνως άπαντες εκδιδασκομεν…εν δύο φύσεσιν …ουδαμού της των φύσεων διαφοράς ανηρημένης διά την ένωσιν, σωζομένης δε μάλλον της ιδιότητος εκατέρας φύσεως …». Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός του Μακ. Πατριάρχου κ. Θεοδώρου ότι δήθεν «Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό», είναι πέρα για πέρα κακόδοξος, διότι ακυρώνει στην πράξη τις αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής, αλλά και των επομένων Οικουμενικών Συνόδων.
Για περισσότερους από 16 αιώνες, παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας να επαναφέρει τους μονοφυσίτες στην Ορθοδοξία, αυτοί δυστυχώς εξακολουθούν παραμένουν αποκομμένοι από αυτήν, θεωρώντας ότι οι «αιρετικοί» ήμαστε εμείς. Παρά, τις συναντήσεις και τους θεολογικούς διαλόγους των τελευταίων ετών, η κοπτική παρασυναγωγή παραμένει αμετάπειστη και αμετακίνητη στις κακοδοξίες της. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα, μεταξύ άλλων και από τις δηλώσεις του κόπτη Πατριάρχη Σενούδα Γ΄ κατά την Β΄ συνέλευση της μικτής Επιτροπής εις Anba Bishoy της Νιτρίας, στις 20 Ιουνίου 1989: «Πιστεύομεν ότι ο Κύριος Θεός και Σωτήρ Ιησούς Χριστός… ήνωσε την θεότητα Αυτού μετά της Ανθρωπότητος Αυτού ασυγχύτως, ατρέπτως και αχωρίστως και δεν ομιλούμεν περί δύο φύσεων μετά την μυστηριώδη τούτην ενότητα του Κυρίου ημών… αλλά ομιλούμεν περί της μιας εκείνης φύσεως, ήτις κατά την ήμετέραν κατανόησιν σημαίνει την φύσιν του σαρκωθέντος Λόγου» (περιοδ. Επίσκεψις. Αριθμ. 422, 1-7-1989, σελ. 9-10). Ο αυτός Σενούδα Γ΄ ενώπιον της Διορθοδόξου Επιτροπής παλαιότερα στο Σαμπεζύ εδήλωσεν: «Ως προς τας Οικουμενικάς Συνόδους, αποδεχόμεθα εξ’ αύτών τας τρεις πρώτας… Αρνούμεθα την Σύνοδον της Χαλκηδόνος… Δύναμαι να είπω τελείως ανοικτά ότι όλαι αι Ανατολικαί Εκκλησίαι δεν δύνανται να αποδεχθούν την Σύνοδον της Χαλκηδόνος… Έχετε επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Εάν σας λείψη μία, δεν έχετε να χάσετε πολλά πράγματα» (Μητροπ. Μύρωνος Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου. Διάλογος…, Εν Περ. «Θεολογία», Αθήναι, 1980 τ. 51 σελ. 229)» (Ιστ. Κατάνυξη)!
Διερωτόμαστε, ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος, ζώντας εκ του σύνεγγυς την κοπτική Κοινότητα, δεν έχει μελετήσει την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων; Δεν είχε άραγε την υποχρέωση, έχοντας υπ’ όψη του τους φρικτούς όρκους της χειροτονίας του, αλλά και την Πατριαρχική του ιδιότητα, να καλέσει τον αιρετικό Κόπτη «πατριάρχη» να εγκαταλείψει την πλάνη του και να ενταχθεί στους κόλπους της Εκκλησίας; Αν πιστεύει ότι «οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό», τότε γιατί δεν προχωρεί στο κοινό Ποτήριο και δεν του παραχωρεί τη θέση του στον ένα πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας;
Ωστόσο ο κ. Θεόδωρος δεν αρκέσθηκε μόνο στα όσα κακόδοξα διεκήρυξε στην παρά πάνω συνάντηση. Προχώρησε δυστυχώς και σε άλλη διακήρυξη, ακόμη πιο κακόδοξη. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, ανήμερα της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, στον ιερό ναό του αγίου Νικολάου της ελληνικής Κοινότητος του Καΐρου δήλωσε επισήμως ότι «Και στα ιερά τζαμιά λατρεύεται από το Κοράνι ο Θεός»! (βλ. ιστολ. Κατάνυξις, όπου υπάρχει και το σχετικό βίντεο). Έρχεται να μας θυμίσει τις δηλώσεις του προκατόχου του, μακαριστού κυρού Παρθενίου, ο οποίος θεωρούσε τον Μωάμεθ «αληθινό προφήτη του ενός Θεού» και το Κοράνιο «ιερό». Μπορεί να μας πει ειλικρινά, υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του ειδωλικού Αλλάχ με τον αποκαλυπτόμενο εν Χριστώ Τριαδικό Θεό; Μπορεί να ταυτιστεί ο αιμοδιψής «θεός» του Ισλάμ με τον Θεό της αγάπης του Ευαγγελίου; Είναι δυνατόν να θεωρεί το Κοράνιο, που καθυβρίζει τον Χριστό ως «λάσπη» και τον Τριαδικό Θεό ως «ανύπαρκτο», το κατ’ εξοχήν βιβλίο του μίσους και της καταστροφής, ως θεόπνευστο κείμενο αποκαλύψεως και λατρείας του αληθινού Θεού; Δεν διάβασε ποτέ τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12). Υπάρχει θεία αποκάλυψη εκτός του Χριστού; Μόνο φρίκη, απογοήτευση και ανησυχία μπορεί να μας προκαλέσουν τέτοιες απαράδεκτες δηλώσεις!
Κλείνοντας το σχόλιό μας τονίζουμε για μια ακόμα φορά την ολέθρια αιχμαλωσία πολλών κορυφαίων εκκλησιαστικών προσώπων, (Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, καθηγητών Θεολογίας, κλπ) στον οικουμενιστικό κατήφορο, ο οποίος χωρίς αμφιβολία θα τους οδηγήσει, αν δεν μετανοήσουν, με μαθηματική ακρίβεια, στην αιωνία απώλεια. Διερωτώμεθα: Δεν βρέθηκε ούτε ένας εκκλησιαστικός ηγέτης να τον ελέγξει δημοσίως; Άραγε οι άγιοι Πατέρες μας στα θέματα της πίστεως κατέφευγαν σε διπλωματίες και οικονομίες, για να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, ή μήπως αγωνίζονταν με συνέπεια και σταθερότητα, μέχρι θανάτου, στην ομολογία της πίστεως; Προσπαθούσαν άραγε να είναι συνεπείς και με την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα να «τα έχουν καλά» και με τους αιρετικούς; Δεν αναλογίζονται όσοι σημερινοί ηγέτες νομίζουν ότι μπορούν να «παίζουν σε δύο ταμπλώ», το μεγάλο σκάνδαλο που προκαλούν στην Εκκλησία; Ας ελπίσουμε η ταπεινή αυτή ανακοίνωσή μας να βοηθήσει τον κατά τα άλλα αγαπητό και συμπαθέστατο Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο, να ανασκευάσει, όσα άτοπα και αντορθόδοξα είπε και έπραξε μέχρι σήμερα.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
