Η σιωπή και η ανοχή θα φέρουν νέους Αττίλες. Εκατό χρόνια μετά, ήλθε η ώρα να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι
Από τον
Σάββα Καλεντερίδη
Σάββα Καλεντερίδη
Το έχουμε ξαναγράψει. Τα κράτη είναι σαν τους ζωντανούς οργανισμούς, έχουν μνήμη την οποία αναπαράγουν. Η Γερμανία είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Σε διάστημα 25 ετών προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους και ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Η διεθνής κοινότητα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την υποχρέωσε να δείξει εμπράκτως τη μεταμέλειά της, ζητώντας συγγνώμη και καταβάλλοντας ακόμα και αποζημιώσεις στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Αποκορύφωμα της έμπρακτης μεταμέλειας, η ιστορικής σημασίας και τεράστιου συμβολισμού κατάθεση στεφάνου και η γονυκλισία του τέταρτου καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας, το 1970, Βίλι Μπραντ, στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, στο γκέτο της Βαρσοβίας.
Εκτοτε η Γερμανία δεν συμμετείχε σε πολέμους και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, αλλά από τη Βουλή! Στον αντίποδα αυτού του παραδείγματος στέκεται η Τουρκία.
Ενώ ήταν ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ με την ανακωχή του Μούδρου, στις 30 Οκτωβρίου 1918, αποφασίστηκαν η διάλυση του οθωμανικού στρατού και η σύσταση Ειδικών Δικαστηρίων Πολέμου, στα οποία οι Αρμένιοι απαίτησαν από τους Αγγλους, που είχαν υπό τον έλεγχό τους την Κωνσταντινούπολη, να δικαστούν οι πρωταίτιοι της Γενοκτονίας των Αρμενίων, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αντί να εργαστούν για τη δημιουργία μιας νέας Τουρκίας, απαλλαγμένης από τα σύνδρομα των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων, δημιούργησαν ένα κράτος-τέρας, που συνέχισε τα εγκλήματα.
Ολα άρχισαν όταν ο Κεμάλ, στις 19 Μαΐου 1919, αποβιβάστηκε στη μαρτυρική Αμισό, της οποίας ο μισός ελληνικός πληθυσμός είχε ήδη κατασφαγεί από τους Νεοτούρκους στην πρώτη φάση της Γενοκτονίας (1914-1918). Ταξίδεψε και αποβιβάστηκε με την άδεια των Αγγλων και, μόλις πάτησε το πόδι του στον Πόντο, άρχισε η δεύτερη και πιο βάρβαρη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Μετά το «πράσινο φως» που πήρε από τους Αγγλους, ακολούθησε η στήριξη σε χρυσό και όπλα από τους Σοβιετικούς και η στήριξη επίσης σε όπλα και πυρομαχικά από τους Ιταλούς και τους Γάλλους που είχαν αποβιβαστεί οι πρώτοι στην Παμφυλία και οι δεύτεροι στην Κιλικία. Ο Μουσταφά Κεμάλ δεν έριξε ούτε μια σφαίρα εναντίον τους. Επικεντρώθηκε στον «εθνικό στόχο του», που ήταν η εξολόθρευση και η «εκκαθάριση» της Ανατολίας από τα ενοχλητικά ζιζάνια, όπως χαρακτήριζαν τους Ελληνες, τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους οι σύντροφοί του στο Κίνημα των Νεοτούρκων. Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία, πέραν των ελληνικών λαθών, ήταν αποτέλεσμα της στήριξης που παρείχαν οι προαναφερθείσες δυνάμεις στον Μουσταφά Κεμάλ.
Το 1923 η ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Τουρκία, έχοντας την υποστήριξη των χθεσινών της εχθρών, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών αναφώνησε εκείνο το περίφημο «επιτέλους τους ξεριζώσαμε», για να επιδοθεί στην οικοδόμηση ενός κράτους, που από τότε μέχρι σήμερα αναπαράγει τη βία και τις πολιτικές της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας.
Το έκανε το 1937-38 στο Ντερσίμ εναντίον των Κούρδων αλεβί, τους οποίους εξολόθρευσε χρησιμοποιώντας χημικά που τα προμήθευσε στην Τουρκία η Δύση, μαζί με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, για την προστασία του τουρκικού στρατού.
Η σκανδαλώδης στήριξη της Δύσης αλλά και της Σοβιετικής Ενωσης σ’ αυτό το κράτος-μηχανή βίας συνεχίστηκε και το 1955, όταν κατά τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά λεηλατήθηκαν οι περιουσίες και δόθηκε καθοριστικό χτύπημα στον Ελληνισμό της Πόλης, όπως το 1964, όταν απελάθηκαν δεκάδες χιλιάδες Ελληνες της Πόλης, όπως και το 1974, όταν δυτικοί και ανατολικοί «έβαλαν» την Τουρκία στην Κύπρο.
Η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια στη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, όπως και στη σφαγή του κουρδικού λαού, που συνεχίζεται ακατάπαυστα από το 1984 έως σήμερα. Τώρα, αυτό το κράτος-μηχανή εισβάλλει ως νέος Αττίλας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και βρίσκονται πάλι χώρες, από τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες συνεχίζουν τη σκανδαλώδη στήριξη στην Τουρκία. Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό. Προχθές οι αμετανόητοι γενοκτόνοι άπλωσαν μια σημαία 1.919 μέτρων στην Αμισό, μια κατακόκκινη σημαία, σαν το αίμα των 353.000 Ελλήνων που χύθηκε τότε.
Και πάλι προχθές οι αμετανόητοι και υπερήφανοι γενοκτόνοι απαγόρευσαν δύο εκδηλώσεις που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στην Αγκυρα, με θέμα την επιστημονική μελέτη του θέματος. Εκατό χρόνια στήριξης και ανοχής από τη διεθνή κοινότητα σε ένα κράτος-μηχανή αναπαραγωγής της βίας.
Εκατό χρόνια σιωπής της Ελλάδας και του Ελληνισμού, επειδή αυτό επέβαλαν οι ισχυροί μας σύμμαχοι. Ηλθε η ώρα να απελευθερωθούμε και να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας. Και η πραγματική απελευθέρωση περνά από τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, την αναγνώρισή της από τα ξένα Κοινοβούλια και στο τέλος από την ίδια την Τουρκία.
Αυτός πρέπει να είναι ο μείζων και πρωταρχικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής μας. Η σιωπή και η ανοχή θα φέρουν νέους Αττίλες όχι μόνο έξω από την Πάφο και τη Λεμεσό, αλλά έξω από το Σούνιο, την Ερέτρια, τη Σητεία και τη Χαλκιδική. Εκατό χρόνια μετά, ήλθε η ώρα να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι.
